Odsłuch cd.: Sprzęt stacjonarny

I zakończony kątowym małym jackiem 3,5 mm, czyli niesymetrycznym.

Z Emperor Headphone Amplifier

Tak sobie pomyślałem (jak nieodmiennie słusznie), że słuchawek za dwa tysiące nie warto podpinać do wzmacniaczy za kilkanaście, bo kto na taki się zdecyduje i tak będzie szukał droższych. Odgrzebałem więc w magazynie kurzącego się tam Emperora, którego właściciel nie odebrał z sobie wiadomych względów, a który cenowo akurat. I nic to, że nie został ofertą rynkową (a przynajmniej nic o tym nie wiem) – to tranzystorowy wzmacniacz za dwa tysiące i można powiedzieć klasyk. Klasyk w sensie świetnej jakości, wyzbyty tranzystorowej biedy. Treściwy, muzykalny, doskonale zdający egzamin na skrajach pasma i na średnicy tak lampowy, że ślepy test względem lamp prawdziwych chyba nie byłby z marszu do przejścia. Podpięty super muzykalnymi Sulkami do naturalistycznego przetwornika Normy współtworzył tor dobrze dopasowany do niespecjalnie drogich słuchawek, lecz takich już z ambicjami. Obiecujących wiele za niewiele, byle ich torem nie skrzywdzić. Więc tutaj krzywdy nie było, prawda musiała wyjść na jaw. Przy okazji ponownie naszła mnie chętka na porównania niesprawiedliwe, ale tym razem od drugiej strony, od dołączenia do nich też wymodzonych z pamiętnych Fostex T50, ale kosztujące zaledwie tysiąc dwieście Fostex T60 RP. I teraz parę słów właśnie o nich.

Fostex T60 RP

Wyjątkowo przyjemne słuchawki – gęste, basowe, muzyczne. Fakt, grające brzmieniem zwartym jak pięść – nie wchodzącym w drobiazgowe analizy, tylko częstującym spójną całością: gładką, płynną, głęboką, bliską, w niemałym stopniu namiętną. Przy pełnym nacisku na muzykę a nie wydobywanie detali – cyzelowanie ostrym piórkiem krawędzi i sopranowe poświsty. Do tego schodzenie gitar basowych czy kontrabasu – coś pysznego! Moc, dynamika i jednolity wyraz, a wszystko tylko muzyką. Bez pewnych elementów sopranowych, bez dokładnego uwidaczniania wydarzeń na dalszych planach, ale z pełną otwartością i z dużym ciśnieniem akustycznym. Nie do końca wyśpiewywane słodyczą tryle i nie w stu procentach oddany indywidualizm, ale to nie obchodzi, to grymasy. Muzyczna jazda na całego i chce się tego słuchać!

AudioQuest NightHawk (kabel oryginalny cieńszy, do urządzeń przenośnych)

Podpina się go do muszli tymi samymi jackami, których używa Beyerdynamic i Focal.

Na wstępie porównałem cieńszy z grubszym kable oryginalne i grubszy grał wprawdzie gładziej i gęściej, ale nie dość wyraźnie. W detale nie będę wnikał – cieńszy podobał mi się bardziej więc go zostawiłem.

Co do samego brzmienia. Zejście, moc i potęga jeszcze lepsze niż u Fosteksów, a przy tym bardziej analityczne podejście; bardziej podkreślające szczegóły, mocniej akcentujące soprany, przy strunach gitar strojonych trochę wyżej i z odczuwalną nie tylko niską ale i wysoką wibracją. Bardziej przejrzyste samo medium, ale mniej gęste i cisnące, co mniej mi odpowiadało. Wyraz całościowy nie tak jednoznaczny – wyraźna mieszanka tonów wysokich i niskich, nie tak dobrze jak u Fosteksów zebranych w całość. Przy Tonalium by tak nie było, ale dużo wraz z nim trzeba dopłacić. I mniej by to też było rozstrzelone przy grubszym kablu oryginalnym, ale za cenę mniejszej wyraźności i lekkich przesterów basowych. Więc w sumie względem poprzednika zarazem lepiej i gorzej. Sopranowa wyraźność większa, ale muzyczna jednolitość i całościowa przyjemność słuchania na tym traciły.

