Nie, to wcale nie koniec. To nie ostatnie iFi z nowego zaciągu. Dalece nawet. Natomiast bardzo ważne. Pisząc to nie rozgłaszam najświeższej nowiny, bo rzecz była od jakiegoś już czasu znana, oczekiwana, wypytywano o nią. Nazywa się oficjalnie iOne, ale występowała też w zapytaniach jako iGalvanic, a mogłaby się również nazywać iBluetooth. Wszystko skutkiem użytej technologii.

Kto jak kto, ale iFi w technologii przoduje i ich malutkie, małe lub co najwyżej średniej wielkości urządzenia naszpikowane są użytkową techniką oraz obwodami o zaskakujących własnościach. Nic potem innego nie pozostaje jak chwalić; różnych się przeto imałem wybiegów, by monotonne tą samą śpiewką chwalenie urozmaicać, ale zdecydowanie najlepszy wybieg stosuje samo iFi, proponując niskie ceny. Cóż może być ciekawszego i bardziej ekscytującego niż niska cena w połączeniu ze świetną jakością? Chyba jedynie coś, co do niskich cen i jakości dorzuca jeszcze użyteczność najlepiej pasującą do danych czasów. I tak właśnie się dzieje w przypadku iFi iOne, a zatem już tylko będę opisywał i w miarę opisu chwalił.

Pochwała za użyteczność i budowę

Finalne opakowanie ma wyglądać inaczej.

iOne jest z serii nano, a zatem tej najmniejszej. To dobrze, ponieważ ma być mobilne, wszędobylskie, kieszonkowe. Bynajmniej niekoniecznie, bo w stacjonarnych systemach także się sprawdzi (i jak jeszcze!), ale nie czarujmy się starzy audiofile, audiofilizm mobilny to zalewająca wszystko fala nowości niesiona przez ludzi młodych, przed którą żaden salonowy falochron nas nie ochroni. Smartfony dla młodych i nie tylko stały się alter ego, i sam się jedynie nie mogę nadziwić, ile jedni drugim mają przez telefon do powiedzenia i napisania. Ale to już moje zmartwienie, bo telefony jakoś nigdy mi nie leżały.

Do telefonów w dziale mobilnym dołączają tablety i laptopy, tak więc trzy skale wielkości obsługują owo mobilne życie bezprzewodowe, którego część niemałą stanowi słuchanie muzyki, a jeszcze większą słuchanie dźwiękowych ścieżek filmowych i w grach.

Smartfony miewają własne przetworniki i własne słuchawkowe wzmacniacze, lecz nie ma zmiłuj, naprawdę wybitnej jakości dźwięku z nich nie otrzymasz. Koncern LG próbował wprawdzie rozwiązań modułowych, pozwalających stosować w smartfonach wymienne przystawki ukierunkowane na pewien rodzaj usług, między innymi właśnie jakość dźwięku, ale to się nie bardzo przyjęło i w związku z tym propozycja iFi jest taka: kupujesz mały moduł iOne, zawierający wysokiej klasy przetwornik oraz możliwość komunikacji bezprzewodowej, nosisz go przy sobie lub instalujesz na stałe w stacjonarnym torze audio – przy komputerze albo kinie domowym – i teraz wróciwszy z roboty możesz jednym kliknięciem słać pliki zmagazynowane w pamięci urządzeń mobilnych do dowolnego z tych miejsc, słuchając wysokiej klasy treści muzycznych w każdym przeznaczonym do tego domowym zakątku. Ale to jeszcze dalece nie wszystko i z punktu widzenia czystego audiofilizmu wcale nie rzecz najważniejsza. Najważniejsze jest bowiem coś innego, co wiąże się technicznie z najpopularniejszą teraz transmisją USB. Wymagać to coś będzie wejścia w posiadanie kabla koaksjalnego (im lepszego, tym oczywiście lepiej) i rzecz jasna samego iOne. Ten kabel zdobyć powinniśmy gdy mamy już wysokiej klasy stacjonarny przetwornik poprzedzający wzmacniacz (normalny czy słuchawkowy), któremu chcielibyśmy podać sygnał lepszy niż prosto z USB. W innym przypadku wystarczy sam iOne i wzmacniacz.

