Odsłuch

Przechodzimy do wnętrza urządzenia.

   Recenzowany wzmacniacz z procesorem użyty został przy komputerze korzystającym ze wsparcia przetwornika Phasemation, jak również w torze stacjonarnym, używającym odtwarzacza Accuphase. Oprogramowanie umożliwiało obsługę trzech par słuchawek – AKG K712, AudioQuest NightHawk oraz Sennheiser HD 600, a zatem popularnych a jednocześnie wysokojakościowych.  W obu lokalizacjach jakość sprawdzono za pomocą lustra i jednocześnie zewnętrznego wsparcia, które stanowił flagowy dla Schiita wzmacniacz słuchawkowy Ragnarok, kosztujący sporo więcej, bo 9999 PLN.

W torze z odtwarzaczem

Zacząłem odwrotnie niż zazwyczaj, to znaczy od wielgachnego Accuphase, który po kablach RCA i XLR wygrzewał jednocześnie oba pojawiające się w teście wzmacniacze, przy czym ten tytułowy był już wcześniej sporo używany, a Ragnarok nowiusieńki, prosto z pudełka. Tydzień to wygrzewanie trwało, ale nie w ramach jakiegoś planu, tylko tak po prostu wypadło z grafiku kolejności recenzji oraz poczynań snującego się przez życie recenzenta. Nadeszła pora, czyli wczoraj, i rzecz dostąpiła realizacji.

AKG K712 PRO (kabel Oyaide HPC): Bez procesora

Hmm, to nie było ciekawe granie z audiofilskiego punktu widzenia. Wyraźnie techniczne, zdecydowanie za suche, z takim ni to pogłosem, ni to dudnieniem, a przede wszystkim zrobione z dykty czy innej tektury i naznaczone nieprzyjemną obcością. Za płytkie, zbyt puste, za lekkie, nieprawdziwe. Takie, można powiedzieć, nawiązujące do dawnych czasów reprodukcji dźwięku, i to w złym rozumieniu tego określenia. Bo nie po lampowemu czy gramofonowemu, nie w stylu najlepszych dawnych nagrań, tylko radyjek tranzystorowych z małymi głośniczkami. Przesadzam oczywiście, aż tak źle to nie grało, niemniej analogia sama się nasuwała. Można też powiedzieć, że był to typowy styl dla słuchawek profesjonalnych, a przecież widnieje przy tych K712 przydomek PRO, wyznaczający płaski standard równego pasma, wysokiej szczegółowości i muzycznej technicyzacji.

Tu w samym centrum znajduje się oczko w głowie konstruktora – procesor z linii P.

Taki przydatny do wyłapywania wahań liniowości i następstw podbijania podzakresów podczas realizacji ponagraniowej; tak żeby pan realizator nie musiał się taplać w muzycznych sosach, tylko mógł suchym uchem prędko przelecieć przez robotę i mieć ją z głowy. A więc na rzecz tego powinno być jasno, sucho, wyraźnie, szczegółowo, równo i z dobrze określającą się sceną. I niewątpliwie tak było, z tym że jasność okazała się umiarkowana, głębokość mimo wszystko się zaznaczająca, a scena jak na te AKG wyjątkowo okazała, bo trzeba przypomnieć, że nie mają one sceny aż tak wielkiej jak audiofilskie AKG K701, będące ich pierwowzorem. Ze swej strony mogę jeszcze dorzucić, że nie było to granie nie nadające się do słuchania, a nawet mające swój styl i pewną dozę atrakcyjności, właśnie poprzez to jednoznaczne odejście od audiofilstwa i opowiedzenie się po stronie technicznego aspektu dźwięku. W otwarty zatem sposób prezentacja nie jak w życiu, ale za to z dużą dawką informacji o nagraniach i takiego technicystycznego obiektywizmu, pozwalającego pewne rzeczy łatwiej dostrzegać.

Z procesorem

Jeden ruch ręką i dźwigienka przeskakuje z pozycji środkowej na górną, oznaczającą przepuszczenie sygnału przez procesor z uruchomionym oprogramowaniem dla tych właśnie AKG. Działanie cyfrowej obróbki pasma okazało się bardzo wyraźne i nie pozostawiające najmniejszej wątpliwości co do przejścia ślepego testu. Na pewno każdy by przeszedł w stu próbach na sto. Nie mogło być też mowy o pomyłce wyboru ustawienia, bo prewencyjnie sprawdziłem także procesor w ustawieniu dla NightHawk i nie miało ono pozytywnego wpływu tylko udziwniający. Tak więc i tu ślepy test byłby dla każdego fraszką.

