Recenzja: Audio-gd NFB-27

Odsłuch: Po złączu USB

Pora odpalić to monstrum i przekonać się na własnych uszach, czy dźwięk z niego płynący jest równie okazały.

   Miejmy świadomość, że przyłącza z kablem koaksjalnym używa mniej osób niż przyłącza USB, mającego większościowy i coraz większy udział w odtwarzaniu muzyki, tak więc pora ku niemu się zwrócić.

To był dobry zwrot, oznaczający poprawę. A to z kolei każe z szacunkiem patrzyć na kombajn od Audio-gd, gdyż przeważnie bywało tak, że złącza okazywały się prezentować jakość analogiczną z pewnymi wariantami brzmienia, nie pozwalającymi wskazywać zwycięzcy. Zdarzało się też tak, że konwerter M2Techa brał górę nad wewnętrznym zegarem przetwornika i kabel koaksjalny z zewnętrznym interfejsem okazywał się lepszy. Ale nie tym razem. Z całą odpowiedzialnością mogę napisać, że Audio-gd NFB-27 po kablu USB gra lepiej, a przynajmniej dzieje się tak gdy kabel ten jest dobrej jakości, a tym tutaj był recenzowany kiedyś Entreq Konstantin. Mam oczywiście świadomość, że nie mierzymy się tutaj z drogim interfejsem o wyśrubowanych parametrach, ale przecież nie chodzi o takie porównania, bo co komu po interfejsie droższym niż samo Audio-gd?

Dlaczego po USB gra lepiej? Ano bo bardziej obficie, z większym całościowym bogactwem i większą różnorodnością. Kluczem jest właśnie różnorodność. Pomimo bardzo dobrego poziomu, z kablem koaksjalnym dźwięk miał tendencję do ujednolicania przekazu, którego poszczególne składniki bardziej wtapiały się w całość. Kiedy tego słuchałem, nie byłem samego faktu świadom. Skonstatowałem jedynie całościową przyjemność wysokiej klasy brzmienia, jak na okolice komputera naprawdę bardzo dobrego i to w odniesieniu do wszystkich słuchawek, ale nie było to aż porywające ani nadzwyczajne, chociaż naprawdę godne pochwał i wysoce satysfakcjonujące. A także było homogeniczne, czyli nie w takim stopniu zróżnicowane. Natomiast z kablem USB, mocniej wspieranym rozbudowaną elektroniką samego urządzenia, obraz wyraźnie się poróżnicował. Przybyło dynamiki, jednak sama dynamika nie była najważniejsza. Bo przybyło przede wszystkim wieloplanowości oraz umiejętności niezależnego prowadzenia brzmień poszczególnych. To co przedtem się ujednolicało, teraz stało wielopostaciowe, różnorodne, z osobna przykuwające uwagę.

Na pierwszy ogień poszły AKG K712 i już z nimi wrażenia były pierwszorzędne!

Przesadą byłoby powiedzieć, że przedtem wszystko się zlewało czy miksowało, ale niewątpliwie brzmiało bardziej jako całościowy wyraz, a nie jak mnogość składająca na zespół. Tymczasem po USB akcenty perkusyjne, linie melodyki syntezatorów, czy poszczególne instrumenty orkiestr, a nawet same wejścia w poszczególnych taktach, stały się o wiele bardziej czytelne i zaakcentowane. Tym samym obraz stał się o wiele bardziej wyrazisty i klarowny, jakby z mroku wyszedł na światło, a ilość docierających do słuchacza wrażeń wyraźnie narosła. A że były to wrażenia z tych jak najbardziej pozytywnych, to i całościowy pozytyw się zwiększył. I grało to teraz jak na okolice komputera naprawdę niepoślednio. Śmiało można rekomendować.

Ale to nie była jedyna różnica, ani nawet druga, z uwagi na tę wcześniej wspomnianą dynamikę. Albowiem jeszcze do tego dźwięk stał się cieplejszy, a wraz z tym narosło wrażenie intymności i całościowy optymizm. Ten sam Equinoxe Part 7 Jeana Michela Jarre, który z kablem koaksjalnym brzmiał melancholijnie, skłaniając do refleksyjnej zadumy nad światem, przy kablu USB rozbrzmiewał raczej neutralnie, nie wywołując posępności ani specjalnie nie skłaniając do refleksji. Cieplejsze stały się oczywiście także głosy. Ci sami ludzie z tych samych utworów poweseleli. I byłbym może nawet nie do końca rad temu, jako że lubię się smucić (co oczywiście jest paradoksem), ale przyrost różnorodności i dynamiki nie pozwalał odbierać tego inaczej niż jako wyższy całościowo poziom. Bez dwóch zdań obecnie grało to lepiej. Bo jeszcze na dodatek owo ciepło miało w różnych słuchawkach różny wydźwięk, czasami naprawdę pozytywny w sensie jakości ogólnej.

Rzućmy zatem uchem na poszczególne przypadki.

AKG K712

Następnie do ataku przystąpiły Audeze LCD-3.

W ich przypadku największą uwagę zwracało nie ocieplenie ani poprawa nastroju, które stosunkowo mało były widoczne, tylko utrata sprężystości. Lekka wypukłość i naprężenie, obecne w przypadku kabla koaksjalnego, ustąpiły miejsca pełnej naturalności. Dźwięk nie nosił już znamion sprężystości, a dzięki temu stał elastyczniejszy, gotowy chętniej przyjąć dowolną formę, a więc sprawniejszy odtwórczo i nie narzucający własnego stylu. Cieplejszy był przy tym tylko śladowo; i to śladowo do tego stopnia, że nie myślało się o ociepleniu, tylko raczej o naturalności. Narosło też całościowe bogactwo i różnorodność, a ogólna jakość brzmienia – nie da się tego inaczej ująć – stała high-endowa. Nie aż na miarę mistrzostwa, ale na pewno na poziomie znakomitych wrażeń. Naprawdę świetnie zagrało, a całościowy akcent padał na neutralność. Dźwięk pozbawiony był własnej osobowości, całe pole nastroju pozostawiając samej muzyce, a przy tym ciepło zamienione w naturalność przekazu czyniło wszystko bardziej dosłownym i w ramy lepszego realizmu ujętym. Czuło się wyraźnie, że jest to prawdziwsze i obfitsze brzmieniowo.