Odsłuch cd.: Tor stacjonarny

A za rywali nowe W1000 miały sensacyjne AudioQuest NightHawk…

   A zatem Accuphase i tym razem Twin-Head, którego dawno ze słuchawkami nie używałem, ale te są wystarczająco nadobne, by w ruch poszły wielkie lampy i drogie kondensatory.

Na początek zrobiło mi się niezwykle przyjemnie, bo jednak własny wzmacniacz wciąż okazuje się poza konkurencją, co musi cieszyć posiadacza. Ale potem zrobiło się już mniej miło, jako że z trzech porównywanych najbardziej okazała się pasować do niego właśnie tytułowa Audio-Technica. Mocno mnie to zaskoczyło i tym większą złość wywołało na wspomnienie sprzedanych W5000, ale zarazem przywołało fakt trochę zapomniany, że potrafiły tak grać, iż aż prawie doganiały K1000. I gdyby tylko ten bas, którego zawsze mniej czy bardziej musiało brakować, miały one mocniejszy, nie byłoby mowy o ich zbyciu. Pod żadnym warunkiem. A teraz śpieszę donieść, że ATH-W1000Z analogicznego problemu z basem nie mają ani trochę i z nimi jest całkowicie jak trzeba. Nie jest wprawdzie ten ich bas jakiś arcypotężny, ale mocny konkretny i odczuwalny. Nie było braku ani w normalnym, ani w szczególnie go potrzebującym repertuarze. Był, cieszył, uderzał, nie stwarzał żadnych problemów. Dobrze kontrolowany, akustycznie rozbudowany i popisowo dokładny. I taka była też cała reszta, oferująca brzmienie nieznacznie przyciemnione, przyjemnie ciepłe i z minimalną nutką słodyczy. To oczywiście nie brało się z samych słuchawek, tylko z lamp 45ʼ i pozostałych, bo tak ten wzmacniacz pracuje i dzięki temu jest taki fenomenalny. Ale właśnie. Nie jest wszak tajemnicą, że firma ASL konstruowała go pod wysokoohmowe słuchawki Sennheisera, których reprezentantem były tutaj HD 800. A jednak Auio-Technica o niskiej oporności podobała mi się tak samo, o ile nie bardziej. Pokazało się wprawdzie, jak w przypadku wszystkich Audio-Technic, że nieznacznie lepiej spisuje się w trybie non-OTL, podczas gdy każde inne słuchawki pominięcie transformatorów wolą, ale różnica była bardzo nieznaczna, zdecydowanie mniejsza niż w przypadku W5000; odnosząca się jedynie do przyjemniejszej miękkości dźwięku. Ale to szczegół techniczny, będący najwyżej ciekawostką, a najważniejsze jest to, co w ich brzmieniu było najbardziej udane i czego możemy się spodziewać także w innych wysokiej klasy wzmacniaczach lampowych.

…oraz dla wielu punkt odniesienia w słuchawkowym high-endzie – Sennheiser HD800.

Otóż przede wszystkim było to całościowe wyważenie, całościowe piękno oraz mistrzowska cyzelacja.

Zacznijmy od tej ostatniej. Zidentyfikowany już przy komputerze szczególnie wyrazisty rysunek dźwięku, tutaj powtórzył się z całą mocą, a przy tym w jeszcze lepszym towarzystwie ciepła, słodyczy i całościowej kultury. Łączyło się to z atutem, który nazwałem wyważeniem, ponieważ proporcje tych wszystkich składników zostały dobrane wyjątkowo starannie, tak by składały się na atut ostateczny, mianowicie na piękno. W niczym nie było przesady i wszystko pasowało. Super wyraźny rysunek, lecz nie przerysowany, ani trochę za ostry. Ciepło, wszakże umiarkowane i wspomagane świeżością obficie napływającego powietrza. Głębia brzmienia, ale nie przesadnie, sztucznie głęboka. Słodycz, lecz tylko minimalna, tak aby była przyprawą. Akustyka rozbudowana, ale bez dorzucania pogłosów i podbijania echa, tak żeby było naturalnie, a zarazem jak w koncertowej sali. Delikatność, lecz tylko spraw drobnych i misterności rysunku, kontrowana mocnym basem, dynamiką i konkretnością. Soprany wysokie, strzeliste, ale jednocześnie trójwymiarowe i nie wysuwające się tylko uzupełniające całość; świetnie zgrane z delikatną misternością rysunku.

