Recenzja: Cowon P1 Plenue

Odsłuch cd.

Sloty micro-USB oraz micro-SD kryją się nie pod taką znowu micro klapką. A nieopodal czai się mini-jack.

OPPO PM-3

Ten opis jest przeniesiony częściowo z ich recenzji, a przytaczam go po to, by nie trzeba było się za nim uganiać.

Wielowarstwowe membrany OPPO posiadają wybitne predyspozycje do szczegółowego i dokładnego obrazowania. A przy tym ich dźwięk, podobnie jak u Sony, udanie okazuje się łączyć walory analityczne z muzycznymi. Szczegóły bardzo dobrze się eksponują, a jednocześnie nie dążą do dominacji. Prawidłowo siedzą w przekazie jedynie go wzbogacając, bez czynienia analitycznym. Oprócz tej analityczności wtopionej w muzykę popisywały się małe OPPO bardziej do wysokiej klasy systemów głośnikowych zbliżonym obrazowaniem dynamicznym, różnorodnością dźwięków i wyczynami na skrajach pasma. W ramach tego ich soprany całkiem nie pozwalały myśleć o ograniczeniach, będąc jednocześnie obfitymi, znakomicie dźwięcznymi i bez śladu cech ujemnych. Były tak samo jak u Sony zaakcentowane, ale wciąż dość naturalne i niewymuszone. Nie pchały się, nie stanowiły krzykliwej dominanty, a jednocześnie wszędzie były obecne, spontaniczne i zawsze przyjemnie wzbogacając muzykę. Ujmowały dźwięcznością i wykończeniem, jakiego nie ma niejeden tor za duże pieniądze. Tego samego rodzaju przyjemność dawały partie basowe; także bardzo obecne, ale nie oderwane, tylko swym własnym światem wzbogacające spektakl. Mocno się akcentujące, z wyraźnie zaznaczoną akustyką bębnów a nie samym w nie biciem, z bardzo też dobrą, podkreśloną rytmiką.

Wyraźne rozłożenie akcentów na osobne soprany, średnicę i basy – w sensie trzech bardzo dobrze i różnorodnie składających się na całość popisów – było u OPPO spośród dotąd porównywanych zdecydowanie najbardziej widoczne, co pozwala je nazwać najbardziej podobnymi do stylu głośnikowego, gdzie za poszczególne zakresy odpowiadają osobne głośniki, tworząc lepszą całościowo dźwiękową budowlę. Teoretyzuje się wprawdzie, że najlepszy byłby jeden głośnik idealny obsługujący całe pasmo, ale ideały są raczej nie z tego świata, a w efekcie zdecydowana większość słuchawek, posiłkujących się właśnie pojedynczymi głośnikami, zostaje daleko w tyle za wielogłośnikowymi kolumnami. Nie chcę przez to powiedzieć, że w związku z tym OPPO były zdecydowanie najlepsze, ale pod tym względem najbardziej popisowe były niewątpliwie. Od wcześniej słuchanych grały też nieco jaśniej, a przede wszystkim najbardziej przejrzyście.

Natomiat sam Cowon może się skryć w gustownym etui.

Przejrzystość to niewątpliwie ich drugie imię i w tej mierze także oferują popis. Medium tu całkowicie znika, zastąpione przez transparencję; nie zaznaczając swej obecności ani żadnym zgęszczeniem, ani brakiem przejrzystości, ani dotykiem ciepła. Znika – i całe pole oddaje dźwiękom. A dźwięki te, poza wymienioną już różnorodnością, bardzo dobrą dynamiką i właśnie zawieszeniem w przeźroczu, mają jeszcze jedną cechę wnoszącą duży wkład do specyfiki tych słuchawek. Ta cecha to lekkie podbarwienie sopranami średnicy, czyniące ludzkie głosy wyraźniej artykułowanymi, bardziej też transparentnymi i w odbiorze poczytywanymi jako bardziej młode i rześkie. Tu zarysowało się więc podobieństwo do Sony a przeciwieństwo do Grado, które bardziej wypełniają, dają wykonawców bliżej stojących a nacisk kładą na melodykę bez żadnego podnoszenia tonacji. Przeciwnie – nieco ją obniżają.