HiFiMAN Sundara (kable różne)

Na tle dwóch słuchanych poprzednio Sundary zachowały się podobnie jak ze sprzętem przenośnym – zagrały bardzo przejrzystym i wyrazistym dźwiękiem, ale mniej wypełnionym. Bliższym temu od NightHawk, też mieszającym niejednorodnie soprany z basem, ale wyraźnie mniej nisko schodzącym i osadzonym w brzmieniu jeszcze bardziej usiłującym akcentować detale. Takim typowo dobrym i niedobrym. Bo z jednej strony ta przejrzystość i soprany wyśrubowane, a przy tym przestrzeń duża i tych szczegółów odczyt świetny, ale pasmo wyraźnie podzielone na segmenty (źle), wokale odchudzone i pogłosowo wyobcowane (jeszcze gorzej), a bas nie tak nisko schodzący (to już w ogóle). I najgorsze w tym wszystkim pomieszanie składników z różnych worków; a dokładnie do dobrego ogólnie brzmienia mieszająca się zła przymieszka odchudzenia oraz pogłosu. Jakbyś serwatki w śmietanę dolał, że smak się rozgęści, schudnie. Diety są wprawdzie dobre w sensie zdrowia i medytacji, ale akurat muzyka po odchudzeniu nie proponuje żadnych zalet. Maksymalnie powinna być kaloryczna i jednocześnie żywa, tak żeby energią tryskała i biła z biodra basem. Delikatności też wprawdzie potrzebuje, ale tylko na jej własnym terenie, bez ingerencji w resztę. A tutaj właśnie nie – za dużo wszędzie diety.

Tak sobie więc siedziałem, dumając i popatrując na te Sundary, a wszystko ze świadomością, że im się dzieje krzywda. Że one za dobrze oddają to, co oddają dobrze, by mogły być niedobre. Ale coś je od dobra odpychało, coś nie dawało w pełni wybrzmieć. I nic to nie mogło być innego, jak ten kabel z krystalicznej podobno miedzi. Tonalium im nie zamówię, trudno dawać go każdym, ale kabli na mikro jackach jest sporo i wziąłem się za przymierzanie. Od NightHawk nie pasował i od Crosszone też nie mógł, bo one mają jacki po obu stronach symetryczne (jak symetryczne na jeden wtyk) dla budowania stereofonii osobno w każdej muszli. Ale od Focal Clear okazał się pasować. No to jazda w muzykę i – Nooo! – nareszcie zagrało!

Siateczka wypełniająca muszle też jest antywibracyjna i antyrezonansowa.

Nareszcie spójnie, nareszcie gęsto, nareszcie całościowo muzycznie! Pod tymi względami podobnie do obu wcześniej próbowanych, z tym że ciągle względem Fostex z mocniejszym wybijaniem sopranów, co teraz nie miało już charakteru odchudzania, a jedynie podejścia nie kładącego całego nacisku na ujednolicanie, tylko na oddanie różnorodności. Dogłębnie się zasłuchałem i mi się podobało. Z tym kablem grały co najmniej nie gorzej od NightHawk, a tak naprawdę lepiej i ogólnie bardzo podobnie. Nie tak basowo, nie tak akustycznie, ale za to czyściej i na większym obszarze. I przy słabszej jakości plikach bez basowych przesterów, które gigantyczny bas NightHawk momentalnie znajdował.

I tak by to już zostało, na tym by się recenzja urwała, ale tknęło mnie jeszcze, czy kabel od Beyerdynamic T1 też nie ma takich wtyków przy muszlach? I okazało się że ma, a zatem można było bez specjalnego zamawiania uraczyć Tonalium Sundary. I porównywać do wyposażonych weń NightHawk oraz do całej reszty.

Tę konfrontację postanowiłem przenieść pod Twin-Head – bo jak już maszerujemy w jakość, to na całego. Zbyt mnie jednak korciło, więc na poczekaniu skonfrontowałem z Sundarami oba kable zewnętrzne. Różnica okazała się wyraźna, polegająca na tym, że Tonalium pozwalał podawać szersze pasmo, zwłaszcza na górnym skraju. Nie traciła nic na tym nic spójność, natomiast wszelkie chrypki, dzwonki, szelesty i gruzełkowatości tekstur wybrzmiewały donośniej. Ilość szczegółów na decymetr sześcienny przyrastała i otwartość przy okazji też. Brzmienie z kablem oryginalnym określiłbym jako spaczone, z tym od Focal Clear jako pięknie bogate, ale ciążące w stronę relaksu (czasami to zaleta), a to z Tonalium dojmująco realistyczne i pozwalające w pełni zabłysnąć. Toteż błyszczały Sundary, błyszczały…