W iOne możemy wejść bezprzewodowo transmisją Błuetooth bądź przewodowo kablem koaksjalnym, optycznym czy USB, lecz tylko ten ostatni pełni też rolę zasilacza, tak więc bez jego udziału iOne milknie. Ma przeto na stanie własny zasilacz sieciowy z wyjściem na USB, a może też oczywiście korzystać z baterii na wypadek pracy bezprzewodowej. Z kolei sygnał brany od USB możemy dodatkowo poprawiać i Silencerem i iDefenderem, ale tych zabawek znowu nie miałem i biada dystrybutorowi jeśli ich w niedługim czasie nie dośle, ponieważ ten brak mnie złości. Wszelako iOne ma własny oręż do dwutorowego nawet zwalczania USB-zakłóceń i wraz z tą obsługą bezprzewodową jest on najważniejszą jego usługą.

Ale samo urządzenie tak samo jak na zdjęciu.

Wszystko jedno, po kablu koaksjalnym do stacjonarnego przetwornika, czy po RCA prosto we wzmacniacz, ważne że sygnał zostaje ulepszony. Ulepszony tym czymś, co sugerowało w pytaniach nazwę iGalvanic, a więc separacją galwaniczną. To sposób stary jak sama technika prądowa, polegający na filtracji zakłóceń poprzez przecięcie bezpośredniego przepływu prądu i zastąpienie go indukcją elektromagnetyczną, transmisją optyczną, a niekiedy nawet akustyczną – dzięki efektowi piezoelektrycznemu. W praktyce najczęściej pojawiający się pod postacią transformatora separującego; i imaginuje sobie Waszmoście – ten, o dziwo, w iOne się zmieścił, kooperując z tranzystorowym obwodem FET (Field Effect Transistor) oraz oscylatorem o femtosekundowej dokładności. Tyle w każdym razie łaskawi byli wyjawić twórcy, nazywając swój proces oczyszczania FET high-def input with reclocking/line driver. Dokładny schemat działania pozostaje jednak tajemnicą i próby dopytania u źródeł nie dały rezultatu.

Porównywałem działanie tego FET do innych tego rodzaju zabiegów jedynie w pamięci, lecz mimo to wyrażę się jednoznacznie – oczyszczanie za pośrednictwem iOne jest jeszcze lepsze niż w przypadku iDefendera i iSilencera.

Nie powinno to dziwić, ponieważ sam zabieg jest bardziej rozbudowany i przechodzimy w jego trakcie od sygnału USB do koaksjalnego. Nie jest to więc jedynie mały filterek, czy same nożyczki do pętli masy – to jest separujący mały diabeł. Ale o dźwięku potem, a na razie zaznaczmy, że diabeł działa nie tylko poprzez filtrację galwaniczną, ale ma też wbudowany system powodujący tak dobre działanie iPowera przy iDefenderze. Ma więc Active Noise Cancellation® – stukrotnie redukujący szum sieci. Nie tyko zatem separuje oczyszczająco transmisję audio, ale na dodatek wewnętrznym iPowerem czyści prąd zasilania. (Ten z kabla USB.) To właśnie miałem na myśli pisząc, że działa dwutorowo. Przypomnę tu na wszelki wypadek, że w kablu USB sygnał muzyczny i prąd zasilania płyną tuż obok siebie i ma to wzajemnie zakłócające skutki. Działa więc iOne na oba jednocześnie, a efekt jest nokautujący. Na razie jednak tylko o tym co widać a nie słychać.

