Podsumowanie
Właściwie po tym co napisałem nie ma już nic do dodania. Wiadomo, jest taki wzmacniacz tranzystorowy, pracujący w klasie A tylko dla głośników tubowych, który z uwagi na wyjątkową konstrukcję potrafi to samo co lampa. Cenę przy tym posiada zaskakująco niską, bo kosztuje jedynie 48 tysięcy. Auto jest za tyle – ktoś warknie. A z drugiej ręki to nawet bardzo dobre – dopowie. Prawda. Tylko że są wzmacniacze tranzystorowe kosztujące wiele razy tyle, a tak grać nie umiejące. I ktoś je kupuje, no nie?
Tuby są duże i lubią wysokie pomieszczenia. Przynajmniej te tutaj recenzowane. Wymagają dobrych proporcji pokoju odsłuchowego i dobrego ustawienia, a także precyzyjnej kalibracji własnych wzmacniaczy. Okablowanie im dobrać należy wyjątkowo starannie, bo powiedzmy wyraźnie – bez interkonektu Sulka zabawa nie byłaby tak spektakularna. No i same głośniki tubowe do tanich nie należą. Nie Duo Grosso. Cały system taki jak ten wyjdzie grubo ponad dwieście tysięcy i rady na to nie ma. Tak więc sama sprawa jak i wynikająca z niej zabawa tyczy niewielu osób. Ale kiedy ma się już salon i wystarczającą gotówkę, stajemy przed dylematem – jakim też brzmieniem ów metraż zapełnić.
Głośniki tubowe mają wielu adwersarzy, co chyba wynika ze strachu i z zazdrości. Strachu innych producentów i zazdrości tych, których nie stać. Tak więc doradzane są niezbyt często, a odradzane przeważnie. Że duże, że nienormalne, że to trąci myszką, że nie gra. Bo pasmo niewyrównane, niespójne, bo bas jakiś taki nie tego i w dodatku osobny, bo ustawić się nie da. I tak dalej. Ale wszystko da się i wszystko zagra, a frajda będzie niesamowita. Bo i u mnie to grało, i w Paryżu ten sam wzmacniacz oferował dźwięk na miarę złotego medalu wystawy. A warunki akustyczne nie były tam wcale jakieś prima, choć dla odmiany grał z popisowym, najwyższym w ofercie gramofonem Thorens TD-550.
Moje zdanie jest takie, że ten wzmacniacz udał się rewelacyjnie, a głośniki tubowe mógłbym mieć do końca życia. Poprzednim razem nie byłem o tym tak do cna przekonany, ale teraz jestem. Grać potrafią fenomenalnie, bo choć nie tak szybko jest wstęga, to bardziej w sensie rysowania dźwiękowej bryły precyzyjne. Bas jest sam w sobie popisem – i to takim ze sfer także pozasłyszalnych a jednocześnie odczuwalnych – a soprany i realizm są pycha. Nade wszystko zaś to niesamowite zanurzenie w muzykę i w każdym aspekcie popis. Tylko siadać i słuchać. Słuchać głośników, nie słuchać głupiego gadania; jak kogoś stać, to brać.
Takie pisanie to oczywiście dezynwoltura. Kupować trzeba z rozmysłem, a pisać recenzje bez szarży. Bo jeszcze się komuś udzieli nastrój i kupi bez zastanowienia, a potem diabli wiedzą co będzie. Tak więc spokojnie, z wyczuciem, z dokładnym przebadaniem terenu i popróbowaniem wielu możliwości według własnego smaku. Ale że tuby grać potrafią oszałamiająco, a wzmacniacz Avantgarde XA Integrated im to bardzo ułatwia, na to daję słowo.
W punktach:
Zalety
- Muzyczny wulkan.
- Cały świat tylko dźwiękiem.
- Najwyższej w dodatku jakości.
- Ściany można tym walić.
- Niesamowite zejście na basie.
- Niespotykany poza głośnikami tubowymi w sensie tak precyzyjnego modelowania sferyczny kształt dźwięku.
- Najwyższej klasy soprany, wymieszane z przestrzenią i tlenem.
- Żywi, wyjątkowo ruchliwi wykonawcy.
- Popisowa stereofonia.
- Popisowa głębia dźwięku.
