Odsłuch cd.

Firmowe wtyki i wyraźnie oznaczona kierunkowość.

   Kolejne ważne sprawy to czystość artykulacji i dynamika. Pod ich względem, tak samo jak realizmu, kabel jest też stricte high-endowy. Momentalnie się zbiera by wskoczyć na wyższą głośność, by równie szybko w razie potrzeby zjechać, co doprawia żywością i ekspresją szczegółów. Te ostatnie trzymane są w ryzach, żeby się nie wyrwać muzyce, ale z trzech porównywanych tu się eksponowały najbardziej. Nie żeby więcej ich było, bo pod tym wszyscy byli na topie, tyle że u Hijiri ekspozycja najmocniejsza, wraz z tymi bardziej delikatnymi i otwartymi sopranami. A jeszcze do wtóru szczegółom wspaniała transparencja – niesamowita czystość medium i dokładność artykulacji. Lecz medium nie ziejące pustką, że czuć samą przestrzeń i można jedynie pomierzyć odległości, tylko mające pewien ciężar własny i pewne wypełnienie. Zupełną wprawdzie przeźroczystość, ale nie całkowitą próżnię, co uznać należy za dowód perfekcji i co jednocześnie robi niesamowite wrażenie. Od razu to cię zwala i wiesz, że kabel z samego topu. Podkreślają to także oklaski – niezwykle wyraziste i trójwymiarowe, choć lżejsze niż u konkurencji.

Podobnie jak temperatura neutralne jest oświetlenie. Nie jasne i nie ciemne, wszystko dobrze omiatające i każdy detal wyciągające z cienia, a jednocześnie niejaskrawe i pozwalające o sobie zapominać. A te detale i każdy kontur wyraźne, cyzelowane, na milimetry dokładne. I jeszcze w sukurs temu powietrze, oddech, świeżość, że sumarycznie aż podkręcony realizm – taki mrowiący się, mocno narzucony, nie dający o sobie zapomnieć. Zatem nie relaks, luźne słuchanie i poczucie pełności oraz sytej ciepłem urody, tylko wigor, nieustająca ekscytacja i podtrzymany w swej wyraźności każdy detal.

Zwykle to pudło obejmuje kabel, ale można odwrotnie.

Uważnie też przyglądałem się różnicom w wielkości sceny i Hijiri dawał większą nieco od Sulka – prawdopodobnie skutkiem tej czystości i aktywności sopranów – ale największą i najbardziej holograficzną oferował piekielnie drogi Crystal Cable.

I jeszcze dwie sprawy nie bez znaczenia. Pomimo takiej aktywności i otwartości soprany nie przejawiły najmniejszej skłonności do sybilacji – przeciwnie, ukrócały ją, co też świadczy o klasie. I z rzeczy wybitnych także możliwość szacowania relacji przestrzennych. Lokalizacja źródeł perfekcyjna i bardzo dokładne zobrazowanie dystansu.

Na finał obiecane dwa słowa o pozostałych, mimo że mają już swe recenzje. Ale co tor to inne granie, więc dla świętego spokoju, żeby nie było uwag, że w ich recenzjach coś innego, bo tak zawsze być może.

Sulek 6×9 to kabel też chwytający w mig szczegóły i otwartym stylem grający, a przy tym także bez upiększania. Jednocześnie cokolwiek niższy tonacyjnie, ergo nie tak sopranowo koronkowy, nie tak podkreślający chrypki i nie tak młodzieńczy – dojrzalszy i bardziej dociążający. Cieplejszy także nieznacznie – odrobinę powyżej zupełnej neutralności – natomiast w odbiorze emocjonalnym trochę mniej żywy, nie tak szalejący. Jednak sopranami potrafiący tak strzelić, że saksofon zabija górą i rozciągnięciem przestrzennym. Ta sama w sumie klasa, ale inny nieco charakter. Mniejsze podekscytowanie, chociaż także niemałe, a więcej wraz z mocniejszym akcentem basowym spokoju i jednocześnie pogłosu. I więcej też odrobinę ciepła, co nie tylko się czuje, ale co zmienia nastawienie przynajmniej w pierwszej chwili na pozytywne, chociaż po pewnym czasie może męczyć. Tu jednak jest tego ciepła tak niewiele, że bez porównań można go nie wyczuć; na tyle jest jednak dosyć, że się je podświadomie czuje i nie całkiem o temperaturze zapomina, choć nie jest to nic zaprzątającego uwagę.

Stary, czarno-żółty Harmonix i nowy, czarno-żółto-czerwony Hijiri.

Crystal Cable Absolute Dream to nie sulkowa miedź a monokrystaliczne srebro; to samo tylko w mniejszej ilości i inaczej zorganizowane co w najdroższym na świecie Siltech Triple Crown. Efekt stanowi niezwykłą mieszankę realizmu i dodanego piękna. Brzmienie najgłębsze, najcieplejsze i zdecydowanie najgładsze. Najniżej też schodzące i najobszerniejsze przestrzennie – z dodatkiem mocnym holografii. Więc nie realistyczne podkręcenie i żywość na pierwszym planie, tylko elegancja, makijażem podkreślana uroda, w pieszczocie każdy detal. Detal także tutaj położony na dłoni więc doskonale widoczny, lecz bardziej uczesany, wygładzony, krąglutki i milutki. Ta muzyka imponuje niezwykłą głębią i holograficznym stylem, a jednocześnie wchodzi gładko, nie zmuszając do takiej koncentracji i nie szarpiąc tak duszy. Jest piękna, luksusowa, głęboka, a jednocześnie spokojna.