Recenzja: ifi Audio Retro Stereo 50

Odsłuch: Z gramofonem

Wszystko to wygląda pięknie, ale jak brzmi?

   Ifi Audio Retro ma, jak mówiłem, dwie pary przyłączy gramofonowych, pozwalające bez szukania zewnętrznego gramofonowego przedwzmacniacza podpiąć każdy gramofon. Ma też przynależne gramofonowi przyłącze uziemiające, tak więc nic tylko podpinać i słuchać. Podpiąłem swego leciwego Thorensa, który i tak jest znacznie lepszy od większości tego co dziś oferują w przedziale do dziesięciu tysięcy, co było jednocześnie spełnieniem prośby dystrybutora, by nie szarpać się na żadne wysilone konstrukcje. Zatem czekający w głównym pokoju odsłuchowym na recenzję wiceflagowy Nottingham  za pięćdziesiąt przeszło tysięcy został zostawiony w spokoju, a do pracy zaprzęgnięty gramofon znacznie lepiej ekonomicznie dopasowany. Ale co tam ekonomia. Dla gramofonów też ma ona wprawdzie znaczenie, ale już takie budżetowe, o ile tylko właściwych poszukać, grają w sposób oszałamiający. I nie inaczej ośmielę się ocenić to co tym razem usłyszałem. Fakt, że po interkonekt sięgnąłem wybitny, a konkretnie po Acoustic Zen Absolute Cooper, który kosztuje więcej niż całe to Retro wraz z głośnikami. Ale znów chciałem sprawdzić jaki jest pułap, a jest on niewątpliwie bardzo wysoki. Oczywiście siedząc przy biurku inaczej się słucha. Nie są to ani zamykające nas w swoim świecie słuchawki, ani odwołujące się do dużej powierzchni głośniki podłogowe. Ale od czego jest wyobraźnia i od czego sama muzyka. A ta popłynęła w sposób organiczny, przyrodniczy, plenerowy. Była bardziej jak sen a nie telewizyjny czy nawet kinowy obraz. Z dobrych płyt (a tylko takich użyłem, by nie psuć sobie efektu) płynęła w sposób dosłowny, niczym prawdziwy strumień. Widok rzeczywistego przepływu sam stawał przed oczami i z jednej strony złość brała na te leciutkie czasem trzaśnięcia, które reprodukcji winylowej zawsze niemal towarzyszą, a z drugiej – i o wiele bardziej – na to, że te wszystkie plikowe wariacje DSD i WAV – oraz co tam kto jeszcze w nie wiedzieć jakich częstotliwościach wymyślił, nie mają tej gładzi, tej głębi i tego czaru. Jest w tych winylach magnetyzm i zawsze był.

Słuchawki wprost wyśmienicie, a przecież to nie koniec wrażeń!

Przypominam sobie swoje odsłuchy sprzed lat trzydziestu, a więc też bardzo retro, i staje mi w uszach dźwięk z cyfrowych źródeł nieosiągalny, bo mający ten specyficzny głęboki i gładki smak, jakiego w cyfrowym graniu nikomu nie udało się w pełni osiągnąć. Może to tylko sugestia i uprzedzenie, ale raczej nie. Jest w tej analogowej muzyce pewien pierwiastek bynajmniej nie ulotny i nie będący omamem. Ona inaczej układa się w uszach, a chociaż brakuje możliwości skakania po utworach (wygodnego zwłaszcza dla recenzentów) i chociaż trzeba z tymi winylami się pieścić, to w zamian dają muzyczne mleko prosto od krowy, a nie pasteryzowany erzac w kartonie.

Jest rzeczą godną szczególnej pochwały, że wszystko to, cały ten analogowy bagaż i przepych, dostałem tutaj od zramolałego gramofonu i systemu zintegrowanego za niecałe dziesięć tysięcy. Prawda, że po drogim interkonekcie i drogich głośnikowych kablach, ale nawet wypróbowane tańsze łączówki dawały już bardzo wiele. Nie aż tyle, co szkoda, bo gdyby kable najwyższej jakości mogły być tanie, wówczas byłoby jeszcze przyjemniej, ale też bardzo dużo. Nieco tylko szarzej i mniej obficie, choć z dobrym wypełnieniem; albo też bardzo bogato, tylko z wypełnieniem cokolwiek skromniejszym. Do wyboru. Tak czy inaczej, po takim kablu czy innym, grało to Retro z gramofonem pierwsza klasa; a chociaż Karol mnie uprzedził, że jest to świetny system, to i tak zostałem jego jakością zaskoczony. Nie spodziewałem się, naprawdę nie, że aż tak to będzie grało. Kameralnie wprawdzie, bez jakiegoś wielkiego rozmachu, ale z prawdziwą magią sceniczną i magią samego dźwięku.

Swoje jeszcze pokazały niepozorne LS50.

Nawet mi się nie chce tego rozbierać na czynniki, bo to by tylko zepsuło. Było to granie biologiczne, a biologii nie da się anatomizować bez jej zabicia. W każdym razie sam nie będę się porywał na wiwisekcję. Nie tym razem, bo nie ma takiej potrzeby. Jak się przy okazji tego drogiego Nottinghama weźmiemy za analogowe granie najwyższego pułapu, to ten dźwięk żywcem pokroję, a tutaj niech zostanie samo tylko wspomnienie i wyobrażenie muzycznej esencji położonej na biurku. To było naprawdę coś.