Recenzja: Aurender X100S

 Odsłuch cd.

Pora sprawdzić jak głośniki marki Spendor zapatrują się na cyfrową rewolucję.

   Od pierwszych taktów pierwszego usłyszanego z głośnikami utworu pojawiło się zaskoczenie, że oto obraz muzyczny nie jest powtórzeniem sytuacji ze słuchawkami, tylko przeważają cechy nowo przejawione. Cechami tymi były większa świeżość, lotność, bardzo silna sopranowa ekspresja i wzmożona akustyka, ale przede wszystkim  brak poprzednio notowanego niedostatku w mierze odczytywania szczegółów. Na dodatek wciąż różniące się klasą nagrania o różnych formatach przestały się różnić aż tak bardzo, a wszystko to razem prowadziło do wniosku, że głośniki Spendora radzą sobie z muzycznym materiałem podawanym przez Aurendera i Phasemation lepiej niż którekolwiek słuchawki. Najwyraźniej ich trójdrożność sprawdzała się lepiej, a niezwykłej jakości chłodzony cieczą tweeter o specjalnej komorze rezonansowej umiał więcej od słuchawkowych membran. Zrobiło się bardziej misternie, w przekazie pojawiło się więcej powietrza, i po raz pierwszy poczułem owo rozkoszne dotknięcie muzycznej magii, którego warunkiem jest trójwymiarowość dźwięków i bliski oddech pochodzący z dokładnie odczytywanego sygnału. Owa swoista intymność, jak kiedy pochylamy się nad jakimś cennym dla nas z jakiegoś powodu przedmiotem, nawiązując intymny kontakt z jakąś specjalną rzeczywistością. A tylko muzyka odpowiednio odczytana i odpowiednio misterna daje takie poczucie, i tutaj się ono pojawiło. Jednocześnie sytuacja była trochę paradoksalna, bo mimo to miałem pewne zastrzeżenia do plastyczności dźwięków. Nie były one aż tak plastyczne jak w sytuacjach ekstremalnych, sytuacjach obcowania z najwyższej klasy aparaturą; brakowało nieco trzeciego wymiaru i takiej całkowitej pełni harmonicznej, ale brakowało na tyle nieznacznie, że właśnie pojawiła się ta magia intymności, wspierana dodatkowo wciąż bardzo dużą dynamiką, szybkością oraz basową mocą. Grało to na naprawdę niezłym poziomie; i to niezłym w sensie odnoszenia do szczytów jakościowych high-endu, a nie jakiejś łaskawej akceptacji w odniesieniu do przeciętności. Dynamika nie była wprawdzie aż tak dobra jak ze słuchawkami, ale to na styku głośniki-wzmacniacz a nie po stronie Aurendera, który ze słuchawkami dał dowód swej niezwykłej dynamiczności. Siedziałem słuchałem i byłem w pełni usatysfakcjonowany, a przy tym satysfakcja ta nie wymagała żadnego zżycia, tylko przeciwnie, od pierwszych sekund system zjednał mnie swoją brzmieniową świeżością i tym intymnym kontaktem z muzyką. Tak więc wszystko byłoby w najlepszym porządku – i było tak z tą częścią muzycznych kreacji, które nie budują wielopiętrowych i wielkopowierzchniowych muzycznych gmachów. Natomiast muzyka symfoniczna, bo o niej mowa, jak również każda operująca rozbudowaną wieloplanowością, którą chętnie opatrujemy w przypadku dobrego jej odtwarzania pozytywnym mianem holograficzności, miała jeden poważny mankament. Otóż właśnie nie była holograficzna, tylko muzyczne plany ścieśniały się i zachodziły jeden na drugi, nawzajem sobie przeszkadzając.

A no łaskawym okiem – wszystko jest na swoim miejscu, odpowiedni wyważone i oświetlone.

