Recenzja: Entreq USB – modele Konstantin i Atlantis

   Nie ma co wracać do zagadnienia wpływu kabli na jakość sygnału, bo praktyka zbyt dobrze ją potwierdza, a teoria prosto a także nieprosto tłumaczy. Prosto, bo każdy materiał posiada inne przewodnictwo elektryczne, a nieprosto, bo towarzyszy temu szereg innych zjawisk, jak wpływ izolacji na przewodnik, oddziaływanie wszędzie obecnych zewnętrznych pól magnetycznych, czy znaczenie materiału użytego do lutowania styków. Na bazie zagadnień związanych z kablarstwem (nieobecnych jeszcze na początku lat 90-tych, a potem obecnych coraz bardziej) pojawiły się różne szkoły, czy też przeciwne obozy, nawzajem się zwalczające i toczące zajadłe spory. Wrogowie wpływu okablowania mają jego zwolenników za skończonych idiotów, pozwalających się okradać różnym cwaniakom, a ci  uważają z kolei niewierzących we wpływ kabli za głuchych na brzmienie i argumentację doktrynerów, niezdolnych pogodzić się z oczywistymi faktami. Jedni i drudzy powołują się przy tym na przeprowadzone testy, stanowisko drugiej strony uważając za jawnie irracjonalne. Ten generalny podział nie wyczerpuje wcale różnorodności stanowisk związanych z kablami. Są zwolennicy połączeń symetrycznych, głoszący zdecydowaną ich wyższość nad niesymetrycznymi, mający antagonistów pośród tych, którzy w to nie wierzą, uważając połączenia niesymetryczne za równie dobre. Są wierzący w zbawczą moc doskonałego ekranowania, i ci co uważają, że najlepszy przewód to taki bez izolacji; są szkoły miedzi, szkoły srebra oraz szkoły stopów srebra ze złotem, a także zwolennicy łączenia żył z różnych metali. Są wierzący w zbawczą moc rodu na stykach i uważający że złoto albo mosiądz w tej roli są lepsze. Są wyznawcy jak najdoskonalszego uziemiania wszystkiego, a także ci, według których największe zło w całym audio pochodzi od żyły uziemiającej. Są fanatycy kondycjonerów i ich zdeklarowani wrogowie, a także ideolodzy wyższość jednego grubego przewodu nad wielką ilością cieniutkich, mający radykalnych adwersarzy w zwolennikach wielożyłowych skrętek. Są wreszcie wierzący w podstawki pod kable i ich dobroczynne działanie, oraz uważający je za skończone kretyństwo.

Niegodzien jestem i nawet nie aspiruję do wyliczenia wszystkich zagadnień powstających na styku budowania aparatury audio i wiedzy o jej okablowaniu. Mimo to pozwolę sobie porównać dwa kable, albo nawet trzy. Bo trzech milicjantów jest lepszych niż dwóch, jak słusznie zauważył w kultowym filmie Stanisława Barei Brunet wieczorową porą jego główny bohater Michał Roman, a każdy milicjant to przecież kabel.

Entreq

Eco-pudełka eco-firmy Entreq

   Szwedzka firma Entreq, będąca autorskim pomysłem i własnością Per-Olofa Friberga, stawia na ekologię i naturalne podejście do wszystkiego czym się zajmuje, a także czym nie zajmuje, i zgodnie z tym jej zawołaniem rodowym jest słowo – Natura! W swoim „O nas” pisze Per-Olof, że natura powinna być dla wszystkich wzorcem i przykładem tego jak pewne prawa muszą być przestrzegane i jak zmiany należy wprowadzać stopniowo, czerpiąc z obserwowania przyrody inspirację. Jako przykład swoich w tej mierze dokonań podaje wynaleziony przez siebie preparat dezynfekcyjny Virkon, o którym skądinąd wiem, że ma postać różowego proszku i po rozpuszczeniu w wodzie służy do zamgławiania, a substancją aktywną jest w tej mgle tlen. Virkon niszczy czynniki chorobotwórcze aktywnym tlenem i jest w tym wyjątkowo skuteczny, skuteczniejszy od środków dezynfekcyjnych opartych na takich truciznach jak jod, chlor czy alkohol, co potwierdziły profesjonalne testy prowadzone przez Instytut Higieny Weterynaryjnej.

