Recenzja: Aune S16

   Aune S16 to niewielki zwierzaczek, który chce zostać waszym ulubionym zwierzątkiem. W dobie komputerowych tryumfów także na polu słuchania muzyki, jak również wspomagania odpowiednimi dźwiękami rozpraw pancernych pod Prochorowką i walk najzaciętszych z kosmitami bądź mutantami, postawienie na biurku i podłączenie do komputera tradycyjnego tria w postaci przetwornika, przedwzmacniacza i słuchawkowego wzmacniacza jest wręcz obowiązkiem, no chyba, że ktoś chce bazować na wewnętrznej karcie dźwiękowej i samym wzmacniaczu. Za nikogo decydował nie będę, bo jedno i drugie podejście ma swoje zalety, a tym razem użyjemy i sprawdzimy w warunkach poligonowych jak się sprawuje to lokujące całość operacyjną poza obudową; niedrogie zarazem, a spięte naszym ukochanym i znienawidzonym kablem USB. Dlaczego znienawidzonym? – spytacie. No, nie udawajcie, kochani – wszyscy dobrze wiemy, że te kable szybko wyrodziły się w audiofilskie węże kąsające jadem tysięcy dolarów, bo tyle te najdroższe, w rodzaju Entreqa Atlantisa czy Synergistic Research SR2 zdążyły już zacząć kosztować. Taki kabel przy naszym Aune byłby jednak bez sensu, bo za połowę jego ceny można byłoby kupić Audiobyte Black Dragona albo całą wieżę ifi i jeszcze na dużo innych uciech by zostało. Nie rekomenduję zarazem takiego z elektronicznego marketu, bo jednak Telluriu Q Blue albo Entreq Konstantin potrafią dużo więcej. A sam Aune? Prawda, miało być o nim. No więc jest to chiński kombajnik za bardzo rozsądne pieniążki, kosztujący dwa tysiące z kawałkiem i obiecujący za tę przyjemnie niewielką kwotę zrobić to wszystko, co jego wielokrotnie drożsi konkurenci robią pośród marketingowych fanfar, a wcale przy tym nie gorzej.

Chwalić każdy się może, ale te przechwałki na cześć Auna wcale nie są gołosłowne, tylko posiadają techniczne zaplecze, a chiński rodowód to już żaden problem. Przytoczę jeden przykład. Istniała jeszcze kilka lat temu doskonale prosperująca francuska firma, oferująca bardzo drogi i tylko przez siebie wytwarzany przemysłowy surowiec, którego nazwę zmilczę, a którego kilogram kosztował kilka tysięcy euro. Bodaj dwa lata temu firma ta zwinęła żagle i zniknęła z rynku w jednej chwili. Powód? Chińczycy zaoferowali dokładnie ten sam surowiec w cenie kilkudziesięciu euro za kilogram. Żarty się, proszę Państwa, skończyły. Zachód sam obudził chińskiego smoka, chytrze w swym mniemaniu przenosząc całą bez mała produkcję przemysłową do Chin, za co słono teraz zapłaci w sensie innowacyjności i konkurencyjności, czego los tego francuskiego producenta jednym z przykładów. A kiedy za kilka lat dojrzewające teraz w stoczniach chińskie lotniskowce wyjdą w morze, układ geopolityczny ulegnie radykalnej przemianie. Jakże żałosny jest na tym tle los sławnej niegdyś Royal Navy, której parady z okazji niedawnej rocznicy koronacji Elżbiety II nie można było nawet przeprowadzić, ponieważ nie było czym paradować.

Kto zatem pokpiwa z Chińczyków, głupio i bez pojęcia o realiach postępuje, i lepiej niech sam się bierze do roboty, a nie na innych ogląda.

Aune, czyli Wuhan AO LAI ER Technology Co.ltd, to chiński wytwórca, powiadający o sobie, że jest jednym z najstarszych w kraju przedsięwzięciem prywatnej komercji wycelowanej w rozwiązania high-endowe, dysponującym odpowiednim zapleczem ludzkim i materiałowym, posiadającym już pewien dorobek i powiązanym z powstałym w 2004 roku największym w Państwie Środka portalem dyskusyjnym o audio – HIFIDIY.NET – skupiającym ponad milion użytkowników. Siedziba mieści się w Wuhan, a recenzowany tutaj Aune S16 to najnowsze dzieło.