Nano to nano – krótki grzbiecik z dużym napisem iFi, niczego tym razem na spodzie poza też napisami, natomiast z przodu i z tyłu różności. Coś wszakże inaczej dzieje się względem pozostałych członków rodziny, czego początkowo nie planowano. Pierwsza wersja miała bowiem podobnie jak wszyscy inni panel przedni i tylni z metalu, wszelako okazało się, że sygnał Bluetooth tego nie akceptuje i przez metal nie będzie się fatygował. Trzeba więc było przeprosić się z plastikiem i w efekcie przód i tył są z białego, sympatycznego tworzywa. A dodatkowo na ściankach bocznych po niewielkim plastikowym okienku, by nawiązywanie łączności od każdej strony nie stanowiło problemu. I faktycznie go nie stanowi, logowanie następuje natychmiast.

Pierwszy iFi w kółko czesany…

Z przodu po lewej jest przycisk to logowanie inicjujący, zaraz obok okrągłe okienko podświetlające w różnych kolorach logo iFi – komentujące swą barwą rodzaj odtwarzanego pliku – a dalej dwa przełączniki dół-góra, z których prawy to wybór filtrów Listen/Measure a lewy wybór wejść z pozycjami BT, USB, SPDIF. Odnośnie tych filtrów, to »Listen« jest opisany jako bardziej nadający się do słuchania, a »Measure« jako pomiarowy, z tym że mnie akurat bardziej odpowiadało brzmienie przy »Measure«, do czego jeszcze wrócę. Z tyłu jest gniazdo USB konstrukcji samego iFi, czyli o wyosobnionym przyłączu zasilającym (pasujący kabel w komplecie), gniazdo SPDIF In/Out (dla kabla optycznego będące jedynie wejściem), a także analogowe wyjścia RCA, no bo to przecież przetwornik.

W zestawie wraz z iOne dostajemy firmowy interkonekt, firmowy kabel USB, wspomniany specjalny zasilacz oraz instrukcję obsługi, a także zapewne jeszcze jakieś różności, których dokładnej listy nie podam, ponieważ miałem do czynienia jedynie z wersją przedsprzedażową, co do wyposażenia zredukowaną i w innym niż ostateczne pudełku.

Odnośnie technicznego wsadu, to króluje tam pojedyncza, dwurdzeniowa, czteropotokowa kość Burr-Brown 1793, a więc ta sama co w obu nowych iDSD i zbliżającym się do debiutu flagowym przetworniku PRO. Oferuje przetwarzanie PCM do 192 kHz, ośmiokrotne dla DSD i 352/384 kHz w formacie DXD. Transmisję Bluetooth obiecują twórcy na poziomie jakościowym płyt CD, na bazie protokołów aptX® i AAC® encoding, a wspiera to wszystko wspomniany femtosekundowy zegar i Active Noice Cancellation. Podkreślam na wszelki wypadek brak słuchawkowego wzmacniacza – to jedynie bezprzewodowy i przewodowy DAC o szczególnych zdolnościach oczyszczania sygnału, mogący też służyć za sam oczyszczacz dla wyższej klasy stacjonarnego przetwornika. Ta ostatnia zdolność jest moim zdaniem najciekawsza, ale inni zapewne bardziej docenią zalety bezprzewodowego transferu. Nie ma się jednak o co spierać – jedno i drugie się przyda.

Całość ląduje w klasycznym, firmowym pudełku iFi, a w waszym systemie wyląduje za 1049 PLN. Gorsza wiadomość jest taka, że podobnie jak iDefenderów dobrze byłoby mieć takich iOne do użytku więcej niż jeden.

Odsłuch

Mający też  o sobie dużo do powiedzenia.

   To nie bajki, transmisja bezprzewodowa faktycznie ma jakość CD. Nie takiego jak stojący za mną flagowiec Accuphase, ale całkiem już przyzwoitego, jak powiedzmy któryś z tych dobrych oferowanych w pierwszych latach istnienia standardu. Gładkie, ciepłe, treściwe brzmienie, bez ultra detaliczności lecz detaliczne, a także bez pogłosowej aury, a więc bez jakiejkolwiek dziwności. Wystarczająco szybkie, przestrzenne i dynamiczne, dobrze też oczyszczone z zakłóceń (to słychać), wolne od przesterów, bełkotu i trzasków.