Per-Olof nie kryje przy tym, że jest z zawodu i umiłowania rolnikiem, a nawet bardzo się tym szczyci. Tylko w Polsce ukuła się bowiem tradycja postrzegania rolników jako upośledzonych umysłowo istot niższego rzędu, a powiedzenie: Ty rolniku! – brzmi jak obelga. Wynika to z faktu posiadania przez naszą obecną (zwłaszcza w mediach) yntelygencję i tak zwane „autorytety” rodowodu właśnie rolniczego a nie szlacheckiego, a dokładniej małorolnego. Licząc dwa czy trzy pokolenia do tyłu prawie wszyscy oni wywodzą się z wiejskiej biedoty bądź proletariuszy czy drobnomieszczan – i bardzo się tego wstydzą, czego wyrazem jest właśnie nienawiść do rolników, a tak naprawdę do własnego pochodzenia. Tymczasem w takich krajach jak Dania, Belgia, Szwecja, a już zwłaszcza Holandia, rolnicy to swego rodzaju arystokracja, podczas gdy osoby nie posiadające ziemi są obywatelami niższej kategorii, tak jak niegdyś w Polsce szlacheckiej mieszczanin był kimś niższego stanu względem szlachcica zagrodowego – mocium panie, ten tego, dobrodzieju.

Po lewej – Atlantis, po prawej – Konstantin

Do tego rodzaju szlachectwa, polegającego na zbrataniu z przyrodą wynikłym z wiejskiego życia, nawiązuje Per-Olof i ma zapewne swoją w tym rację, aczkolwiek współczesne rolnictwo ma z naturalną przyrodą mniej więcej tyle wspólnego co konik morski z mustangiem, to znaczy też opiera się na podziale komórkowym. W Szwecji wygląda to jednak zapewne dużo lepiej niż na większości pozostałego obszaru naszej planety, tak więc nawiązania Per-Olofa do przyrody nie są bez sensu. Z nich wywodzi on swoją metodologię podpatrywania i cierpliwego testowania, pozwalającą eliminować błędy i pomału docierać w miejsca dotąd nieprzebadane, by odkrywać rzeczy przydatne, poprawiające życie, a w naszym konkretnym przypadku brzmienie. Bo jest właśnie Per-Olof  zarazem entuzjastą audio i miłośnikiem muzyki, bawiącym się w audiofilię poczynając od 1976 roku i na własnej skórze przerabiającym związane z tym radości i troski. Jak sam mówi o sobie, zna gorycz rozczarowania drogim nabytkiem, który okazał się nie spełniać oczekiwań i dlatego postanowił na własną rękę poprawiać co tylko się uda. W ramach tych poprawek powstały kable, kondycjonery i specjalne systemy uziemiające Entreqa oraz trochę audiofilskiej biżuterii, ze sławnymi myszami antywibracyjnymi na czele. Myszy te, tak nawiasem, wcale nie są takie głupie jak się niektórym wydaje, podobnie jak fakt, że wypełniono je piaskiem. Kiedy był u mnie Pan Tomasz Rogula, twórca i właściciel TR-Studios, będący z wykształcenia fizykiem, dostałem mały wykład o własnościach piasku jako substancji najlepiej pochłaniającej energię, w związku z czym używanej na przykład do osłony przed ostrzałem. Tak więc nafaszerowana piachem (obficie doprawionym sproszkowaną miedzią) mysz wie co robi, skutecznie pochłaniając wibracje.

Atlantis to tak naprawdę dwa kable w cenie… kilku.

Dodajmy jeszcze, że ma Per-Olaf na czym te swoje badania prowadzić, bo jego domowy system odsłuchowy składa się z czteroczęściowego dCS’a, przedwzmacniacza i monobloków Harclo oraz głośników Wilson Audio Alexandria. Mówi to coś komuś, jakieś uwagi, bo nie dosłyszałem?