Budowa

No proszę – Chińczycy dbają nie tylko o koszta, ale i o ogólną prezencję swoich produktów.

   Urządzenie, jak mówiłem, jest trzyskładnikowym all-in-one, mającym w pełni zaspokoić użytkowników muzyki i wszelakiego wysokiej jakości dźwięku przy komputerze. Opiera się o dwie siły nośne: komercyjną – w postaci niskiej ceny, i technologiczną – na bazie najnowocześniejszych komponentów.

Cena rzeczywiście jest niewysoka, pozwalając zaoszczędzić ponad tysiąc złotych nawet względem bardzo atrakcyjnego cenowo Audiolaba M-DAC, co przy jednoczesnej gwarancji najwyższej nowoczesności zawartych rozwiązań i kompatybilności plikowej zapowiada się nader obiecująco. Nie gorzej to wygląda gdy chodzi o technologię, której sercem jest najnowszy, flagowy dla swego wytwórcy, procesor DAC od Asashi Kensai Microdevices – 32 BIT/768K AK4495SEO. Kooperuje on na pokładzie Aune z kością obsługi asynchronicznej wejścia USB od XMOS, akceptującą sygnał PCM o rozdzielczości 32-bit/384 kHz oraz DSD 2,8/5,6 MHz, a także układem redukcji jittera Cyclone IV od amerykańskiego potentata z San José, firmy Altera, redukującym czasowe niedokładności do 2 pikosekund i dysponującym technologią ultra szybkiej obróbki sygnału FIFO (first-in/first-out). Aune chwali się także staranną redukcją wejściowych zakłóceń na wejściach USB i Coaxial, dzięki której zyskujemy wyjątkowo czysty dźwiękowy obraz, co dochodzi do skutku za sprawą separującego transformatora wejściowego COG dla transferu koaksjalnego i dzięki chipowi izolacji zakłóceń ADI dla USB.

Całość oparta jest oczywiście o montaż powierzchniowy, przy czym zwraca uwagę porządnie zapuszkowane trafo od samego Aune, wysokiej klasy kondensatory Nichicona i najlepsze na rynku rezystory VISHAY, co wraz z cyfrowym potencjometrem od Alpsa i całkowicie aluminiową obudową tworzy ładną i przede wszystkim dużo obiecującą całość.

I obiecują do tego sporo pozytywnych emocji.

Papierowym tego efektem są bardzo wysokie parametry do spisania właśnie na papierze, a więc stosunek szumu do sygnału powyżej 115 dB, dynamika 118 dB i separacja kanałów na poziomie 120 dB, natomiast co z tego wynika dla samego dźwięku, tym się zaraz zajmiemy.

Urządzenie oferuje cztery typy wejść cyfrowych: USB, Coaxial, AES/EBU oraz optyczne, a także po parze analogowych wyjść RCA i XLR, ponieważ przetwornik i przedwzmacniacz pracują w trybie symetrycznym, a jedynie słuchawkowy wzmacniacz jest symetryzacji pozbawiony. Można zatem podpiąć do Aune zewnętrzny wzmacniacz symetryczny i cieszyć się potencjalnie lepszą ścieżką wzmocnienia z symetryzacją od A do Z, o ile na taki wzmacniacz zdecydujemy się wydać kolejne parę tysięcy. Godna podkreślenia jest też duża moc, wynosząca od 300 mW dla oporności 600 Ω, po aż 3 Waty dla 32 Ω, a także obecność ośmiu filtrów cyfrowej obróbki dźwięku, od razu przypominających konkurencyjnego Audiolaba.

Od strony wizualnej mamy do czynienia z niewielkim i zgrabnym aluminiowym pudełkiem o zaokrąglonych krawędziach bocznych, wykończonym czarnym półmatem z leciutkim satynowym połyskiem. Po lewej stronie na panelu przednim przyciąga wzrok niewielki ekran wyświetlacza LCD o też czarnym, zlewającym się z obudową tle, wyświetlający niewielkimi symbolami aktywne wejście, siłę wzmocnienia i rodzaj używanego filtra, a dużymi częstotliwość i standard sygnału. Pośrodku widnieje stosunkowo duże pokrętło skokowo chodzącego cyfrowego potencjometru, na prawo od którego są przyciski »Input«, »Mute« i »Power«, za którymi na prawo jest już tylko pojedyncze gniazdo słuchawkowe typu duży jack. Na panelu tylnim znajdziemy wzmiankowane już wejścia cyfrowe i analogowe wyjścia oraz włącznik główny i gniazdo przyłącza prądowego. Szczegółowych regulacji dokonujemy przyciskając wielofunkcyjne pokrętło potencjometru i przyciski funkcyjne obok niego, co jest analogiczne jak u Audiolaba i małego Myteka.

