Recenzja: Audeze LCD-XC

Odsłuch

…oraz pałąk, który wciąż ma problemy z uzyskaniem prawidłowej pozycji.

   A może tak raz inaczej? Nie zaczynając od komputera, albo jakiegoś tańszego wzmacniacza, tylko od razu od wysokiego C? A co się będziemy za każdym razem dawali rutynie. Teraz właśnie zrobimy na odwrót.

Podpiąłem do niedawno przybyłego starego znajomego – Accuphase DP-700 – własnego Twin-Heada własną Tarą i odczekawszy parę godzin celem nabrania przez to wszystko temperatury a z nią wigoru, ruszyłem na poszukiwania brzmień genialnych. Oczywiście za sprawą recenzowanych tutaj słuchawek oraz ich otoczki porównawczej, to znaczy Audeze LCD-3, Sennheiserów HD 800 i Pandora Hope VI. Wszyscy poza Pandorą posiadali kable od Forza Audio Works, a o ich odmienności względem oryginalnych Audeze pozwoliłem sobie już wspomnieć. Dodam jedynie, że tak biorąc rzecz od strony ogólności, kabel Forza Audio Works Noire okazuje się normalizować sytuację poprzez wycinanie pogłosów, usuwanie sybilacji (ale tylko u LCD-XC, bo LCD-3 zupełnie jej nie przejawiają), a także dodawanie ciała. Przydaje on tego ciała, a nie go daje, gdyż poprawia a nie pogarsza, prostując nieco pogięte echowością i sykami ścieżki dźwięku. Tak więc „daje ciała ” trochę kabel oryginalny, a ten od Forzy go dodaje, tamto dawanie (jak to się mawia w młodzieżowym slangu) rugując. No i gites, jedziemy w miazgę, jak powiedział dentysta.

Coś mnie na młodzieżowy slang wzięło, ale już się otrząsam i jak należy piszę. Zacznijmy od porównania modelu LCD-XC z LCD-3, bowiem podczas odsłuchu od tego zacząłem. Ta sama firma, ta sama konstrukcja przetwornika, albo przynajmniej bardzo podobna, jedynie jedne otwarte a drugie półzamknięte (choć niby oficjalnie otwarte, ale nie tak do końca), a dźwięki całkiem różne. Gdyż tutaj dopiero, słuchając z ekstremalnym torem, dotarła do mnie radykalna różnica pomiędzy tymi słuchawkami, podczas gdy ani słuchane wyrywkowo z Audionem w Gdańsku, ani potem na mitingu w Q21 z różnymi wzmacniaczami, nie wydały mi się tak różne. Trzeba jednak ufać temu co teraz, tym bardziej, że sprawa była jednoznaczna a tor wzorcowy. Jedne i drugie podpinałem, jak mówiłem, kablem od Forzy, a charakterystykę zacznijmy od LCD-3.

Dość tego wypominania, czas sprawdzić, co czai się w zamkniętym świecie LCD-XC.

Te, jak zawsze, najbardziej wypukłą miały średnicę, bas potężny, ale tylko tam gdzie potrzeba, a soprany stonowane, takie w tle, za tą średnicą w drugim rzędzie usadowione, bardziej jako jej dodatek. I wcale tych sopranów u nich nie brakuje, jednak ilościowo i ekspozycyjnie w porównaniu ze średnicą są dość skromne. Na tym właśnie polega główna różnica, jako że zupełnie inaczej te sprawy rozwiązują się u LCD-XC. One akurat sopranów mają bardzo dużo, a dźwięk na średnicy delikatniejszy, mniej masywny. Od razu przypomniała mi się w tym momencie Audio-Technica ATH-W5000, ale tylko na obszarze wyższych i średnich rejestrów i tylko do pewnego stopnia. Ona też rozbudzony miała obszar sopranowy, a także kruchość i delikatność tonów średnich, ale różnic w jej przypadku jest więcej niźli podobieństw. Światło ma bowiem bardziej przymroczone, pogłosów o wiele więcej niż LCD-XC nawet ze swoim oryginalnym kablem, a przede wszystkim basu jak na lekarstwo, podczas gdy każde planarne Audeze mają go całą furę. Kiedy jednak słuchać partii wokalnych, Audio-Technica od razu się przypomina, zwłaszcza że LCD-XC także mają dość daleko odsunięty plan pierwszy i dużą scenę, właśnie tak samo jak ona. Natomiast kiedy po LCD-XC następują LCD-3, różnica okazuje się szokująca i sam byłem tym głęboko zdumiony. Bo one z kolei pierwszy plan mają bardzo bliski, scenę niewielką i o to co na dalszym planie niespecjalnie dbającą, a głosy masywne, o dużo niższej tonacji, cieplejsze. Ci sami wokaliści okazali się zupełnie inni: u LCD-3 bliscy, o wyraźnie niższych głosach, bardziej pełnych i bardziej postawnych, a u LCD-XC dalej stojący, znacznie wyżsi tonacyjnie i poprzez to z jaśniejszymi, młodziej brzmiącymi głosami. Nie można powiedzieć, że ta ich sopranowa ekstensja tworzyła aż pogłos, ale dawała poczucie dali, zwłaszcza że scena była większa i właśnie dalsza, a kiedy pojawiał się na niej bas, prezentował dużo mocniejszy kontrast niż u LCD-3, gdzie stanowił dopełnienie ich masywnej, podkreślającej się wyraźnie średnicy, będąc jej naturalnym na dole przedłużeniem.

Za punkty odniesienia będą nam dzisiaj robić> Final Audio Design Pandora Hope VI (ach ta nazwa)…

Tymczasem u LCD-XC bardziej był jeszcze kontrastowy względem całości niż u i tak kontrastowych Pandor, które dotąd za najbardziej pod tym względem dipolowe miałem. Poza tym u LCD-XC wszystko było wpisane w rozległą perspektywę, podczas gdy u LCD-3 bliskie, intymne, kameralne. A więc, co w tej sytuacji nieuniknione, z tej bliskości większe, bardziej konkretne, bardziej namacalne.