Recenzja: Astell&Kern AK240

Odsłuch

A jakby komuś mało było wizualnych wrażeń, to czeka na niego jeszcze bardzo efektowne wykończeń tylnego panelu…

   Ponieważ chciałem użyć naprawdę wielu słuchawek, opisy brzmienia będę maksymalnie streszczał, kładąc główny nacisk na odmienności i różnice jakościowe. Zaczniemy skromnie, od trzystu złotych z kawałkiem, a skończymy na grubo ponad dziesięciu tysiącach.

Grado SR60

Małe Grado, duża frajda. Na świecie jest tylko kilka słuchawek za podobne pieniądze grających równie dobrze. Zacząłem od postawienia AK240 na porcie dokującym podpiętym własnym kablem USB do komputera (tylko własnym można go podpiąć, bo jest po stronie doku zamocowany na stałe) i odsłuchałem parę różnogatunkowych klasycznych kawałków z You Tube i komputera, a potem zabrałem się za wgrane w odtwarzacz pliki – od mp3 poczynając, a na MQS i DSD kończąc.

Gdyby mi te Grado ktoś z tyłu założył i gdybym po gąbkach ich nie poznał (co jest niemożliwe, ale gdybym), miałbym się z pyszna zgadując czego słucham. Przejechałem się po naprawdę trudnym materiale plikowym i nie aż może byłem oczarowany, ale łatwość pokonywania newralgicznych momentów, bardzo dobre obrazowanie wokalizy na tle instrumentacji, zupełny brak problemów z czymkolwiek i całościowa głębia brzmienia były naprawdę ujmujące. Słyszałem przy komputerze multum droższych słuchawek, znacznie, a czasami nawet przeraźliwie gorzej grających, no tylko że nie były podpięte do AK240. Słyszałem takie za wiele tysięcy, grające bardzo zdecydowanie słabiej, co jednoznacznie dowodzi, że DAC i wzmacniacz słuchawkowy mają znaczenie kluczowe. Nie mniejsze mają same pliki, i tutaj należy napisać, że różnica pomiędzy MQS i DSD a resztą była przepastna, a pomiędzy nimi samymi niewielka, jednakże DSD były wyraźnie bardziej dynamiczne. Duża różnica przejawiła się także pomiędzy plikiem DSD skonwertowanym do FLACK i puszczanym z Windows Media Playera (najsłabiej), Media Player Classic (nieco lepiej) i JPlay (zdecydowanie najlepiej, z większą analogowością i dużo lepszą przestrzenią). Niezależnie jednak od tych różnic, zarówno pliki MQS jak i DSD uznałbym za grające high-endowo. Tak, właśnie, dokładnie. Już z Grado SR60 wpiętymi prosto do AK240 grało to high-endem i mogę się pod tym obiema rękami podpisać. Chciałem przy tym zwrócić uwagę, że wyjątkowo pięknie zabrzmiały w przypadku DSD bębny, ukazując ogromne bogactwo dźwięku i jego przestrzenność. Tak dla kontry puściłem też sobie to samo bębnienie DSD z Lumina, Phasemation i Audeze LCD-3. Zagrało piorunująco lepiej, ale to było jedno z lepszych brzmień jakie w ogóle słyszałem, a to z Grado było i tak świetne i dałbym głowę, że to słuchawki z przedziału półtora do trzy tysiące, pędzone jakimś drogim, stacjonarnym wzmacniaczem.

Harman Kardon SOHO

…oraz bardzo eleganckie ubranko.

Kontynuując spacer po słuchawkach przenośnych, bo wszak z przenośnym odtwarzaczem plikowym mamy do czynienia, sięgnijmy po przenośne od Harman/Kardona.

SOHO ukazały dość podobny do Grado styl prezentacyjny, ale bardziej uporządkowany. Wichrzycielskie zmieszanie wokalizy z podkładem (bardzo w tym wichrzycielstwie smakowite) bardziej odseparowały, a samą wokalizę uczyniły wyraźniejszą i dokładniej wypowiadaną. Raz jeszcze okazało się przy tym szalenie ważne, by ich muszle kierować na małżowiny uszne a nie wprost do kanału słuchowego, co zapobiega denaturalizacji brzmienia. Dynamika rytm i porządek całościowo bardzo do siebie w tej prezentacji przekonywały i choć nie są to, podobnie jak najtańsze Grado, słuchawki przeznaczone do odtwarzaczy za dziesięć tysięcy z kawałkiem na dodatkowe akcesoria, to niewątpliwie da się ich z nimi słuchać na wysokim poziomie w odniesieniu do plików wysokiej gęstości, a zwłaszcza MQS i DSD. Nie znaczy to jednocześnie, że najniższe jakościowo mp3 są jakieś niestrawne. Słuchać ich można też całkiem przyjemnie, tyle że dystans do DSD i MQS jest duży.