Budowa

Sundara znaczy „Piękno”.

   Słuchawki stanowią bezpośrednią konkurencję modeli takich jak AudioQuest NightHawk czy Sennheiser HD 660S; i tu nie da się ukryć, że obaj główni konkurenci są ładniejsi i wygodniejsi. W podstawę surowcową odnośnie powierzchowności wyposażeni lepszą, i wygodę też większą mający; mniej cisnący i milej otulający uszy. Na dodatek pałąk Sundar klekocze i cały wykonany jest z metalowego płaskownika z podwieszoną skórzaną opaską, dość siermiężną i  sztywną, co razem nie wygląda imponująco. Lecz czepiać też nie ma co się: słuchawki po założeniu siedzą wygodnie, opaska mimo twardości nic a nic nie uciska, a pady ze sztucznej skóry na obszarze kontaktu z głową obszyto przyjemnym welurem. Poza tym ten metal to cienko sprasowana specjalna stal – super giętka i praktycznie nie do złamania – a za częścią regulacyjną to aluminium, zatem słuchawki ciężkie nie są i w miarę odporne na wibracje, aczkolwiek najlepsi z najlepszych (dużo też niestety drożsi) sięgają nie po aluminium, a po stopy magnezu.

Regulację pionową podpatrzono u Beyerdynamic i pracuje ona w oparciu o wchodzące w szczeliny regulacyjne dziurkowane końcówki obejm, które to obejmy są także wzorem Beyerdynamic całe z płaskownika i przytwierdzone do muszli trzpieniowo. Dopasowanie poza regulacją w pionie w całości bazuje na giętkości pałąka, który na tyle jest giętki, że nic to nie przeszkadza. Słuchawki siedzą solidnie i dobrze się układają, choć nacisk boczny mógłby być mniejszy. Wyposażono je w cienki, elastyczny i lekko sprężynujący kabel długości 1,5 metra z wtykiem kątowym mały jack i dodaną przejściówką na duży. Kabel ma podpięcie do obu muszli mikro jackami lekko skierowanymi do przodu, dzięki czemu mniej będzie przeszkadzał. Producent nad nim się nie rozwodzi, wspomina jednak, że wykonano go z krystalicznej miedzi, co ma pozwalać słuchawkom na przenoszenie całego dostępnego pasma, nad którym się z kolei już się rozwodzi, podkreślając, że to imponujące 6 Hz – 75 kHz, a takie pasmo jest warunkiem, by dźwięk stał się niczym żywy; więc tu coś takiego mieć będzie miejsce. Tak przy okazji odnotujmy, że kabel z krystalicznej miedzi to niewątpliwie dobra wiadomość w świetle faktu, iż kable w tyle kosztujących słuchawkach generalnie są marne i nawet światowej sławy producent okablowania, amerykański AudioQuest, debiutując na rynku słuchawek wyposażył swoje NightHawk początkowo w tak lichy, że go prędko musiał poprawiać. Kabel za chudo i zbyt obco brzmiący, co jest przypadłością wszystkich kiepskich przewodów. W Sundarach takiego czegoś ma nie być, a czy faktycznie, to się rychło okaże.

Piękno od góry.

Gdy chodzi o całościową powierzchowność, słuchawki niczym specjalnym nie imponują i przede wszystkim unikają rzucania się w oczy. Dominuje matowa czerń (co mnie akurat odpowiadało) z niewielkim srebrnymi akcentami w postaci opasek na końcach pogrubionej, regulacyjnej części pałąka i logo HiFiMAN-a pomiędzy nimi. Dominantą nie są jednak srebrne dodatki, tylko duże, okrągłe muszle z aluminium, wypełnione czarną jak one siateczką i uzupełnione czarnymi padami.

Ale wygląd wyglądem, a sercem są niewidoczne przetworniki, o których już wiemy z materiałów firmowych, że potrafią operować w obrębie pasma o wyjątkowym zakresie. Przy okazji dwie rzeczy są wybijane na plan pierwszy – pomimo konstrukcji planarnej skuteczność tak wysoka, że umożliwiająca współpracę ze sprzętem przenośnym (94 dB), a przede wszystkim dźwięk powstający na membranach cieńszych od ludzkiego włosa i jednocześnie na tyle sztywnych, że nie generujących własnych zniekształceń. W połączeniu z konstrukcją planarną, obustronnie tę membranę kontrolującą, ma to chronić w bardzo wysokim stopniu przed wszelkimi odchyleniami od rzeczywistego brzmienia, czemu w sukurs przychodzi dodatkowo konstrukcja otwarta. Dźwięk zatem szczególnie realistyczny zarówno z aparaturą stacjonarną jak i przenośną, że klękajcie narody.

Dorzucę do tego uwagę, iż cienkość membran to od jakiegoś już czasu danie główne w marketingowym menu HiFiMAN-a, na czele z dumnym stwierdzeniem, że we flagowych Susvarach jest ona taka cienka, że aż niewidoczna. W Sundarach tak cienka nie jest, ale mimo to nazwa przypisana tym słuchawkom znaczy tyle co „Piękno”. Piękno w tym przypadku sprzedawane jest w solidnych pudłach z grubej tektury, ładnie przyozdobionej utrzymanym w szarościach i czerniach wizerunkiem skrywających się w środku słuchawek. Poza nimi samymi w wyścielonym czarną pianką wnętrzu znajdziemy jedynie książeczkę z opowieściami producenta o własnych dokonaniach i tą przejściówkę na duży jack.