Grało ze smartfona elegancikom, głębokim, nasyconym dźwiękiem – takim że właściwie bez uwag. Nie szał jakiś, bo niby skąd, ale po przejściu przez Ayona HA-3 i wylądowaniu w MrSpeakers Ether Flow C naprawdę kawał rozrywki i dobrego słuchania. Styl raczej jasny, pogodny, ciepławy – wzbudzający sympatię i jednocześnie na dłuższą metę nie nudzący, tak więc i początek, i koniec słuchania udany. Jak na granie bezprzewodowe naprawdę nieźle. Bardzo dobrze aż nawet. Tak więc smartfon, laptop czy tablet stają się dzięki iOne w bezprzewodowym transferze dobrej jakości źródłami dla systemów stacjonarnych, a wraz z tym o miejsce dla nich przy sprzęcie, czy bieganinę w razie chęci użycia innego niż muzyka, nie trzeba się martwić. No i utwory można sobie z oddalenia wybierać, na jakie się ma w danej chwili ochotę, bez zdawania się na ułożone zawczasu listy. Testowałem jak to się sprawdza z wysokiej klasy stacjonarnymi systemami słuchawkowym i kolumnowym, o których śmiało można powiedzieć, że były aż za dobre. W obu wypadkach grało podobnie sympatycznie, a przede wszystkim solidnie. Kolumny testowałem tylko jedne, ale słuchawek kilka par, i z każdymi było w porządku. Nie ma zatem obawy o kompatybilność przy różnych impedancjach i różnych szkołach brzmienia. Każde rasowe słuchawki napędzane dobrym wzmacniaczem spałaszują sygnał od iOne ze smakiem. Szkoda jedynie, że ten pochodzący z kodowania aptX® wypada lepiej niż z applowskiego AAC®, ale to oczywiście nie wina samego iOne. Standard aptX® zapewniał brzmienie szczegółowsze, bardziej przenikliwe i zindywidualizowane, a w transmisji ACC® także grało przyjemnie, ale bardziej uogólnionym dźwiękiem, bez takiego przenikania w niuanse.

Jak już mówiłem, z mojego stricte audiofilskiego, a więc stacjonarnego punktu widzenia, najważniejsze było jednak co innego. Uraczyło mnie iFi ostatnimi czasy licznymi poprawkami transferu USB, że aż wpadałem w euforię, głośno wykrzykując pochwały pod adresem iDefendera, a już zwłaszcza z iPower. Jednakże niezależnie od tamtych zachwytów, których bynajmniej nie cofam, zdolności poprawy wnoszone przez iOne są większe. Znów powtórzę, że nie ma się czemu dziwić, bo separacja galwaniczna wspierana przez Active Noise Cancellation to coś więcej niż samo przecinanie pętli masy. Nie wykonałem wprawdzie laboratoryjnych pomiarów czystości, ale mogę coś niecoś powiedzieć o efektach słyszalnych.

A tędy fuka sygnałem analogowym.

Na czym polega wyższość wpływu iOne? Przede wszystkim od strony brzmieniowej także na separacji, tak więc separacja galwaniczna okazuje się wprost przekładać na separowanie brzmień. Ale także na przyrost informacji przy porównywalnej jakości oczyszczeniu z zakłóceń.

Nie wiem czy to ostatnie jest efektywniejsze niż w iDefenderze, bo nie było bezpośrednich porównań, ale co do przyrostu informacyjnego i separacji mam pewność. Odnośnie tej ostatniej, to następuje imponujący przyrost porządku. Przetwornik Ayon Sigma zasilający wzmacniacz słuchawkowy Ayon HA-3 po wpięciu między niego a kabel iUSB Gemini z iUSB3.0 tytułowego iOne z przejściem na kabel koaksjalny (Tellurium Q Black) dostał przestrzennych skrzydeł. Wszystko się rozgęściło w najlepszym tego słowa znaczeniu – źródła i poszczególne dźwięki wyraźnie się rozsunęły, a jednocześnie nie straciła na tym ani kooperacja, ani gęstość samego dźwięku. Zrobiło się dużo przejrzyściej, a źródła i dźwięki w sposób tak zasadniczy stały się bardziej czytelne; że przyznać muszę, aż mnie w pierwszym momencie zatkało…

