Recenzja: AKG K550/551

   Słuchawki AKG K551 może nie są najlepszą okazją by przywoływać historię swojego producenta, bo taki zaszczyt winien przypadać wyrobom flagowym, ale ponieważ recenzję modelu K701 dawno temu już napisałem bez takich historycznych odniesień, więc teraz to nadrobię i napiszę parę zdań.

Historia austriackiej firmy AKG przypomina do złudzenia historię niemieckiego Beyerdynamica, choć Akustische und Kino-Geräte Ges. m. b. H. założono dwadzieścia lat później, w tym samym mniej więcej czasie co inną niemiecka firmę – Sennheiser – czyli zaraz po II światowej wojnie. Podobieństwo odnosi się do tego, że tak jak w przypadku Beyerdynamica korzeniami firmy było nagłaśnianie sal kinowych i teatralnych. Dopiero potem dołączyła produkcja mikrofonów i słuchawek, pozwalająca konkurować z dwoma niemieckimi potentatami jak równy z równym. W odróżnieniu od tamtych nazwa firmy nie upamiętnia założycieli, Rudolfa Goerike i Ernesta Plessa, ale na ich podobieństwo wyroby AKG zyskały światową markę i wielką popularność. Mimo to w 1994 roku firma straciła niezależność, stając się częścią amerykańskiego giganta branży elektronicznej, koncernu Harman-Kardon.

Firmy produkujące słuchawki często produkują też mikrofony, pragnąc najwyraźniej obsłużyć oba końce muzycznej magistrali, a panuje pośród nich zwyczaj, by na jubileusze wypuszczać jakiś jubileuszowy tego lub tego model. Sennheiser wypuścił z tej okazji słuchawki, a Beyerdynamic i AKG mikrofony. Czy świadczy to o wadze, jaką firmy przykładają do poszczególnych wyrobów? Zapewne w jakiejś mierze, choć doprawdy trudno zarzucać słuchawkom Beyera i AKG słabszą jakość. A kiedy już przy porównaniach niemieckojęzycznych słuchawkowych trojaczków jesteśmy, wart odnotowania jest fakt, że w ostatnich latach firmy Beyerdynamic i Sennheiser zaoferowały słuchawki stricte flagowe, kosztujące tradycyjne circa 1000 €, podczas gdy AKG przeciwnie, swoje tysiąceurowe K1000 z produkcji wycofało i zastąpiło flagowcem o połowę tańszym, choć teraz rasują go przydomkiem „Q” od Quincy Jonesa, który zechciał mu patronować, i podnoszą mu cenę.

Patrząc na cennik można dojść do wniosku, że nasze tytułowe K550/551 pełnią u swego wytwórcy rolę wiceflagową, jednak osobiście nie zamierzam im tego tytułu ani odbierać, ani przyznawać, aczkolwiek jeżeli już, to muszą się nim dzielić z bardzo zbliżonymi cenowo K272 HD i K242 HD. Istotne zarazem jest to tytułowe połączenie i nasuwające się w jego kontekście pytanie, dlaczego K550 i K551 nie mają osobnych recenzji? Wystarczy jednak popatrzyć na zdjęcia i przeczytać dane techniczne. Słuchawki są z wyglądu identyczne i identyczne parametry posiadają. Tak więc pisanie im odrębnych recenzji mija się z celem, bo tak naprawdę różnią się jedynie długością kabla oraz faktem, że na swoim model K551 posiada przyciski do obsługi odtwarzaczy przenośnych. Przyciski te okazują się kosztować 260 złotych, czyli prawie 90 złotych za sztukę, co sugerowałoby jednak, że słuchawki bardziej są różne niż mi się zdaje, bo aż tyle za jeden przycisk to trochę drogo. Dlatego słuch bardzo będę wytężał w poszukiwaniu tych innych różnic, chociaż firma Apple, dla obsługi której wyrobów przyciski te wprowadzono, znana jest z tego, że za to samo każe sobie płacić dwa razy więcej, dzięki czemu zdobyła wielką sławę i uznanie. Chyba nie od rzeczy byłoby w takim razie założyć jakiś Upple, każąc płacić klientom jeszcze dużo drożej. Przynajmniej pisownia w angielskim byłaby bardziej poprawna. „Up prices for people” brzmiałaby pełna nazwa.

No nic – przyciski, nie przyciski, ceny, nie ceny, Apple nie poeople – wsio rawno, jedziemy z recenzją.