Jeszcze tylko chwila i…

Wykonanie okazuje się staranne, a całość sympatyczna, nie rzucająca w oczy i funkcjonalna. Pora zagonić ją do roboty.

Odsłuch

Oto on – Aune S16.

Po złączu koaksjalnym

Wypróbujmy zatem umiejętności tego separującego trafa na koaksjalnym wejściu, czy rzeczywiście takie jest oczyszczające. A przy okazji także tych wszystkich kości i kosteczek, które tak ładny szkielecik dla muzyki potrafią ponoć ze siebie złożyć.

AKG K712

Nie ma sensu niedrogiemu urządzeniu podpinać wyłącznie drogich słuchawek, bo przecież jego taniość ma przede wszystkim służyć osobom nie mającym chęci sporządzać toru za krocie. Tak więc marsz to roboty, profesjonalne AKG, których profesjonalność jest bardziej z nazwy niż czego innego i nie ma się nią co przejmować.

Podpiąłem Aune kablem koaksjalnym Tellurium Q Graphite poprzez interfejs M2Tech HiFace Two do PC-ta, i jazda.

Niby te AKG głównie u mnie na półce próżnują, a jednak w miarę sporadycznego użytkowania poprawiają brzmienie i teraz do Aune okazały się pasować znakomicie. Z mety wystawia mu to wysoką ocenę, gdyż te słuchawki napędza się trudno, co często skutkuje nudziarstwem. Aune nie akcelerował ich wprawdzie aż tak znakomicie jak Little Dot MK VI+, ale także bardzo udanie, kilka rzeczy robiąc wyjątkowo dobrze. Przede wszystkim dał dużo sopranów, a te AKG lubią sobie soprany powściągnąć i właśnie wtedy dzieje się nuda. A tu nic z tych rzeczy, tyko porcja sopranów obfita, a jednocześnie żadnego podostrzenia. Poza tym nadał całemu dźwiękowi nieznacznego naprężenia, co tak cenione bywa w kochanych przez wielu słuchawkach Beyerdynamic DT990 Edition, a co tu wyraz miało słabszy, ale przydający powagi i wypełnienia.

Bardzo prosta, ale i starannie wykonana obudowa robi naprawdę dobre wrażenie.

Całkiem też to grało głęboko, całkiem szybko i całkiem szczegółowo. A tak w ogóle, to słowo „całkiem” całkiem tu nie pasuje, bo słuchało się naprawdę bardzo przyjemnie i wcale przejście od duetu Phasemation DAC plus Trilogy 933 wzmacniacz nie oznaczało katastrofy. Przeciwnie, pełen byłem uznania dla małego, chińskiego Aune i radzę wszystkim na tych Chińczyków mocno uważać, bo jak tak dalej pójdzie, to zaraz się okaże, że cały najlepszy high-end z Chin pochodzi, a z porcelaną, jedwabiem i prochem już kiedyś tak było. Nie pojawiła się wprawdzie aż tak żywiołowa dynamika i takie drążenie tekstur, ale całościowy muzyczny obraz prezentował się w sposób bezdyskusyjnie skłaniający do słuchania, tak więc słuchałem z dużą satysfakcją.

Na dwie rzeczy chciałbym teraz zwrócić uwagę, poza trzecią, o której napiszę natychmiast, że bas był bardzo dobry i nisko schodzący. Dwie pozostałe, to przestrzenność dźwięku i świetna indywidualizacja ludzkich głosów.

