Recenzja: Bryston BHA-1

Brzmienie cd.

Sennheiser HD 800

HD 800 znowu czmychnęły sprzed obiektywu. Nie to co Audez’e LCD 3.

   Flagowe Sennheisery ukazały z Brystonem fantastyczną jakość, analogiczną jak u Bakoona, jednak o nieco odmiennym charakterze. W sumie grały bowiem bardzo podobnie, jednak z Bakoonem bardziej gładko, głęboko i spokojnie, a z Brystonem z lekkim szmerkiem podkładu, lekkim mrowieniem tła i bardziej agresywnie. Znów kanadyjczyk miał nieznacznie od japońsko-koreańskiego konkurenta wyższą tonację (niższą jednak niż chiński Questyle) i nieznacznie też płytsze brzmienie, ale jednocześnie głębsze niż z Questyle. Lepiej też od tego ostatniego wypadł z flagowymi Sennheiserami całościowo, z pełnym brzmieniowym otwarciem i świetnymi, popisowymi wręcz sopranami. Nie gał aż tak jak chiński konkurent dynamicznie i nie tak żywo, co przy jego dłuższych wybrzmieniach i staranniejszej formie artykulacji było oczywiste, za to miał więcej muzycznego smaku i wdzięku. Mówiąc najprościej, brzmiał ładniej. Trzeba przy tym powiedzieć o Brystonie, że chociaż zdecydowanie było mu bliżej do Bakoona, to summa summarum prezentował sposób gry wypadkowy, będąc bardziej od niego – choć bardzo nieznacznie – szybszym, a jednocześnie dużo bardziej od Questyle skupionym na elegancji. Dawało to znakomity efekt całościowy, toteż znajomy, który pożyczył mi słuchawki Sennheisera, posłuchawszy sobie tego wszystkiego był pod bardzo dużym wrażeniem i jął głośno zastanawiać się nad tym, jak by też po niedawnych zakupach słuchawek i wzmacniacza wytłumaczy żonie chęć wymiany tego nowiutkiego wzmacniacza na inny. Bo Bakoon wprawdzie poza zasięgiem, ale Brystona to by się może jakoś dało zorganizować…

Audez’e LCD-3 (Kabel FAW Noire)

Audez’e od czasu recenzji Questyle nieco sobie pograły, ale wciąż daleko im do pełni brzmieniowej dojrzałości. Pozyskały też w międzyczasie konkurencyjny względem oryginalnego kabel FAW Noire, który w bezpośredniej konfrontacji okazał się bardziej analogowy a także nieco bardziej dynamiczny i popisowy, choć trzeba przyznać, że słuchawki już ze swoim fabrycznym grały niezwykle popisowo i energicznie. Porównałem także podpinanie symetryczne z niesymetrycznym, bo obie wersje okablowania to umożliwiały, i na symetrycznym dźwięk miał dość wyraźnie większą szybkość i dynamikę, natomiast elegancja była na tym samym poziomie.

I słusznie, bo mają coraz więcej do pokazania. Co również udowodnił duet z Brystonem.

Co do samego brzmienia. Flagowe Audez’e okazały się od Focali jaśniejsze, solidnie mnie tym zaskakując, jako że uchodzą przecież za ciemno grające, a także cieplejsze, bardziej płynne i takie przyjazne. Nie czuć w nich było żadnej obcości, żadnego składnika odpychającego, neutralnego, uczuciowo obojętnego; nawet najmniejszego śladu oziębłości. Całe nastawione były na przyjaźń i miłe brzmienie. Skupiłem się następnie na porównywaniu tych Audez’e z Bakoonem i Brystonem, bo HD 800 do bezpośredniego porównania nie miałem, tak więc o tym ni słowa. Przyznać muszę, że oddanie w opisie dokładnej różnicy brzmieniowej to w tym wypadku zadanie należące niewątpliwie do trudnych. Różnica ta była bowiem podobna do tej pomiędzy Bakoonem a Questyle, ale mniejsza i poprzez to bardziej niewdzięczna. Trzeba się było dobrze skupić i poszukać odpowiedniego materiału nagraniowego, a wówczas stało się oczywiste, że Bakoon i tym razem gra głębszym i gładszym dźwiękiem, mimo iż Bryston też ma solidne ciągoty w stronę pogłębiania i płynności. Miał jednak względem Bakoona takie ostrzejsze w dotyku futerko, takie lekko elektryzujące, a także mniej gnące się przy muzycznym głaskaniu. Taki też kotek, ale trochę sztywniejszy i bardziej skory do skoku, a nie tylko miły i się łaszący. Nie możemy jednak porzucić tego opisu w tym miejscu, bo stwarza wrażenie, że Bakoon grał tak tylko miło i elastycznie, a to nieprawda. Grał także mocno i wyraziście, obdarzając nie tylko samym pięknem, ale również witalnością, głębią i mocą. Bryston był natomiast bardziej prężny, zrywny i naelektryzowany. Jego faktury były mniej gładkie, a przekaz nie tak baśniowy. Był dynamiczny i naładowany energią, ale nie śpieszyło mu się tak bardzo jak Questyle, tylko starał się wszystko oddać dokładnie – zarówno długość fraz jak i ich amplitudę – i wychodziło mu to znakomicie. Nie tak jedwabiście i tak mocno „w dół i do góry” jak Bakoonowi, tylko bardziej w tranzystorowym stylu, ale nieznacznie, w sumie podobnie do Bakoona. A Bakoon to najbardziej lampowy wzmacniacz tranzystorowy jaki słyszałem. Zdecydowanie. Miał od Brystone nieco dłuższe wybrzmienia i pierwszy plan odsunięty dalej, co dawało odczucie mistyczności i jakiejś tajemnicy. Z kolei Brston był bardziej tu i teraz, i bardziej nastawiony na realizm. Jednak on także jest tranzystorową lampą, tylko w mniejszym stopniu. Umie przydawać dźwiękom bogatego smaku i głębokiego wyrazu; nie tak bardzo jak Bakoon i nie tak upiększająco, ale bardziej niż Questyle. Sporo bardziej.

Aż strach pomyśleć, jak to będzie brzmiało, kiedy LCD dojdą do pełnej sprawności.

O Audez’e dodajmy jeszcze, że w ciągu tych kilku dni poprawiły brzmienie całkiem wyraźnie, chociaż trenowałem je tylko po kilka godzin a nie całodobowo. Ich brzmienie stało się głębsze, ale przede wszystkim bardziej masywne i twardsze tam, gdzie twardość jest właśnie potrzebna. Nie tak luźne jak wcześniej, tylko potrafiące oddać efekt naprężenia, skupionego ciosu i rytmu, a także wyraźny kontur. Do Brystona i Bakoona pasowały fantastycznie i można je do nich polecać w ciemno.