I wszystko to razem, powtórzę, mocno mnie zaskoczyło, bo zdania byłem przed słuchaniem, że wiceflagowa Audio-Technica najsłabiej musi wypaść i że ją będę musiał tłumaczyć z tej dość wysokiej ceny. A tu tymczasem niespodzianka i lider z niej się zrobił.

A wynik tych porównań taki, że nowa AT za nic nie ustępuje najlepszym z branży, a do tego ma wiele wspólnego z flagowymi W5000.

Tak nawiasem dorzucę, że Audio-Technica ustami swego szefa od R&D (czyli badań i rozwoju) zapowiedzi śle niebywale buńczuczne, wedle których za chwilę rzuci na rynek słuchawki o nowych przetwornikach, co całą konkurencję natychmiast w niebyt obrócą, jako że zdaniem tego pana to z czym mamy do czynienia na rynku słuchawek, to jest granda i sprzedawanie zapyziałej przeszłości, co za chwilę się skończy i światła era nastanie. Ale że nic bliższego w tych zapowiedziach nie padło, to i sam nic bliższego nie powiem. Mogę jedynie się zgodzić, że postęp w słuchawkach jest słaby i pora chyba najwyższa, żeby ktoś coś z tym zrobił. Niech to będzie Audio-Technica albo ktokolwiek inny, byle nie trzeba było raz n-ty w kółko pisać, że Sennheiser Orfeusz i Sony MDR-R10 to słuchawki z innego świata i już nieosiągalne. By można było powiedzieć, że rzeczywiście jest duży postęp i takie za dwa tysiące są lepsze od dawnych za fortunę, no bo doprawdy wypada, by wreszcie tak się stało.

Ale nim to nastąpi, napiszę teraz tutaj, że Audio-Technica ATH-W1000Z nie okazała się wprawdzie kosmicznie przełomowa, niemniej kłam zadała mym przepowiedniom o niemożności konkurowania z gwiazdami słuchawek dynamicznych, nowszymi i starszymi, co miłą jest niespodzianką i tym bardziej skłania do spróbowania raz jeszcze modelu W5000. Bo może ten posiadany były na basie ułomny, czego wykluczyć nie można i co paradoksalnie byłoby dobrą wieścią. A może tylko w międzyczasie cichaczem je poprawiono; co wszystko jedno jak nazwać, ale do nabycia i tak by obligowało. A przy tym uzupełnię, że względem tego co działo się przy komputerze ze wzmacniaczem tranzystorowym, tu z lampami zaszły poważne zmiany. Dźwięk stał się bliższy i większy wraz z przybliżeniem się pierwszego planu, a sąd o mniejszej niż u NightHawk i HD 800 specyfice brzmienia został gruntownie zniszczony.

W1000Z to bardzo dobry produkt pozbawiony znaczących wad i mogący oczarować swoim brzmieniem nie gorzej od najlepszych przedstawicieli słuchawkowego świata. Brawo!

Słuchając mnogiej wokalizy i mnogiej instrumentacji za każdym razem mogłem podziwiać maestrię budowania dźwięków w całej ich złożoności, bez żadnych widocznych uproszczeń. W dodatku szczególnie misterną i doposażoną w obfitość wciąż napływającego powietrza, tak by poczucie świeżości wraz z obecną na każdym kroku misternością oraz kontrastem dynamicznym dominowały. Nie mają racji zaś ci, co mylnie domniemują, iż dawało to dźwięk sumarycznie delikatny, nie nadający się do mocniejszego repertuaru. Nic z tych rzeczy. Zarówno rock, jak i muzyka symfoniczna, nie miały żadnych niedostatków, choć oczywiście można grać bliżej, bardziej twardo i mocno, z potężniejszym jeszcze basem, na przykład za pośrednictwem HiFiMAN HE-6. Tyle że to dwa razy drożej wypadnie oraz nie będzie takiego dużego obszaru sceny ani tak wyraźnej jej perspektywy. Nie będzie też takiej misterności, chociaż rysunek pozostanie wspaniale precyzyjny.