Recenzja: Ayon Sigma / CD-T

Budowa cd.

Ayon CD-T

Bryła Sigmy może i jest prosta, ale za to jej jakość wykonania wzbudza zasłużony szacunek.

   Nim wszakże o jakichkolwiek doznaniach pojawi się mowa, trzeba jeszcze tę Sigmę zasilić sygnałem, a w naszym wypadku będzie to sygnał płynący z sekcji napędu CD-T. Od razu dodam, że przeorałem pracowicie badawczy ugór kwestii wyboru podpinania i jednoznacznie padło na gniazdo ethernetowe (I2S), realizujące w naszym wypadku połączenie za pośrednictwem nieprzyzwoicie drogiego przewodu Acoustic Revive, kosztującego aż sześć tysięcy. Jednak po zwykłym kablu ethernetowym za parędziesiąt złotych także kapitalnie to grało, tak więc koszt połączenia może pozostawać niewielki. Gniazdo to oferowało najlepszą dynamikę i najsilniejsze poczucie bogactwa dźwięku, a sprawdzanie jego wyższości okazało się banalnie proste, jako że pomiędzy gniazdami można dokonywać przełączeń w locie i z pilota, z czego pozwoliłem sobie skorzystać, bezproblemowo latając i sprawdzając.

Sekcja napędu rozmiarami i kształtem pasuje, jak by tego należało oczekiwać, do przetwornika, tak więc można ją stawiać na nim, a to tym bardziej, że rozkład nóżek uwzględnia kratki wentylacyjne lamp. Skorzystałem jednak z trzech podstawek kulkowych dostarczonych przez dystrybutora; krajowej produkcji i tanich, a dźwięk niewątpliwie poprawiających. (Słowo honoru.)

Na tylnej ściance sekcji napędu także gości galeria przyłączy, bo inaczej nie byłoby czego przełączać ani badać, a wyjścia te obejmują gniazdo ethernetowe, USB, koaksjalne AES/EBU, SPDIF oraz BNC. Na środku pomiędzy nimi (analogicznie jak w sekcji przetwornika) pyszni się gniazdo zasilające, ale tradycyjnym dla Ayona wzorem włączniki główne w obu urządzeniach są z przodu od spodu po lewej. Obok gniazd mamy za to tradycyjne dla Ayona czerwone lampki oznakowania fazy, których świecenia nie chcemy, bo oznacza ono, że żyła gorąca została niewłaściwie ustawiona. (Powinna patrząc na wtyk kabla zasilającego znajdować się po prawej, gdy żyła uziemiająca znajduje się u góry.)

Cieszy też fakt zachowania lampowej tradycji w nawale bezdusznych niekiedy tranzystorów.

Jak przystało na sekcję napędu szczególnie ważny jest właśnie napęd i tu może się Ayon, jak zawsze zresztą, poszczycić ładowaniem od góry prosto na łoże uważanego za najlepszy w historii napędu Philips CD-Pro 2. Nie ma krążka dociskowego, a ściślej jest on na stałe przytwierdzony do przychodzącej na ten napęd też tradycyjnej dla Ayona pokrywy z grubego akrylu, zwieńczonej niczym pokrywka rondla chromowanym uchwytem. Ładowanie okazuje się błyskawiczne, dużo szybsze niż poprzez szufladę, natomiast wczytywanie płyt zajmuje ładnych parę sekund. Za to czyta ten napęd bez problemu nawet takie solidnie poharatane, aczkolwiek nie czyta tych SACD, bo profesjonalny napęd Philipsa nigdy tego nie robił. Także w sekcji napędu odnajdziemy transformator R-Core, a ściślej dwa takie, starannie odseparowane od reszty elektroniki, na którą w obu sekcjach składają się wysokiej klasy podzespoły, w tym kondensatory Mundorfa, Sanyo, Wilmy i Nichicona.

Jako całość

Obie sekcje mają wąskie, podłużne wyświetlacze z dużych czerwonych pikseli, których świecenie można łagodzić bądź całkiem wygaszać, a wówczas pozostają widoczne jedynie maleńkie ikonki częstotliwości próbkowania i wyboru filtracji. Napęd może bowiem podnosić częstotliwość do 24/192, a przetwornik posiada filtry »Fast« i »Slow«, o oznaczeniu numerycznym 1 i 2, o których w recenzji słuchawek Grado niedawno pisałem. Obsługują to wszystko dwa solidne metalowe piloty, a sekcja napędu ma tradycyjną dla Ayona serię sześciu podświetlanych na czerwono wierzchnich przycisków, których podświetlenia wygasić nie można. Zaopatrzenie w opcje dostępne z pilotów jest bardzo szerokie, a same one zaokrąglone od spodu, a więc w trzymaniu przyjemne. Na górnej pokrywie napędu, tak samo jak w przetworniku, są dwie chromowane kratki, ale tylko pod lewą pali się lampa, a drugą przydano do symetryzującego towarzystwa. Całość wygląda imponująco, zajmuje sporo miejsca i waży dwadzieścia sześć kilogramów. W pudłach obok samych urządzeń, pilotów, instrukcji i zwykłych kabli zasilających nie znajdziemy niczego poza płytą ze sterownikami, czyli coś czym obie części można będzie połączyć musimy nabyć oddzielnie. Sekcja napędu kosztuje 19 900 PLN, a przetwornik Sigma 16 000 PLN, zostałem jednak upoważniony do sugerowania otwartości na spore upusty cenowe.

Szybki rzut okiem na przebogato wyposażoną sekcję złączy.

Dodam jeszcze, bo o tym zapomniałem, że z tyłu na przetworniku znajduje się nie jeden a trzy przełączniki skobelkowe, pozwalające przerzucać się pomiędzy wyższym a niższym napięciem na gniazdach RCA (2,5 albo 5,0 V) i XLR (5,0 albo 10 V), dokonywać wyboru pomiędzy wyjściem RCA lub XLR, a także w opcji trzeciej równolegle posługiwać się oboma, jednak z zastrzeżeniem, że mamy wówczas do czynienia z niższą jakością sygnału, a ostatnim wyborem jest przełączenie pomiędzy włączoną i wyłączoną regulacją głośności, czyli wzmiankowane obchodzenie bądź nie części przedwzmacniacza.