Wymyślone przez Per-Olofa kable marki Entreq są drogie, zapewne dlatego, że są ekologiczne i szwedzkie. Ekologiczna żywność też jest parę razy droższa od zwyczajnej, a Szwecja wyznacza inne standardy życia niż większość naszego globu. Przynależą zarazem do obozu wierzącego w dobroczynny wpływ braku izolacji, w stosowanie przewodów z grubej żyły a nie plecionki i w uziemianie wszystkiego gdzie tylko się uda.

Budowa

   W myśl powyższych zasad przewody Entreqa posiadają oplot z bawełny, stanowiący jedynie osłonę przed kurzem i brudnymi paluchami, są niezbyt grube, jako że gruby kabel z litego przewodu byłby nie do zgięcia, i mają drewniane, chyba jedyne takie na świecie, superekologiczne oprawy wtyków, których drewniana konstrukcja jest niemagnetyczna, dzięki czemu nie posiada „pamięci”sygnału, dając dźwięk bardziej szybki i detaliczny. Mają też te kable Entreqa kilka stopni jakościowych poziomów, których różnicę zaraz będziemy badać, bo to właśnie ona jest przedmiotem niniejszego testu.

Entreq Konstantin USB

Standardowe złącza Entreq’a w Konstantinie…

Kabel Konstantin USB wygląda w sposób charakterystyczny dla swego wytwórcy i jest sympatyczny w obejściu. Miękki, bawełniany oplot, typowy dla Entreqa, z daleka da się rozpoznać, bo przepleciono go białą nitką tworzącą swoiste pręgowanie, zakończone po obu stronach drewnianymi wtykami z wytłoczoną nazwą samego przewodu i producenta. Ma długość 1,1 metra i jest łatwy do ułożenia, gdyż gnie się bez problemu i nie sprężynuje. Specyficzną cechą, także typową dla wielu kabli Entreqa, jest opatrzenie go we wtyk uziemiający, z którego nie mogłem niestety skorzystać nie posiadając żadnej z oferowanych przez firmę Ground Boxes.  Dostarczają go w ładnej drewnianej skrzyneczce z surowego, nielakierowanego drzewa, silnie nawiązującej do deklarowanego przez firmę naturalizmu. Kosztuje taka skrzynka wraz z zawartością 1700 zł, tak więc nie jest to tania przyjemność, choć jak na audiofilski kabel żaden wydatek. Żachnie się ktoś jednak – co to za audiofilski kabel, jakieś USB? Napisałem wszakże niedawno recenzję kabla USB od Tellurium i stoi w niej zgodnie z wiedzą zaczerpniętą z odsłuchów, że takie kable wpływają na brzmienie i nawet bardzo wpływają. Gdybym wówczas jakiejś różnicy nie stwierdził, pisanie kolejnej recenzji kabli tego rodzaju byłoby całkiem bez sensu.

Entreq Atlantis

Seria Atlantis pojawiła się w zeszłym roku, spychając na niższą pozycję dotychczasowe flagowe Apollo. Te z kolei od Konstantinów oddziela jeszcze seria Challanger, a Konstantiny są drugie od dołu, bo pod nimi znajdują się jeszcze przewody Discover.

…i minimalistyczne w nowy flagowcu.