- Popis instrumentów dętych. (To dmucha!)
- Popisowo głęboka scena.
- A zarazem ogarniająca słuchacza.
- Złożoność dźwięków na miarę wybitnych wzmacniaczy lampowych.
- Całościowa kultura brzmienia na uniwersyteckim poziomie.
- W efekcie nic tylko słuchać.
- Ciekawy design, natychmiast rozpoznawalny.
- Wzmacniacz zbudowany jak twierdza.
- Innowacyjna technologia stale krążącego prądu.
- Wyjątkowa separacja od drgań.
- Czysta klasa A.
- Innowacyjny potencjometr.
- Selekcjonowane kondensatory Black Gate.
- Symetryczna konstrukcja.
- Trzy wejścia niesymetryczne i dwa symetryczne.
- Integra, a gra jak wzmacniacz dzielony.
- Oryginalny pilot.
- Nie jakaś zwariowana cena.
- Sławny producent.
- Made in Germany.
- Polski dystrybutor.
Wady i zastrzeżenia
- Duże źródła dźwięku.
- Raczej tylko do tub Avantgarda.
- Duża moc jedynie w klasie AB.
- Posiada dzieloną alternatywę.
- Tani to on nie jest.
Sprzęt do testu dostarczyła firma:
Strona producenta:
Dane techniczne:
XA-INT AMPLIFIER
- Moc w klasie A: 2 x 1.1 Watt/16 Ohm.
- Moc w klasie AB: 2 x 120 Watt/4 Ohm.
- Maksymalny pobór mocy: 350 VA.
- Precyzyjny potencjometr z silnikiem.
- Pilot zdalnego sterowania.
OBWÓD ELEKTRYCZNY
- Brak sprzężenia zwrotnego (Zero feedback).
- Filtr LC pierwszego rzędu.
- Filtr LC drugiego rzędu.
- Aktywna regulacja napięciowa na drugim obwodzie rezonansowym.
WEJŚCIA/WYJŚCIA
- Wejścia symetryczne (RCA): 3
- Wejścia symetryczne (XLR): 2
- Wyjście symetryczne (XLR): 1
- Impedancja wejściowa: 47 kOhm
- Trigger (12 VDC): 2
CHASSIS I WYKOŃCZENIE
- Zewnętrzne chassis z bloku aluminium o wadze 18,5 kg.
- Wewnętrzna skorupa aluminiowa o wadze 9,8 kg.
- Tylne i przednie uchwyty.
- Command bar z podświetlanymi przełącznikami.
- Frontpanel czarny lub srebryn, anodyzowany.
- Drewniana winieta.
- Wykończenie lakiernicze: wysoki połysk.
WYMIARY/WAGA
- Wymiary: 484,5 x 190 x 486 mm.
- Waga: 42,5 kg.
CENA: 48 000 PLN.
System:
- Źródła: Accuphase DP-700, Nottingham Analogue Ace.
- Przedwzmacniacz gramofonowy: Audion Phono Stage Premier MM.
- Wzmacniacz: Avantgarde Acoustic XA Integrated.
- Interkonekty: Acoustic Zen Silver Reference XLR, Tellurium Q Black Diamond XLR, Crystal Cable Absolute Dream RCA, Sulek Audio RCA.
- Głośniki: Avantgarde Acoustic Duo Grosso.
- Kable głośnikowe: Vovox Textura (bi-wiring).
- Kabel zasilający odtwarzacz: Crystal Cable Reference.
- Kable zasilające sekcję aktywną głośników: Acrolink 7N-PC9500.
- Kabel zasilający wzmacniacz: Harmonix X-DC350M2R.
- Kondycjoner: Entreq Powerus Gemini.
- Listwa: Power Base High End.
- Stolik: Power Base.
- Platforma pod źródłem: Rogoz Audio 3RP1/BBS.
Witam Piotrze,
Ciesze się, że doświadczyłeś u siebie tych wszystkich emocji i wrażeń, które i ja miałem przyjemność doświadczyć kiedy słuchałem, już jakiś czas temu, Duo Omega z też firmową integrą (choć nie obecną serią).
Dokładnie zgadzam się z Twoją recenzją. Bardzo dobrze uchwyciłeś te cechy, które są największymi wyróżnikami dobrze wykonanych tub a w szczególności dobrze oddanymi przez tuby AA.