Budowa

AKG 551 & 550

   Sluchawki są super wygodne. Duże, okrągłe muszle idealnie obejmują uszy, a mięciuteńkie pady obszyte bardzo przyjemną, chłodną w dotyku sztuczną skórką, idealnie przylegają i mają perfekcyjnie dobraną siłę nacisku. Także pałąk, mimo skromnej dawki wyściółki, nic a nic nie uwiera, a jeszcze muszle są ruchome w osi poziomej, tym lepiej do głowy przylegając. W dodatku słuchawki nie są ciężkie, tylko jak niektórzy bokserzy wagę mają lekko-średnią, a przy tym regulacja zawieszenia posiada gęste rowkowanie o mocno zaznaczonych skokach, dzięki czemu nic się nie zsuwa i rozmiar pałąka można sobie precyzyjnie ustawić. Od tej strony należą się więc oklaski na stojąco.

Co do wyglądu, mam dwie opinie, podobnie jak samych słuchawek otrzymałem dwie pary, mimo identycznego kształtu wyglądających bardzo różnie. K550 dostałem czarne i bardzo mi się one podobają. Prezentują się elegancko, nie serwując oczom żadnej krzykliwości. Kabel również mają czarny i metalowe, o grafitowym odcieniu akcenty. Jako że są to słuchawki do sprzętu stacjonarnego, kabel jest długi, prawie trzymetrowy. Daje dzięki temu swobodę ruchu i możliwość wygodnego siedzenia opodal źródła dźwięku. Podobnych superlatywów nie mogę niestety przyznać modelowi K551, który otrzymałem w wersji białej z niebieskim kabelkiem. Ściśle biorąc – wersji biało, srebrno, popielatej, bo muszle są białe, ich metalowe akcenty i metal pałąka srebrne, a pady i wyścielenie pałąka szare. Ponieważ biel plastiku jest matowa, mimo naturalnej dla siebie napastliwości nie sprawia wrażenia kolorystycznej agresji i choć do białych słuchawek mam awersję, czy może nawet idiosynkrazję (bardzo zwodnicze słowo, na którym się można poślizgnąć), to nic złego by się jeszcze od niej nie działo, gdyby kabel nie miał paskudnego, majtkowo-niebieskiego koloru. Może jestem niemodny. W moim wieku pewnie jestem, no ale mimo wszystko. Chyba jakiś kolorystyczny barbarzyńca takie zestawienie wymyślił.

Konstrukcyjna „różnorodność”

Nie jest to wprawdzie żadna tragedia, bo dostępna jest też wersja czarna ze srebrnym kablem, ale ten niebieski z białym naprawdę mocno mnie zirytował. Mam świadomość, że taka stylistyka, podobnie jak różowe samochody, skierowana jest do damskiej części klienteli, ale zapytałem żony o zdanie i padła opinia „okropny”. No ale. Nie moje małpy, nie mój cyrk, jak to się mówi. Pozostaje wierzyć, że ten kto to wymyślił i drugi, który skierował na rynek, wiedzieli co robią i sprzedaż na tym nie cierpi, a może nawet zyskuje. Ja się tam na rynkowych hopsztosach nie znam. Wiem jedynie, że ładnej koszuli za cholerę kupić nie mogę, a kiedyś ciotka z ameryki całe paczki przesyłała. Teściowa też mi ładną parą lat temu kupiła.W Paryżu, u Armaniego. A reszta – samo tałatajstwo. Ale, jak powiadam, na trendach współczesnej mody się nie znam i gust mam staromodny, klasyczny, przestarzały. W związku z tą przypadłością jak widzę faceta w koszuli w kratkę i krawacie w paski, to mi się robi niedobrze, a takich facetów codziennie w telewizji pokazują i dlatego telewizji prawie nie oglądam. Chociaż nie tylko dlatego.

