Recenzja: Dynaudio Contour S3.4 Limited Edition

Brzmienie

Oto: Dynaudio Contour S3.4 Limited Edition

 W opisie brzmienia zacząć musimy od powrotu. Bo już tych kolumn słuchałem, w torze z badawczego punktu widzenia wysoce reprezentatywnym, a więc wiele o ich brzmieniu mówiącym, a także  kontrowersje rodzącym, jako że relacja z tego odsłuchu wywołała gwałtowne reakcje czytelników. Przypomnijmy w czym rzecz.

Tor składał się z odtwarzacza Accuphase DP-700 i wzmacniacza zintegrowanego Accuphase E-470, a sam odsłuch rozbity został na dwa etapy, cezurą których było zasilanie wzmacniacza żyłą gorącą po prawej i po lewej. Wracam do tej tematyki raczej bez entuzjazmu, ponieważ stanowi niewątpliwą komplikację, ale opisując wówczas wzmacniacz E-470 czułem się w obowiązku przedstawić jego różne granie w zależności od orientacji w kablu. Bo też całkiem inne to były style, bynajmniej nie takie, że ten świetny, a ten do bani; a przy okazji okazało się też, jak różnie grać mogą podpinane do niego nasze tytułowe Dynaudio Contour S3.4LE. Przypomnę przeto, że z żyłą gorącą po prawej (a więc nominalnie poprawnie) system grał znacznie chłodniej, w sposób wyrazisty, kontrastowy, chropawy bardziej niż gładki i z ofensywną górą. Ofensywną do tego stopnia, że satysfakcję sprawiło leciutkie wycofanie sopranów regulatorem tonu wzmacniacza (naprawdę minimalne), podobnie jak wysoce satysfakcjonujące było znacznie pokaźniejsze dodanie basu. W tym ustawieniu i tak zasilany tor grał z dość mocnym wyrazem chłodu oraz pogardy dla słodko-ciepłych upiększeń. Nie zimno i nie uszczypliwie, ale w sposób temperaturowo neutralny i uczuciowo zdecydowanie bardziej refleksyjny oraz kontestujący niźli pogodny i radosny. Powiedzmy jeszcze inaczej: temperaturę oszacowałbym na jakieś 15-20 stopni, a światło było dzienne, ale z niebem przykrytym chmurami, choć nie pozbawionym przebijającego przez nie jasnego oświetlenia. Taka stonowana biel wraz z umiarkowaną temperaturą oraz wszechobecnym, przesycającym wszystkie dźwięki powietrzem, dawała atmosferę świeżości i pozostawania w plenerze, a nie duszności zamkniętych pomieszczeń, natomiast wiatr z lekka chłodzący skórę wraz z lekkim chłodem ludzkich głosów budował atmosferę refleksji, chłodniejszego oglądu rzeczywistości i raczej zastanowienia nad światem niż radosnego w nim przebywania.

Ten rodzaj uczuciowości bardzo jest mi bliski, toteż odnajdywałem się w nim natychmiast i mimo pewnych kłopotów ze stereofonią, a wraz z tym konieczności siadania daleko od głośników, słuchanie muzyki elektronicznej, a nade wszystko rockowej, sprawiało dużą satysfakcję. Bo powiedzmy otwarcie: rock i ocieplanie zupełnie do się nie pasują. Buntować się w słodkiej ciepłocie? Czyli co – rewolucja w torcie i na paterze z ciastkami? Albo może w gorącej czekoladzie z pianką? Takie coś to karykatura i nie po to rockmani „brudno” stroją gitary i graną połamane akordy, by miało wyjść  z tego coś w tym stylu. Wycie wilka, syk węża i skowyt cierpiącej duszy, to dźwięki pozbawione ciepła i nie przepojone słodyczą.

Jak na model limitowany przystało, jakość wykończenia stoi na najwyższym poziomie.

