Recenzja: Grado RS1i

 Brzmienie cd.

Grado RS1i w tercecie z Xperią SP i Heglem grały naprawdę SUPER!

   Od tabletów i telefonów przenieśmy się w okolice stacjonarne i rzućmy uchem jak nasze Grado będą współpracowały z ASL Twin-Head, swoim starym znajomym, który przez kilka lat partnerował ich starszej wersji. Na początek chciałem jednak napisać o czymś trochę innym, mianowicie o tym, że można tymi Grado wodzić nad uchem ile dusza zapragnie, a dźwięk i tak nie ulegnie w żadnej pozycji denaturalizacji. Może być co najwyżej cichszy albo głośniejszy i minimalnie się zmieniać, ale żaden upadek w nadmierną pogłosowość mu nie zagraża, pomimo że słuchawki mają konstrukcję nauszną. Tak więc co klasa, to klasa. A teraz do rzeczy.

Na każdą rzecz można jak wiadomo spoglądać z dołu i z góry. Od dołu patrzyliśmy na te Grado przez pryzmat AKG K712 i było to niewątpliwie spojrzenie pełne uznania. W przypadku toru złożonego z ASL Twin-Head i odtwarzacza EMM Labs nic się w tym względzie nie zmieniło. Wciąż dawne flagowe AKG były względem dawnych flagowych Grado trochę jak martwe. Niby bardzo dobre, niby dynamiczne i niby mocno akcentujące frazę, ale wciąż z pewnym dystansem, wciąż bez polotu i trochę wciąż bez życia. Takie jakby ospałe, nie rozbudzone, odfiltrowane z żywiołowości. W oderwaniu, same od siebie, niewątpliwie ciekawe i dużo potrafiące, ale kiedy porównywać, to już nie skłaniające od powrotu. Wolniejsze, przygaszone, zdecydowanie mniej bezpośrednie, z nieco słabiej atakującym i nie tak nisko schodzącym basem. W porównaniu z RS1 bardziej jałowe i ubogie, ale przede wszystkim nie dające tak bliskiego, bezpośredniego kontaktu z wykonawcami i muzyką. – Grado były bardziej błyszczące, a ściślej biorąc, one jedne były błyszczące, a AKG pastelowe. Grado bardziej były też skrzące, strzelające sopranami, mocniejsze na basie i prawdziwsze na średnicy. Krótko mówiąc, w każdym aspekcie lepsze, chyba że ktoś szczególnie ceni sobie muzyczny relaks, pewien właśnie dystans, złagodzenie i spokój. Wówczas AKG – jak najbardziej.

Klasa mistrzowska – tak można określić pokaz jaki zaserwowała nam kreacja Grado Labs.

Na rzeczy można patrzyć jak wiadomo także z góry, a taką górą dla Grado RS1i mogą być na przykład Beyerdynamiki T1. Wyraźnie droższe, nowsze konstrukcyjnie i jeszcze w dodatku niezwykle dźwiękowo do ASL Twin-Heada dopasowane. Przez ich pryzmat dawne flagowe Grado okazały się nieco mniej jedwabiste i poetyckie. Dając podobną miarę szczegółów nie były w stanie pokazać aż takiej analogowości, choć trzeba przyznać, że grały bardzo gładko i pod tym względem zdecydowanie lepiej od swojej starszej wersji z gorszym kablem. Względem flagowych Beyerdynamiców miały jednak minimalne ziarno, a jednocześnie mniejszą płynność i słabszy akcent na muzykę. Ich przekaz uciekał bardziej w regiony szczegółowości, żywiołowości i dynamizmu, w mniejszym stopniu kładąc nacisk na elegancję i grację dźwiękowej modulacji. Trochę więc były w tym porównaniu RS1 bardziej zadziorne i z mniejszą ogładą, tak po rockowemu nieco przybrudzone i szorstkie w obejściu. Takie bardziej „punk” niż „melody”.