Wracając do słuchawek. Ten niebieski albo do wyboru srebrny kabel od K551 ma jedynie trochę ponad metr długości. Jedne źródła podają, że jest to metr i dziesięć, a inne, że metr i dwadzieścia centymetrów. Przeniknąłem w tę zawiłość i licząc od podstawy jacka jest to dokładnie107 centymetrów, a więc bardzo mało. Nic by to nie znaczyło, gdyby kabel najnowszą kablarską modą (ta moda dla odmiany bardzo mi się podoba) był odpinany i miał dłuższe zastępstwo. Ale nie jest. W efekcie K551 nadają się tylko do sprzętu przenośnego, albo do siedzenia prosto przed monitorem, co według mnie jest sytuacją głupią. Wydaje się, że firma Harman-Kardon ma za dużo pieniędzy i trochę skutkiem tego straciła z oczu horyzont sensu, ale Beyerdynamic Custom One Pro, Sennheiser Momentum i Denon D600 powinny ją szybko z tego stanu zagubienia wyprowadzić i przywrócić do racjonalnej aktywności, no chyba, że na słuchawki czysto przenośne jest teraz takie branie, że jej to ujdzie na sucho. Ale coś mi się nie zdaje. Oczywiście można sobie kupić przedłużkę. Jednak jej nieobecność w zestawie za tysiąc dwieście złotych, nie powiem, żeby mi się podobała.

Choć kolorystycznie to ogień i woda

Dobrą natomiast rzeczą jest to, że wewnątrz każdej muszli obu modeli wytatuowano duże znaki opisujące ich orientację prawo-lewo, chociaż w przypadku słuchawek o kablu wchodzącym tylko do jednej muszli (jak zwykle lewej) nie jest to specjalnie istotne. Inną dobrą rzeczą jest możliwość rozgięcia muszli do tego stopnia, że da się słuchawki położyć na płask, co może się przydać w transporcie, zwłaszcza, że żadnego etui podróżnego, tak samo jak przedłużki, w opakowaniu słuchawek próżno szukać. Samo opakowanie to sztywne, niewielkie pudełko z przeźroczystym wieczkiem. Ani ładne, ani brzydkie. Takie sobie. Ostatnią korzyścią konstrukcyjną są odmienności w sposobie zakładania adapterów na duży jack, będących jedynym dla obu słuchawek wyposażeniem dodatkowym. Ten od K550 się nakręca, co zapobiega jego zgubieniu, a ten od K551 trzeba wcisnąć.

Przejdźmy do spraw technicznych. Słuchawki wyposażono w wyjątkowo duże, 50 milimetrowe przetworniki, przy których konkurencja, szczególnie ta przenośna, może się poczuć nieswojo. Przenoszą pasmo 12 Hz – 28 kHz, przy czym trzeba uważać, bo przy swej bardzo dużej, wynoszącej aż 114 dB skuteczności, mogą przyjąć jedynie 200 miliwatów mocy, co jest wartością bardzo niską nawet jak na niewysoką impedancję. W zamian doskonale śmigają ze sprzętem mobilnym. Konstrukcję K550/551 posiadają zamkniętą i chwalą się doskonałą izolacją od hałasów zewnętrznych, które faktycznie dość dobrze tłumią. Kabel jest z miedzi beztlenowej, a impedancja jak wspomniałem niska, na 32 Ohmy opiewająca, co przy mobilnych zastosowaniach rozumie się samo przez się. W producenckich glossach dołączonych do zdjęć na stronach internetowych mowa jest o fantastycznie precyzyjnym i przestrzennym brzmieniu, najwyższej miary realizmie oraz potędze i detaliczności. Pora powiedzieć:

– Sprawdzam!     

Dźwięk

Może odsłuch ujawni jakieś głębsze różnice?

   Skoro słuchawki swą niską impedancją i fantastyczną skutecznością dowodzą niezbicie przystosowań dla aparatury mobilnej, zaserwujmy im na początek właśnie tego rodzaju aparaturę w postaci popularnego przetwornika analogowo cyfrowego FiiO E17. Miło było patrzyć z jaką łatwością urządzonko to się w komputerze zainstalowało i natychmiast przystąpiło do pracy. A dźwięk z tego FiiO jest naprawdę palce lizać, ale o tym będzie w jego własnej recenzji.

Do porównania z duetem K550/551 wziąłem dwie pary słuchawek. Także przenośne Grado SR-60 oraz popularne, zwłaszcza wśród młodych audiofilów duży prestiż mające i paręset złotych droższe Sennheisery HD 650.

Z plikami z You Tube i FiiO E17 grało to następująco:

Grado SR-60 pokazały brzmienie nadspodziewanie głębokie, dość bliskie i dynamiczne. Jednocześnie dobrze oczyszczone z ostrości, z bardzo elegancką i podobnie jak cała scena blisko usadowioną wokalizą. Słuchało się ich łatwo i bardzo przyjemnie. Super nawet, a nie tylko przyjemnie, choć dźwięk w głębi sceny się zlewał, toteż była to prezentacja typowa dla grania samym frontem i z tego miejsca czerpania całej muzycznej przyjemności. Poza tym prezentację miały Grado z lekko przygaszonym światłem i podkreślonym średnim zakresem.