Ożywienie i wypełnienie całej dostępnej przestrzeni wydarzeniami muzycznymi tak, że aż czasami ma się wrażenie, że coś zaraz nie wytrzyma i pęknie czy pomieszczenie czy może my od nadmiaru emocji i pobudzenia choć oczywiście zależy to też od dobory muzyki i nastroju jakiego ze sobą niesie ale z całą pewnością na brak emocji nie można narzekać co dla mnie w słuchaniu jest najważniejsze. Moje muzyczne katharsis. Bez niego to tylko sterta bezdusznego sprzętu.
Na forach, szczególnie polskich dużo się narzeka na tuby ale ja właśnie wróciłem z nietypowego „show” w UK, na którym pewno z połowa wystawianych systemów była oparta o głośniki tubowe 🙂 czyniąc je dominującą technologią spychając i ściskając biedne tradycyjne głośniki, niemałe i wcale nie lubiące bycia ściskanymi elektrostaty, plazmy i wstęgi do grupy głośników pozostałych.
Co mi wcale nie przeszkadzało bo generalnie największym fanem jestem właśnie głośników tubowych więc show się dla mnie udał.
Pisałem, że show nietypowy bo hotel wynajęty nie dla komercyjnych wystawców a przez prywatnych użytkowników dla innych użytkowników, gdzie co roku forumowicze zwożą swoje systemu z całej Anglii i je tam prezentują dla innych zapaleńców. HiFi Wigwam show. Nie ma tam nagonki na sprzedaż bo nikt też niczego nie sprzedaje a słuchać można wszystkiego czego się ze sobą przyniosło i co ważne całą masę muzyki, której się nigdy nie słyszało w przeciwieństwie do oblatanych samplerów.
Wracając do AA chciałem tylko napisać, że ciekawe jak to życie kołem się toczy 🙂 Ty właśnie, mam wrażenie, miałeś znacznie bardziej emocjonujące spotkanie z nimi niż za pierwszym razem gdy miałeś je u siebie ja natomiast po raz pierwszy w życiu słyszałem głośniki AA grające poniżej oczekiwań na HifiWigwam show. Oczywiście to nie głośniki tylko tor grał poniżej oczekiwań ale to był pierwszy raz kiedy najwyraźniej ktoś nie miał szczęścia do pokoju albo do składania systemu do kupy (a może po prostu brakło czasu na dopieszczenie pokręteł bo czasu nie było wcale na to a warunki zupełnie inne niż domowe znając metraże pokojów w UK). Nie ma w tym żadnej ujmy dla AA bo systemy zawsze można zepsuć lub nie dogadać się z akustyką co tylko potwierdza jak ostrożnym trzeba być w ocenianiu sprzętu w nieznanych i mało optymalnych warunkach szczególnie wystawowych czy zlotowych.
Za to w nagrodę słyszałem system zupełnie zjawiskowy, który przyćmił wszystko co było dane mi do tej pory słyszeć w życiu. System przytachany przez inżynierów BBC (kilkaset kilogramów). Głośniki Rogers aktywne z lat 80-tych stworzone zresztą na potrzeby BBC napędzane amplifikacją Quada wszystko oryginalnie tak jak było używane w studiach BBC (włącznie z kablami w postaci drutów za kilka centów) a to wszystko dostawało sygnał z 3 odtwarzacz szpulowych (Nagra T, Sony APR-5003 i Studer A80). Ładunek emocjonalny tego systemu był porażający. Przestrzeń wyjątkowa (choć inna niż tubowa). Uczucie bycia tam na poziomie daleko poza możliwości najlepszych systemów, które słyszałem wcześniej. Realność dźwięku, choć niepozbawianego szumów i innych niedoskonałości technicznych była tak duża, że przestawałem odbierać ją jako muzykę a przechodziłem do postrzegania jako fizycznego wydarzenia, w którym biorę udział na dobre i na złe tam gdzie mnie poprowadzi opowieść. Porażający dźwięk wykraczający daleko poza namacalność, choć zupełnie inny niż audiofilski high-end AD 2015. Na pewnym etapie drogi ewidentnie się rozeszły, i zdaje się, że projektanci skupili się nie na tych aspektach, których powinni. System z BBC to mniej dodatków a więcej esencji, handel na który po tym doświadczeniu z chęcią bym przystał gdyby ktoś mi obiecał takie efekty.
