Recenzja: Aqua Acoustic La Diva i La Scala

Przetwornik La Scala

Nawet najdrobniejsze detale są wykonane niezwykle pieczołowicie.

   Wobec ładowanego od góry napędu przetwornik La Scala musiał się znaleźć na spodzie, ale to chyba dla niego nie ujma, bo tak to pomyślał sam producent.

Panel przedni ma ta La Scala identyczny, ale na nim nie dźwigienki tylko po lewej dwa przełączniki obrotowe, z których jeden jest włącznikiem OFF/ON, a drugi selektorem wejść. Poza tym jest jeszcze tylko wąska szczelina, analogiczna do tej z napędu skrywającej dźwigienki funkcyjne, tyle że nieco dłuższa i zasobna jedynie w zieloną kropeczkę informującą o pracy oraz pojedynczą dźwigienkę regulacji fazy wyjścia XLR. Szczelinowość nie jest jednak wyłącznie ozdobna z dodaną lokacją dla światełka i dźwigienki, ale pełni też funkcję nawiewu dla dwóch znajdujących się za nią lamp wzmacniających sygnał wyjściowy. Są nimi klasyczne triody ECC81, które producent oferuje w wersji od słowackiego JJ albo rosyjskiego Gold Lion-Marconi; a do mnie dotarły te drugie i wiąże się z nimi dłuższa historia, ale o tym przy okazji odsłuchów. Poza tym od zewnątrz mamy ten sam co w napędzie aluminiowy profil pokrywy korpusu, napylony antywibracyjnym proszkiem, oraz te same stożki nośne, a z tyłu pięć wejść cyfrowych (bez AT&T, a za to z USB), a wszystkie z obsługą standardu 24-bit/192 kHz, plus 384 kHz dla USB, jako upgrade do wersji MkII. Poza tym jeszcze tylko po tradycyjnej parze wyjść RCA i XLR, o których krążą słuchy, że te symetryczne są o wiele lepsze, a co sam o tym sądzę, do tego jeszcze dojdziemy. Wejście USB jako jedyne obsługuje też standard DSD, a więc zgodność plikowa nie nastręcza problemów.

W przypadku przetwornika szczególnie ważne jest wnętrze, a w nim obok pary lamp na wyjściu znajdziemy też parę transformatorów rdzeniowych, znacznie lepszych od toroidów zasilających niższy model La Voce i własny napęd. Jednak najważniejsze są same kości DAC, a te zbiegiem okoliczności okazują się identyczne jak w dopiero co recenzowanym przetworniku Audio-gd, bowiem znów trafiamy tu na starych znajomych z 1998 roku – 24-bitowe kości Burr-Brown PCM1704-K. Można wprawdzie zamówić wersję La Scala z kośćmi bez K, czyli nie selekcjonowanymi, ale polski dystrybutor się na to nie pisze i sprowadza wyłącznie urządzenia na bazie selekcjonowanych. Tych kości od Burr-Brown zgromadziła Aqua Acoustic podobno wiele tysięcy, tak więc ma zagwarantowaną od ich strony produkcję na lat kilkanaście, co raczej dobrze nie świadczy o przewidywaniach włoskich inżynierów odnośnie osiągnięć producentów współczesnych przetworników jednobitowych, ale może nas jeszcze oni kiedyś pozytywnie zaskoczą.

Staromodna ergonomia użytkowa z wykorzystaniem hebelków również cieszy oko, a przy tym jest to miłą odskocznią od tych wszystkich przycisków i paneli dotykowych.

Tych PCM 1704-K jest tu po parze w każdym kanale, a przesunięte są względem siebie fazowo, tak samo jak robi to Accuphase, tyle że używając dużej ilości kości jednobitowych. Służyć ma to poprawie analogowości poprzez wygładzanie krzywej sygnału i naprawdę nieźle się sprawdza. Przetwornik wdraża też zainicjowaną przez twórców Aqua Acoustic jeszcze w 2005 roku koncepcję braku filtracji cyfrowej na wejściu, a na wyjściu posługuje się, jak już zdążyłem wspomnieć, parą lamp i tranzystorami MOS-FET. Wybór lamp ECC81 nie jest przy tym dowolny, bowiem znane są z najmniejszej ilości generowanych zakłóceń i szumów własnych.

Bardzo ciekawą własnością jest zastosowanie budowy modułowej, w postaci siedmiu osobnych płytek montażu dla poszczególnych sekcji, dzięki czemu zarówno naprawa jak i ewentualne modyfikacje dają się łatwiej realizować, czego najlepiej dowodzi możliwość szybkiego przejścia od wcześniejszej wersji MkI do obecnej MkII.

Przypomnę tu po raz kolejny, że wiele lat temu obiecywano taką modułowość dla wszelkiej aparatury elektronicznej, ale pojawiła się tylko w odniesieniu do komputerów, a i to nie do końca, z uwagi na niepodzielność i integracyjny charakter płyt głównych.

W opakowaniu przetwornika oprócz instrukcji i całkiem niezłego  kabla zasilającego znajdziemy jeszcze porządny kabel I2S, a spiąwszy nim obie części zabrałem się za ocenę brzmienia.