Recenzja: ifi Audio Retro Stereo 50

Odsłuch: Z plikami cd.

Dobrze, nie zamierzam sprzeczać się z muzykami. Niech działają w swoim stylu i nazywają rzeczy po swojemu, bo dobrze im to komponowanie od paru stuleci idzie. Pozwolę sobie jedynie na skromnym audiofilskim marginesie zauważyć, że funkcjonuje jednocześnie w mowie potocznej wyrażenie „uderzyć w wysokie tony”, a w naszym prymitywnym i pozbawionym aspektu twórczego audiofilsko-językowym obrazowaniu dźwięku przyjęło się uważać za tonację w odniesieniu do danej aparatury wyższy lub niższy sposób grania przez nią tego samego muzycznego materiału, co do czego w sensie praktyki odsłuchowej nie może być wątpliwości. Ten sam utwór na jednym torze zabrzmi wyżej, a na innymi niżej – i różnice w przesunięciu na skali mogą być naprawdę pokaźne; co zależy zarówno do samej wysokości branych tonów, jak i od procentowego udziału górnych i dolnych rejestrów.

Patrząc z perspektywy takiego opisu system ifi Retro pracuje bardzo poprawnie, nie przesuwając brzmienia ani do góry, ani do dołu. Jedyne co można mu zarzucić, to brak najniższego basu, ale jak już pisałem w niedawnych recenzjach głośników AudioSolution i 16 Hz, nie ma takiego bata, który zmusiłby niewielkie celulozowe membrany do jego  wygenerowania. To nie jest kwestia muzyki tylko fizyki, jasno tłumaczącej dlaczego długie fale dźwiękowe, umownie zwane niskimi, na małych membranach w sposób naturalny pojawić się nie mogą. Za to przedział średni i wysoki jest u tych małych ifi rewelacyjnej jakości i mówię to z pełnym przekonaniem. Wysłuchawszy kilku utworów, głównie wokalnych, zbudowany byłem jakością. Głosy i instrumenty brzmiały nie tylko poprawnie i naturalnie, ale powiedziałbym –  rozkosznie prawdziwie. Ciepło, ale bez żadnego przegrzania, że świetną fakturą wokalu i instrumentów oraz tym wewnętrznym brzmieniowym sznytem, który stawia nas w obliczu całościowego brzmienia o odpowiedniej złożoności nie tylko poprzez samą reprodukcję szczegółów, ale także poprzez bogate akcenty indywidualne.

Ich rozmiar może nastręczać obaw o walory brzmieniowe w różnych pomieszczeniach. Jednak skrajami pasma można sterować ręcznie. W stylu Retro.

Sposób wyrażania melodyki i przechodzenia powietrza przez struny głosowe – to wszystko tworzyło tutaj ten znakomity klimat obcowania z pięknie wyrażoną muzyką. Nie spodziewałem się, że te niewielkie głośniki, pochodzące od firmy produkcją głośników się nie parającej, zagrają aż tak dobrze. Samej scenie dość daleko było wprawdzie pod względem głębi do małych Zingali, ale operowała dobrą stereofonią i wyraźnie na jakieś pół metra a nawet cały szła za płaszczyznę monitora, z którym fronty głośników zostały zlicowane. To ewidentne oderwanie od membran wraz z jednoczesnym niewątpliwie świetnym samym brzmieniem wprawiło mnie w doskonały nastrój i szczerze gratulowałem w duchu twórcom zestawu. Fakt, że wspieranego przez drogi przewód sieciowy, jeszcze droższą listwę i dalekie od taniości przewody głośnikowe, ale swoim zwyczajem postanowiłem sięgnąć po maksymalizm, by wydobyć pełny potencjał.

Muzyka rozrywkowa zagrała popisowo, niewiele gorzej elektroniczna – z naprawdę niezłą sceną – a podobnie kameralna i symfoniczna. Szczególnie piękne jak na warunki biurkowe były soprany i niemniej piękny wokal, a scena i ogólny muzyczny klimat też bardzo dobre. Rzecz jasna braki dolnych rejestrów najbardziej problematyczną czyniły muzyką rockową, która musiała się posiłkować głównie średnicą i tym co nazywane jest wyższym basem. Od razu nasunęło mi to myśl o dołączeniu do zestawu podbiurkowego subwoofera. Ale nim go tam, miejmy nadzieję, kiedyś postawimy, narzuca się wcześniej pytanie, co w takim razie z tą regulacją basu oraz charakterystycznym dla ifi Audio basowym akceleratorem o dwóch pozycjach. Moim wszakże zdaniem obie te protezy dobrze nie działają. Wymuszanie niskich częstotliwości z małych membran brutalnie zaburza pasmo i powoduje zniekształcenia, których ja przynajmniej nie toleruję.

Jakby ktoś uważał, że firma iFi mogła dać więcej, to polecamy zapoznać się z listą dołączonych akcesoriów. Jest tego „trochę”…

Niskich częstotliwości wprawdzie wówczas zdecydowanie przybywa, ale są takiej jakości, że wolę brak basu niż jego produkcję na siłę w nienaturalnej, psującej całościowy efekt formie. Tak więc jednoznacznie optuję za subwooferem jako uzupełnieniem systemu Retro. Byłby świetnym dopełnieniem całościowo bardzo dobrego brzmienia, zdolnego nawet zwykłe pliki 44,1 kHz reprodukować w postaci bezdyskusyjnie muzycznej, aczkolwiek nie aż takiej, jaką potrafią zorganizować dla nas płyty winylowe.