Do tego świetne opowieści o tym jak wygląda mastering, remastering i archiwizacja. Część albumów puszczanych była zupełnymi unikatami zremasterowanymi przez nich a przeważnie jeden remaster zajmuje ich dwójce do kilku miesięcy…. ale cóż to słychać. Efekty naprawdę wyjątkowe. Panowie zajmują się archiwizacją i remasterami w BBC od kilku dekad plus prywatnie z pasji i na własny użytek.
Pozostał powrót do rzeczywistości. Wybiorę się posłuchać Omeg, żeby odświeżyć swoje wspomnienia i dokonać rozliczenia postępu technologicznego względem nowych doświadczeń.
Pozdrawiam
Wielkie dzięki za obszerną relację. Pozostaje żałować, że się samemu na tym Wigwam Show nie było i nie słuchało Rogersów. Jest to jakaś prawidłowość, że systemy najlepiej grające to nie te przygotowane już komercyjnie do sprzedaży, tylko tak jak tam zrobione przez profesjonalistów, albo takie w stanie technicznym i też na poły profesjonalnym, jak ten którego słuchałem u Zingalego.
Jako stały bywalec bloga wnioskuję o wymianę dywanika w przestrzeni odsłuchowej 🙂
Dywanik faktycznie mógł się opatrzyć, a ponieważ być może niedługo będzie na serwisie konto do uiszczania opłat „co łaska”, będzie się można zrzucić na nowy. Jest tylko taki problem, że ten dywanik to ręcznie tkany gobelin, który kosztował 9 tysięcy…
Wiem, że to ponad rok od recenzji, ale jakby Pan porównał kolumny AA do Zingali Twenty 1.2 Evo? Też czarowały magią lampowości bez jednej lampy w torze 🙂
P.S. Nie znam się na dywanikach, ale cena audiofilska!
Zingali grają sceną magiczną, ale taką przede wszystkim idącą w dal a nie na słuchacza. Nie wypełniają całego wnętrza atakującym dźwiękiem, tylko zabierają w rozległy plener. Są bardziej do podziwiania niż brania w siebie. Ich muzykę przeżywa się fantastycznie, ale nico bardziej pozostaje ona na zewnątrz, jako zewnętrzne piękno, a ta od Avantgarde wchłania nas jak jakiś muzyczny tajfun. Większe tuby dają większe źródła i cały dźwięk w ogólności, a pod względem technicznym największa różnica jest taka, że bas u Zingali 1.2 EVO jest umiarkowanie potężny, a u Avantgarde Duo Grosso wszechpotężny.
Jedne i drugie głośniki są jednoznacznie high-endowe, a tylko Duo Grosso bardziej szalone, dające ekstremalny spektakl. Audiofilizm totalny, naloty dywanowe. (NIezależnie od tego nieszczęsnego dywanika, który się znudził Maćkowi.)
Gdybym dysponował budżetem wybrałbym Zingali, bo uważam je za łagodniejsze (acz równie barwne) na dłuższą metę.
A propos dywanika, to chyba poruszyliśmy lukę w naszym świecie dźwięków – audiofilskie dywanowe absorbery akustyczne i nic tylko czekać jak ktoś zajmie się produkcją.
Witam,
Czytam recenzję i się w pełni zgadzam, bez sztucznej reklamy jako użytkownik podobnego systemu.Mam u siebie w domu AA wzmacniacz dzielony i Duo Mezzo.
Ładunek emocji jak żaden inny. Kto mnie nie odwiedzi wycofuje swoje zdanie , że i tak nie usłyszy różnicy, chociaż może to i prawda, bo odbiera się całym ciałem…
A sprzęt faktycznie można określić jako „szalony ”
A propos dywaników to mam z Ikea za jedyne 500 pln, ale włochaty ! Drewniany sufit się też przydaje ( na wys 3 m )
Pozdrawiam recenzenta za dobry humor i zapraszam na odsłuch z Kol. Robertem przy okazji…
Pozdrawiam
Sławek