To już trzeci taki przypadek, po Audiolabie i wieży od ifi, kiedy niedrogi zestaw zawarty w jednej lub paru obudowach prezentuje szczególne własności przestrzenne, nawiązujące do reprodukcji uzyskiwanych za pośrednictwem głośników tubowych. Nie wiem z czego się to bierze i czy Aune czerpał konstrukcyjnie z rozwiązań Audiolaba albo ifi, ale efekty okazały się bardzo podobne. Zdecydowanie najlepsza pod tym względem była wprawdzie pełna wieża ifi, ale Audiolab i Aune także spisywały się znakomicie i trójwymiarowa, holograficzna ich prezentacja natychmiast zwracała uwagę. A śmiem twierdzić, że w przypadku wszystkich tych trzech systemów niedrogiego, przykomputerowego grania, ona właśnie stanowiła główny czynnik pozytywnego odbioru. Niezwykle pozytywnego.

Prosty wyświetlacz, cyfrowy potencjometr, trzy przyciski i wyjście 6,3 mm – niby niewiele, a w pełni wystarczy.

Dźwięk Aune z AKG K712 nie był tak dynamiczny, podekscytowany i pulsujący miriadami szczegółów jak u Trilogy z Phasemation zasilających Sennheisery HD 800, ale był bardzo przestrzenny i z narzucającą się wręcz holografią, dosłownie przejmującą kontrolę nad całością przekazu, a same dźwięki traktował z pietyzmem i czynił obrazami w pełnym trójwymiarze, co ogromnie mi się podobało. Słuchając tej prezentacji ani trochę nie czułem się okradziony z jakości, co sam przed sobą z niemałym zadziwieniem zmuszony byłem przyznać.

Odsłuch cd.

Sennheiser HD 600 (kabel FAW Claire)

A na zapleczu mamy wszystko, czego byśmy chcieli od urządzenia 3w1.

Tam gdzie AKG, tam powinien być i Sennheiser. Powinien także Beyerdynamic, ale chwilowo żadnego nie mam.

Dawne flagowe Sennheisery, dla wielu wciąż stanowiące port docelowy słuchawkowej jakości, z którego wychodzić na poszukiwanie czegoś lepszego nie ma żadnej potrzeby, wspierane tu były świetnym kablem FAW Claire, a obraz dźwięku od AKG ukazały bardziej misterny i podekscytowany. Taki właśnie bardziej w stylu wzmacniacza Trilogy, ale wciąż z rysującą się mocno trójwymiarowością i holografią. Darz bór, życzą sobie myśliwi; darz dźwięk, życzą audiofile. I tu wyszła z chińskiego boru duża zwierzyna dźwiękowo-łowna, której upolowanie za skromne dwa osiemset możemy uznać za zdobycie pięknego trofeum. Ciut może sporo jednak droższy Audiolab jest bardziej szczegółowy. A może wcale nie jest? Nie umiem powiedzieć z oddalenia. Jeden i drugi kombajnik jest za to holograficzny; i kto wie, czy przy komputerze Aune nie bardziej. Lekko przyciemniony, jak zawsze migotliwy i starannie tutaj cyzelowany dźwięk HD 600 płynął z niego kojącą jakością. Soprany jeszcze wyżej strzelały, ale same dźwięki były nieco mniejsze i trochę mniej trójwymiarowe względem AKG, a za to bardziej połyskliwe i zwinne. Bez żadnych naprężeń i z nieznacznie mniejszym wypełnieniem, a w zamian większą ilością bąbelków i światła oraz szybsze. Jednak ciężkiego rocka z AKG słuchało się lepiej, bo był bardziej masywny, twardszy i źródła dźwięku miał większe.

Audeze LCD-3 (kabel FAW Noir)

Pora sprowadzić do klubu Aune drogich zawodników i sprawdzić jak się na jego boisku spisują. Okazało się, że albo Aune niespecjalnie pasuje do tych Audeze, albo nie jest w stanie wydobyć ich potencjału. Chyba jednak raczej to pierwsze, bo w obu poprzednich odsłuchach wypadł znakomicie. Audeze miały pod jego dyktando wprawdzie jeszcze więcej masywności niż AKG, ale grały dźwiękiem jakby nieco stłumionym, toteż musiałem zmienić filtr ze Slow na Sharp, co przyniosło sporą poprawę, ale jednocześnie osłabiło trójwymiarowość. Dźwięk stał się bliższy, szybszy i bardziej bezpośredni, jednakże scena zmalała i ubyło holografii. Niezależnie od tego było jednak z tym filtrem lepiej, bo bez żadnego tłumienia i spowolniania.