Przysłuchajmy się jeszcze praktyce nagraniowej. Powyższy wywód mógłby sugerować, że RS1i nadają się przede wszystkim do rocka. I tak faktycznie od dawien dawna były postrzegane. Od kiedy się pojawiły uważano, że dają wrażenie bycia na scenie i zjawiskową, niespotykaną u konkurencji bezpośredniość. Faktycznie, takie poczucie scenicznej obecności oferują. Pierwszy plan jest bardzo bliski, aż po możliwość wejścia w jego obręb. W zamian mniej dzieje się z tyłu. Nie ma tu tego odchodzącego w bezkresną dal muzycznego krajobrazu i tak przemożnego zewu przestrzeni jak u GS1000. Zarazem poszczególne sceniczne aranże bardzo uzależnione okazały się być od płyty.

Było szybko, wyraziście i pasją do muzyki.

Przykładowo sławny Black Album Metalliki scenę miał bardzo bliską i pozbawioną niemal drugiego i trzeciego planu, podczas gdy symfonie Beethovena pod Karajanem oferowały rozległe plenery orkiestrowe i bardzo wyraźne rozpisanie orkiestry na poszczególne rzędy muzyków. Także dobrze nagrane płyty z muzyką elektroniczną pokazały dużą przestrzeń i odchodzenie w nią dźwięku. Nie tak ogromną i tajemniczą jak u GS1000, ale wystarczająco pokaźną by budować odczucia nostalgii i tęsknoty. Imponowała przy tym czystość dźwięku i przejrzystość powietrza. O ile u Metalliki atmosfera była nieco zbyt duszna i ciasna, to na większości pozostałych płyt, a wiele ich było, zdecydowanie przeważała sceniczna swoboda i ogólna przejrzystość. Oprócz bliskiego pierwszego planu i wspomnianej transparentności, a także bezpośredniości i żywotności, mają jeszcze RS1 dwie cechy szczególnie się wybijające. Pierwsza sprawa, to wykończenie dźwięku. Nie ma u nich żadnego zaokrąglenia, pełniości, wyraźnie zaznaczającej się powierzchni. Każdy dźwięk jest jak porwany wiatrem, czy też jak płomień świecy. Nie w sensie temperatury czy barwy, tylko ruchliwego, nieustannie zmieniającego się kształtu o lekko postrzępionych krawędziach. Te dźwięki nie są jak leżące na plaży muszle, tylko jak poruszane wiatrem liście. Są w nieustannym ruchu i nie mają dających się wyizolować kształtów. Są niczym snujący się dym a nie gromada bąbelków.

Druga rzecz, to szybkość. Pisałem o tym już dawno temu, kiedy jeszcze byłem ich posiadaczem – one są piekielnie szybkie. W bezpośrednim porównaniu zdystansowały nawet kiedyś ektrostatyczną Omegę II, a przecież to o elektrostatach zwykło się sądzić, że są najszybsze. W efekcie otrzymujemy, żywy, dynamiczny i pozbawiony upiększeń spektakl. Towarzyszył temu świetny bas i znakomita ekstensja wysokich tonów, a ludzkie głosy brzmiały świeżo i naturalnie. Wykonawców można było wręcz dotknąć, pozostawali na wyciągnięcie ręki. Nie było natomiast takiego scenicznego aranżu jak w GS1000, ani takiej powalającej potęgi dźwięku jak u HiFiMAN’ów HE-6. Impakt okazał się niezły, ale dźwięki niezbyt duże i nie tak dociążone jak u słuchawek planarnych czy choćby Sennheiserów HD 800 albo Grado PS1000. Tak więc dokładając dwa tysiące czy więcej możemy wejść w posiadanie słuchawek grających dźwiękiem bardziej głośnikowym, dających bardziej mocarne, całościowe wrażenia. To miara dokonującego się postępu. Postępu narzucanego przez samo Grado jak i jego konkurentów.

Mało jest słuchawek z takimi pokładami analogowego ducha

Nic więc dziwnego, że RS1 ustąpiły miejsca większym jednostkom w byciu okrętami flagowymi, są jednak nadal wzorem gdy chodzi o bezpośredniość i poczucie wejścia w świat żywej muzyki. Są także nieustająco wzorcem świetnego dźwięku wyciąganego z byle jakich torów, co w czasach powszechności urządzeń mobilnych pozostaje wielkim atutem.