Głośniki Spendora same z siebie nie są mistrzami budowania głębi scenicznej, o którą trzeba je mocno prosić, skupiając się dużo bardziej na pięknie samych dźwięków. Te zaś potrafią kreować naprawdę bogato, z dodatkową porcją powietrza w sopranach i przy znakomitej różnorodności basu, co okazało się lepsze niż u którychkolwiek z próbowanych słuchawek. Ta jednak słaba inklinacja do budowania wieloplanowej sceny dała jej zbyt zbity warstwami obraz, co nie było w odbiorze przyjemne. Zaskoczony więc byłem, jako że procesor K2 obecny w Phasemation powinien właśnie wspomóc dążenie do uzyskania odpowiedniej wieloplanowości, gdy tymczasem coś się zacięło, coś nie poszło tak jak powinno, i w efekcie trio Aurender, Phasemation, Spendory dało sprasowany a nie holograficzny obraz. Cała reszta była bez zarzutu i każdej muzyki jazzowej, rockowej czy rozrywkowej słuchało się znakomicie, ale koncerty fortepianowe i symfonie nie przynosiły satysfakcji.

W tym stanie rzeczy zamieniając Phasemation Maitnerem pełen byłem najgorszych obaw, bo skoro mający specjalne predyspozycje przestrzenne procesor K2 nie dał rady, to kto ma dać? Ponieważ wszystkie składniki toru były już rozgrzane i nawet Maitner stał zapobiegawczo pod prądem czekając na swoją kolej, można było muzykę zapuszczać niezwłocznie i tylko kabel USB trzeba było jeszcze raz wyjąć i włożyć, by Aurender mógł rozpoznać nowy przetwornik. Uczynił to w dwie sekundy i popłynęła muzyka. Od razu usłyszałem, że jest cieplejsza, co mnie zaskoczyło, a moment potem, że nie ma już tego zbicia, tylko plany się ładnie rozeszły i wszystko – teraz naprawdę wszystko – jest w najlepszym porządku. W dodatku dźwięki okazały się pełniejsze i lepiej zogniskowane, bo z Phasemation były takie bardziej migoczące na krawędziach i jakby minimalnie rozdwojone. W dawnych czasach telewizji analogowej, kiedy na dachach domów stały lasy telewizyjnych anten, było niemalże regułą, że obraz na telewizorze miał tak zwane duchy, pojawiające się w wyniku odbić sygnału od budynków. I coś w tym właśnie rodzaju, takie nieznaczne podwojenie konturu, dawał Phasemation, a u Meitnera zupełnie tego nie było. Rozsiadłem się więc wygodnie i przez dwie godziny konsumowałem smakowitą muzykę, szczególnie ciesząc się pienistością nasyconych bąbelkami powietrza sopranów i tym jak różnicuje się bas (Spendory go naprawdę różnicować potrafią), a także jak świeżo, delikatnie, misternie produkują się kobiece wokale. Wszystko to z naturalnym ciepłem i właściwą cielesnością, bez żadnego chłodu czy odchudzenia. Wciąż pojawiały się przy tym różnice pomiędzy formatami plików, bo choć zwykłe 44,1/16 brzmiały już naprawdę dobrze, to jednak intymność, holograficzność i głębia sceny z wyższym próbkowaniem prezentowały wyraźnie wyższy poziom.

Zaś dynamika jak na granie z plików jest wprost popisowa. Najgłębsze wyrazy uznania za to.

No i patrzcie, jak to się potrafi zmieniać. Pełniej brzmiący i nie mający ze słuchawkami żadnych niedociągnięć przetwornik Phasemation, okazał się w przypadku głośników mieć niższą temperaturę, mniej ciała i gorsze ogniskowanie. To wszystko niewątpliwie w następstwie trudności z jitterem, bo niby ma Aurender to swoje „czyste” gniazdo USB, ale zegar w Meitnerze i meitnerowskie obwody do niszczenia jittera okazały się o wiele skuteczniejsze; co tak naprawdę nie powinno być zaskoczeniem, bo właśnie dr Meitner jest największym światowym od tego specjalistą, podczas gdy biedny Phasemation musiał się produkować bez swojego femtosekundowego zewnętrznego zegara, który najwyraźniej w pewnych okolicznościach jest dla jego procesora K2 narzędziem niezbędnym, potrafiącym lepiej separować wieloplanowość przez niego wzbogacaną, do czego zegar w Aurenderze i w samym przetworniku okazały się tym razem niewystarczające.