– Hej, to naprawdę to samo? Te same wątłe pliki z YouTube? Ależ się z nimi podziało, niczym by na szerszą i równiejszą drogę wjechały. Dźwięki przestały się tłoczyć, nawzajem siebie zasłaniać, być obrazowo zatarte. Jakby je ktoś wyprał, odprasował i porozstawiał w większych odstępach. Dawno przy komputerze nie miałem takiej akcji typu „odkrywamy na nowo stare utwory”. Bo choć iDefender niemało wskórał w mierze oczyszczania, pogłębiania i wzrostu melodyki, to jak chodzi o rozgęszczanie w imię poprawy widoczności, nie może się równać z iOne. Ta zagrywka okazała się tak spektakularna, że aż mnie, jak powiedziałem, zamurowało. Ukazał się inny obraz, tak wiele nowych rzeczy można było zobaczyć.

Albowiem nie tylko separacja, pojawiły się też nowe brzmienia. Parę dni wcześniej dzięki słuchawkom Crosszone przy wzmacniaczu Twin-Head też usłyszałem nowe, niesłyszalne wcześniej w znanym pozornie na wylot utworze, a teraz przy komputerze z różnymi słuchawkami podziało się podobnie. To oczywiście były tylko śladziki i niuanse a nie faktyczne nowe głosy, lecz takie resztówki potrafią zasadniczo zmieniać odbiór. Jedno małe tryń gdzieś tam w tle i dziać się zaczyna inaczej… Aż biłem się po udach z uciechy, słysząc jak Crosszone łowią w dźwiękowym strumieniu malutką lecz czarującą iskierkę, a przy komputerze z iOne nie było to zjawisko pojedyncze, tylko cała gama brzmieniowych uściśleń, rzeczy w marnym transferze z YouTube zupełnie wcześniej niewidocznych. Nie opadła mi wprawdzie przysłowiowa szczęka, bo nie mam zwyczaju się rozdziawiać, ale wewnętrzne zdumienie i radość eksplodowały. Całym sobą poczułem, że zdecydowanie jest lepiej i całym sobą zdziwiłem. Bodaj cię licho iOne, ależ potrafisz zmieniać…

Na deser o jeszcze jednej próbie – o porównaniu brzmienia transferowanego wprost z iOne analogowym interkonektem na wzmacniacz Ayon HA-3 względem sytuacji użycia kabla koaksjalnego z dalszą obróbką przez Sigmę. Tu się pokazała pokaźna różnica i chyba nikogo nie zdziwię pisząc, że jednak z Sigmą było lepiej. To lepiej nie miało charakteru prostej lepszości, że wszystko jest takie samo, tyle że jeszcze lepsze. W większym jeszcze stopniu pokazała się bowiem różnica stylu niż sama tylko lepszość. Wprost z iOne grało podobnie jak w transferze bezprzewodowym – ciepło, z kremowym podświetleniem, miło, przyjaźnie, prostym ale dobrej jakości dźwiękiem. Z tym, że nie mówimy o taniej prostocie, tylko takiej porządnej, jakościowej. Natomiast po przejściu przez Sigmę muzyka zyskiwała dalece odmienny charakter. Stawała się ciemniejsza, z wydatnym czynnikiem światłocienia, a także pierwiastkiem przydającego trójwymiarowości i tajemniczości pogłosu. Bardziej lśniąca, połyskująca, budująca atmosferę głębokimi czerniami, przenikająca w drobne detale, misterna, wielogłosowa, niepowszednia. Podobniejsza smakiem do bukietu wytrawnego wina niż prostszej choć apetycznej szarlotki. (Mówimy o samych gatunkowych winach i tylko świetnych szarlotkach.) Ale na wszelki wypadek podkreślę – już z samego iOne, zarówno w transferze bezprzewodowym jak i przewodowym, granie dostajemy bardzo dobrej jakości, mogące budzić wszechstronne zadowolenie. Nie będą to jeszcze klimaty toru za grube dziesiątki tysięcy, ale głębokie, nasycone, porządne i przede wszystkim sympatię budzące brzmienie, charakterystyczne dla dobrej jakości urządzeń grających przy komputerze.