Krok czy dwa dalej ku takiej podostrzającej się wyraźności i mielibyśmy u OPPO do czynienia z przekazem wyraźnie ukierunkowanym na analizę, ale tak się na szczęście nie dzieje. Słuchanie z Cowona plików wysokiej gęstości za ich pośrednictwem najbliższe było treściwego realizmu z wzorca głośnikowego, dalekie natomiast od relaksu i uspokojonej koherencji pasma.

OPPO PM-2

Numerek przy nazwie te PM-2 niższy mają, ale oznacza on wyższą jakość; najwyższą nawet, jako że od szczytowych PM-1 brzmieniem się nie różnią. A już w recenzji przenośnego wzmacniacza OPPO HA-2, jak również przy paru innych okazjach, zdążyłem napisać, że jakość tych PM-2 jest rewelacyjna, wręcz patrosząca wszystkich spoza najściślejszej elity. Nie inaczej było z Cowonem Plenue i raz kolejny słabsi zostali zmieceni. Można to było usłyszeć natychmiast, pojedynczą muzyczną frazą, wszakże pozbieranie odmienności w racjonalnie przedstawioną całość wcale nie okazało się łatwe.

Zacznę może od tego, że wszystko było naturalniejsze. A nawet tego rodzaju, że pytania o jakość już nie padają, bo rozumie się samo przez się, że jest znakomita. Dominowała bezpośredniość, muzykalność i duża wielkość dźwięku. Nie było przy tym jakiejś określonej atmosfery – klubowej czy promenadowej – tylko czysta, pozostająca wyłącznie sobą muzyka. Fakt, grana właściwie w głowie, bez żadnego stawiania przed słuchaczem, ale to była jedyna przywara, o ile komuś takie granie nie odpowiada. (Mnie nie przeszkadza.) Cała reszta to był popis. Duże dźwięki pozostające kwintesencją muzykalności zdecydowanie bardziej niż u poprzedników się rozpościerały, a więc o wiele bardziej były autentyczne. Nie jak naskrobane rysikiem małe znaczki na muzycznym fresku, tylko takie pełnowymiarowe, nośne, wszystko obejmujące. A przy tym tak dobrze zbudowane co do postaci i temperatury, że w sposób oczywisty prawdziwe, nie nasuwające żadnych uwag ani pobocznych skojarzeń. Wszystko tu okazało się muzyką, bo wszystko tak dokładnie zostało złączone, że śladu nie było żadnego zszycia, łączenia, porozrzucanych po paśmie właściwości. Żadnych też silnych kontrastów poza jedynie skokami dynamiki; żadnego również ostrego światłocienia albo sztucznego rozdrabniania dźwięków. Wszystko duże, super poprawnie zrobione i przeniknięte na wskroś muzyką. Ciepłe, nośne z podtrzymaną frazą a bez sztucznego pogłosu – po prostu jak żywe. Ta muzyka żyła, a postać poszczególnego dźwięku była bez przesady mistrzowska. Tak grają systemy kosztujące wraz z okablowaniem kilkadziesiąt tysięcy minimum – i to takich dobrych kilkadziesiąt. A jeszcze się trzeba solidnie naszukać, żeby naprawdę były tak dobre. Dominowało przy tym całościowe wrażenie, że siedzimy w samym sercu muzyki i że tak jest prawdziwa, że żadne techniczne uwagi nie są nikomu do niczego potrzebne. Fortepian dawał prawdziwy popis, a jedyne skojarzenie pojawiało się takie, że gra to zdecydowanie lepiej niż poprzednio z wcześniejszymi słuchawkami. Bardzo lepiej.