Recenzja: Bryston BHA-1

Brzmienie cd.

HiFiMAN HE-6

Jak topowe planary wchodzą w grę, to i HiFiMany He-6 musza być gdzieś w pobliżu.

   To weźmy kolejne słuchawki planarne, najgroźniejszego konkurenta tych Audez’e, chociaż już nowe Oppo widać za rogiem. Tym razem niedostatek mocy im nie doskwierał, bo choć wolą więcej niż dziesięć Watów, to nominalnie sześć powinno w zupełności wystarczyć, a Bryston ma właśnie sześć.

Obiecałem uwagę o potencjometrze i oto ta uwaga. Może i jest on laserowo trymowany, ale z HE-6 okazał się nieco zdradziecki, bo to jedyne słuchawki, przy których trzeba go odkręcić sporo poza połowę, a wówczas wyszło na jaw, że po obu stronach tej połowy ma martwe pole, gdzie siła dźwięku przybiera bardzo pomału, a potem nagle zaczyna narastać gwałtownie. Można w efekcie oberwać po uszach, bo jedzie się, jedzie i nic się prawie nie dzieje, a potem naraz, kawałek za trzecią – gruch! – jak nie łupnie. Trzeba by to było chyba lepiej wyskalować.

Co do dźwięku samych słuchawek, to znów mi się ogromnie podobał. Nie ma co, jest ten Bryston naprawdę wybitnym wzmacniaczem i wszystko do niego pasuje, a zarazem nie gra wszystkiego na jedno kopyto, tylko różnice wychodzą jak na zawołanie, tak żeby pan recenzent miał łatwiej. I tym razem różnica pomiędzy flagowymi słuchawkami planarnymi była bardzo wyraźna, chociaż w wymiarze satysfakcji ze słuchania bynajmniej nie jednoznaczna. Zupełnie różne style, a w obu przypadkach znakomicie. Audez’e grały bardziej skomasowanym dźwiękiem, dającym wrażenie większego natłoku. Nie miały mniejszej sceny, co uważnie sprawdziłem, ale na środku tej sceny było bardziej gęsto i chwilami robił się z tego bałagan. Separację źródeł i porządek sceniczny miały HiFiMAN-y wyraźnie lepsze. Grały także zdecydowanie jaśniej, mniej wilgotno a bardziej twardo. Ta twardość, którą przed chwilą tak u tych wygrzewających się Audez’e pochwaliłem, u nich była jeszcze wyraźnie twardsza i bardziej punktowa, co mi się o wiele bardziej podobało. Ja je w ogóle strasznie lubię pomimo tego osuszenia, a ich reportażowy, wyjątkowo realistyczny styl szalenia mnie wciąga. A że szybkość, dynamika i całościowa kultura brzmienia były z Brystonem pierwsza klasa, dałem nura w nierzeczywistość razem z tym dźwiękiem i przeleżałem w muzycznym świecie na wznak dobrą godzinę, ciesząc się jak dziecko nową zabawką. Bo owszem, mam własny system do ich napędzania, ale czasu na jego słuchanie zwykle nie ma, bo kolejny sprzęt na swoją kolej oczekuje. A tutaj jak raz nadarzyła się sposobność i można było skorzystać.

Chociaż do pełni szczęścia potrzebny im jest wzmacniacz mocy, a nie słuchawkowy…

W porównaniu z HiFiMAN-ami Audez’e grały jak mówiłem wyraźnie ciemniej, z łagodniejszym obrysem dźwięków i tak z aranżacją. Nie jakby kogoś widzieć i słyszeć w świetle dnia tuż obok siebie na ulicy, tylko w lekkim półmroku, trochę dalej i mniej realnie. Mniej normalnie i bezpośrednio a bardziej w pewnej manierze. Pod tym względem kontrast z HE-6 był wyjątkowo ostry; te dawały bowiem bardzo silne poczucie, że żywe postaci są na wyciągnięcie ręki, że jeden ruch, a już będziemy ich dotykać, podczas gdy Audez’e tworzyły spektakl i świadomie kreowały złudzenia. A czyniły to bardzo spektakularnie, na świetnym poziomie i we własnym stylu, dlatego i ich słuchało się przednio, chociaż towarzyszyły temu inne odczucia.

Co do porównania z Bakoonem, to Bryston niewątpliwie potrafił tchnąć w HE-6 więcej życia i energii, nie operując jedynie baśniową magią pięknego brzmienia, ale także werwą i dynamizmem. Nie był w stanie oddać tego wszystkiego co te słuchawki potrafią, ale nie dławił się też pod koniec skali, tylko wciąż przyspieszał i wzmacniał. Ogólnie zatem było to już całkiem udane partnerstwo, jakkolwiek nie obrazujące jeszcze tak do końca ogromnych możliwości tych słuchawek.