Kolor informuje o rodzaju i gęstości pliku. O ile ktoś się zechce tego kodu nauczyć.

Na koniec jeszcze obiecane odniesienie do filtrów »Listen« i »Measure«. Nie wiem co ma zamiar mierzyć iFi z pomocą tego Measure, wiem natomiast, że po jego filtracji muzyczny obraz staje się spokojniejszy. Nie stara się tak agresywnie drążyć dźwięków i tak mocno wibrować, za to ma bardziej konsystentną strukturę, mniejsze zniekształcenia i spokojniejsze powierzchnie. To mi w intuicyjnym odbiorze bardziej pasowało do samej z siebie wystarczająco przenikliwej i rozwibrowanej Sigmy oraz lamp 45ʼ we wzmacniaczu. Być może ze słabszym sprzętem bardziej nerwowy Listen faktycznie sprawdza się lepiej jako czynnik wzmożenia, ale moim zdaniem do najwyższego gatunkowo sprzętu Measure pasuje bardziej. Zniekształcenia są mniejsze, a forma bardziej przystosowana do cudzych brzmieniowych popisów. Lecz oczywiście wolny wybór i co się komu podoba.

Podsumowanie

   Zdaję sobie sprawę z niemożności szczerego przez siebie docenienia bezprzewodowych umiejętności iOne, bo sam smartfona do muzyki nie stosuję i w sumie mi one na nic. Tak więc nie mogę doznać uczucia: „- No, nareszcie – i jak jeszcze!”, które pojawi się u nabywców szczególnie tego aspektu oczekujących. Odnośnie mogę jedynie skwitować, że będą zadowoleni. O takiej muzyce z telefonu, a jeszcze teraz w transferze bezprzewodowym do stacjonarnych systemów, kilka lat temu nie można było marzyć. Ale rynek smartfonów to teren III wojny światowej i ich producenci aż wyłażą ze skóry, by oczekiwaniom użytkowników sprostać. W efekcie telewizory HD, PC-ty, wysokorozdzielcze aparaty fotograficzne i kamery – to wszystko mamy w telefonach. Jak również w przyzwoitych a nawet świetnych standardach zapisane muzyczne pliki, które dzięki iOne możemy bezprzewodowo rozesłać w każdy zakątek domu. Rozesłać i dobrej jakości przetwornikiem obrobić, że zabrzmią głębokim, pięknym dźwiękiem. Ale to jest dopiero połowa radości, ta która mniej mnie dotyczy. Drugą natomiast pałaszowałem, że aż mi się uszy trzęsły. Takiego kopa daje muzycznym źródłom internetowym branym po kablu USB galwaniczna separacja wspierana Active Noise Cancellation, że mi się wierzyć nie chciało. Bo po raz pierwszy obok poprawy głębi, czystości i muzykalności doszła do głosu poprawa obrazowania przestrzeni, a wraz z nią zasadnicza zmiana w uwidacznianiu źródeł i dokładności odwzorowania dźwięków. Tu się naprawdę dużo podziało i mogę tylko polecić. Żal byłoby tego nie mieć i z góry wszystkich ostrzegam, że sobie tego iOne już zamówiłem, bo frajera nie będę strugał. Tak więc zbliżające się testy innych rzeczy przy komputerze spodziewam się wykonywać z jego udziałem i iDefendera. Mam nadzieję, że się ci dwaj poprawiacze dogadają i wspólnie separując galwanicznie, tnąc pętlę masy i poprawiając jakość prądu zdziałają jeszcze więcej. Bo semper in altum, jak mawiali Rzymianie. Natomiast kabel koaksjalny najwyższej jakości, to nie wiem jeszcze skąd wezmę, ale gdzieś trzeba go będzie zwędzić.

