Recenzja: Chord Hugo

Odsłuch cd.

I jeszcze do tego w pełni obsługuje dobrodziejstwo standardu aptX. Radość dla tych, co nie trawią kabli.

Fostex TH-900

A kiedy już się szuka dla tego Hugo słuchawek szczególnie pasujących, to nie pobłądzi ktoś wybierający flagowe Fostexy. Te dawały prawdziwy popis magii i realizmu.

Błyszczące, mieniące się i ekstatyczne ich dźwięki, mające bogactwo akustyczne i wydatny nerw realizmu, z miejsca ujmowały muzycznym teatrem osadzonym w szczególnie bogatym wszechświecie. Atakowały równocześnie wszystkimi przedziałami pasma. Potężny, jak zawsze u tych słuchawek bas, ozdobiony był szarżą sopranów i naturalnie brzmiącymi ludzkimi głosami. A wszystko to mimo popisowości nadwymiarowego basu i nadrealistycznie pogłębionego brzmienia pozbawione było zniekształceń, całościowo ujęte w perspektywę i obdarzone zjawiskową holografią, której żadne z poprzednich słuchawek nie miały. Nasycone też wszędzie obecnym powietrzem i pulsujące energią. – Jednoczesna swoboda oddechu i siła ataku, a pośród tego burza uczuć. Piękno, tęsknota, agresja, radość. Co tylko chcecie. Lekko przyciemniony, silnie wycieniowany i opromieniony błyskami światła był to obraz. Taki od pierwszej sekundy odsuwający pytania o jakość, że tylko mignie muzycznym życiem i od razu wiesz, że masz do czynienia ze wspaniałym dźwiękiem. Wyjątkowo różnorodnym, tętniącym, holograficznym i bogatym; mającym jednocześnie masywność konkretu i masę powietrza pomiędzy brzmieniami, dzięki czemu swobodnie one wędrują, a docierając przedstawiają się jako szczególnie piękne. Nigdy nie za jaskrawe, zawsze głębokie – głębokie nawet bardzo – i zawsze też artystycznie podane i mocno oddziałujące. Też, jak u flagowych Sennheiserów, minimalnie naprężone i uwypuklone, ale tylko w brzmieniowym śladzie a nie na linii głównej. Bez narzucania tego w pierwszym odbiorze – jedynie dopiero w refleksji. A we wszystkim tym tajemniczość, magia, obietnica, spełnienie – i wciąż nadzieja na nowe. Bębny do taktu ci grają, soprany dzwoneczkami dzwonią, a śpiewacy przed tobą stają i tylko dla ciebie śpiewają. I kroczysz wraz z tą muzyką w niezbadany świat piękna, gdzie rozum nie jest potrzebny, a szczęście podchodzi samo.

AKG K812

Równie dobrze, a nawet jeszcze lepiej, zagrał Hugo z flagowymi AKG. Te dały w pewnym sensie mieszankę tego co OPPO z tym co Fostexy. Nie do tego stopnia co japoński flagowiec pogłębione, ale masywnie konkretne i cieniście głębokie, mieszały popis i magnetyzm z realizmem. Bez charakterystycznego dla Fostexów podbicia na basie i bez przesadnego wzmożenia na akustyce, a zarazem nie aż tak dosłownie i z tak bezpośrednim atakiem jak OPPO. Nie operując też tak dużymi jak one dźwiękami i nie mając na ich podobieństwo frontu w postaci dźwiękowej ściany, pozbawionej luk pozwalających niepostrzeżenie prześlizgiwać się wzrokowi ku dalszym planom. Za to na podobieństwo Fostexów odnoszące wszystko do linii horyzontu, z większym pomiędzy dźwiękami prześwitem i nieco ciemniej niż OPPO, a wciąż bardzo realistyczne. A w tym realizmie nieco bardziej grasejująco, czyli z bardziej podkreśloną zgłoską „r”, a poprzez to bardziej chropawo (w bardzo przyjemny sposób), a więc i bardziej podkreślając tekstury. Z wszystkim całościowo ujętym w perspektywę, z dalszym niż u OPPO pierwszym planem, ale w bezpośrednim kontakcie ze słuchającym i w stricte realistycznej manierze.

O radości, iskro bogów – czas grać! Hugo – You go!

