Recenzja: Audiobyte Black Dragon

Odsłuch cd.

Jako DAC i wzmacniacz słuchawkowy Czarny Smok radzi sobie poprostu wyśmienicie.

   Sięgnąłem po Fostexy. Te też bardzo lubię, a grają pod wieloma względami inaczej i tylko bas mają równie potężny, potrafiący ukazać się w całej krasie. Są też, a w każdym razie czasami bywają, minimalnie cieplejsze niż naga neutralność, ale tak bardzo nieznacznie, o wiele mniej niż Audeze. Pierwszy plan mają dalszy, więcej pogłosu, a brzmienie gładkie, krystalicznie czyste i z mistrzowską obróbką krawędzi. Do tego są szybkie, dynamiczne i w szczegóły tak głęboko wchodzące, że tylko założysz i już wiesz, że jesteś w krainie high-endu. Podobnie jak Audeze i każde w ogóle najwyższego sortu słuchawki, potrafią te Fostexy nadawać ludzkim głosom cech indywidualnych, ale Audeze czynią to z bardzo bliska i bardziej upiększająco, a Fostexy w perspektywie i bardziej obiektywnie. Ale zarazem bez żadnego dystansu – co to, to nie – tylko w bezpośrednim związku z muzyką na ich obszernym muzycznym planie. Dokładają do tego wyraźny światłocień, powodujący tło ciemne, podczas gdy same dźwięki nie są ani trochę przyciemnione, co buduje atmosferę mniej słoneczną i przyjazną niż u Audeze, a bardziej obiektywną; bardziej taką nie jak w domu, tylko na prawdziwym koncercie. No i znów to wszystko się pokazało, i znów słuchało się tak, że szkoda było słuchawki ściągać, a przy tym popatrywałem z ukosa na stojący z boku przetwornik, łypiący na mnie czerwonym okiem. Ty, Black Dragon, to żeś się mamie i tacie udał niezgorzej – pomyślałem. Zasuwasz jak takie co dwa i więcej razy kosztują. I z lampą się dogadujesz, i to jeszcze taką wybredną, bo Leben byle czego jak chodzi o sygnał  do ręki nie weźmie, a słuchawkom strzelać fochy także nieźle potrafi. Nie Audeze wprawdzie, bo one wyjątkowo do niego pasują, ale że Fostexy tym razem kupił, to już się Czarnemu Smokowi w poczet dużych zasług zapisuje.

Na koniec słuchawkowej przygody sięgnąłem po Pandory, które do Lebena pasować winny najmniej. Nie żeby one z nim wcale – w żadnym wypadku – ale nie jest to wzmacniacz lampowy w typowym lampowym stylu, tylko raczej taki super tranzystor z lampową akceleracją. Szybki, prawdziwy, dynamiczny, na bazie bardzo szeroko rozciągniętego pasma. No i właśnie to pasmo Pandory też mają takie, bo dwoma przetwornikami je obsługują, a już zwłaszcza soprany, z którymi jadą i jadą – i końca tej jazdy wiodącej ku górze nie widać. No, Czarny Smoku – pomyślałem sobie – zaraz się tutaj okaże, jak ty sopranową rozgrywkę rozgrywać potrafisz. Poślizgniesz się i stłuczesz szklankę, co mnóstwem igieł nas skłuje, czy sobie na śliskim sopranowym terenie poradzisz.

No jasne, że żadna niespodzianka się tu nie pokazała, skoro już napisałem, że przetwornik jest pierwsza klasa. Ani trochę się nie poślizgnął. Poszybowały te Pandory w górę strzeliście a misternie, kłopotów żadnych na słuchającego nie ściągając. A że bas przy tym nie gorzej niż u poprzedników grzmocił, choć samo brzmienie lżejsze i lotniejsze było, to i satysfakcja z tego popłynęła niemała, wspierana dodatkowo świetnym ukazaniem akustyki i wyjątkowo dużą jak na słuchawki zamknięte sceną. Tonacja przy tym wyższa była trochę niż u tamtych i z innym – też wyższym akustycznym finiszem – ale tło podobnie jak u Fostexów ciemne, ze światłocieniem i połyskliwym na tym tle świetlistym, bogatym w powietrze graniem. Najświeższym, najbardziej delikatnym, najbardziej akustycznym i najbardziej kontrastowym, rzucającym mocne akcenty na masywny bas, misterną średnicę i eksplodujące soprany. No i znowu można było tego słuchać i słuchać, i znowu nie było na to czasu.