Budowa i okolice

Nowe modele marki HiFiMAN to także nowe opakowania. Całkiem ładne, choć to nic, czego byśmy wcześniej nie widzieli.

   Zacznijmy od kwestii technicznych, bo ciekawie one nas poprowadzą. Słuchawki są planarne, co jeszcze dwa lata temu oznaczało konieczność napędzania dużym prądem. Takim powyżej jednego Wata conajmniej, a najlepiej mocą kilku lub kilkunastu. Lecz potem OPPO zrobiło swoje PM-1 i słuchawki o konstrukcji planarnej mało mocy potrzebujące okazały się możliwe. Teraz dołącza do tego HiFIMAN ze swoimi Edition X, o czułości rzędu 103 dB i impedancji 25 Ω. Ale na tym nie koniec niskoprądowej hecy, jako że producent otwarcie powiada, że słuchawki nadają się jak najbardziej do sprzętu przenośnego, co w zestawieniu z wyglądem oznacza spore przegięcie. Bo słuchawki są właśnie duże niczym dwie patelnie połączone nad głową, albo dwa naleśniki. Przesadzam z tymi kulinarnymi odwołaniami, ale naprawdę są bycze i trudno o większe. A jeszcze do tego czarne ze srebrnymi akcentami, czyli kiedy wyjdziesz na ulicę, bez wątpienia zrobisz z siebie widowisko. Ja wiem, że teraz można nosić co kto chce i zielone włosy, fioletowe buty ani czerwono-żółte szaliki nikogo nie zdziwią, ale żeby paradować poza domem w słuchawkach otwartych akurat największego z dostępnych formatu, to jednak pewien ekscentryzm i trochę dziwne założenie konstrukcyjne. Niemniej tak to sobie HiFIMAN wymyślił i niech mu będzie, jego sprawa. Poza tym sprzętu tak zwanego przenośnego nie musi się przecież słuchać na dworze, a przy tym oferuje on niewątpliwie rosnącą jakość, i taki choćby Chord Hugo czy Astell & Kern AK380 to naprawdę wybitne urządzenia high-endowego poziomu. Czyli kto chce, niech wychodzi i się popisuje, a kto zechce słuchać w domu, będzie mógł korzystać ze świetnie sporządzanej muzyki także z przenośnego urządzenia, do którego na ulicy podpinał będzie coś mniej rzucającego się w oczy i lepiej izolującego.

Przyjrzyjmy się bliżej. Tak naprawdę HiFiMAN Edition X nie do końca są czarne, bo muszle na obwodzie są ciemnobrązowe z domieszką fioletu, co ładnie wygląda, z lekka urozmaicając kolorystykę w stylu wyrobów z obszaru dyskretnego luksusu. Ładnie także się prezentują wspólne z wyższym modelem chromowane maskownice z cienkich, starannie modelowanych prętów, a najładniejszy okazuje się sam kształt, dający muszlom postać wydłużonej i przekierowanej z lekka ku przodowi łezki. Jest to kształt dokładnie ten sam co u AudioQuest NightHawk, tyle że zrealizowany na dużo większym obwodzie. Całe słuchawki są cięższe i niżej swymi muszlami sięgające, zawadzając nieco o żuchwę, co może irytować. Siedzą jednak bardzo poprawnie i bez zbędnego nacisku, a niedawno opracowany dla modelu szczytowego pałąk także w Edition X sprawdza się bez zarzutu.

A oto i drogocenna zawartość – wiceflagowe słuchawki chińskiej marki, ochrzczone jako Edition X.

Dołączają do niego świetne w użyciu pady z weluru okolonego skórką, a także długi i elastyczny przewód w popielatym oplocie, zakończony dużym jackiem od Neutrika. Przewód jest podpinany małymi jackami i uzupełniany drugim dla sprzętu przenośnego, natomiast brak w komplecie kabla symetrycznego i to jest ewidentna wtopa. Nie wiem dlaczego u HE-6 przewód mógł być od startu symetryczny z przejściówką na duży jack, a tu symetryzację trzeba będzie samemu przysposobić, albo kupić kabel od HE-1000. Czysty nonsens. Lecz przynajmniej przewody są odpowiedniej długości, lekkie i elastyczne, jak również dobrze dobrane kolorem, tyle że w z lekka szorstkawych oplotach, czego niektórzy, z uwagi na odgłosy tarcia o ubranie, nie lubią.

Przeglądając sprawy techniczne trafiamy na parę istotnych nowin. Owe maskownice z rzadko rozmieszczonych prętów okazują się osłaniać Window Shade Grill, czyli specjalnie pokrycie zewnętrzne przetworników, mające za zadanie rozpraszać odbicia, czyniąc dźwięk czystszym, lepiej skupionym i bardziej naturalnym. Sam ten dźwięk powstaje zaś na supercienkich diafragmach, grubości zaledwie jednego nanometra; tak cienkich, że gdyby je rozpostrzeć przed oczami, byłyby niewidoczne. Dźwięk powstaje oczywiście w oparciu o napęd planarny z serpentynowym ułożeniem magnesów o bliżej niesprecyzowanej konstrukcji i ma się rzecz jasna odznaczać referencyjną jakością, nieznacznie tylko ustępującą (z nieznanych powodów) tej od HE-1000. W uzupełnieniu dostajemy informację o wadze (400g), którą sklepowym stylem producent zmniejsza podgłupiaście do 399g, a także o czułości i impedancji, których wartości już wzmiankowałem. Dorzucone zostaje jeszcze pasmo, obejmujące zakres od 8 do 50 000 Hz, a reszty możemy się tylko domyślać. Okazuje się więc, że nieznanych pozostaje kilka znaczących parametrów, jak powierzchnia diafragmy, rodzaj i siła magnesów, jakość przewodnika w okablowaniu, a także dopuszczalna moc sygnału i moc maksymalna dźwięku.

Edition X stanowią uproszczoną wersję topowego modelu HE1000. Drewniana bryła pierwowzoru została zastąpiona estetycznie wyglądającym plastikiem.

Trochę to zatem enigmatyczne i od innych producentów przeważnie dowiadujemy się więcej, a tu musimy się zadowolić wzmianką, że przetworniki były opracowywane przez lat siedem i w związku z tym są naprawdę wybitne. Wybitna także jest cena, bo te osiem tysięcy osiemset złotych nie chadza na piechotę i trzeba będzie się o nie bardziej niż jakimś spacerkiem postarać. A wszystkie te drogocenności i lata pracy nad technologią lądują w porządnym, z grubej, tektury sporządzonym pudle wyścielanym pianką, w którym niczego poza słuchawkami i dwoma przewodami nie znajdziemy. Nie ma woreczka na podróż, nie ma eleganckiego stojaka i nie ma symetrycznego kabla. Szkoda.