Odsłuch cd.

Tajemniczy światłocień.

    Powtarzają się do znudzenia w recenzjach dobrych urządzeń te przymioty, ale to one o wysokiej jakości stanowią, a nieobecność któregokolwiek od razu skutkuje ujmą. Jest największą zaletą dużego Hegla, że żadnego z nich nam nie skąpi. Daje bowiem też to, co oferują tradycyjnie tranzystorowe wzmacniacze – rozwarte na całą szerokość pasmo, detaliczność, energię, szybki atak, wyraźność, przejrzystość, tempo. W połączeniu z produkowaną przez Sound Engine słodyczą, ciepłem, nieznacznym przyciemnieniem, giętkością fraz i trójwymiarowym ich modelunkiem zbiera się to w dającą pełną satysfakcję całość – a wszystko to jeszcze pod obecność dużej mocy. Bo nie jest ciężko o dobry wzmacniacz tranzystorowy (weźmy chociażby Lavardin), ale trudniej o dobry i mocny. Owszem, za trzydzieści parę tysięcy będzie już w czym wybierać, ale tak w okolicach dwudziestu, to faktycznie dystrybutor ma rację – łatwo nie jest, wyboru specjalnego nie ma. Jest wprawdzie dobry Baltlab, ale jednak zdecydowanie mniej mocny i nie wszyscy doceniają produkty polskie. A Hegel – proszę bardzo – za dwadzieścia z kawałkiem oferuje konstrukcję zagraniczną, potężną, szeroko znaną, lampowo-tranzystorową w brzmieniu i z wielkim zapasem mocy. Każde kolumny ruszy i zagra nimi bardzo głośno bez najmniejszych zniekształceń. (Przynajmniej z własnej strony.) Dźwiękiem opisanym powyżej i na dodatek świetnym scenicznie.

Stereofonia okazała się wręcz popisowa, że aż biłem jej brawo, a scena głęboka i precyzyjna, nie pozbawiona holografii. Wzmacniacz nie oferuje ataku dźwiękiem na słuchacza – brzmieniowa akcja toczy się cała za linią głośników i na widoczną głębię. Z wyraźnym przy tym horyzontem na linii wzroku i zaznaczoną holografią. Lokacja źródeł okazuje się dokładna i pod dyktando świetnej stereofonii dźwięk całkiem oderwany; jak gdyby z kolumnami zupełnie nic go nie łączyło. Energią potrafiący oddziaływać na skórę, siadać na piersi ciężarem i wkręcać się do brzucha, ale przede wszystkim z rozgrywką perspektywiczną, toczącą się za linią kolumn. Głosy są swobodne i nośne, medium czyste i średnio gęste, światło niejaskrawe – tworzące klimat realizmu i pewnej tajemniczości – a same brzmienia złożone, okraszane ekspresyjnymi sopranami i tektonicznym basem. Poza tym cały spektakl jest duży, a mimo to bez powiększania źródeł, czego nie spotyka się często. Dźwięki dociążone, szybkie i wystarczająco długo podtrzymywane; bez żadnej ospałości, pogrubienia czy przeciągania.

Czyżby pan fotograf chciał tego Hegla oczernić? (Ale pewnie tylko się popisuje, że umie czarny na czarnym.)

Najlepsze zostawiłem na koniec. Nie wiem jak w innych układach sprzętowych, ale w tym najlepszą rzeczą okazało się zawieszanie dźwięków w przestrzeni. Tak efektowne, że aż zwracające uwagę, a przecież rzadko, właściwie nigdy, zważamy na ten aspekt. Zadowalamy się sferycznością samych dźwięków i głębią sceny, a jak brzmieniowe, dynamicznie zmieniające się sfery, wkładane są w przestrzeń, to już się wydaje dane z automatu, zawsze niemalże takie samo. Tymczasem wcale; i w Heglu H360 miałem tego dobitny przykład. Nie da się tego dobrze ująć w słowa, przynajmniej ja nie umiem, ale można na to zwrócić uwagę. Trójwymiarowe dźwięki produkowane przez wzmacniacz szczególnie udanie wpisywały się w przestrzeń, wyjątkowo dobrze to wyglądało. I trudno to nazwać inaczej, niż kompozycją przestrzenną wybijającą się na wysokiej klasy realizm. Bo nie tylko same dźwięki były sferyczne a scena odpowiednio głęboka, ale też można było wyczuwać na jaką głębokość każdy pojedynczy z nich sięga, jaki zajmuje obszar. To do tego stopnia się narzucało, że aż wreszcie zwróciłem na to uwagę i się zacząłem przyglądać, cofając się jednocześnie pamięcią wstecz. Nie, wzmacniacze zwykle tak tego nie pokazują, nie pozwalają aż tak dokładnie wymierzać. A jest to niebagatelny przyczynek do całościowej satysfakcji, wyróżniający się aspekt. Kompozycja przestrzenna rysowana przez Hegla H360 szczególnie się okazała udana, dopełniając pozostałych walorów. Gdyby jeszcze udało się poprawić trójwymiarowość sfery sopranowej, byłoby naprawdę przepysznie. Ale i tak duża rzecz – tak duża jak sam wzmacniacz. Za te pieniądze tyle mocy przy takim dźwięku to okazja.

Na koniec sprawdziłem pracę przetwornika w H360, łącząc go kablem koaksjalnym z wyjściem w stanowiącym osobną część odtwarzacza przetworniku DC-950. Dawało to fantastyczną możliwość porównywania obu, jakże różnych cenowo. Zgodnie z przewidywaniami ten wbudowany okazał się w zupełności zadowalający. Wszak dopiero co ta sama kość – i też pojedyncza – produkowała się w odtwarzaczu Metronome, znakomicie wraz z nim wypadając, a we wzmacniaczu Hegla nie wspiera jej wprawdzie dodatkowy procesor i dodatkowa filtracja, ale i tak zagrało to udanie. Muzykalnie, trójwymiarowo, z dobrą indywidualizacją i dynamiką brzmienia. Tak z marszu bez uwag krytycznych, w pełni zadowalająco.

Myszy i Hegle.

Żadnych makroskopowych braków, uchybień, powodów do krytyki. Przeciwnie, wszystko w porządku i na dobrym poziomie. Odnośnie zaś porównań, to kosztujący sto tysięcy w przepysznym, lśniącym Accuphase, korzystający z dwóch kości Sabre ES9038PRO i wszelkich dla nich udogodnień, górował zdecydowanie pod każdym względem. Dokładniej czesał tekstury, wyłaniał więcej szczegółów i większy indywidualizm czynił. Przydawał dźwiękom więcej przepychu i większej złożoność, lepiej też modelując kształty. Nie ma sensu tego wyliczać, ale pomimo takiej przewagi przygasająca po przełączeniu na H360 jakość wciąż okazywała się muzyką, a nie jej karykaturą. Mniej świetlistym i kunsztownym obrazem, ale ciągle mogącym przysparzać radości. Byle nie robić tego rodzaju wprost porównań, by nie psuć sobie apetytu. A przecież w H360 przetwornik to tylko dodatek, podczas gdy ten wspaniały obraz za sprawą Accuphase był też jego dziełem – w podstawowej roli wzmacniacza.