Recenzja: Focal Spirit Classic

Brzmienie: Z ASL Twin-Head

Beyerdynamic DT 880

Co bardzo istotne na tym pułapie cenowy, słuchawki te nie grymaszą na źródła.

Nie mający żadnych dopasowań impedancyjnych Twin.Head momentalnie wyleczył DT 880 z wszystkich opisanych powyżej dolegliwości. Obniżył tonację, dorzucił basu, uspokoił soprany i wydobył z tła wokalizę. Unicestwił także wszystkie pogłosy i złagodził ostrość oświetlenia, dodając jednocześnie dźwiękom masy i substancji. Zupełnie jakby jakiś wykwalifikowany masażysta ponastawiał zwichnięte kręgi i rozprostował wywichnięte barki, przywracając pacjentowi właściwą posturę. W efekcie słuchało się tego o wiele przyjemniej, bez żadnego odczucia dziwności i niewłaściwie położonych akcentów. W klasycznym stylu DT 880; jednocześnie łagodnym i popisowym.

Sennheiser HD 650

Niezależnie od tamtych poprawek i unormowań fakt konstruowania Twin-Heada pod słuchawki Sennheisera doszedł z miejsca do głosu i w efekcie HD 650 zaśpiewały prawdziwiej. Soprany miały jeszcze spokojniejsze i przestrzennie bardziej porozciągane, bez najmniejszego choćby śladu kłucia, a jednocześnie obfite, bez cienia niedostatku. Przede wszystkim jednak ludzkie głosy okazały się bardziej prawdziwe, jeszcze bardziej wyeksponowane i popisowe. Z naturalną chropowatością, pełnym bogactwem artykulacji i przemożnym odczuciem obecności. Więcej było w tym życia a mniej sztuczności czy popisowych fraz mijających się z prawdą. Lepsze dopasowanie, a w efekcie lepsza prezentacja. Nieraz DT 880 podobały mi się bardziej od HD 650, ale nie tym razem.

Focal Classic

Gdzie by ich nie podpiąć, brzmią świetnie.

Na tle bardzo groźnego konkurenta w postaci dopasowanych impedancyjnie do Twin-Heada słuchawek Sennheisera, nowe Focale zaprezentowały się znakomicie, a to dzięki sztuczce z przełącznikiem. Ma ten wzmacniacz przełącznik między trybami OTL i non-OTL, którego druga pozycja często lepiej pasuje do słuchawek o niskiej impedancji. Nie zawsze wprawdzie, bo na przykład w przypadku AKG K812 nie, ale u Audio-Techniki ATH-W5000 jak i u Focal Classic jak najbardziej. Muzyczny obraz w trybie non-OTL okazał się dużo bardziej wyrazisty, bezpośredni i żwawy. Względem Sennheiserów scenę ukazał mniejszą i z bliższym pierwszym planem, a za to sam przekaz był szybszy, dźwięki barwniejsze i bardziej nasycone, a także bardziej błyszczące. Sennheisery odmalowywały muzykę w pastelowych barwach i spokojniej, ale na poziomie i w stylu, który należy uznać za niezwykle satysfakcjonujący, zarówno w mierze samej prezentacji technicznych umiejętności jak i przyjemności słuchania. To była świetna inżynieria dźwięku w świetny sposób na rzecz czerpania przyjemności z muzyki wyzyskana. Na tle tego Focale grały bardziej dosadnie, mocniej, z głębszym nasyceniem, głębszymi dźwiękami i głębszym basem, a wszystko to połyskliwie, w sposób bardziej zmasowany i atakujący bliskością. Coś zatem bardziej dla tych, którzy muzyki chcą mocno i bezpośrednio doznawać, a nie tych, którzy chcą się jej przysłuchiwać i podziwiać ją z pewnego dystansu.

No i tyle.