Odsłuch: Z Cowonem P1 Plenue

Wewnątrz królują 50-milimetrowe przetworniki dynamiczne z membraną Biodyna.

   Amironami ani HD 700 nie dysponuję, tak więc pozostają NightHawk, i tym uważniej zmuszeni będziemy z nimi porównać. Zaczniemy od sprzętu przenośnego, a więc od Cowona Plenue, a oprócz Nocnego Jastrzębia do porównań dobierzmy zdecydowanie droższy model flagowy.

Fostex TH610 vs AudioQuest NightHawk

Na wstępie muszę odnotować pewną niesprawiedliwość. NightHawk miały kabel Tonalium, którego nie miałem sumienia zastępować gorszym oryginalnym. Zrobiłem natomiast co innego, co i tak należało zrobić – porównałem kable od TH610 i TH900 Mk II. Nie ma wątpliwości, pomimo identycznego wyglądu kabel słuchawek flagowych jest lepszy. Może nie przepaść, nawet na pewno, ale z kablem od TH900 słuchawki wiceflagowe zagrały bardziej miękkim, melodyjnym, bezpośrednim dźwiękiem. A jest to w ich przypadku rzecz o niepoślednim znaczeniu, ponieważ (tu przechodzimy do opisu właściwego) tytułowe Fostex TH610 odznaczają się brzmieniem szczegółowym, przejrzystym i dynamicznym, ale nie dążą do intymnego kontaktu ze słuchaczem ani do ocieplenia czy melodyjnej miękkości. Dźwięk mają wyjątkowo przejrzysty – co jest mocnym wyróżnikiem obu szczytowych Fostexów – a przy tym lekko naprężony i nieznacznie usztywniony (to już tylko TH610), co upodobnia je do Beyerdynamic DT 990 i starszej wersji T1.

Od razu sobie wyjaśnijmy, że nie są to żadne pejoratywy, ponieważ tak podawane brzmienie ma bardzo atrakcyjną postać i wielu słuchaczy te cechy właśnie ceni. Znakomicie separują się dzięki nim figury brzmieniowe, same jednocześnie efektowne poprzez wyraźność kształtu, co składa się na brzmieniową dostojność wpisaną w ogólny ład. A to może się bardziej podobać od brzmień ciepłych, miękkich i lgnących pieszczotliwie do słuchacza, tym bardziej, że Fostex TH610 ozdabiają swe brzmienia czarnym tłem, ponadprzeciętną dźwięcznością i nieznaczną ale wyczuwalną echowością, budującą trzeci wymiar przestrzenny.

Słuchawki są wyjątkowo wygodne – idealene na długie odsłuchy.

W efekcie dostajemy coś na wzór poprawionych, mających wyższą kulturę techniczną Beyerdynamic DT 990. Brzmienia nie aż tak naprężone, ale z wyczuwalnym napięciem powierzchniowym i doskonale uformowane, mające wyraźnie zdefiniowaną powierzchnię i wyrazisty kontur. Bez przesadzania z tym, ale na tyle dobitnie, by wrażenie ładu i dostojeństwa stało się oczywiste. Mamy przeto do czynienia z dźwiękiem w znakomicie skrojonym garniturze a nie swetrze i sztruksowych spodniach. Dźwiękiem z klasą, sznytem i elegancją w wyglądzie i ruchach, a nie takim luźnym, kumpelskim, poklepującym po plecach. Zachowującym pewien dystans – rodzaj trzymania się w ryzach i kanon dobrego wychowania. Nie z emocjami całymi na wierzchu i przytulną pieszczotą, tylko z pewną rezerwą, a tym samym budzeniem szacunku i respektu. To jest treściwe i mocne granie o pełnej przejrzystości, nieznacznym pogłosie i na szerokiej skali brzmieniowej, lecz takie trochę jak zbroja a nie jak jak ciepłe gacie. I styl ten, styl chłodnawej, lekko usztywnionej rezerwy o efektownej, pociągającej swym dostojeństwem formie, był znacznie wyraźniejszy z kablem przydanym samym TH610, natomiast kabel od TH900 ocieplał go, zmiękczał, dawał większe rozwibrowanie i większą muzykalność. Redukował nieco dostojeństwo, przybliżając prezentację do słuchacza i zastępując w sporym stopniu naprężone szablony dźwiękowe muzyczną porywczością i ruchliwszą spontanicznością.

Na tle tego NightHawk zagrały wyraźnie bliżej, bardziej miękko, cieplej, bez naprężenia i z odczuwalną obecnością medium a nie w krystalicznej czystości. Także mniej nieco echowo, co szczególnie mnie zaskoczyło, aczkolwiek to że cieplej także było zaskakujące. Przywykłem bowiem postrzegać je jako raczej nostalgiczne, szarawe i ze sporym pogłosem, a tu tymczasem…. Ale właśnie kabel od TH900 zbliżał obie prezentacje, odejmując TH610 naprężenia, ocieplając je i zmiękczając. Także zmniejszając echowość a dodając do przekazu medium, chociaż wszystkie te cechy plus bliskość do słuchacza u NightHawk były wydatniejsze. Obie prezentacje wypadły zatem przy lepszym kablu dość podobnie, ale z oczywistymi różnicami. U NightHawk pierwszy plan bliżej a źródła dźwięku większe i bardziej napierające. I druga ważna różnica – u NightHawk pasmo bardziej zwarte i mocniej zaakcentowany jego środek, a u TH610 soprany, środek i bas bardziej są oddzielone i udział skrajów pasma w przekazie procentowo większy, mocniej akcentowany. Z kolei medium zdecydowanie mniej obecne, chociaż z kablem od TH900 już nie tak bardzo.

Jakość wykonania również stroi na najwyższym poziomie.

Fostex TH610 vs Fostex TH900 Mk II

W odróżnieniu od dość mimo pewnych podobieństw skomplikowanej sytuacji porównawczej pomiędzy TH-610 a NightHawk porównanie flagowych i wiceflagowych Fostex na sprzęcie przenośnym nie nastręczyło opisowego problemu. Można je ująć w ten sposób, że TH900 grały jakby pomnożyć przez dwa różnicę pojawiającą się po zastosowaniu ich kabla u TH610. Jeszcze, bliżej, jeszcze namiętniej, jeszcze cieplej, w jeszcze większym muzycznym wirze. Nie aż tak blisko i bez tak dużych źródeł jak u NightHawk, ale blisko, dość ciepło i całkiem namiętnie. Bez poczucia dystansu, naprężenia, obcości czy dostojeństwa. Płynąca z gracją muzyka, wolna od utwardzania, usztywniania, z bardzo nieznaczną echowością. Bardziej spontaniczna a mniej trzymana w ryzach. Jak para tańcząca rocka and rolla a nie kręcąca wiedeńskiego walca. To brało się zarówno z większej elastyczności jak i większej obfitości szczegółów oraz wszelkich niuansów. I miało to dobrą stronę, bo dźwięk TH900 był bardziej złożony i obfity, ale także mniej dobrą, ponieważ mniej był uporządkowany. Można to ująć w ten sposób, że muzyka od TH610 miała więcej jednoznaczności i ascetycznego piękna, podczas gdy ta od TH900 bardziej była miriadą wszędobylskich drobin i przy swej wyższej temperaturze bardziej buzowała.