Sądząc po nazwach a także patrząc na materiały reklamowe można się domyślić, że inspiracją dla nazewnictwa poszczególnych serii były przede wszystkim imiona amerykańskich promów kosmicznych, wycofanych już ku rozpaczy naukowców z użytku i możliwych do zobaczenia jedynie w muzeum. Najnowszy i zarazem ostatni z nich – Atlantis – dał nazwę serii potwornie drogich i arcy high-endowych kabli, z których ten do przesyłania sygnału pomiędzy łączami USB kosztuje 12 000 zł. Nie jest to wprawdzie najdroższy na świecie kabel o takim przeznaczeniu, ale niewątpliwie jeden z najdroższych. Pakowany jest analogicznie do tańszego kuzyna, także w drewnianą skrzyneczkę, i tylko nazwa na wieczku informuje o innej zawartości. Sam kabel różni się jednak dosyć wyraźnie, bo chociaż ma taki sam oplot i bardzo podobne drewniane wtyki oraz identyczne gniazdo uziemienia, to nie składa się z jednego tylko dwóch przewodów, z których jeden jest wyraźnie grubszy, a pośrodku oddzielony od sąsiada sporym drewnianym owalem, przez który każda z żył przechodzi oddzielnie. Nieco inne są też same wtyki, co można porównać na zdjęciach, przy czym warto zwrócić uwagę na miedziane i srebrne druty, których użyto w tych od Atlantisa. Entreq szczyci się tym, że to jedyny jak dotąd kabel USB, którego wtyki przeprojektowano i w sposób zasadniczy udoskonalono. Niewątpliwie najbardziej różna jest jednak cena, co powinno przepowiadać sporą jeśli nie bardzo dużą różnicę brzmienia. To bieżmy się za te różnice.

Odsłuch

Szybkie porównanie wtyków

   Zacznijmy od kabla zwykłego, nie pochodzącego od Entreqa. Może nie takiego całkiem groszowego, bo dostarczanego wraz z drogim sprzętem i lepiej się od groszowych prezentującego, a konkretnie od takiego dostarczanego wraz z Bursonem Conductorem. Do testu użyłem trzech par słuchawek, ale tylko o dwóch będę pisał, bo trzecie to nie zrecenzowane jeszcze AKG K812, bardzo dobre jako narzędzie do wychwytywania różnic, ale o nich i o różnicach przez nie wykrytych będzie mowa w ich własnym opisie, którego należy się spodziewać niebawem. Na użytek tej recenzji zostają nam w takim razie Sennheisery HD 800 i Beyerdynamiki T1, dwóch pozostałych klubowiczów z uformowanej niedawno wielkiej trójki europejskich słuchawek o cenach z okolic tysiąca euro. Słuchawki wpinałem w high-endowy wzmacniacz słuchawkowy Phasemation, poprzedzony równie high-endowym przetwornikiem Calyx FEMTO, któremu przypadł w udziale zaszczyt testowania sygnału podpinanych mu kabli USB, przy czym Calyx i Phasemation spięte były symetrycznym interkonektem analogowym Tellurium Black Diamond i wspierane kondycjonerem Entreqa – Powerus Challenger.

Zwykły kabel

   Sięgnąłem po zwykły kabel i repertuar obejmujący muzykę poważną, rozrywkową wokalizę, elektroniczne połacie smutku i zawzięty rockowy łomot. Konkretnie po Mozarta, Stana Getza, Vangelisa i Metallicę.

Kolejny standard Entreq’a – wyjście uziemienia

Wyłonił się z tych odsłuchów obraz nieco szarawy i tylko w pewnym stopniu nawiązujący do high-endowości, której z uwagi na jakość sprzętu należałoby oczekiwać, ale która w przypadku podpinania przetwornika kablem USB a nie koaksjalnym pozostaje zjawiskiem rzadkim, aczkolwiek kabel Tellurium udowodnił, że możliwym. Tym razem high-end jednak się nie objawił, chociaż nie można powiedzieć żeby to źle grało. Dźwięk był przede wszystkim analogowo gładki, minimalnie ze słuchawkami AKG K812 przyciemniony, a u pozostałych dość prawidłowy tonacyjnie, przy czym zwłaszcza u T1 dosyć żywotny, czym wyróżniał się na tle pozostałych. Wokale były całkiem udane, choć personalizacja zatrzymywała się pół kroku przed uzyskaniem pełnej postaci, bo przeszkadzała jej pewna głuchość wysokich tonów. T1 minimalnie wprawdzie ją ocieplały i czyniły bardziej swojską, a HD 800 zagrały w podobnym stylu, ale jeszcze trochę jaśniej, trochę cieplej i trochę mniej przejrzyście, niemniej nie było to nic godnego szczególnej uwagi – ot, takie sobie gładkie granie, dosyć przyjemne choć nieco szare. Flagowe Sennheisery z tym zwykłym kablem wypadły najlepiej, zarówno ze względu na swe szeroko znane walory sceniczne jak i najmilszy w odbiorze sposób grania, stroniący od oziębłości i zbytniego ukazywania niedostatków, w czym prym wiodły z kolei nowe flagowe AKG. Ogólnie grało to nieźle, ale stojący przy drugim komputerze DAC-9 NuForce podpięty koaksjalnym kablem i napędzający poprzez van den Hul First Ultimate wzmacniacz Sonic Pearl oferował dźwięk niewątpliwie wyższej jakości, zarówno pod względem aspektów technicznych jak i samej przyjemności słuchania, przy czym trzeba zaznaczyć, że to zestawienie grało naprawdę świetnie a nie jakoś tam tylko dobrze.

