Odsłuch cd.

W efekcie NightHawk wygodniejsze.

Denon AH-D7200 vs Fostex TH900 MkII

Tym razem różnica jakości okazała się głębsza; i że będzie taka wiedziałem z góry. Po prostu bardzo często tych Fosteksów teraz używam, a po długim procesie rozruchowym (wieleset godzin) zyskały niezwykłą klasę. Wspaniałą przejrzystość i detaliczność zmieszane z ciemnym, wilgotnym, nasączonym pięknem i brzmieniową intrygą dźwiękiem. Generalnie biorąc to takie lepsze TH610 plus większa wyraźnie scena. Ale nawet w tym wypadku nie można było powiedzieć, że Denony przegrały wyraźnie. Wciąż zachowały atut przywyknięcia do swego suchszego, jaśniejszego i bardziej szorstkiego dźwięku, który posiada niezaprzeczalny walor mieszanki życia i muzyki. Tu nie ma upiększania, a jednak jest cały czas pięknie. Nie popisowo, szczególnie magicznie i bez tak dobrze wyczuwalnego posmaku legendarnych R10. Trzeźwo, a nie magicznie, i nie jakoś szczególnie płynnie, ale – że się tak nietypowo wyrażę – to świetną prozą podana muzyka. Bez pogłębiania, cieniowania i upłynniania, ale z wartką, ciekawą akcją i w takim  kowbojskim, dżinsowym stylu. Także rockowym – cokolwiek niedomytym i rozczochranym – ale zarazem bardzo sympatycznym. Słucha się, czuje wady, a jednak się podoba. Jest płyciej, mniej wyraźnie i bez orzeźwiającego cienia ani tak dobitnie wyrażonego smaku. Ale ten galop przez step z petem w zębach ma swój niepowtarzalny urok, pomimo czucia pyłu i słońca, które trochę razi. (Nie w sensie dosłownym, ale atmosfery wycieczkowej a nie odświętnej do teatru, gdzie światła przygaszone.)

Na sprzętowych wyżynach

Na koniec sieknąłem pełną jakością, skoro ta jakość była. Twin-Head podpięty do Accuphase DP-950 i kable Triple Crown. Trudno o lepszy set dla jakichkolwiek słuchawek, ale wziąłem jedynie recenzowane i uporczywie porównywałem z wiceflagowymi, tak podobnymi Fostex TH610. Zatopiłem się w tych porównaniach i deszyfrowaniu stylu, co przebiegło bez przeszkód i szybko znalazło finał.

Co do stylistyki, to nic się nie zmieniło od stanu przy komputerze, poza oczywistym przyrostem jakości, a także nieznacznym tych stylistyk zbliżeniem. Niemniej różnice pozostały i wciąż były wyraźne. Denony grające bardziej po reportersku, bez skupiania na pięknie frazy siodłatą linią melodyczną i akcentowaniem pogłosu. Tego ostatniego niemal zupełny brak, pogłosy scalone z dźwiękiem, zaznaczające się wyjątkowo słabo. Lecz dzięki temu szybsza akcja, doraźność narracyjna. Bez rozglądania się na boki, poszukiwania pięknych widoków; prujemy żwawo naprzód, skupieni na równym kroku. I wciąż z tym pyłem drogi, dopiero pod którym płynność, głębia i elastyczność, przykryte bardzo nieznacznie lecz wyczuwalnie wierzchnią warstwą ścieralną. Ale pyłem ograniczonym tylko do samych powierzchni, że ani śladu w medium. Dlatego niech nikt nie pomyśli, że te Denony nieprzejrzyste. Przejrzystość bardzo dobra, podobnie jak rytm, szybkość i szczegółowość, a soprany zupełnie wyzbyte krzykliwości, mimo że dobrze wyczuwalne. Bas krzepki, raczej prosty, bez dodającego mu znaczenia rozwarstwiania; bardziej niskością zejścia niż wizualizacją membran działający na wyobraźnię. Kobiece głosy często z chrypką, ale bardzo inspirującą, z minimalną też nutką słodyczy, dość ciepłe, natomiast niespecjalnie giętkie i z niespecjalną modulacją. To wszystko razem bardzo dobre, zachęcające do słuchania, i jedno co mi się nie podobało, to brak głębi w dzwonach i dzwonkach. Za płaskie i jednolite brzmienie tych czarujących źródeł dźwięku.

Podobnie jak Fosteksy.

Natomiast u Fosteksów głębokie i z ładnie wybijającym się pogłosem, a cały dźwięk bardziej zróżnicowany, lepiej rozpisany na głosy. Dzięki temu dużo lepsze śledzenie wszelkich pomniejszych źródeł, przeszkadzajek, a także więcej piękna jako wartości dodanej – czegoś z malarstwa i poezji. Narracja nieco wolniejsza, dźwięki do końca wypowiadane; takie cieszące się własną urodą i bardziej na sobie skupione. Całościowo zaś gładziej, głębiej, z pogłosem i bardziej rozfalowaną melodyką. Bez meszku na powierzchniach, analogicznie przejrzyście i z większym czuciem dali. Nieznacznie większym, ale zawsze, podobnie jak ta większa dźwięczność. Więc mimo wszystko Fosteksy bym wybrał, ale trzeba pamiętać, że grały tu z lepszym kablem od TH900, robiącym pewną różnicę i zrównującym ceny. Zarazem przyjmuję do wiadomości, że można woleć Denony, z ich bliższym pierwszym planem, rockowym brakiem ulizania i szybszym narracyjnym tempem. Można też woleć ich mniej eksponowane a w pełni obecne soprany, co przy basowej mocy skłania by stawiać tezę, że są to świetne słuchawki do niekoniecznie najlepiej nagranego hard rocka.