Odsłuch

Solidne, stalowe przyciski na górnej pokrywie to znak rozpoznawczy marki.

   Odsłuch powstawał w dwóch turach. Najpierw ze słuchawkami i wzmacniaczem słuchawkowym Fostex HP-V8 – kosztującym akurat tyle samo, a nawet nieco więcej, ponieważ wyposażony tym razem w lampy mocy 300B Sophia Classic, czyli wierne kopie klasycznych Western Electric przy cenie $1000 para – a potem z własnym systemem odniesienia na bazie lamp 45ʼ i kolumn Audioforma.

Zacznijmy od słuchawek. Trzech par użyłem: Fostex TH-900, HiFiMAN HE-6 i Beyerdynamic T1 V2. Pomimo że wzmacniacz pochodził od Fostexa, nie jego słuchawki wypadły najlepiej, ani planarne HE-6. Z konfrontacji zwycięsko wyszły najtańsze T1, chociaż jako jedyne mające kabel Tonalium, wyrównujący ceny. Przyznać muszę, że zestaw Ayon-Fostex wydusił z nich wyjątkowo dużo i grały naprawdę pięknie. Cała ich wzmiankowana wielokroć pogłosowość przekształciła się tym razem w naturalną przestrzeń, bez śladu odczucia obcości ani produkcji zniekształceń. Grały więc naturalnie i wyjątkowo przestrzennie; głębokim, nasyconym dźwiękiem i wyjątkowo romantycznie. Tak jak to one potrafią, chociaż dzieje się to nieczęsto. W sumie pokaz najwyższej próby i wielka satysfakcja, że tak ich grających od czasu Audio Research za źródło nie słyszałem. Można by zatem rzucić sugestię, że lubią w źródle transformatory R-Core, ale nie czas na rozwodzenie się o nich, tylko trzeba szacować odtwarzacz, sugerowany z kolei jako jeden z lepszych na świecie. O nim powiem co następuje:

Ayon CD-35 to są dwa źródła w jednym, a nawet jeszcze więcej. Wyraźnie słychać pracę filtrów i mniej ale też nadpróbkowania, a już różnica pomiędzy CD puszczonym zwyczajnie a z użyciem PCM-DSD całkiem jest zasadnicza i rzeczywiście w niemałym stopniu upodobnia (zgodnie z założeniami) płyty CD do SACD. Nie czyni tożsamości, lecz czyni podobieństwo, wymagające dogłębnej analizy i starannej interpretacji brzmienia. To słychać było dobrze zarówno z kolumn jak i słuchawek, ale by mieć co do tego wyrobioną ocenę poglądową, trzeba się solidnie przyłożyć i użyć odpowiedniej aparatury z odpowiednim muzycznym materiałem.

Lecz to dopiero przed nami, a na razie zajmijmy się CD-35 w roli zwykłego odtwarzacza. Ta rola, jak patrzę po innych recenzjach, została spostponowana, podczas gdy moim zdaniem w rzeczywistości jest najważniejsza. Albo inaczej – ważna tak samo jak zwykły odczyt SACD, choć płyt w tym zapisie mniej jest w obiegu. Tak czy owak jest najważniejsze, że Ayon CD-35 to najlepszy „zwykły” odtwarzacz w całym dorobku firmy. Nie wiem ile tak naprawdę zajęło twórcom implantowanie mu transkrypcji PCM-DSD, ale nawet gdyby niewiele, a resztę pochłonęło dopracowywanie tradycyjnego odczytu, to i tak warto było się trudzić.

Dla większego komfortu producent dorzuca jeszcze solidnego pilota.

Po raz pierwszy od czasu CD-3 dostajemy bowiem od Ayon Audio maszynę zdolną bez zarzutu łączyć analogowość z dynamiką i przenikliwością. Ayon CD-5s w większym stopniu, a Sigma/CD-T w mniejszym, ale obydwa te poczytywane za dotąd najlepsze w dorobku firmy przesadzały z ostrością. Zapewne z winy lamp 6H30, ale co to kogo obchodzi? Odtwarzacz za ciężkie pieniądze ma grać niczym saksofon, to znaczy każdą ostrość zamieniać na muzykę; a jeśli tego nie czyni, to znaczy, że jest ułomny. Zawsze to będzie uwierać; bo cóż nam po ekstra dynamice i wyśrubowanych szczegółach, kiedy w pewnych momentach to kujnie i nigdy się z tym nie pogodzisz. Za ciężką kasę grać trzeba tak, żeby zawsze się podobało, a nie podobało czasami czy choćby i przeważnie. A mnie zawsze podobał się od Ayona jedynie ten dawny CD-3 i teraz CD-35. Najwyraźniej trójka przynosi firmie szczęście, bo wzmacniacz HA-3 także zrobiła udany.

