Odsłuch: Przy komputerze

Wygląda to bardzo ekskluzywnie, choć wymaga dużej dozy dbałości od posiadacza. Jak również mocnych nerwów u ich fotografa…

   Zacznijmy od aktualnie obsługującego komputer zestawu złożonego z przetwornika Hegel HD30 i wzmacniacza słuchawkowego Schiit Ragnarok, czyli od warunków identycznych jakie przysługiwały kilka dni wcześniej słuchanemu modelowi ATH-AD2000X. Ściśle biorąc prawie identycznych, ponieważ dopiero teraz dotarł i użyty został dwużyłowy kabel USB ifi Gemini, dedykowany przystawce czyszczącej i uszlachetniającej ifi iUSB3.0, którą każdemu gorąco polecam.

A skoro warunki były prawie te same, wzbogacone o sam lepszy kabel, to nie ma sensu wracać do poszerzonych o wiele słuchawek opisów i skupmy się na samym porównaniu do tej otwartej Audio-Techniki ATH-AD2000X. Lepsze byłoby wprawdzie takie do też zamkniętej i tyle samo kosztującej ATH-A1000Z, ale że jej nie było, to i porównania nie będzie.

Ciekawość wzięła jednak górę i sięgnąłem najpierw po Sennheisery HD 600, jako utrwalony na przestrzeni dwóch dekad wzorzec brzmienia słuchawek z przedziału 1000-2000 PLN. Na tle trzy razy prawie droższego japońskiego konkurenta klasyk klasyków okazał się grać dźwiękiem wyczuwalnie wolniejszym i takim bardziej zobiektywizowanym a mniej zaangażowanym. To można zresztą opisywać na różne sposoby, kładąc nacisk albo na zalety obiektywizacji, albo zaangażowania. Tak czy owak HD 600 zachowywały do prezentowanej muzyki większy dystans, podając brzmienia płytsze, wolniejsze i dalej położone. Bardziej wodniste i mniej na emocje oddziałujące, lecz niewątpliwe potrafiące się podobać i bardzo poprawne. Jak zawsze przy tym kontrastowe i połyskliwe, a więc nie pozbawione efektowności. Jednak nie sposób było nie czuć, że Audio-Technica wyżej i przenikliwiej idzie z sopranami, tło muzyce podaje czarniejsze, a ją samą lepiej zgęszcza i bardziej nasyca smakiem. A że w dodatku wszystko u niej działo się bliżej, to i obraz ten działał mocniej i bardziej osaczał, bardziej wciągając słuchacza w obręb zdarzeń. A jeszcze wszystko mocniej było też rozedrgane i wibrujące, tak abyś w żadnym razie nie pozostał obojętny. Do tego dołączała przewaga drugiej krawędzi pasma, jako że bas w zamkniętej Audio-Technice niższe posiada zejście i nie jest zakłócany czymś, co można nazwać niepotrzebną przymieszką wyższych tonów.

Wsparte tytanem od zewnątrz i najnowszą wersją akustycznego wyścielenia D.A.D.S. od środka, japońskie słuchawki podawały bas czysto, przestrzennie i bliżej utwardzania niż zmiękczania. Był to bas gęsty, pozbawiony nadmiaru echa, matowy w odcieniu i robiący całościowo świetne wrażenie. Dokładnie wyważony ilościowo i wystudiowany brzmieniowo, w odróżnieniu od tego z modelu flagowego W5000 (przynajmniej tego z lat dawnych), dawał dowód trafności i skuteczności rozwiązania D.A.D.S., z czego wniosek płynął nieunikniony, że A2000Z mają powody kosztować więcej niż Sennheiser HD 600; aczkolwiek prawie trzykrotność ceny ma się nijak do różnicy w jakości brzmienia. Ta jest może, umownie licząc, rzędu dwudziestu, trzydziestu góra procent, a nie prawie trzystu. No ale tak to w audiofilizmie od dawna działa, że z niewielkich różnic jakościowych rodzą się wielkie cenowe. Ile z tego pochodzi od pazernej chciwości, a ile od rzeczywistych kosztów pójścia naprzód z brzmieniem względem doskonale sporządzonych tańszych rozwiązań, tego jednak fachowo oszacować nie potrafię, ponieważ żadna fabryka ani biuro projektowe słuchawek czy innego sprzętu nie pozostają moją własnością.