Ogólnie zaś tak, jak te AKG lubią i potrafią, czyli czysto, z dobrym wypełnieniem i z zaznaczającą się obecnością ożywionego medium – a w efekcie kontrastowo i mocno, ale bez ciasnoty i zaduchu, tylko z powietrzem, ze swobodą i z bardzo wydatnymi fakturami. Z jednocześnie pogłębioną analizą, a przy tym znakomicie uchwyconym sensem muzyki. Bez gładkiego zwodzenia i bez śladu powierzchowności, tylko z głęboko przeoranymi teksturami i jednoczesnym nad nimi pięknem śpiewu. Tak w sumie, że bardzo tego się chce i z wielkim zaangażowaniem słucha.

Napisałem już kiedyś, że z ligi pięciu tysięcy są te AKG najlepsze technicznie, a chociaż potem OPPO co najmniej im dorównały, to wciąż mają K812 fantastyczny repertuar chwytów technicznych, pozwalający im pokazywać muzykę w szczególnie atrakcyjny i biegły odtwórczo sposób. Nie są aż tak realistyczne i tak dosłowne jak OPPO, ani nie mają sceny oraz melodyjności Ultrasone Edition5, ale Chord Hugo raz jeszcze udowodnił, że są to słuchawki naprawdę dużego formatu. Słuchanie ich z nim było czystą radością.

Ze smartfonem

Druga podstawowa funkcja tego Hugo to wspieranie telefonu komórkowego podczas wojaży. Uruchomiłem go wobec tego z Sony Xperia Z2 i – no, no, grać to on jako wzmacniacz dla smartfona potrafi. Nie dziwię się przeto spływającym nań zewsząd pochwałom, bo kawał z niego promenadowego grajka. Od czasu słuchania lampowego ALO Audio z iPhonem nie słyszałem tej klasy przenośnego zestawu. Ale lampowy ALO Audio wypadł już niestety z produkcyjnego obiegu, a jego firma nie ma nawet polskiego dystrybutora, tak więc de facto nie stanowi konkurencji. Poza tym był jedynie gołym wzmacniaczem, a samo ALO oferuje teraz sprzęt mniej zdaje się zaawansowanej jakości, wyraźnie przekierowując produkcję na niższy sektor rynku, chociaż nie chcę bez słuchania przesądzać, co obecnie oferowane przez nich DAC-ki i wzmacniacze przenośne potrafią. U nas wszakże ich nie ma, a z uwagi na zaczynający w USA wyraźnie dominować trend sprzedaży bezpośredniej, najprawdopodobniej ALO Audio nigdy nie wejdzie na nasz rynek. Być może jedynie planowana umowa o swobodnej wymianie handlowej między USA a Unią Europejską ułatwi tam zakup, ale szczegóły tego porozumienia nie są na razie ustalone i trudno coś konkretnego powiedzieć. Poza tym jest bardzo mało prawdopodobne, by przetworniki ALO Audio mogły dorównać temu od Hugo, czego popularność angielskiego DAC-ka za oceanem jest najlepszym świadectwem. Póki co to Chord Hugo wyznacza standardy, liderując segmentowi urządzeń przenośnych, a na podstawie tego co usłyszałem, jest to jak najbardziej zasadne. Zagrał bowiem ten Hugo ze smartfonem jako źródłem minimalnie jedynie gorzej niż z PC-tem, a może nawet nie gorzej wcale. Przy tym trzeba zaznaczyć, że do współpracy ze stacjonarnym komputerem potrzeba mu starannego podejścia, to znaczy nie jest obojętne, do którego gniazda w obudowie zostanie podłączony i jaką mamy płytę główną oraz zasilacz. U mnie z dodatkowego gniazda USB na przednim panelu grał zauważalnie słabiej niż z tylnych bezpośrednich, co tym bardziej dopinguje do zapewnienia mu odpowiedniego prądu na złączu USB za pośrednictwem jakichś przejściówek z iPurifiera, albo do stosowania iUSB Power. Najwyraźniej zbiera nasz Hugo prądowe śmieci i sam się z nich nie umie oczyszczać, a słabszy sygnał mu szkodzi. Ze smartfonem nie ma natomiast tego problemu, bo tam praca odbywa się bateryjnie i ma to swoje przewagi w postaci spokojniejszego tła.

