Recenzja: Cary Audio CAD-300-SEI

Odsłuch cd.

KR Enterprise VV 32B

I zagrały. Oczywiście jak przystało na „słuchawki”,prosto z terminalu głośnikowego.

KR Audio to manufaktura założona przez Ricardo Krona i jego żonę Eunice po rozpadzie Vaic Valve na KR Audio właśnie i AVVT w 1992 roku. Wszystko to działo się w Pradze, z tym że AVVT nazywa się teraz Emission Labs, a Alesa Vaic od branży audio odszedł na dobre i zajął się handlem samochodami, podczas gdy KR Audio wciąż pozostaje własnością państwa Kronów i działa pod niezmienioną nazwą.

Enterprise VV 32B, że posłużę się angielską nomenklaturą, to lampa od oryginalnej 300B mocniejsza, z dopuszczalnym dużo wyższym prądem podkładu, ale całkowicie kompatybilna i po odpowiednim biasowaniu jak najbardziej możliwa w Cary 300B do użycia. Przy tym już nie produkowana, nawet stosunkowo stara, posiadająca na cokole oznakowanie VV, czyli pierwotnego Vaic Valve.  Osiąga teraz na aukcjach ceny z okolic tysiąca dolarów i wyróżnia się większymi gabarytami oraz niebieskim szkłem. Anodę wyraźnie ma większą i innego kształtu, ale jak wszyscy pozostali obecni w porównaniu litą a nie meszową (czyli dziurkowaną).

Nie można powiedzieć, że pomiędzy JJ i Gold Lion a znacznie droższą w sensie aukcyjnym KR Enterprice (kosztowała pierwotnie za parę bardzo podobnie, bo trochę ponad trzysta pięćdziesiąt dolarów) była przepaść, ponieważ tamte za dobrze grały żeby przepaści były możliwe. Ale niewątpliwie niebieska lampa od włosko czeskich małżonków zagrała pod każdym względem zdecydowanie lepiej. Lepiej czarowała niż JJ i była wyraźniejsza niż Złoty Lew. Jednak przede wszystkim uderzała jej większa otwartość i ekstensja, a wraz z nią większa scena. Od razu wszystko zaczęło promieniować i się poszerzyło, a dźwięki o wiele bardziej wypełniły powietrzem i wypiękniały. Brzmienie zachowało przy tym moc i wyraźność, a wyraźność ta stała się nawet zdecydowanie lepsza, najlepsza w całym teście, co uprzedzająco już powiem. Szczegóły, artykulację, całościowy porządek i podtrzymanie zachowujące kształt dźwięku – to wszystko lampy KR Audio miały najlepsze. Znakomicie także uporządkowały dynamikę, nie podając jej w formie przedobrzonej jak Gold Liony, tylko umiejętnie różnicując skalę makro od mikro, dzięki czemu wokale nie były nadmiernie podekscytowane, zachowując naturalną ekspresję. Wszystko to razem składało się na świetny realizm, ale zarazem czarodziejski, bo właśnie aż tak obfity i naturalny, że rzadko się słyszy tak dobre granie i dlatego staje się ono w odbiorze magiczne. Naturalizm ten był jak na wstępie wspomniałem świetnie doprawiony nasycaniem powietrznym i piękną ekstensją, nie taką bardzo widoczną i się narzucającą, ale spokojną i tylko wyczuwalną. Całe brzmienie żyło i pulsowało niczym woda sodowa. Taka łagodnie gazowana, ale jakże różna od niegazowanej. Gazowana naprawdę bardzo łagodnie, lecz z bąbelkami magii, natomiast całkowicie bez bąbli o których pisałem kiedyś w odniesieniu do trybów OTL i non-OTL własnego wzmacniacza. (Recenzja OPPO PM-1.) Brzmienie całościowo było naturalne, ze znakomicie poróżnicowaną dynamiką i wyraźnością pracującą w trybie promieniowania a nie tkwienia w miejscu. Nie jakiegoś bardzo widocznego, ale wyczuwalnego. W ogólności te lampy tak właśnie wyczuwalnie grały. Nic się bardzo nie narzucało, a wszystko stawało wyczuwalnie lepsze.

No ale w końcu musiały ustąpić miejsca Sendorom D7, które również potwierdziły legendarny wręcz status integry Cary na lampach 300B. Warto było czekać!