Entreq Konstantin

Pora wpiąć nasze eco-kable do nie byle jakiego przetwornika digital-to-analog

   To co za chwilę napiszę dla wrogów wpływu kabli na odbiór muzyki zabrzmi z pewnością jak boska obraza i powód do najwyższej irytacji, ale nie mogę tego ująć inaczej, mając niezłomne przeświadczenie o słuszności tego co piszę. A zmuszony jestem napisać, że wraz z banalną wymianą kabla USB ze zwykłego na taki dość niebanalnie kosztujący obraz muzyczny uległ daleko idącemu przeistoczeniu, a transfer USB (mający po stronie Calixa silne wsparcie techniczne) okazał się nie ustępować zazwyczaj lepszemu występującemu na złączu koaksjalnym, a nawet go prześcignął. Metamorfoza była zasadnicza i od razu powiem, że większa niż ta co jest jeszcze przed nami. Przede wszystkim bardzo wzrosła temperatura. Najlepiej uwidoczniły to słuchawki AKG K812 – wcześniej chłodne, a teraz ciepłe. Muszę tu o nich wspomnieć, choć wcześniej obiecywałem sobie, że nie będę tego robił, bo najlepiej obrazowały przemianę. A niewiele jest przejść w muzycznej prezentacji tak silnie oddziałujących jak zmiana temperatury z chłodnej na ciepłą. Ale T1 wcześniej też wcale nie były ciepłe tylko zaledwie cieplejsze, a teraz dawały pokaz prawidłowo ocieplonego, po lampowemu pracującego brzmienia. Zmieniły się także rzeczy inne, i zmieniły bardzo wyraźnie. Medium stało się bardziej transparentne i wzrosła szczegółowość. Cały muzyczny obraz stał się z szarawo posępnego i nieco przydymionego jasny, ciepły, przejrzysty i wypełniony żywą muzyką. Pojawiło się światło i świeże powietrze. Może nie aż jakby wyjść z piwnicy na słońce, ale jak wtedy gdy rozstępują się chmury i smutny, szary dzień przeistacza się w jasny, pogodny. Dokładnie taka to była różnica i tak pokazały ją wszystkie słuchawki, a najdobitniej AKG K812.

Z ciekawszych rzeczy warto odnotować, że ku mojemu zaskoczeniu scena na Sennheiserach HD 800 okazała się mieć bliższy pierwszy plan niż u Beyerdynamiców T1, natomiast ich bardziej pastelowe oświetlenie zostało zachowane. W muzyce elektronicznej T1 miały mniej pogłosu a za to lepiej uchwyconą tonację. Miały też krótsze wybrzmienia i mniejszą scenę, czyli, okazuje się, norma. Zwracał też uwagę fakt, że HD 800 miały w tej konfiguracji bardzo mocno wyeksponowaną i strzelistą górę, zdecydowanie bardziej ofensywną niż elegancko na górze wykończone i przestrzenne T1, co było wyrazem jednego z dwóch typów grania wysokich tonów przez szczytowe Sennheisery.

