Recenzja: Audio-gd Master-7 i Master-9

Odsłuch cd.

oBravo HAMT-1

Master-7 został wyposażony w w bardzo ciekawy zestaw wejść cyfrowych…

Jak grają z flagowymi Audio-gd flagowe oBrawo, opisałem obszernie w recenzji tych ostatnich, ale nie zaszkodzi przypomnieć. No więc grają niesamowicie i bardzo specyficznie, a ów brakujący nieco Fostexom czynnik tajemniczości właśnie one przejawiły najmocniej. Zacząć chciałbym jednak od czegoś innego, mianowicie od piosenki Pijmy zdrowie za kolegów w wykonaniu Krystyny Jandy. Nie zaszkodzi kiedy wyszukacie ją na YouTube i jej wysłuchacie, bo chociaż nie jest rockowa ani nie zwraca się do ludzi młodych, to sama w sobie jest wzruszająca, a tekst Agnieszki Osieckiej jest jednym z lepszych jej tekstów. Krystyna wprawdzie jedną frazę bierze moim zdaniem niewłaściwie, ale mniejsza o to, bo całkiem o co innego mi chodzi. Otóż tam zaraz na początku startowej melodeklamacji w jej tle… Nie, nie  napiszę co tam jest w tle, by nikt nie mógł wiedzieć co to takiego bez usłyszenia, ale jest tam coś takiego, co pokazuje, że te dwa Audio-gd nie żartują gdy idzie o szczegółowość, podobnie jak spięte z nimi słuchawki oBravo i inne analogicznej klasy. Na normalnym poziomie głośności wyraźnie to coś słychać, tak więc można będzie sprawdzić i porównać na ile własny system jest szczegółowy.

Wracając do samego brzmienia. Wyjątkowo te słuchawki grają poza głową, na świetnie trzymającej horyzont i dopełnionej dźwiękowo pośrodku scenie, nie mającej na tym środku żadnej luki, jaka pojawia się u większości pozostałych. Z wyjątkowo też dalekim pierwszym planem, a mimo to wyjątkowo wyraźnym; wyjątkowo też melodyjnym i takim jeszcze, że trudno to dobrze ująć w słowa, ale można powiedzieć, że szczególnie plastycznym i realistycznym, a przede wszystkim szczególnie trafnie scenicznie ujętym. Zarówno za sprawą stylu bardziej głośnikowego niż słuchawkowego, jak i świetnej szczegółowości ubranej w świetną melodykę, jawi się u tych oBravo napędzanych przez Audio-gd wszystko w postrzeganiu intuicyjnym brane za prawdziwe i mistrzowsko zobrazowane. Takie bardziej złożone, a zarazem poukładane lepiej. A jeszcze w dodatku oprawione pogłosem, przywołującym swą akustyką obecność na miejscu zdarzeń, a także basem o autentycznej potędze. I jeszcze z fakturą dźwiękowej powierzchni szczególnie dobrze oddaną oraz perfekcyjnym doborem wysokości tonu. Do tych słuchawek trzeba dorosnąć jak do sportowego bolidu, ale jak się już z nimi zapoznać i wiedzieć co potrafią, to jazda przez muzykę staje się wyjątkowym przeżyciem.

…natomiast w obydwóch przypadkach ilość analogowych wejść i wyjść przyprawia o zawrót głowy!

Jak napisałem w recenzji, bas u tych oBravo ma pewne trudności z panowaniem nad sobą, a więc trudny jest do unormowania, ale radości mimo to daje masę i chłonie się go łapczywie, a kiedy potem innych słuchać, to go brakuje. Wszystko to razem składa się na styl doskonale do tych kloców od Audio-gd pasujący, czyniący ich tranzystorową konkretność zdobną w mnogie dźwiękowe ornamenty i nadobną artystycznie. A zarazem nie w takim łatwiejszym do posądzenia o artyzm ponurackim czy patetycznym stylu, tylko radośnie i z werwą, a jednocześnie w niecodziennej jak na słuchawki poetyce sceny.

Ten super realizm – nie podany na twarz ani przyrządzony w ponurym sosie, a teatralny, inscenizacyjny i akustyczny, przy czym jednocześnie pogodny – stanowi dla kloców od Audio-gd doskonałe partnerstwo i przysposabia im aranż znakomity; bo jednocześnie realistyczny, a nie nudny ani trywialny. To może nie od razu do słuchacza dociera, ale kiedy się z tymi oBravo dłużej ma do czynienia, wówczas uświadamiamy sobie, że smak i kształt dźwięku mają specjalny i inne po nich słuchane wydają się bardziej powszednie. A przecież właśnie niepospolitość jest dla urządzeń tranzystorowych bardzo cennym towarem, bo one magii lampowej nie mają, a choć te akurat dwa Audio-gd dzięki świetnej analogowości i koherencji dźwięk podają w wymiarze naprawdę muzycznym, to kropla czy nawet wiaderko magii im nie zawadzi. A mówiąc zwięźle i bez ogródek – te oBravo wespół z nimi spośród towarzystwa podobały mi się najbardziej.

OPPO PM-2

Jeżeli można mówić o przeciwieństwach, to flagowe brzmieniowo (ale nie wykończeniowo) OPPO stanowią dla flagowych oBravo w niemałym stopniu kontrapunkt. Grają właśnie bardzo blisko (chociaż nie w głowie), średni zakres a wraz z nim wokal akcentują najmocniej i nadają ludzkim postaciom największej postury, a pogłos realizują jedynie wówczas, kiedy w nagraniu został zaznaczony. Same głosy mają wprawdzie dość często lekko echowe, ale akustyki pomieszczeń nie podkreślają. Nie okraszają także wszystkiego basową burzą, tylko operują muzycznym wirem, w którym region basowy jest bardziej akustyczny niż bombastyczny i ciężki jak ołów. Więcej więc będzie talerzy i przeszkadzajek, a przede wszystkim ujawni się punktowa zwięzłość uderzenia pałki w membranę, a nie rozlany, niosący się  grzmot. Samo brzmienie cieplejsze podają od oBravo, a jeszcze bardziej od Fostexów, natomiast od tych pierwszych są nieco ciemniejsze i wyższe tonacyjnie, a jaśniejsze od drugich.

Pora zrobić użytek z tego połączeniowego towarzystwa i zacząć grać!

W tym ich wirze bliskiego pierwszego planu, wciągającego słuchacza w akcję, pokazują się szczególnie duże jak na słuchawki źródła dźwięku przy braku samego scenicznego aranżu i perspektywicznego ujęcia oglądanego z pewnego oddalenia widowiska. Tu wszystko jest na wyciągnięcie ręki – tuż, tuż. Pod tym względem od oBravo różnią się naprawdę zasadniczo, a jednocześnie z pozycji szukającego przyjemności słuchacza, nie optuję za żadnym podejściem. Jednych i drugich słuchało się znakomicie, choć całkiem inaczej; przy czym trzeba podkreślić, że OPPO nieznacznie wyżej stawiają tonację i udział sopranów jest u nich trochę większy, co zawsze gorzej się sprawdza w słabych nagraniach.