W połączeniu ze świetnym wyglądem i imponującą wielkością niebieskich baniek dawało to wielką satysfakcję, potęgowaną faktem, że nie są to najdroższe z dostępnych 300B, o połowę nawet tańsze od najdroższych. Niestety trudne do znalezienia, bo pochodzące z małej manufaktury i produkowane pod koniec lat 90-tych.

Takatsuki Electric TA-300B

Lampy 300B od Takatsuki Electric to był odkąd się pokazały nieustający deszcz pochwał, ochów i achów. Tradycyjne audiofilskie bicie pokłonów, padanie na kolana i chocholi taniec wokół bardzo drogiego produktu, którego sama cena miała być najlepszą gwarancją doskonałości. Nieodmienne „inne ligi” i „pozamiatane”, chociaż poprawniejsze językowo byłoby chyba zmiecione, ale co tam. Ważne, że wszyscy marsz do kąta i ze zwieszonymi głowami słuchać pokornie jak grają mistrzowie.

Tak i ja się nastawiłem, że zaraz z wrażenia mi wszystko popęka i z zazdrości się nie pozbieram. Ale nie, nic z tych rzeczy. Takatsuki są w porządku, bardzo przyjemnie się ich słucha, ale ani nikogo nie pozamiatały, ani nie zmiotły, ani nawet nie udowodniły nad KR Audio wyższości. Owszem, bardziej są czarodziejskie. Dźwięk mają delikatniejszy, bardzo subtelny i ujmujący, ale bez wątpienia zarazem mniej precyzyjny. Nie rysują wszystkiego tak wyraźnie, tylko w manierze akwarelowego rozpływania konturów, tak jakby te dźwięki były z mgieł i obłoków, które przed nami się pojawiają a potem rozstępują. I jak wszystko co jest tego rodzaju, konturów wyraźnych nie ma, zastępując je samym płynięciem. Rozciągnięcie pasma ku górze dają te Takatsuki zupełne, a średnie tony bardzo misterne, nieco iluzoryczne i impresjonistyczne. Jak dla mnie bardzo przekonujące w swej subtelności, ale dla zwolenników brzmieniowego konkretu i realności do bólu wyraźnej, niekonieczne do brania. Dół natomiast mniej miały zaznaczony, bardziej przestrzenny niźli masywny, dość pomijalny w przekazie. Uważnie się przysłuchując odpowiednim fragmentom stwierdziłem ponad wszelką wątpliwość, że KR Audio potrafiły dźwięki podtrzymywać w ich naturalnym, konturowym kształcie dłużej, a Takatsuki od początku definiowały je bardziej ogólnie i szybko przechodziły do formy rozpływającej. Zapewne po ich długim słuchaniu dźwięk innych wydałby się w pierwszej chwili za ostry lub cokolwiek ordynarny, ale nie stanowi to o ich wyższości, tylko o innym podejściu do brzmienia, nieco podobnym do japońskiego pisma malowanego pędzelkiem a nie kreślonego piórem.

Wszystko co napisałem powyżej odbyło się przy udziale słuchawek AKG K1000 z kablem Entreq Atlantis, podpinanym wprost do terminali głośnikowych. Test, jak mówiłem, był bardzo zdawkowy, a żadne z lamp nie pracowały we wzmacniaczu podczas porównań dłużej niż dwadzieścia minut, były natomiast uprzednio starannie biasowane. Tak więc nie jest to zestawienie miarodajne i nie należy z niego wyciągać ostatecznych wniosków. Bardzo możliwe, że gdyby odsłuchy były kilkudniowe, pokazałyby się inne relacje pomiędzy Takatsuki a KR Audio, bo w sumie tylko one wchodzą tu w grę jako coś rzeczywiście godnego uwagi, mogącego być stanem docelowym.

Przy porównaniach obecny był wzmacniacz Abraxas 300B, wyposażony w lampy Sylvania 12SN7, tak więc niemożliwe niestety do przełożenia w Cary, których wyższość nad rosyjskimi 6SN7 była brutalnie wręcz widoczna. (Tego rodzaju para 6SN7 od Sylvanii kosztuje grubo ponad tysiąc złotych, a zastosowanie w ich miejsce o połowę tańszych 12SN7 wymaga drobnej przeróbki.) Można zatem naszego Cary wspierać i rozwijać brzmieniowo nie tylko dzięki lampom mocy, ale także dzięki pojedynczej wejściowej i parze sterujących 6SN7, osiągając bez trudu poza finansowym znakomite rezultaty.