A jest nim Calyx FEMTO – ostatni przebój cyfrowego audiofilizmu

W zależności od wzmacniacza mogą one grać właśnie tak, a mogą też wzorem kolumn głośnikowych wygaszać górę, czyniąc ją bardzo uspokojoną i wręcz poskromioną, ustępującą pod naporem średnicy. To jedyne znane mi słuchawki posiadające tego rodzaju sopranową dualność.

W rockowym repertuarze T1 zaprezentowały się jako żywsze, szybsze i dźwięczniejsze, ale z umiarkowanym basem, który HD 800 okazały się mieć mocniejszy, lepiej ukazując brzmienia perkusyjne; bardziej przestrzennie i mocniej. Nie tak dźwięcznie, ale obficiej. Ich talerze były przy tym bardziej pikantne, może aż nadto. Aż żałuję, że nic nie mogę w tym momencie napisać o K812, bo naprawdę byłoby o czym, ale cierpliwości, przyjdzie jeszcze na nie pora.

Entreq Atlantis

Efekty pracy oceniają dziś: Beyerdynamic T1…

   Czuję się nieswojo przystępując do opisu czegoś tak przeraźliwie drogiego (aczkolwiek tylko w ujęciu relatywnym, bo w końcu dwanaście tysięcy to żaden majątek.) A tak naprawdę nieswojo czułem się przystępując do samego słuchania, choć z drugiej strony niby co mogło się wydarzyć? Najwyżej gdyby ów kabel nie zagrał, można go było odesłać z komentarzem, że szkoda czasu na bzdury i durne ceny, a potem gdzieś przy okazji nadmienić, że ten taki owaki Atlantis USB cenę ma wziętą z sufitu i na pewno nie jest godzien kupna. Dystrybutor swego bardzo jednak był pewny i wydawał się nie mieć żadnych obaw o rezultat. I trzeba mu przyznać, że cholera miał rację. Oczywiście wyważenie czy coś jest warte swej ceny, a już zwłaszcza gdy to coś kosztuje parę czy parędziesiąt razy więcej niż coś innego potrafiącego wypełniać tę samą funkcję, nigdy nie może być w pełni racjonalne, bo samo słuchanie muzyki nie jest czynnością racjonalną i ani mądrości od niego nie przybywa, ani pieniędzy. Jedynie ci co grają i ci co sprzedają mogą racjonalnie przeliczać płynące z muzyki zyski. Z drugiej strony jeżeli kogoś stać, to niewątpliwie może w tym wypadku czerpać satysfakcję z lepszego brzmienia. A jest ono na tyle lepsze, że obaj byliśmy z synem mocno rozczarowani faktem, że kabel Atlantis USB gościł u nas jedynie przez dwa dni, bo ze Szwecji tylko na krótko był pożyczony i zaraz musiał wracać. To samo było wcześniej z kablem zasilającym z serii Atlantis, z tym, że tamten wracał tak pośpiesznie, że nawet do nas po Audio Show zawitać nie zdołał. A jest podobno czego żałować, choć w tamtym wypadku cena 80 000 zł jest naprawdę kosmiczna i odbierająca radość słuchania.

…oraz Sennheiser HD 800.

Cóż zatem ten potencjalny nabywca Atlantisa USB na swoim pokaźnym wydatku zyska? Najlepiej pokazały to znów słuchawki AKG K812, ale o nich sza. Pozostali mówili jednak w gruncie rzeczy to samo, a mówili, że względem Konstantina przybyło wypełnienia i wyrazistości. O wiele doskonalej ukazana została też aura. Pomieszczenia w których grała muzyka dopiero z Atlantisem zarysowały się wyraźnie, a nawet dopiero z nim przypomniany został fakt, że muzyka nie jest zjawiskiem oderwanym tylko gdzieś się przecież dziejącym. W ogóle ilość informacji o wszystkim narosła w bardzo znacznym stopniu, co równie mocno przekładało się na soprany, bas i wokalizę. Te pierwsze stały się bogatsze, a bogactwo i przestrzenny wymiar mają u wysokich tonów znaczenie wyjątkowe, nadając muzyce tego szczególnego smaku, bez którego pozostaje płaska i jakby niedokończona. Z kolei syn perkusista wyjątkowo chwalił analogiczny przyrost informacji na dole pasma, szczególnie ze słuchawkami AKG dający popis przestrzenności i wyrazistości bębnów. (Miałem o nich nie wspominać, ale co robić kiedy czasem inaczej się nie da.) Na mnie z kolei największe wrażenie wywarło lepsze ukazanie ludzkich głosów. Na Sad but true Metalliki wyjście wokalizy z ogólnego łoskotu i instrumentalnego cienia wraz z towarzyszącą temu miarą doskonałości jej oddania zarówno pod względem indywidualizmu jak i precyzji artykulacji, stwarzało zupełnie inny świat względem tego co było wcześniej. To była inna klasa brzmienia – bezdyskusyjnie.