Wpierw coaxial, potem USB – w tej kolejności będziemy sprawdzać małego przybysza z wielkich Chin.

Tak w ogóle, to Audeze okazały się mocno reagować na filtrację i najbardziej podobały mi się z filtrem Sharp SD1, ale spodziewałem się po nich o wiele więcej. Realistyczne i potężne było ich granie, jednak nie jakoś dojmująco lepsze niż dwa poprzednie i na pewno nie warte tych pieniędzy. Posiadające jedwabisty szlif wierzchniego wykończenia, ale nie dość wsparty jakością ogólną, by mógł sam z siebie stanowić rekompensatę za grube tysiące. Szczerze mówiąc bardziej trójwymiarowa prezentacja AKG z filtrem Slow SD2 podobała mi się bardziej. Dość nawet jednoznacznie, pomimo niższej jakości ogólnej pozostałych kryteriów oceny dźwięku.

Sennheiser HD 800 (kabel Cardas AKA Cross)

Na koniec sięgnąłem po flagowe Sennheisery z wygrzewającym się dopiero kablem Cardasa. Niewątpliwie mimo jego nie wygrzania pokazały wyższy od AKG poziom, ale żeby to było warte aż całych tysięcy? Chyba nie tym razem. Aune do tych AKG najwyraźniej szczególnie pasuje, a w każdym razie mnie z nimi szczególnie ujął. Prawdą jest, że dźwięk flagowych Sennheiserów bardziej był subtelny, szczegółowszy i z wyżej strzelającymi sopranami oraz lepszym wyrazem swoistości wokali. Fortepian w jego wydaniu bardziej okazał się  dźwięczny, a żywość przestrzeni żywsza. Jednak najważniejsza dla całościowego odbioru trójwymiarowość i holografia lepsze nie były, a wraz z tym możliwość zaoszczędzenia kilku tysięcy przy pozostawaniu na poziomie wyjątkowo satysfakcjonującego brzmienia jak najbardziej możliwa. Więcej Sennheisery miały pogłosu i całościowej akustyki oraz połyskliwości, ale jaśniejsze, pastelowe, lekko naprężone i super trójwymiarowe AKG też mi się bardzo podobały.

Tak, trzeba uczciwie przyznać, to była mimo wszystko różnica całego poziomu jakościowego na korzyść drogiego flagowca gdy chodzi o dokładność odzwierciedlania i wszystkie inne poza przestrzennością właściwości, ale kiedy nie porównywać – i tak z AKG było świetnie, a i z tańszymi Sennheiserami również bardzo satysfakcjonująco.

Tak więc pora najwyższa zweryfikować prawdziwość opinii o świetność Aune.

Z pewnością nie było wprawdzie tak, że więcej mniej znaczy, jako że dające wyższą jakość i większą obfitość Sennheisery HD 800 pozostawały brzmieniowo najlepsze, ale równocześnie mniej znaczyło więcej w tym sensie, że skromniejsze jakościowo K712 i HD 600 dawały ogromną satysfakcję.

Odsłuch cd.

A ferować wyrok będą między innymi: AKG K712…

Po złączu USB

Pora wypróbować najpopularniejsze złącze, zrealizowane tym razem za pomocą kabla Entreq Konstantin.

AKG K712

Nie kłamał producent twierdząc, że techniczne czary i cały potencjał rzucił na wejście USB. Niewątpliwie pokazała się po nim większa szczegółowość i maestria budowania żywej przestrzeni. Ustąpiło napięcie charakterystyczne dla kabla koaksjalnego, a jego miejsce zajęła klasa techniczna bliska tej z Sennheiserów HD 800 – a wraz z nią czujność, głębokie przeczesywanie i nieustanne mrowienie tekstur, wielka waga przykładana do każdego szczegółu oraz zaznaczona akustyka pomieszczeń. Całościowy obraz lepszy był o klasę jakościową od samych siebie tych AKG poprzednio, a w ślad za tym satysfakcja jeszcze większa, choć już poprzednio była obfita. Trochę mniejszy zarazem nacisk szedł na oddawanie przestrzenności, nieco teraz przysłoniętej pozostałymi atrybutami dźwięku.

