Recenzja: Cowon P1 Plenue

Odsłuch cd.

Niewielkim grajkiem sterujemy głównie za pomocą dotykowego ekranu typu AMOLED. Obraz też się liczy u Cowona!

Fostex TH-900

Flagowe Fostexy dały spektakl w charakterystycznym dla siebie stylu, z też mocnym akcentem jakościowym, to znaczy z ukazaniem swych nieprzeciętnych umiejętności. Tak jak Grado w przyciemnionej atmosferze podkreślającej nastrój, ale na innej bazie technicznej i emocjonalnej. Bo przede wszystkim w kontraście. Kontraście migotliwych sopranów z głębokim basem i dźwięków drobnych z masywnymi. Bardzo te kontrasty były tu mocne, a łączyły się z wielką czujnością na szczegół i wyodrębnianiem każdego brzmienia cienką kreską wyraźnego obrysu, czemu towarzyszyła wzmożona akustyka, trochę nie do końca zestrajająca się z całością brzmienia, ale dająca wraz z tymi szczegółami i wyraźnością poczucie „oglądania” muzyki na poziomie obrazu HD, a nawet 4K. Nie całkiem był ten obraz plastyczny, trochę jednak przerysowany, niemniej sycący bogactwem informacyjnym i imponujący basowym zejściem – naprawdę bardzo głębokim. Jednocześnie głosy wokalistów miały niezbyt wysoką temperaturę (niższą w sposób odczuwalny niż u Grado czy Sony), a w zamian obficiej były nasycone powietrzem i ukazane w bardziej transparentnym, nie ujawniającym swojej obecności medium, co dawało analogię do OPPO PM-3. Mniej ciepłe i zmysłowe zachowywały wciąż muzykalność i były delikatniejsze niż u Grado, a jeszcze bardziej niż u OPPO PM-2. Zarazem wszystko było tu dalsze, nie tak prosto śpiewające do ucha. Z lekkim oddaleniem pierwszego planu i na czarnym tle pojawiały się dźwięki cyzelowane i niezbyt duże, dopóki nie odezwał się bas. Ten był wielki, masywny, sam do siebie pomrukujący. A poza samą jego mocą wszystko inne było w kontrapunkcie do stylu PM-2, ale też na świetnym technicznie poziomie. Nie tak naturalnym, ale zmuszającym swą maestrią do podziwu.

Sennheiser HD 800

Na sam koniec zostawiłem sobie flagowe (jeszcze, bo podobno nadciąga następca) Sennheisery. I raz jeszcze okazało się, że Cowon Plenue to znakomite muzyczne zwierzę, bardzo dobrze pasujące do wszystkich słuchawek. Impedancja nie robi mu większej różnicy i zarówno z nisko jak i wysoko ohmowymi dał popis, tyle że mające wysoką oporność Sennheisery najwięcej potrzebowały mocy. Grały naprawdę głośno dopiero na poziomie 130 przy maksimum wynoszącym 140. Ale jak grały. Najmniejszego nie było śladu podostrzenia sopranów, które się u nich ze słabym sprzętem dość często pojawia, a jednocześnie z wyjątkowo jak na nie obfitym basem, podanym w formie przestrzennej, z pełną wizualizacją akustyki bębnów i tym jakże przyjemnie rozchodzącym się dźwiękiem, kiedy te bębny rzeczywiście dobrze grają i membrana pracuje jak należy. Podobnie świetny był kontrabas i gitara basowa; z takim, powiedziałbym „elastycznym” zejściem, czyli dźwiękiem giętko i płynnie idącym do dołu. (Nie wiem czy ten opis jest dla kogoś zrozumiały, ale taką miałem impresję – elastycznego, głębokiego basu. Jak z prawdziwego bębna po prostu, a perkusję akurat mam w domu.)

Względem na równie wysokim poziomie grających OPPO PM-2 Sennheisery miały większą przestrzeń, a dzięki temu więcej miejsca pomiędzy instrumentami. Silnie ta przestrzeń była odczuwalna, tak więc można było „chodzić” po scenie między porozsuwanymi źródłami, które jednocześnie ładnie współpracowały, tak więc nie było żadnej odrealnionej ich separacji.

Pierwszy plan pojawiał się poza głową, na samym jej obrysie, co potęgowało wrażenie tej dużej sceny. Trochę, ale tylko nieznacznie, dźwięk był chłodniejszy niż u PM-2 i taki lekko zdystansowany (także poprzez ten dalszy pierwszy plan). Wyraźnie dalsi byli więc wykonawcy i w tej perspektywie mniej zaangażowani emocjonalnie. Tacy trochę zobojętniali, muzykujący jakby nieco od niechcenia. Niemniej sama jakość dźwięku spokojnie to nadrabiała i choć wolałem bliższy, bardziej zaangażowany styl OPPO, to dla osób wolących pewien dystans i duży obszar muzyki oraz powietrze miast tulącego się ciepła styl Sennheiserów na pewno byłby lepszy.

I to polskie menu… A, i na dodatek jeszcze gra. Przecudownie gra. Pełna rekomendacja!!!

Jedne i drugie słuchawki, a także Fostexy, grały w każdym razie przednio, a dla przetwornika w Cowonie i jego słuchawkowego wzmacniacza pełen jestem pochwał. Wyjątkowo przyjazny brzmieniowo i znakomitej jakości jest to odtwarzacz, każdym słuchawkom przydający indywidualnego stylu i jednocześnie do wszystkich pasujący. Super.