Pokryte tytanem komory akustyczne są jedynym charakterystycznym elementem tego modelu. Reszta wizualnego aspektu wpisuje się w klasyczną bryłę marki.

Przejdźmy do zapowiedzianego porównania z droższą o niecały tysiąc otwartą flagową Audio-Technicą ATH-AD2000X, która miała tu oczywiście do odegrania własną rolę, rolę słuchawek lepszych. I tu nie pojawiło się żadne zaskoczenie poza może tym jednym, że różnica między tymi z kolei słuchawkami okazała się dość analogiczna pod względem jakości względem poprzedniej, podczas gdy towarzysząca jej cenowa wydawała się być prawidłowo proporcjonalna, a nie dwa razy w przybliżeniu przeszacowana. Jakie techniczne zabiegi za różnicą tą stały, to pozostaje słodką tajemnicą producenta, ale fakt faktem – przy niemal identycznych parametrach technicznych brzmienia okazały się inne. A przy tym inne nie na prostej zasadzie otwarte kontra zamknięte, co byłoby czymś oczywistym i nie skłaniającym do dociekań, tylko w sposób dalece bardziej złożony.

Co za różnice i jakie style? Można uogólniając powiedzieć, że styl opisywanych teraz ATH-A2000Z okazuje się świetny ale całościowo prostszy i mniej zależny od klasy sygnału. Słuchawki grają wyjątkowo czysto i w oparciu o na całą szerokość rozwarte pasmo. Soprany szybują hen w górę, bas grzmoci mocno na dole, a pomiędzy nimi śpiew niesie się dźwięcznie i w sposób znamionujący wysokie techniczne zaawansowanie użytych przetworników. Nie brak mu misterności i dobrze wyrażających się akcentów indywidualnych, jak również specyfiki smaków, gęstości nasycenia barw, ciepła i przywołania żywych, naturalnie zachowujących się istot. Jednocześnie obraz jest, jak mówiłem, bliski i wciągający, a całość plenerowa duża i nośna. Słucha się więc świetnie i zaangażowanie samo do słuchacza przychodzi, a żadne pejoratywy temu nie przeszkadzają, toteż dopóki nie wchodzimy w porównania, wydaje się, że konkurujący w obrębie tej samej marki otwarty flagowiec ma za jedyną zaletę samo bycie otwartym, co wiele osób lepiej znosi od odcinających otoczenie słuchawek zamkniętych. Ale kiedy porównania ruszają i pierwsze próby są już za nami, wówczas różnice okazują się spore i niemal wszystkie na korzyść tych droższych otwartych.

Pierwsza i chyba najważniejsza dotyczy średnicy, obrazowanej najdosadniej przez zachowanie ludzkiego głosu. Pisałem w recenzji samych otwartych AD2000X, że głosy ludzkie traktują szczególnie, potrafiąc oddzielić ogólną przenikliwość sopranową i połyskliwość od narzucania tych akcentów ludzkim głosom. Tak więc na tle rozdzwonionej i połyskującej instrumentacji głosy okazują się u tych słuchawek w naturalny sposób bardziej matowe niż skrzypce, kastaniety albo dzwoneczki, a także odznaczają się dobrą miąższością przy braku podbarwiania niskimi tonami. Pozostają zatem całkowicie wolne od przekłamań i sztucznego efekciarstwa, czyli osiągania pozytywnego efektu w uproszczony sposób. Głos ludzki pozostaje w otwartym flagowcu wyłącznie ludzkim głosem, bardzo dobrze wyposażonym w obfity bagaż indywidualizmu i piękna.

Klasyczny pałąk a la Audio-Technica.

– Indywidualizm artykulacji, muzyczne falowanie i odpowiednio ujmowana oprawa pogłosu – to wszystko jest u tych AD2000X mocno obecne i na tle tego opisywane teraz A2000Z wypadają słabiej. Miesza się u nich do ludzkich głosów sopranowa nuta zewnętrzna, podobnie jak miesza się połyskliwość. Tylko bas pozostaje na swoim miejscu, bo jak wcześniej pisałem, bas ten naprawdę zrobiony jest przednio. Niemniej i on nie miał tak złożonej i efektownej akustyki jak u otwartego flagowca, pozostając czymś bardziej jednorodnym i popisującym się bardziej niskością zejścia oraz dobrym uplasowaniem w paśmie, a mniej akustycznym oddaniem przestrzeni wewnętrznej instrumentów i akustyką odbić.