Senheiser HD 600

Kosztujące podobnie Sennheisery tym razem okazały się być górą, a to za sprawą większego realizmu i silniejszego poczucia przebywania na miejscu zdarzeń. Bez cienia wątpliwości dawały prezentację high-endową, z całkowitym otwarciem na górze pasma, mocnymi, rzucanymi na ciemne tło barwami, silnym światłocieniem i piękną głębią dźwięków. Na pewno nie grało to gorzej od Audiolaba, chociaż w bezpośrednim porównaniu z pewnością jakieś różnice dałoby się wypunktować, a tak mogę jedynie stwierdzić, że grało popisowo. Sopranowe rozciągnięcie imponowało ekstensją a jednocześnie brakiem jakichkolwiek słabości.

…oraz, a jakże, Sennheisery HD 800.

Co ciekawe, teraz Sennheisery dawały lepsze od AKG wypełnienie, a bezpośredniość miały na poziomie zmuszającym do głębokiego szacunku. Szybkość i dynamika szły o lepszą ze szczegółowością i maestrią oddania ludzkich głosów.

Wiem – bardzo chwalę – co niektórzy mogą odebrać jako przesadę, ale jak za te pieniądze, byłem naprawdę poruszony klasą tego co słyszę. I jaki fortepian, jaka perkusja, jaka cała orkiestra!

Audeze LCD-3

Audeze się naprawiły. Prysło całe poprzednie niedopasowanie, chociaż nie wypadły w moim odczuciu lepiej od HD 600. Nieco mniej były bezpośrednie, a za to z tym swoim szczególnie gładkim wykończeniem powierzchni, większą pełnością i bliższym pierwszym planem. Także chwilami większą tajemniczością i oddechem czarowania. Jakąś swoistą niebiańskością, oderwaną od realiów i wychodzącą ponad nie. Bez takiego darcia tekstur, a za to melodyjniej i jak jacht na morskiej fali z autonomiczną perfekcją, której próby poprawy wydają się świętokradztwem. Potrafią te Audeze oczywiście grać dużo lepiej; z mocniejszym wejściem w muzykę i uderzającym realizmem, ale ta tutaj ich prezentacja też miała swój urok i nie było w tym żadnego rozczarowania. Zwłaszcza że bardzo poprawiła się przestrzeń, najbardziej przedtem kulejąca.

Sennheiser HD 800

Flagowe Sennheisery tym razem w całej stawce zdecydowanie górowały jak chodzi o indywidualizację głosów i budowanie przestrzeni. Już poprzednio, z kablem koaksjalnym, AKG nawiązywały wprawdzie walkę na obszarze kreowania przestrzeni całkiem równorzędną, a i tutaj ich jaśniejszy i też niosący się przez wielką przestrzeń dźwięk miał niezaprzeczalne zalety, wszakże wieloplanowość i ilość rzeczy na scenie się pojawiających miały tym razem HD 800 wyraźnie lepsze. Jednocześnie dźwięk najgłębszy (głębszy od Audeze), dobrze wypełniony, a zarazem ciemny, co łączyło je z tańszym antenatem.

A werdykt mógł być tylko jeden – Aune S16 to wprost rewelacyjne urządzenie w tym przedziale cenowym. Pełna rekomendacja!

Od niego szczegółowe były bardziej, tak samo jak w przypadku kabla koaksjalnego, i dźwiękom przydawały więcej trójwymiaru, ale całościowy styl miały naprawdę podobny do HD600, a pamiętam jak dawno temu pierwszy raz ich słuchając pisałem, że grają mocno inaczej od poprzedników. Czy coś w ich przetwornikach zmieniono, a może inny kabel to sprawił? A może pełne wygrzanie? Wydaje się jednak, że trochę je zmodyfikowano i teraz podobniejsze są do HD 600, które tak kiedyś zawojowały audiofilskie serca.  Pamiętam też jak pisałem o tych dawnych HD 800, że nie są specjalnie szybkie, że kremowe i raczej jasne niż ciemne. A te tutaj grały ciemno, szybko, dynamicznie i ani trochę kremowo.