Co się natomiast zmieniło w samych K712? O, bardzo dużo. Zasadnicza zaszła przemiana. Ewidentne pojawiło się dociążenie, dźwięk się radykalnie pogłębił i pojawił jednoznacznie audiofilski klimat, a basu zrobiło się tak na oko i ucho ze trzy razy tyle. Ciut może nawet za dużo i byłbym za minimalnym jego ujęciem, chociaż to zależało już bardziej od poszczególnych nagrań niż jakiegoś aptekarskiego ważenia. Bo w jednych było go w sam raz i dawał jednoznaczną satysfakcję, w innych jeszcze mogłoby być więcej, natomiast niektóre wpadały w basowy przester. To zatem wada nie programu ani wzmacniacza tylko samych słuchawek, nie potrafiących reprodukować dolnych rejestrów w sposób zawsze bezproblemowy. Niemniej ten bas z procesorem o niebo był lepszy, zwłaszcza że poprzednio go prawie nie było, tylko pojawiało się jakieś słabawe zamiast niego dmuchanie.

A poza tym jak to u Pana Jaromirra – pieczołowicie zrealizowana sekcja zasilania i komponenty wysokiej jakości.

Takie od biedy jeszcze do przyjęcia w muzyce elektronicznej, ale przy prawdziwej perkusji czy stepowaniu już jednoznacznie ułomne. Piszę o stepowaniu, bo oczywiście sięgnąłem po płytę Pepe Romero, doskonale ukazującą prawdę o akustyce i o deskach. Bez procesora w miejsce uderzenia obcasów o drewniane pudło sceniczne pojawiały się jakieś zupełnie odjechane od rzeczywistości sopranowe piki i trzaski, natomiast z nim było to naturalne brzmienie drewnianego pudła pobudzanego tupnięciem. Tak nawiasem niedawno pewien konstruktor był u mnie i na bieżąco regulował za pośrednictwem właśnie tego nagrania zwrotnicę, która okazała się wymagać użycia innych oporników. To tak w ramach technicznych ciekawostek, bo ja się na technice nie znam i tylko efekty mogę oceniać. A efekty okazały się spektakularne i ani bym opornika o takie możliwości nie podejrzewał. Podobnie, a nawet jeszcze dużo bardziej spektakularnie było z tym procesorem od Ancient Audio, bo tu stan wyjściowy zdecydowanie był gorszy. W kolumnach to była mieszanka dobrego z niepotrzebnym, a tu samo dziadostwo do wywalenia i zastąpienia adekwatnym brzmieniem. I to się działo, a satysfakcja jednoznaczna z tego dziania płynęła.

Poza tym dźwięk się nasączył i już pan realizator suchutki i na chybcika by przez tą muzykę po swoje poobiednie piwko nie przeszedł. Muzyka stała się zawiesista, gęsta, dociążona i mokra. Pociemniała też ździebko, chociaż nie radykalnie, ale na tyle mocno, że w miejsce nieprzyjemnego jarzenia pojawił się światłocień. No, wiecie jak to jest: co innego wnętrze oświetlone jarzeniówkami, tak żeby wszystko było widać, a co innego magiczne światło teatralnego aranżu. I tu było to właśnie tego rodzaju przejście – od jarzącego się marketu z elektronarzędziami do tchnienia prawdziwej sztuki.

Na tylnym panelu nie spotkamy żadnych innowacji – ot dwa wejścia LINE i jedno wyjście PRE. I będzie tego.

A jeszcze dźwięk stał się nieco cieplejszy, choć tylko minimalnie i bez żadnego dogrzewania, a także soprany zyskały kulturę, jak również cała techniczność ich i reszty precz poszła. Pojawiła się tajemniczość spraw tajemniczych i powab rzeczy powabnych, a ludzkie głosy przestały skrzeczeć i śpiew autentyczny z nich się wyłonił. Ni śladu nie zostało z technicyzacji i żadnej w tym już nie było obcości, a pierwszy plan się przybliżył i wessał słuchacza w muzykę. Jednocześnie nieco więcej się pojawiło pogłosu, ale takiego autentycznego, ukazującego wnętrza, a nie jedynie wewnętrznego dudnienia i miotania się nieprawidłowo zorganizowanego dźwięku. A wraz z tym pojawił się romantyzm, zmysłowość, bliskość wykonawców, biologizm, autentyzm. Nie jak zza jakiejś technicznej bariery, ze szkicowanego dopiero obrazka, tylko niczym z lampowego toru o dużych umiejętnościach.

Sięgnąłem na koniec do porównania ze stojącym obok Schiitem, mogącym brać sygnał równolegle ze złącz symetrycznych. Ten dawał muzyce więcej obszaru, powietrza i jasności srebrzeń w promieniach słońca, co przy muzyce elektronicznej doskonale się sprawdzało, natomiast klimaty jazzowe czy rozrywkowe lepiej reprodukował P1, grający gęściej, ciemniej, bliżej i bardziej nastrojowo w sensie dotykowego kontaktu. A zatem tylko od charakteru muzyki zależała większa tu lub tu satysfakcja, co tańszemu produktowi od Ancient Audio niewątpliwie dawało przewagę.