Brzmienie: Z Cowonem Plenue

Tym większym, jak Schiit Ragnarok…

   Wystudiowany spokój wysokiego poziomu – tak najkrócej można ten styl scharakteryzować. Z naciskiem na płynną analogowość oraz nasycenie łączone ze świeżością i dobrym natlenieniem, a także brakiem zniekształceń. Zatem styl podobny w zarysie do tego od Audeze LCD-4, których z Cowonem wprawdzie użyć nie można, ale które dosyć podobnie grają. Z tym że bardziej połyskliwie, barwnie i przenikliwie, jednocześnie operując też bardziej dociążonym a mniej nośnym dźwiękiem. Nie przyciężkim – co to, to na pewno – ale takim o większej masie i bardziej takim w sobie. Natomiast Edition X tak dobrze nie dociążają, a za to ich dźwięk płynie swobodniej i niesie się dalej.

Poza tym nie można powiedzieć, by z przenośnym grajkiem wysokiej klasy czymkolwiek się emocjonowały. Grały statecznie i melodyjnie, nie przesadzając z kolorami i dynamiką. Ogólnie bardzo dobrze, ale nie aż porywająco; czyli bardziej w stronę by wad nie było, niż żeby dramaturgia i poryw jakieś wady maskować miały i czyniły mało ważnymi. Przy czym – i na to chcę mocno zwrócić uwagę – był ten egzemplarz Edition X grany przed przyjazdem zaledwie przez kilkanaście godzin, a u mnie były zaledwie półtorej doby, tak więc bardzo możliwe, że ich spokojny klimat muzyczny wraz z wygrzewaniem się zmienia, ale o tym nic konkretnego nie powiem. W każdym razie na badanym etapie nie cisnęły na szczegółowość, ożywianie przestrzeni i dynamikę, tylko na analogową melodykę, swobodę płynięcia i spokój. Przy czym niekoniecznie było to granie relaksacyjne, albowiem nośnie i kolorystycznie dość powściągliwe, czyli idące w stronę spokojnego, niemniej realizmu, a nie podkolorowanego relaksu.

…i mniejszym, jak Cowon P1.

Z ASL Twin-Head

Mając na podorędziu całą armię najwyższej klasy słuchawek nie omieszkałem zrobić z nich użytku, przepuszczając przez uszy cały korowód brzmień. Nie będę was zadręczał kolejnym relacyjnym kołowrotkiem, ale na dwie rzeczy najbardziej charakterystyczne chciałbym zwrócić uwagę. Pierwszą – taką na marginesie, ale w sensie nabywczym chyba najistotniejszą. Otóż pośród tej całej plejady tuzów, o cenach z okolic dziesięciu tysięcy i wyżej, skromne AudioQuest NightHawk zjeść się nikomu nie dały, prezentując w torze o najwyższej jakości adekwatny, analogiczny poziom. Inne w stylu, co było nieodłączną przypadłością wszystkich obecnych, ani trochę całościowo nie odstawały, choć na upartego można by powiedzieć, że Final Audio Sonorous VIII oraz Audeze LCD-4 dykcję prezentują wyraźniejszą. Za to styl NightHawk okazał się specyficzny na miarę moich ukochanych Grado GS1000 i tym stylem potrafiły zrównywać szanse.

To wszakże tylko uwaga na marginesie, w sensie przypisu do rozważenia, a teraz o tytułowych HiFiMAN Edition X, które też okazały się mieć charakter i pewną cechę szczególną. Przy czym cecha owa była swoistą kontrą względem przedłożonego przed chwilą porównania z modelem HE-6; kontrą w odniesieniu do przypisanego tam Edition X mniejszego realizmu. Bowiem nie rzucając słuchacza w jasne światło dnia i nie darząc go do bólu niemal chropawą teksturą ani dynamicznym atakiem, potrafiły Edition X na własny sposób budować realizm i wychodziło im to pierwszorzędnie. Nie z każdym materiałem muzycznym jednakowo dobrze, ale niektóre utwory potraktowane ich specyfiką brzmiały chyba najlepiej. A pamiętajmy, w jakiej to działo się stawce, z jakimi konkurentami.

I choć słowa złego nie można powiedzieć o samych słuchawkach, to jednak producent zdaje się przeszarżował z ceną. Ale jeśli to nie problem, to gorąco polecamy!

Wchodząc w konkret nie powiem nic nowego, bo oczywiście grały teraz te Edition X z Twin-Head i Accuphase wciąż po swojemu i lepszy tor nie sprawił, że się przeistoczyły. Sprawił natomiast, że to co prezentowały dotychczas stało się lepsze i efektowniejsze. Bo ich spokojny, mający przymieszkę szarości i łagodnego światła koloryt stał się jeszcze bardziej realistyczny, a analogowa gładź i spójność żywsze, także bardziej realne. Tak więc te dwie podstawowe cechy pracować zaczęły jednoznacznie na rzecz brzmieniowego autentyzmu, stanowiąc świetne uzupełnienie tego, co okazało się najważniejsze. Tym czymś, tym najważniejszym akcentem, była zaś lotna nośność dźwięku, mieszająca się ze świetną separacją i dużym obszarem dziania. Można powiedzieć, że dźwięk Edition X udowodnił w tych porównaniach szczególną umiejętność wzbijania się i żeglowania w przestworzach. Gdy inni zbierali się do muzycznego startu z pewnym ociąganiem i widać było jak ich cięższe dźwięki wolniej od ziemi się odrywają a potem niżej szybują, u HiFiMAN Edition X dźwięk momentalnie nabierał rozmachu, stając się jakby szerszy, swobodniejszy, bardziej na przestrzeń rozprowadzony i bardziej otwarty. Tę umiejętność dzieliły z Sonorous VIII, ale prócz tego słuchawki te nie okazały się podobne, ponieważ japoński popis brzmieniowej techniki krawędzie dźwiękom rysował ostrzejsze, operował mocniejszym pogłosem i wszystko rzucał na tło czarniejsze. Zdecydowanie też bardziej był migotliwy, podekscytowany i kontrastowy, natomiast podobnie szybki startowo i lotny.