Konstrukcja, opłacalność, walory użytkowe

Pudełko.

   Na szczęście nie będę musiał zmagać się z mnożeniem aż przez dziesięć, wystarczy uzasadnienie podwojenia. To jednak i tak dużo, nie udawajmy że nie. Pomocnym argumentem pozostaje jednakże fakt, że ten skok w drewno nie został oparty na byle jakim surowcu, tylko na znanym z doskonałych własności akustycznych mahoniu. Tym samym T50 RP, jako już T60, podążyły drogą mahoniowości klasycznych i od zarania mahoniowych Grado RS1, z którymi mierzyły się w tej dawnej recenzji. Wybrały przy tym mahoń afrykański o ładnie się prezentującej jednolitej strukturze, aczkolwiek nie tak ciemny i spoisty jak u tych dawnych Grado. Takiego mahoniu na rynku teraz nie ma, rabunkowa wycinka całego go pochłonęła. Dobrze więc, że ten w Fosteksach przynajmniej jest właśnie jednolity, a nie porowaty i podpierany klonem, jak ma to teraz miejsce u Grado.

Kształt mahoniowych muszli i łączący je pałąk są dokładnie te same co dawniej, a braku wygody i ergonomicznej skuteczności pierwotnym Fostex T50 RP nie sposób odmówić. Duże, prostokątne muszle dobrze się układają i pewnie okalają uszy, w czym pomagają im miękkie, sprężyste pady obszyte naturalną skórką. Pałąk z muszlami łączy klasyczna dla tych Fostex konstrukcja z podwójnego grubego drutu powleczonego czarną izolacją, stanowiącego jednocześnie prowadnice dla obejm – bez pomocy ząbkowania czy śrub zaciskowych pewnie utrzymujących zadaną wysokość, znamionując profesjonalizm. U innych nieraz i ząbkowanie nie pomaga, i zaciski śrubowe puszczają, a wymyślone przez inżynierów Fosteksa w latach 70-tych pałąki obchodzą się bez tego i mimo to trzymają. W dodatku dają wygodę, a brak karbów oznacza płynną regulację. Od strony surowcowej pałąk to metalowy płaskownik obszyty naturalną skórą, ale głowa z nim nie ma kontaktu, tylko z podwieszoną poniżej też skórzaną opaską; dość sztywną, ale do kształtu głowy prawidłowo dopasowaną.

Kabel, jak to w słuchawkach profesjonalnych, przychodzi z lewej strony, ale w nowych T60RP nie przeszkadza mu to w byciu odpinanym i symetrycznym. Producent oprócz typowego 3,5 mm z przejściówką na 6,3 mm oferuje także trzy symetryczne, zakończone albo 4-pinem, albo Pentaconn 4,4 mm, albo symetrycznym małym jackiem 2,5 mm. Wszystkie kable są cienkie i elastyczne, ale nie lejące tylko lekko sprężyste; akurat na tyle, by się bez potrzeby nie skręcać.

Po założeniu na głowę słuchawki dobrze leżą, wysokość trzymają bez zarzutu, a całościowa wygoda jest dobra. Składa się nią zarówno dobry rozmiar, dokładnie obejmujący uszy, jak i niewielki nacisk boczny, nie wywołujący efektu imadła.

W pudełku słuchawki.

Przechodząc do spraw technicznych. Słuchawki są półotwarte, czego przyczyną od strony zewnętrznej trzy szczeliny wentylacyjne tuż pod mocowaniem pałąka, a od wewnętrznej ulokowana nad nimi miseczka, wydrążona w dolnej części dużej powierzchni komory. Membrana ma kształt prostokątny z zaokrąglonymi rogami, przykrywając całą dużą wewnętrzną powierzchnię, a wykonano ją z cieniutkiego polimeru z dodatkiem wytrawionej w charakterystyczną dla konstrukcji planarnych serpentynę z miedzianej folii. Z obu stron napędzają ją sztabkowe magnesy neodymowe, zapewniające stuprocentową kontrolę wychyleń, a by wychyły te mogły być odpowiednio dalekie, nie ograniczające siły basu, są to magnesy bardzo mocne i od membrany sporo oddalone. (Właśnie z tego powodu słuchawki mogą wchłaniać aż trzy waty mocy.)

Kabel – zarówno symetryczny jak zwykły – podpina się pojedynczym jackiem, a słuchawki ważą bez niego 380 gramów, czyli jak na planarne mało. To oczywiście kolejny przyczynek do wygody, która z kolei jest duża. Całość pakowana jest w sztywne, czarne pudło, zawierające też etui na drogę. Więc gdyby jeszcze brzmienie odpowiedniej klasy, to cena nie tylko się uzasadni, ale jeszcze wyjdzie na to, że niska. Bo cóż, są u mnie teraz cztery inne konstrukcje planarne, z których najtańsza to wydatek sześciu tysięcy, a najdroższa prawie dwudziestu.

Na koniec jeszcze dane. Impedancja wynosi 50 Ω, jest więc dla słuchawek planarnych typowa, a skuteczność typowa dla dawniejszych ich konstrukcji również, sięga bowiem 92 decybeli. Nie jest to dużo, ale także nie jakoś szczególnie mało (u AKG K1000 to ledwie 72 decybele), tak więc mocny DAP sobie poradzi i średnio mocny słuchawkowy wzmacniacz tym bardziej. Pasmo przenoszenia, tak w czasach królowania magnetofonów kasetowych istotne, teraz straciło na znaczeniu, ale nie zaszkodzi nadmienić, że obejmuje zakres 15 Hz – 35 kHz, czyli nie ma się czego czepiać, bo można wskazać słuchawki uchodzące za referencyjne (na przykład Abyss AB-1266), u których jest mniej rozwarte.