Recenzja: Cowon P1 Plenue

Budowa

Gustownie, acz skromnie przybywa do nas…

   No więc właśnie jest średni – taki że akurat pasuje do dłoni – a ciężar ma na tyle wydatny, że trochę go w tej dłoni czuć, ale tylko trochę. Poza tym posiada kanciaste krawędzie, tak więc w garści specjalnie nie leży, tylko czuje się te krawędzie w postaci wzmożonego dotyku. Sam to lubię, lecz pozostaje faktem, że urządzenia bardziej obłe trzyma się jeszcze przyjemniej; na przykład mojego starego smartfona Samsunga, który jest niemal tej samej wielkości. W komplecie znajdziemy etui z miłego dotykowo tworzywa w bardzo ciemnym, niemal czarnym popielu, a także oczywiście kabel USB, zakończony po jednej stronie normalnym wtykiem A, a po drugiej pasującym do urządzenia micro. Cały przód tego Plenue to 3,7-calowy ekran AMOLED o rozdzielczości 480 x 800 dpi, kolorowy i dotykowy. Obsługiwać możemy urządzenie także przyciskami na prawym boku: »Back«, »Forward« i »Play«, wraz z przyciskowym regulatorem siły głosu o 140 poziomach. U góry jest włącznik główny, a od dołu gniazda 3,5 mm słuchawkowe, wyjście optyczne oraz kieszonka dla karty micro SD, a także port micro USB B do ładowania baterii. Ładowanie to trwa około czterech godzin, a potem możemy się przez osiem bawić poza domem bez konieczności ponownego ładowania.

W sumie pod względem powierzchowności, gabarytów i obsługi jest standardowo i prosto, przy czym wyróżnia się ten bardzo duży ekran, wprost nawiązujący do smartfonów, jak również regulacja siły głosu nie poprzez pokrętło, uwalniająca od trudności z jego aplikowaniem.

Urządzenie otrzymujemy w ładnym, niewielkim pudełku o aksamitnym wyścieleniu. Ma jak sam odtwarzacz kolor ciemnego grafitu i zdobi je napis PLENUE. Wieczko jest zawiasowo przytwierdzone na stałe, tak więc nie będzie się poniewierać i nie trzeba będzie go szukać.

…Cowon P1 Plenue.

Przechodząc do spraw technicznych. Plenue ma 128 GB własnej pamięci wbudowanej, a na zewnętrznej karcie potrafi obsłużyć kolejnych 256 GB; zatem możemy w nim przechowywać obszerną bibliotekę nagrań. Obsługiwał je będzie dwurdzeniowy procesor AMR Cortex A9 o częstotliwości taktowania 1,2 GHz, wspierany zegarem systemowym TCXO, niewrażliwym na zmiany temperatury i o dokładności do jednej pikosekundy. Z kolei DAC to klasyczny, pochodzący z dawnych zapasów Burr-Brown PCM1792A, uchodzący za najlepszą pojedynczą kość przetwornika jaką kiedykolwiek zrobiono. Jego obecność na pokładzie zdecydowanie podnosi oczekiwania co do jakości dźwięku, każąc serio traktować zarówno reklamowe przechwałki jak i zachwyty użytkowników.

Świetne zaplecze techniczne pozwala nowemu Cowonowi uzyskać odstęp szumu od sygnału na poziomie 120 dB, a także aż 134 decybele separacji kanałów wraz ze zniekształceniami harmonicznymi poniżej 0,0006%. Na szczególną pochwałę zasługuje mimo zastosowania starszej kości przetwornika dbałość o kompatybilność z plikami DSD (nawet o podwójnej prędkości), a także DXD. Poza tym wysoką jakość oferują bardziej standardowe kodeki FLAC, WAV, AIFF oraz ALAC. Urządzenie podejmuje współpracę z systemami Windows, MAC OS i Linux, a wbudowany wzmacniacz słuchawkowy oddaje moc 2V RMS przy impedancji wyjściowej 3 Ω. Obudowę wykonano w całości z aluminium, a wszystko to razem waży 173 gramy.

Oprócz czystej techniki operacyjnej i odczytu zaimplementowano też nowemu Plenue sporo udogodnień programowych poprzez instalację profesjonalnego miksera BBE, dzięki któremu mamy do wyboru aż pięćdziesiąt (sic!) predefiniowanych ustawień dziesięciokanałowego equalizera, do których dodać możemy jeszcze cztery własne. Mikser umożliwia także podbicie basu, podbijanie dynamiki w trybie MP (Mezzo-piano Enhanced), a także stosowanie generatora akustyki, oferującego efekty 3D Surround, Chorus (8 trybów) oraz Reverb (9 trybów).

Tak jak opakowanie, tak i sam Plenue jest bardzo ascetyczny w swej elegancji.

Tak więc wraz z doskonałą technologią dostajemy bogactwo narzędzi ingerowania w brzmienie, obiecujące sporą zabawę. Pora przeto się bawić. Rzucę jeszcze tylko, że na ekranie znalazło się u samego dołu miejsce na nawiązanie do dawnych czasów, bowiem wyświetlają się tam tradycyjne niegdyś dla urządzeń audio wskaźniki wychyłowe poziomu sygnału. Nie wydają się potrzebne, ale taka była wola twórców, chcących chyba oddać cześć poprzednikom. Natomiast poziom przyciskowego potencjometru ma postać niewielkiej cyferki u góry po prawej, która jest nieco mało widoczna, ale za to nie narzuca się swoim widokiem.