Pora nareszcie wyłożyć, jak gra ten CD-35 w sensie prostym, czyli jako zwykły czytnik CD/SACD, i czemu ewentualnie to ma się komuś podobać. Otóż gra nie tylko dynamicznie, wyraźnie, czysto i szczegółowo, ale też melodyjnie, powłóczyście, namiętnie. Atak ma szybki i kontur ostry, ale dźwięk nie drażni przerysowaniem i nie ponagla krótkim wybrzmieniem. Nigdy też nie zakłuje, tylko pięknie rozpływa się i roztacza. Formę ma przy tym bogatą i przede wszystkim wielopostaciową. Nie ma w tym żadnej maniery, nacisku na cokolwiek – ani na złagodzenie, ani na atak. Wszystko jest żywe, autentyczne, a całość wyrafinowana i mocno oddziałująca. Powyżej zaś, na najwyższej jakościowej orbicie, krąży rzecz najważniejsza, bynajmniej nieoczywista – razem to się składa na piękno. Piękno poprzez to, że brzmienia są gęste a medium transparentne – obrazujące rozległą przestrzeń i gęstniejące w obdarowane życiem konkrety. Że muzyka syta jest masą i barwą, połyskując na tle ciemnym i gęstym. Niczym atłas pod światło, co w jednych miejscach się mieni, a w innych topi wzrok w gęstej, matowej fakturze. I wyłania się z tego istota żywej muzyki – form różnych a współgrających – zachwycająca, sycąca. Atakująca konkretem, a romantyczna. Rzeczywista, a śpiewna. Głęboko brzmiąca, a żywa. Z przestrzenią przejrzystą na wielką głębię, pomimo w pełni zaangażowanego ośrodka. A więc z nadania transparencji i całkowitego ożywienia, sumująca się w medium rzadko widywanej urody.

Toteż czaruje nas ta muzyka i wszystkim do siebie przyciąga: gęstością wraz z przejrzystością, dynamiką z płynięciem, szczegółami z przestrzenią, melodyjnym spokojem mieszającym się z kontrastami. A wraz z tym z miejsca czujesz, że to jeden z najlepszych odtwarzaczy jakie słyszałeś, najściślejsza elita. W dodatku od tamtych tańszy, bo szczytowy Audio Research czy Accuphase bardzo wyraźnie z cenami górują. Ayon CD-35 w podstawowej wersji to przecież wspomniane 31 tys. PLN; niemało wprawdzie, ale jak za taką maszynę niedużo. Podobnie kosztował kiedyś (uwzględniając inflację) świetny CD od nieistniejącego Audio Aero Capitol, robiący, zanim firma oszalała cenowo, furorę. Ale ten Ayon jest lepszy.

Tylny panel pod względem ilości wejść i wyjść stanowi światową czołówkę – czegóż tu nie ma!

Zostały jeszcze do odrobienia płyty SACD. Te są odtwarzane inaczej, a różnica jest spora. Brzmią bardziej dynamicznie – rozwartość dynamiki odczuwalnie przyrasta, a równocześnie inaczej budują brzmienia. Sama przestrzeń, a właściwie sam ośrodek, traci nieco na znaczeniu, gdyż zostaje rozgęszczony do uspokojonej czystości i czerni, z której wychodzą na nas wykonawcy bardziej wyodrębnieni, ubrani w tą większą dynamikę i bardziej musującą żywiołowość. Efekt sumaryczny jest taki, jakby rozpołowić nagrania analogowe, obdarowując ich przymiotami po części oba formaty zapisu. CD zabiera gęstość medium i długo podtrzymywane, poetyckie wybrzmienia, a SACD energię, wyrazistość i dynamikę. Gdybyż to można było połączyć… Ale po to są gramofony i za to im się płaci. Nie zostawię was jednak z rozterkami i dopowiem, że przemógłszy wrodzone lenistwo wykonałem nie tylko analityczne ale i przyjemnościowe porównanie warstw CD i SACD, wymagające mnogich spacerów, ponieważ odczyt SACD jest w CD-35 wyraźnie głośniejszy, a Twin-Head po przeróbce na dwa potencjometry krokowe nie ma regulacji głosu z pilota. Nie musiałem się jednak długo namyślać, choć gwoli uczciwości porównałem na wielu płytach. Emocje od razu jednak wiedziały, że mimo wszystkich zalet zgęszczania wolą warstwę SACD. To naprawdę jest wielka frajda słyszeć taką dynamikę, nawet jeżeli śpiewność nieznacznie na tym traci.

Sumarycznie wyszło więc na to, że jest nowy Ayon wybitnym odtwarzaczem obu rodzajów zapisu i w sensie klasycznego odtwarzania wystawiam mu najwyższą notę. High-End w nim mieszka na pełny etat i nie ma co do tego wątpliwości, podobnie jak co do tego, że to najlepszy z dotychczasowych odtwarzaczy Ayona.

Świetnie grało, z rozkoszą to w siebie chłonąłem, a już szczególnie z T1, pokazującymi najlepszą przestrzeń. Nareszcie doczekaliśmy się od Ayona urządzenia bez żadnych uwag wplatającego tradycyjne zalety marki – dynamikę, wyraźność i szczegółowość – w analogowo brzmiącą muzykę. W muzykę przez duże M, a nie traktowaną jako dodatek.

Do tego dochodzą dodatkowe, regulacje, które w sposób zdecydowany wpływają na brzmienie.

Aliści czas nadszedł spróbowania dania głównego, tego owianego szeptanymi i recenzyjnymi legendami DSP, potrafiącego przekształcać PCM w DSD i poprawiać SACD. Tę rzecz też w dwóch turach przeszedłem – z kolumnami i na słuchawkach – ale teraz, by nie wprowadzać zamieszania, od razu ją zbiorczo wyłożę, a na koniec tylko dorzucę, jak grał CD-35 w systemie z głośnikami i co wówczas nowego udało się usłyszeć.