Recenzja: Hegel H80

Odsłuch

Sprawdźmy, jak Hegel sprawuje się w boju

   Jest u mnie taki obyczaj, by świeżo przybyłego delikwenta na chwilę odpalić i kuknąć na jego możliwości. Tak było i z Heglem. Podpiąłem go do Cairna kablem XLR, bo on podobno tak woli i wyższość swoją naonczas najdobitniej przejawia. Słucham.     – Słucham i ręce mi opadają a głowa coraz głębiej w ramiona się chowa. No ładnie, myślę sobie. To już go można pakować i niech do siebie wraca, bo takiego dziada to nie ma co opisywać. Jak bum-cyk-cyk tak pomyślałem i wtedy myśl jedna z leniwych zwojów mi się wywikłała. No zaraz, chwileczkę, przecież jest jeszcze drugi kabel XLR, ten co go syn do siebie zabrał i warczy kiedy do niego się zbliżać. Dawać mi go tu zaraz, bo ja też warczeć potrafię a głos mam donośny i na czele starszyzny stoję. Przemoc domowa okazała się niepotrzebna i kabel migiem zagościł pomiędzy Cairnem a Heglem. Ja pierniczę. A żeby tak was pokręciło i śmierć pogoniła po zakrętach ci co twierdzicie, że kable wpływu żadnego nie mają. Nie ten wzmacniacz. – Jak siebie kocham a innych nie lubię. W takim razie niech zostaje i niech pokazuje co potrafi.

Napisały się inne recenzje, te co miały być najpierw, i przyszła pora na Hegla. A zatem stanął przede mną podpięty do Cairna kablem Tellurium Q Black Diamond, a innymi kablami Tellurium, tymi Blue zwanymi, do głośników AudioSolution Rhapsody 80. Zasiadłem w fotelu i dalej słuchać. A sytuację miał Hegel niełatwą, bo dopiero co słuchałem głośników Zeta z ich monoblokami, które dźwięk z absolutnie najwyższego pułapu oferowały, taki od miliona złotych w górę. Najpierw napiszę refleksję ogólną, bo Hegel, ten niemiecki, od którego tak czy inaczej etymologicznie inne Hegle pochodzą, bardzo cenił stwierdzenia ogólne i ogół stawiał zdecydowanie ponad jednostkowością.

Cóż, o stratach na kablach raczej nie może być mowy…

A refleksja jest taka: Istnieją w audiofilizmie jakby dwie fale. Jedna jest frontalna, popisowa i najbardziej absorbująca uwagę. To fala sprzętu ekstremalnego, rozwiązań bardzo wymyślnych i cen zwariowanych. Ma ona swoje czoło dla miliarderów, kulminację dla milionerów i zejście dla tych, co mogą płacić setki tysięcy. Potem jest cisza, a potem nadciąga fala druga, z cenami dla ludzi normalnych ale nieźle sytuowanych i ona też ma rozbicie na czoło za kilkadziesiąt tysięcy, kulminację za kilkanaście i zejście liczone już tylko w zwykłych tysiącach. To czego teraz słuchamy należy do fali drugiej, a system Zeta należał niewątpliwie do pierwszej, bo choć nie był szczególnie kosztowny, to swoje jednak kosztował, ale przede wszystkim jakościowo absolutnie tym nawet piekielnie drogim nie ustępował. Mamy zatem okazję porównać systemy należące do różnych fal, choć okazja to dla systemu tańszego teoretycznie wątpliwa, jako że można w takim porównaniu nieźle oberwać. Z drugiej jednak strony można także zabłysnąć, zabłysnąć daleko bardziej niż gdyby porównywać się tylko z równymi sobie.