Jednak pisanie, że Chord Hugo grał ze smartfonem spokojnie w sensie muzycznym, byłoby całkowitym nieporozumieniem i zwodzeniem czytelników. Bo grał właśnie wyjątkowo żywo, bogato i dynamicznie, a przy tym niezwykle czysto i gładko. I do tego ta moc. Zupełnie nie potrzebował słuchawek przenośnych, zdecydowanie lepiej prezentując swoje możliwości ze stacjonarnymi AKG K812, Fostex TH-900, OPPO PM-2 i Sennheiserami HD 800. Z tymi ostatnimi ukazał szczególnie piękną scenę i byłbym cały czas pod jej wrażeniem, gdyby ta pochodząca od Fostexów nie była jeszcze lepsza. Bo nie tylko wielka i bardzo czytelna, ale jeszcze oferująca szczególnie dobrze widoczną holografię, piękne echa i ogólne akustyczne podbicie w bardzo przyjemnym stylu. Wzbogacające cały przekaz, może nie do końca w sensie szczerego, zeznającego samą prawdę realizmu, ale w sensie radości słuchania na pewno. Smartfon+Hugo+Fostex TH-900 – i jesteś cały szczęśliwy. Bo słuchawki są zamknięte, a to w ulicznym hałasie się przyda; i jeszcze bas oferują taki, że na pewno ci się spodoba i będziesz miał z niego dodatkową radochę. A cały przekaz high-endowy, tak bez dwóch zdań i naciągania. Ale jak ktoś woli całkowicie bezpośredni realizm, wolny od jakichkolwiek zniekształceń, to OPPO będą lepsze, a basu też mają kawał. Natomiast gdy chcemy by było pięknie ale spokojniej, to flagowe Sennheisery; a gdy z nutą drapieżności, to bardziej chropawe i bardziej tajemnicze AKG.

W konfrontacji ze stacjonarnym wzmacniaczem

Na koniec słów parę o konfrontacji Chorda Hugo z wysokiej klasy wzmacniaczem stacjonarnym. Zabawa była prosta, bo wystarczyło spiąć go z Sugdenem HA4 i na nim postawić, a potem już tylko przekładać słuchawki od gniazdka do gniazdka.

Krótko i na temat – Chord Hugo wyznacza nowe horyzonty dla miniaturowego high-endu i rządzi w tej klasie niepodzielnie. Teraz rónież w Polsce!

Muszę przyznać, że oczekiwałem sporej różnicy na korzyść Sugdena, ale ta się nie pojawiła. Owszem, grał trochę lepiej, lecz nieznacznie. Trochę mocniej wypełniał, nadawał powierzchni dźwięku nieco swobodniejszej gładzi przepływu, a jednocześnie głębiej rzeźbił tekstury (co jest wyjątkowo satysfakcjonującym połączeniem), ale wszystko to właśnie nieznacznie a nie makroskopowo. Bez żadnego uderzającego efektu początkowego, tylko łagodnie, że dopiero się trzeba było wsłuchiwać. Miał też Sugden nieco niższą tonację, a także całościowo silniejszy efekt artystycznej kreacji, do której pozwoliłem sobie nawiązać opisując słuchawki HD 600. Ale to wszystko – że raz jeszcze powtórzę – w niewielkim tylko stopniu, bez żadnego szokowego przeskoku.

Kiedy tego Sugdena słuchać z przetwornikiem Phasemation, różnica staje się większa, ale wciąż nie jest duża. Tak więc żeby było naprawdę wyraźnie lepiej, potrzebne są drogie maszyny wyposażone w femtosekundowe zegary, a to są zdecydowanie inne koszty i oczywiście żadnej możliwości przenośnej. Najwyżej z pokoju do pokoju. Dla Phasemation taki zewnętrzny zegar wyceniono szczególnie wysoko, bo na aż trzydzieści tysięcy, a mające go na pokładzie Mytek Manhattan czy Calyx Femto kosztują koło dwudziestu. Tańszy jest Ayon Sigma, ale to dopiero jest krowa, że w dwóch rękach unosi się z trudem. A Chord Hugo jest malutki, leciutki, od razu z bardzo dobrym słuchawkowym wzmacniaczem – i tylko szkoda, że poprawianie mu sygnału USB nastręcza technicznych trudności. Na biurku ma jeszcze groźnego konkurenta w postaci stacjonarnego Audiobyte Black Dragon, który jako przetwornik jest trochę lepszy, ale nie lepszy jako słuchawkowy wzmacniacz; tylko raczej gorszy, chociaż bez bezpośredniego porównania nie chcę przesądzać. Granie Hugo wydało mi się prawdziwsze, ale to może być złudzenie lub sprawa chwilowego nastroju. Bez wątpienia wszystko lepsze w jednym klocku ma Mytek Manhattan, lecz jest wielki i dwa razy droższy. W swojej zaś lidze małych urządzeń przenośnych król Hugo panuje niepodzielnie, czego internetowe peany w tasiemcowych wątkach najlepszym pozostają świadectwem.