Podsumowanie

    Odtwarzacz Gryphon Scorpio jest już na rynku lat parę, toteż nie była to recenzja nowości, a raczej ugruntowująca obecność. Taka dla przypomnienia i lepszego poznania. Bo wciąż jeszcze wypada posiadać odtwarzacz i płyt kolekcję na półkach; a jak odtwarzacz, to któryś z lepszych. To nieuchronnie wikła nas w problem jakości względem ceny, bowiem krążą legendy o genialnych a takich naprawdę tanich. „Nie wyrzucajcie w błoto pieniędzy, bo szkoda bez sensu przepłacać!” Ale prawda jest według mnie inna, bardziej okrutna i prosta – że jakość musi kosztować i nie ma na to mocnych. Toteż czasami się zdarza, że coś drogiego zawiedzie, czyli się wektor odwróci, natomiast bajki o tanich cudownościach pozostają bajkami, a więc długość wektora jest constans. Na domiar złego postęp jest wykładniczy wyłącznie w odniesieniu do ceny, to znaczy przyrost jakości bieży łagodnym podejściem, podczas gdy skorelowany z nim wzrost cenowy strzela jak pik Matterhornu. Kiedyś mi się zdawało, że stan taki musi się okazać przejściowy i wraz z postępem wybitne odtwarzacze staną się przeciętnością. Nic takiego się nie ziściło i ceny wytyczające jakość nawet ku dołowi nie drgnęły. Przeciwnie, poszybowały wyżej, wraz z kolejnymi konstrukcjami dCS, MSB i Accuphase. Podobno właśnie kroi się jeszcze bardziej flagowy Accuphase DP-950 i nie chce mi się zgadywać, ile będzie kosztował.

Z uwagi na tę nieszczęsną cenę naturalnym konkurentem Gryphona Scorpio jest dzielony odtwarzacz Ayona, grający jednak inaczej, a więc będący alternatywą. Prezentujący muzykę bardziej dobitnie, bardziej na czarnych tłach, bardziej też połyskliwie i bardziej z akcentowaniem szczegółów. Z większym też procentowym udziałem sopranów i przede wszystkim w mocniejszych przejściach światłocienia. O Scorpio zaś nie można powiedzieć, by przekaz miał spokojniejszy, a tylko że bardziej nasycony światłem, w tłach bardziej dziennych niż nocnych i równie dynamiczny. Muzykę przedkłada słuchaczom dużego formatu i na otwartej, skąpanej światłem scenie, a nie czającą się w mrokach i bytującą w atmosferze półcieni. A czy woli się muzykę jako damę promienną w jasnej czy bardziej zamyśloną w ciemniejszej sukni, to już każdy audiofil sam musi wybrać i za niego tego nie zrobię.

Nie, drogi mój czytelniku, wytrwale szukający zaczepki. Nie uchyliłem się od porównania Gryphona Scorpio z Accuphase. Brać porównania rzeczywiście należy  także od góry, czyli w konfrontacji nie tylko z dwa razy tańszym, ale też dwa razy droższym. Ale o tym będzie w recenzji wzmacniacza Diablo, bo z jego udziałem doszło do porównania i on się w tych porównaniach kreował.

W punktach:

Zalety

• Dobry odtwarzacz, potrafiący udowodnić przewagę nad tańszymi.
• Dający silne poczucie autentyzmu i przebojowy styl.
• Brzmieniowo wypośrodkowany.
• A więc pozwalający resztą toru i okablowaniem dostrajać się do preferencji słuchacza.
• Mocne ale nie agresywne, wszystko efektownie przesycające światło.
• Dzienna atmosfera muzycznych aranży, podkreślająca realizm.
• Idący temu realizmowi w sukurs brak ocieplania i dosładzania.
• Nic za plecami, wszystko na dłoni.
• Muzyka w dużym formacie.
• Szybka i dynamiczna.
• Idąca całą parą naprzód.
• Pełny konkret, żadnej diety.
• Szczególnie godna podkreślenia wyraźność artykulacji.
• Zwłaszcza że szczegóły są w pełnej dawce, a się nie narzucają.
• Podobnie jak pełna dawka przestrzennie rozpostartych sopranów, które nigdy nie kłują.
• Wysoki poziom indywidualizacji brzmienia.
• Znakomicie rozdzielczy, mocno bijący i bardzo dobrze odtwarzający prawdziwą perkusję bas.
• Popisowa reprodukcja fortepianu.
• Względem tańszych konstrukcji wyraźnie słyszalna większa czystość i otwartość brzmienia.
• Drabinkowo, czteroszczeblowo uszeregowane przetworniki od AKM.
• W każdej drabince taktowane własnym oscylatorem i zasilane własnym zasilaczem.
• Duże banki energii w kondensatorach.
• Wymuszona konwersja do 32 bity/192 kHz, z której mistrzowskiej realizacji Gryphon jest znany, zwłaszcza że to on ją zapoczątkował.
• Sekcja analogowa w czystej klasie A.
• Imponujący, daleki od przeciętności wygląd.
• Można się zatem tym Scorpio szczycić.
• Kapitalny wyświetlacz.
• Efektownie wyglądające podpory wytłumiające wibracje.
• Perfekcyjny projekt i wykonanie.
• Made in Denmark.
• Sławny, bardzo ceniony producent.
• Polski dystrybutor.

Wady i zastrzeżenia

• Mały pilot bez klawiatury numerycznej i niespecjalnie wygodny w trzymaniu.
• Brak wyjść RCA.
• Design preferujący własny firmowy wzmacniacz. (Ale ten jest naprawdę wybitny.)

Sprzęt do testu dostarczyła firma: Audio Klan

Dane techniczne Gryphon Scorpio:

• Konwersja D/A: 4 x 32 bity/192 kHz Asashi Kensai Microdevices DAC.
• Łagodna filtracja cyfrowa, pozwalająca osiągać wyjątkowo czyste wysokie tony.
• Filtr analogowy pierwszego rzędu zasilany srebrnymi kondensatorami.
• Odizolowane, wykonywane na specjalne zamówienie transformatory toroidalne Noratel – 1x w sekcji cyfrowej i 2x (po jednym w kanale) sekcji analogowej.
• Ultrakrótkie ścieżki sygnału.
• Osobne dla każdego kanału zegary kwarcowe o dokładności 0,000005 (pięć milionowych sekundy).
• Obwody analogowe w czystej klasie A bez sprzężenia zwrotnego.
• Wewnętrzna regulacja napięcia +/- 20 VDC.
• Kondensatory pojemności 15 000 mF w kanale.
• Regulowana jasność wyświetlacza.
• Pilot.
• Pasmo przenoszenia:  0,5 Hz – 96 kHz
• THD: 0,0035%
• S/N: 103 dB
• Wyjścia analogowe: 1 x XLR Neutrik.
• Wyjścia cyfrowe: 1 x SPDIF Neutrik.
• Wymiary: 13,5 x 48 x 41,5 cm
• Waga: 9,6 kg
• Made in Denmark.
• Cena: 29 599 PLN

System:

• Źródła: Accuphase DP-700, Cairn Soft Fog V2, Gryphon Scorpio.
• Wzmacniacz: Gryphon Diablo.
• Głośniki: Audioform Adventure 304.
• Interkonekty: Tellurium Q Black Diamond XLR, Tonalium Audio XLR.
• Kable głośnikowe: Nordost Tyr2.
• Listwa: PowerBase High End.
• Kable zasilające: Crystal Cable Reference, Harmonix X-DC350M2R, Nordost Frey.