Podsumowanie

   Aune S16 to kolejny zwiastun nasilania się chińskiej ofensywy. Nie jest jeszcze tak tani, by rozprawiać się z konkurencją w tempie z dnia na dzień, ale już wyraźnie tańszy nawet od tych uchodzących za tanich, a jakością nie ustępujący tym nawet, co swą szczególnie wysoką jakość wynoszą przy okazji chwalenia się właśnie niską ceną. Sumarycznie ma zatem stosunek jakości do kosztów nabycia najlepszy jaki recenzowałem. Lepszy dźwięk można wprawdzie zyskać od też chińskiego i też niedrogiego Little Dot MKVI+, ale on jest lampowy, poświstuje wentylatorami i nie jest DAC-kiem. Schiit oraz ifi też co prawda nie żartują, ale na tę samą funkcjonalność i podobną jakości (minimalnie lepszy nawet dźwięk) trzeba w ich wypadku wyłożyć sporo więcej. Podobnie ma się rzecz w odniesieniu do małego Myteka, który zarazem zdecydowanie jest pikantniejszy. Kto zatem musi albo chce stawiać na oszczędność, winien traktować Aune S16 jak zrządzenie opatrzności i dar przychylnego losu. Porządny wygląd, mało zajmowanego miejsca, znakomity wsad technologiczny i wysokiej jakości, prawie nigdy nie zawodzące brzmienie, w dodatku najlepsze w przypadku najpopularniejszego transferu USB – czegóż chcieć więcej za dwa osiemset? Rekomendacja.

W punktach

Zalety

• Bardzo dobry dźwięk bez żadnych słabości.
• O czym najlepiej świadczy bezbolesne przejście z kilkanaście razy droższego systemu.
• Największa zaleta – trójwymiarowa scena i trójwymiarowe same dźwięki.
• Wszystkie pozostałe aspekty na bardzo wysokim poziomie.
• Godna podkreślenia muzykalność.
• Bardzo dobra współpraca ze wszystkimi słuchawkami w przypadku transferu USB.
• Imponujące podciąganie jakościowe słuchawek ze średniego przedziału cenowego.
• Sympatyczny wygląd.
• Aluminiowa obudowa.
• Prosta obsługa.
• Bardzo nowoczesna technologia.
• Wysokiej klasy komponenty.
• Najnowszy DAC od Asashi Kensai.
• Bufory przeciwzakłóceniowe na wejściu USB i koaksjalnym.
• Transfer 32-bit/384 kHz (USB).
• Obsługa DSD na wszystkich wejściach.
• Symetryczny DAC i przedwzmacniacz.
• Duża moc na wyjściu słuchawkowym.
• Łagodnie świecący ekran.
• Wyjątkowo korzystny stosunek jakości do ceny.
• Polski dystrybutor.

Wady i zastrzeżenia

• Symetryczny DAC i przedwzmacniacz, ale niestety niesymetryczny wzmacniacz słuchawkowy.
• Pilot by nie zaszkodził, chociaż na biurku nie jest on ważny.

 Sprzęt do testu dostarczyła firma:

Strona producenta:

Dane techniczne:

• Pasmo przenoszenia: 20 Hz – 20 kHz ± 0.5 dB
• Stosunek szumu do sygnału: 115 dB.
• Dynamika: 118 dB.
• Przesłuch międzykanałowy: 120 dB.
• Impedancja słuchawek: powyżej 3 Ω.
• Moc: 300 mW/600 Ω; 3000 mW/32 Ω.
• Wejścia cyfrowe: USB, Coaxial, Optical, AES/EBU.
• Wyjścia analogowe: XLR i RCA.
• Separowane od zakłóceń wejścia USB i Coaxial.
• Rozdzielczość i głębia bitowa: USB – 32-bit/384 kHz; pozostałe – 24-bit/192 kHz.
• Transfer DSD: podwójny dla USB, pojedynczy dla pozostałych.
• W opakowaniu: Aune S16, kabel zasilający, kabel USB, instrukcja obsługi.
• Gwarancja: 12 miesięcy.
• Cena: 2790 PLN.

System:

• Źródło: PC.
• Wzmacniacz słuchawkowy: Trilogy 933.
• DAC: Phasemation HD-A192.
• DAC/przedwzmacniacz/wzmacniacz słuchawkowy: Aune S16.
• Słuchawki: AKG K712, Audeze LCD-3 (kabel Faw Noir Hybrid), Sennheiser HD 600 (kabel FAW Noir Claire), Sennheiser HD 800 (kabel Cardas AKA Cross).
• Kabel USB: Entreq Konstantin.
• Kabel koaksjalny: Tellurium Q Graphite.
• Interkonekt: Harmonix HS101 Improved-S.