Wnioski? Konstantin jest świetny, ale ten Atlantis…

Podobnie w muzyce elektronicznej nastąpił jakościowy przeskok. Wszystko wykrystalizowało się i ożyło, a bogactwo brzmień zdecydowanie wezbrało i przede wszystkim pojawiła się atmosfera. Nie jakieś sztampowe odczucie potęgi czy smutku, tylko magiczny zew muzyki, wrażenie zatopienia w niej i obcowania z czymś niesamowitym, czymś dotykającym nas tysiącami palców. To samo powtórzyło się w muzyce poważnej, gdzie obraz orkiestry stał się dużo wyraźniejszy i bardziej złożony, jak i w brzmieniu saksofonu czy kobiecych głosach, których naturalizm przybrał formę ujmującą, pełną blasku, zmysłowej słodyczy i ciepła.

Wysłuchałem na koniec kilku dobrze znanych sobie utworów nie na zasadzie porównywania z poprzednimi prezentacjami, tylko tak ogólnie, w szerokiej perspektywie tego jak brzmiały z różną wysokiej klasy aparaturą. Bez cienia wątpliwości było to brzmienie zwane high-endem i to bez żadnej taryfy ulgowej. Słyszałem wprawdzie lepsze wykonania, ale te były na pewno z najwyższej ligi. Tak więc da się grać po kablu USB w najwyższej lidze, a w każdym razie za pośrednictwem kabla zwącego się Enterq Atlantis.

Podsumowanie

   Na bazie dokonanych odsłuchów raz jeszcze udowodniłem sobie dwie rzeczy. Że kable bardzo silnie wpływają na brzmienie i że te typu USB nie są od tego wyjątkiem. Stronę techniczną całego zagadnienia, podobnie jak rozważania co warto a czego nie warto kupić, pozostawiam innym. Sobie przydzielam jedynie wyniesione z tego muzyczne doznania oraz szacunek dla Per-Olofa Friberga, szwedzkiego naturysty, który podpatrując przyrodę był w stanie wytworzyć takie kable. Pojęcia nie mam jakie je wykombinował, czy ktoś mu przy tym pomagał i czy cała ta przemowa o podpatrywaniu zjawisk przyrodniczych ma jakiekolwiek znaczenie, czy też jest jedynie sprytną ideologią dodaną do normalnych technicznych działań. Nie wiem czy kable wytwarzają dla Etreqa szwedzkie trolle, irlandzkie gobliny, czy sami je sobie sporządzają z kłosów pszenicy, piór jaskółczych i brzasku poranka. Nic nie wiem o fabryce i prawie nic o technologii. Ale że grają, rzecz pewna.

 Sprzęt do testu dostarczyła firma:

System odsłuchowy:

• Źródło: PC z chipsetem AMD X85
• Oprogramowanie: JPlay 5.1
• DAC/przedwzmacniacz: Calix FEMTO
• Słuchawki: AKG K812, Beyerdynamic T1, Sennheiser HD 800
• Wzmacniacz słuchawkowy: Phasemation EPA-007
• Kable USB: Burson, Entreq Konstantin, Entreq Atlantis.
• Interkonekt analogowy: Tellurium Black Diamond XLR
• Kondycjoner: Entreq Challanger