Napisałem już kiedyś, że systemy absolutnie szczytowe potrafią dźwignąć się ponad tą dychotomię, to znaczy rozróżnienia ciepłe-zimne i cierpkie-słodkie ich nie dotyczą, bo one operują jakby samą energią, która potrafi przybierać dowolne wartości z tych skal. Ale takie systemy kosztują krocie i nie o nich teraz mówimy. Te zwyklejsze z reguły mają jakąś manierę – cieplejszą lub chłodniejszą; nie mają jej jednak (i na szczęście!) recenzowane właśnie głośniki Dynaudio, bo zaraz potem odwróciłem żyłę w kablu (a ściślej zmieniłem kabel zasilający), a wówczas system Accuphase zagrał poprzez nie ciepło, przyjaźnie, słodkawo i wciąż z tą podwojoną dawką powietrza, co okazało się wybornym połączeniem. Zagrał też ciemniej i w sposób wyczuwalnie silniej naprężający dźwięki, a całościowo w atmosferze bardziej intymnej i bardziej domkniętej; ze światłem jak ze świec czy żarówek, a nie słońca przez chmury. I to znów było świetne, chociaż mniej pasujące do rocka, kiedy brać go na dziko i ostro. Za to reszta muzyki łasiła się i przymilała, a nuty ze srebrnych i chłodnawych stały się ciepłe i złote. Wraz z nimi ozłociły się głosy i połyskując tym złotem na cieniach tła i pośród ogólnej atmosfery gęstości, obdarowywały zmysłowym czarem. To w żadnym razie nie była skrajna postać takiego stylu grania, a tylko lekki ukłon w jego stronę, ale wraz z tym dodanym powietrzem przyjemność jakby się podwajała i słuchać tego było można bez cienia skargi na świat jako taki i samo brzmienie systemu. Nie był to czysty relaks, ale na pewno ta milsza strona mocy i muzyka jak przy kandelabrach, a nie w blasku księżyca ponad zimowym pejzażem.

Te dwa opisy brzmienia, a ściślej zapewne ten pierwszy, bardzo zirytowały pewnego posiadacza, jak również grono osób zaznajomionych z brzmieniem Dynaudio Contour 3.4LE, czemu wyraz dano w komentarzach, gdzie odnalazłem też zdanie: „Nie znam kolumn równie słodko i ciepło grających”.

Pomijając nawet fakt, że od najsłodszych i najcieplejszych sam dałbym zaraz drapaka, bo przecież byłyby jawną deformacją rzeczywistości, w żadnym razie nie mogę się zgodzić z opinią, iż Dynaudio Contour 3.4LE przystają do tego opisu. One są na brzmienie otwarte, to znaczy chętnie i bez własnych dodatków pokażą co tor umie, ale jeżeli już je „oskarżać” o jakieś własne dodatki, to raczej o sopranową otwartość bez prób jej umilania, a także o szczegółowość sięgającą technologiczności, a także chropawe czytanie tekstur, a nie ich wygładzanie. Inaczej mówiąc, to są niewątpliwie świetne głośniki, dla których technologia nie stanowi ograniczeń i które stylu własnego właściwie nie mają, a jak już się upierać, to jest nim sama technologiczna biegłość. Zarazem dodać muszę, że pewne ograniczenia mieć muszą, a wyznacza je sama średnica głośników. Cudów nie ma i fizyka musi pozostać fizyką. Nie da się wyciągnąć z czternastu centymetrów średnicy membran tego co da się z trzydziestu, a chwyty w stylu napylania diamentem tutaj nie znalazły zastosowania. Niemniej stosunkowo niewielkie membrany, wspierane solidnym bass-refleksem, potrafiły generować grzmot całkiem jak tektoniczny i dlatego tak przyjemne było podkręcenie basu we wzmacniaczu. Nie tylko zatem biegłość techniczna, ale też dużej klasy uniwersalizm tym Dynaudio Contour 3.4LE został wszczepiony.

Po podłączeniu tak wyjątkowego modelu od znakomitego producenta, dużo można sobie obiecywać.

Porzućmy teraz wspomnienia i spory z czytelnikami, przechodząc do spraw nowych. A nowy był odsłuch wczorajszy, czyli wieczór przy gramofonie. Początkowo zamierzałem słuchać z odtwarzaczem i nawet troszkę słuchałem, ale myśl taka mnie naszła, że po co tracić czas na rzeczy pomniejsze, skoro stoi i nudzi się gramofon aż prawie za sto tysięcy z najlepszą wkładką Ortofona. Bo jeśli mamy w recenzji pokazać, co te Dynaudio Contour 3.4LE naprawdę potrafią, to najlepiej będzie przejść od razu do niego. Własny tor lampowy przy okazji i tak się pokaże, wspierany tutaj dostarczonym przez dystrybutora przedwzmacniaczem gramofonowym Octave, także nawiasem mówiąc lampowym. Tak więc rozsiadłem się wygodnie, winyle obok złożyłem i dałem nura w świat analogu oświetlanego lampami. Świat dawny, a wciąż najlepszy.