Recenzja: Audiolab M-DAC

Odsłuch

Z kablem koaksjalnym prosto z komputera

A sprosta temu zadaniu wykorzystując cały swój nowoczesny arsenał

   Prosto, nie prosto. By tak grać trzeba mieć kartę dźwiękową Asusa, albo jedną z nielicznych płyt głównych które złącza koaksjalne posiadają, na przykład Biostar Media.

Akurat Asus Xonar Essence takie wyjście posiada, trzeba więc było spróbować. Podpiąłem, ustawiłem próbkowanie w karcie i Audiolabie na 24bit/192kHz, a redukcję jittera na Automatic, no i…

No i rozdzielczość dostała potężnego kopa. Wszystko zaczęło szumieć, postękiwać i wibrować, a soprany pojechały sobie na wysokogórską wspinaczkę. Podskoczyła też jeszcze wyżej niż dotąd dynamika, a szybkość stała się popisowa. Analityczny wymiar dźwięku zyskał niewątpliwie nową jakość, ale wspierany wysoką kulturą i nasyceniem zdecydowanie bardziej uzupełniał niż przeszkadzał. Wrażenie bycia „tam” bez żadnej narzucającej się umowności skoczyło na wyższe piętro i była to muzyka bardzo już pod względem technicznym wysforowana, choć trochę bardziej pod technicznym właśnie a nie muzycznym. Narzekać jednak byłoby głupotą. Do Grado SR-60 powrócił w pewnej mierze styl z kabla USB, ale bez żadnej metaliczności i braku kooperacji pomiędzy dźwiękami. Wszystko pięknie współbrzmiało, choć zarazem z separacją, a szczegółowość i ekstensja sopranów były nie jak z tych słuchawek. Bas także bardzo zdecydowanie się wzmocnił, podobnie jak całościowa moc i dynamika, a zniekształcenia dolnych rejestrów obecne wcześniej w niektórych nagraniach całkowicie przepadły. Skok jakościowy o klasę był bezdyskusyjny, zwłaszcza w odniesieniu do kabla USB.

Przestrzenność Beyerdynamików DT 880 na szczęście podczas tego skakania do góry się zachowała, choć większa ilość informacji nie czyniła już przekazu tak dostojnie przejrzystym. Zmieniły się też relacje w obrębie sceny. Mniej zaznaczała się głębia, choć wciąż była obecna, a za to dużo większa była szerokość. Bas także urósł, aczkolwiek nie tak bardzo jak u Grado, a soprany dawały popisy prawie jak z AKG K1000. Zdumiewała też szybkość, a słowo „fenomenalna” wydaje się nieprzesadzone.

I pamiętajmy jak relatywnie mało wymaga od naszego budżetu

Bardzo istotną metamorfozę przeszły też Sennheisery HD 650. Wróciła im duża scena i przestały atakować ścianą. Dźwięk się rozplanował, rozłożył i wzbogacił wzajemne relacje, a głębia sceniczna i u nich stała się bardzo wyraźna. Zgęszczony, rockowy styl z mocnym basem wciąż im jednak pozostał, a odsunięcie pierwszego planu bardzo tylko nieznacznie osłabiło siłę ataku. Za to nasycony powietrzem i przestrzenny bas dużo teraz był lepszy, podobnie jak organizacja sceny. Swobodniej i piękniej to grało niż poprzednio, choć samego łomotu mniej było.

Wzmożenie ilości informacji i znaczny przyrost górnych rejestrów niespecjalnie natomiast spodobały się Sennheiserom IE 800. Nałożyły się tu na siebie ich analityczne umiejętności i analityczność samego toru, co nie było nałożeniem udanym. W porównaniu do pozostałych dźwięk był za lekki, sfera sopranowa zbytnio wyświdrowana, a całość za nerwowa i podająca zbyt wiele szczegółów względem pozostałych aspektów brzmienia. Nie, zdecydowanie jedno do drugiego tutaj nie pasowało i w efekcie ta prezentacja okazała się dość zdecydowanie w sensie przyjemności czerpanej z odsłuchu najsłabsza.