W punktach

Zalety:

• Fantastyczna umiejętność poprawy transferu USB z przejściem na kabel koaksjalny.
• W efekcie szersza scena.
• Zasadniczy progres w separowaniu źródeł.
• Lepsze pod każdym względem obrazowanie dźwięków.
• Wysokiej jakości transfer bezprzewodowy Bluetooth w standardach aptX® i AAC®.
• Obsługa gęstych plików, a więc zgodność z najnowszym standardem Hi-Res.
• Bardzo dobry wbudowany przetwornik na bazie kości Burr-Brown 1793 i femtosekundowego zegara.
• Wmontowany Active Noise Cancellation®, zasadniczo poprawiający prąd zasilania.
• Wejścia USB, optyczne i koaksjalne.
• Natychmiastowe nawiązywanie łączności.
• Sprawdzony system kolorystycznego znakowania plików.
• Filtry »Listen« i »Measure«.
• W komplecie ładowarka, kabel USB (ulepszony przez samo iFi), samoprzylepne nóżki i dobry interkonekt.
• Zgrabny, klasyczny dla firmy wygląd.
• Światowa renoma producenta.
• Polski dystrybutor.
• Wyjątkowo korzystny stosunek ceny do osiąganych rezultatów.
• Ryka tego iOne zamówił.

Wady i zastrzeżenia

• Nie stwierdzono.

Sprzęt do recenzji dostarczyła firma: Camax

Dane techniczne:

• Źródło zasilania: USB Bus power, wyposażony w AMR Active Noise Cancellation®
• Formaty plikowe:
• 44.1/48/88.2/96/176.4/192kHz PCM
• 2.8/3.1/5.6/6.2/11.2/12.4MHz DSD
• 352/384kHz DXD
• DAC: Bit-Perfect DSD & DXD DAC 1793 by Burr Brown (1-DAC Chip; 2-Channel; 4-Signals)
• Filtracja:
• PCM: Measure/Listen digital (selectable)
• DSD: Measure/Listen analogue (selectable)
• DXD: Bit-Perfect Processing, fixed filter

• Wejścia: USB 3.0 compatible with USB 2.0, Bluetooth (TM) with aptX & AAC support Codec, S/PDIF RCA & Optical Combo.
• Wyjścia: Coaxial S/PDIF dla USB/Bluetooth (PCM up to192kHz), Audio RCA L/R
• Pasmo przenoszenia: 20Hz – 20kHz <+0/-0.5dB (44.1kHz SR, Measure Filter)
• Napięcie wyjściowe @ 0dBFS: 2.05V (+/-0.05V)
• Dynamika: 109dB
• Signal/Noise ratio: 109dB
• THD & N @ 0dBFS: < 0.0015%
• Imedancja wyjściowa: < 50Ω
• Pobór mocy: < 2.5W
• Wymiary: 100 (l) x 64 (w) x 25.5 (h) mm
• Waga: 122g
• Cena: 1049 PLN

System:

• Źródła: Sony Xperia Z2, Apple iPhone, PC.
• Przetworniki: Ayon Sigma, iFi iOne.
• Wzmacniacz słuchawkowy: Ayon HA-3.
• Słuchawki: AudioQuest NightHawk, Beyerdynamic T1 V2, Crosszone CZ-1, Fostex TH900 Mk2, MrSpeakers Ether Flow C, Sennheiser HD 600 & HD 800S.
• Kabel USB: iFi Gemini z iUSB3.0.
• Kabel koaksjalny: Tellurium Q Black.
• Interkonekt: Sulek Edia i 6×9.
• Przedwzmacniacz: ASL Twin-Head Mark III.
• Końcówka mocy: Croft Polestar1.
• Głośniki: Dynaudio Contour 60.
• Kabel głośnikowy: Sulek Edia.