Recenzja: Audeze EL-8 Closed-Back

Budowa

Zaraz, zaraz… Czy Audeze EL-8 już nie zaliczyły u nas występu!?

    Inne wszakże wyłącznie pod względem brzmienia oraz oczywiście faktu bycia zamkniętymi, sprowadzającego się do identycznego wyglądu za wyjątkiem braku żebrowań na pokrywach komór rezonansowych. W ich miejsce pojawia się lekko wklęsła, błyszcząca pokrywa; nieco ożywiająca nobliwy i stonowany barwnie do samej niemal czerni wygląd słuchawek. Od razu też powiem, że błysk ten coś przepowiada i że połyskują nie tylko dekle na muszlach. A sądząc po temperaturze dotyku są owe muszle w wersji zamkniętej pokryte nieco innym tworzywem, gdyż te od otwartych ciągną ciepło z ręki wyraźnie mocniej.

Cała reszta, włącznie z kablami i opakowaniem, to ścisłe identico, tak więc nie ma co opisu powtarzać. Nadmienię jedynie, że słuchawki wagę mają średnią, a muszle podłużne i przy tym wygodne; zarazem idące dokładnie w przeciwną stronę niż te od opisywanych ostatnio HD 630VB Sennheisera, który to Sennheiser od podłużnych wywędrował w okrągłe, a Audeze właśnie odwrotnie – z okrągłych przeskoczyło do podłużnych.

Ważące 480 gramów Audeze EL-8 przenoszą pasmo 10 – 50 000 Hz i chwalą się 102-decybelową skutecznością. Przyjąć mogą w odbiorze chwilowym nawet 15 W mocy, a zalecana wartość mocowa wzmacniaczy to 1-4 W, co jak na sprzęt przenośny jest zaskakująco dużym wymaganiem. Średnica całego przetwornika wzdłuż dłuższej osi wynosi 100 mm, a powierzchna diafragmy 34,3 cm². Jest to wprawdzie znacznie mniej niż u dużych OPPO, ale z grubsza analogicznie do ich przenośnego modelu PM-3; a poza tym już nieraz pisałem, że mniejszy przetwornik może być lepszy. Wszak najlepsze spośród obecnie produkowanych słuchawek dynamicznych – Ultrasone Edition5 – mają membrany o średnicy zaledwie 40 mm.

Tak, ale w wersji otwartej. Tu natomiast mamy do czynienia z zamknięta, czyli Closed -Back.

Przypomnijmy także, że noszą w sobie te EL-8 dziedzictwo opracowań technicznych działu stylizacji i ergonomii koncernu BMW, odpowiedzialnego za ich stronę użytkową i wygląd, jak również efekty prac rozwojowych samego Audeze, które wprowadziło w nowych modelach innowacyjną technikę UNIFORCE™ DIAPHRAGM TECHNOLOGY, dopasowującą grubość diafragmy do położenia względem cewki, a także FLUXOR™ MAGNETIC TECHNOLOGY – podwajającą siłę zastosowanych magnesów neodymowych, co pozwoliło zmniejszyć ogólny ciężar. Znalazło się też miejsce dla opracowanych już wcześniej tak zwanych Fazorów, czyli specjalnych maskownic z metalowych prętów, działających jak ustroje akustyczne.

Wszystko to razem złożyło się na zbiór oczekiwań dwojakiego rodzaju. Ze strony samego Audeze nadzieję na zawojowanie rynku znakomitymi słuchawkami planarnymi do aparatury przenośnej, zdolnymi pobić zarówno rozliczne konstrukcje dynamiczne, jak i napierającą konkurencję ortodynamiczną chwacko poczynającego sobie także amerykańskiego OPPO. Z kolei ze strony uprzedzonych o tym wszystkim marketingową zadymką potencjalnych klientów i obserwatorów rynku narosło oczekiwanie na produkt przełomowy, wnoszący nową jakość. Jak to się wszystko  na stan faktyczny przekłada, o tym pisałem w recenzji wersji otwartej, jednakże trzeba brać pod uwagę, że sytuacja jest dynamiczna, a te otwarte to tylko połowa oferty. Tak więc dopiero wraz z tymi zamkniętymi będziemy mogli oszacować całość, bogatsi w dodatku o doświadczenia rynkowe z kilkunastu kolejnych tygodni. Te zaś powiadają, że słuchawki sprzedają się dobrze i klientela chętnie po nie sięga.

Oprawa poza innym napisem nie różni się niczym od drugiej wersji.

Na kanwie tego taka jeszcze uwaga, że rynek okazał się chłonny na nowe marki, dzięki czemu stosunkowo niedawno debiutujące Audeze, OPPO i HiFiMAN-y pozyskały licznych zwolenników, co wydaje się dosyć zaskakujące, a dla od rozpanoszonych tuzów, jak Beyerdynamic, Sennheiser, AKG czy Grado, jest to z pewnością niemiła niespodzianka.