No bo przecież to różne modele, tak…?

HD 650 pokazały bardziej równomiernie rozłożone muzyczne pasmo i dużo większą scenę, w której głębi panował porządek, a pierwszy plan wkomponowany był w całościowy przekaz, nie stanowiąc głównej i jedynej atrakcji. Trochę wprawdzie opisowo to przejaskrawiam, bo u Grado też z tyłu sporo się działo, a ich tło uczciwie pracowało na dobrą prezentację całości, ale u HD 650 niewątpliwie był to szerzej rozpostarty spektakl, co wcale nie musi oznaczać, że lepszy. Ten z Grado bardziej był popisowy, nasycony i milszy, a ten od Sennheisera bardziej  poprawny, ale zarazem bardziej zdystansowany. Mnie Grado podobały się bardziej, co o tyle nie jest dziwne, że były tu w swoim przenośnym żywiole.

AKG K550/551, czyli bohaterowie recenzji. Zacząć muszę od stwierdzenia, że mimo usilnych prób nie dopatrzyłem się między tymi słuchawkami żadnej brzmieniowej różnicy. Chwilami dźwięk K551 wydawał się odrobinę głębszy, co równie dobrze mogło wynikać z krótszego kabla jak moich złudzeń. Zdecydowanie jestem zdania, że to identyczne słuchawki, choć być może wysokiej klasy aparatura powie co innego. Bardzo w to jednak wątpię.

Jak się okazało, tylko na papierze…

Co do samego brzmienia, to było ono jaśniejsze w tym sensie, że nie zostało przyciemnione, tylko paradowało w pełnej krasie dziennego światła, dużo bardziej było wyraziste, bez zaoblania ostrych krawędzi, dużo przejrzystsze i na zdecydowanie największej scenie, przy czym równocześnie z bliskim i angażującym pierwszym planem, czyli bez żadnego wycofywania się w głąb. Zarazem sama głębia sceniczna stanowiła klasę dla siebie i pod tym względem pozostali nie mieli nic do gadania. Trzeba też podkreślić dużo mocniejszy akcent sopranowy u AKG, sypiących do dźwięku niczym do drinka kryształki lodu, a nie dolewając jak Grado melasę, co sprawiało, że ich brzmienie było jak woda z lodem, a nie batonik Mars. Znów tu mocno przesadzam z opisowymi kontrastami, zwłaszcza że Grado nie są słodkie tylko gęste, a AKG nie są chłodne tylko neutralne, ale chodzi mi o charakter a nie idealne utrafienie w rzeczywistość, niczym jakiś opisowy Wilhelm Tell. Pozostaje faktem, że dźwięk Grado w bezpośrednim porównaniu był miękki jak pluszak, a ten od AKG analitycznie wyrazisty i krawędziujący niczym rżnięty w krysztale. Były to zatem diametralnie różne prezentacje.

Z Cairnem i Shiit Lyr

A więc już wszystko jasne – to bliźniaki!

   Przy tego rodzaju obrocie sprawy postanowiłem wybrać drogę zmierzającą od bardziej oszczędnej w powab dynamiki ku brzmieniowej łagodności i pełni, sprawdzając na kolejnych etapach, co z tych AKG w sensie audiofilskim i high-endowym da się wycisnąć. Motywacja ku temu była trojaka. Sama firma jest sławna i wiele wspaniałych słuchawek na rynek wpuściła. Poza tym otwartym tekstem powiada, że te K550/551 to słuchawki jak najbardziej high-endowe, mające najwyższe aspiracje. No i wreszcie wśród użytkowników pojawiły się głośne a częste okrzyki entuzjazmu, stanowiące najlepszą rękojmię. Okrutnie wręcz niektórzy te AKG sławią, przypisując im same wspaniałości, rodzące u mnie wielkie nadzieje i apetyt na schrupanie znakomitych słuchawek. Ruszajmy przeto audiofilską ścieżką porównań.

Spiąłem Lyra (z wetkniętymi rosyjskimi lampami, bo takie akurat w nim były) z Cairnem kablem Ear Stream Signature-RCA, bo jego wysoka kultura i spokojna harmonia powinny nieco nerwowym AKG służyć, pogrzałem lampowca parę ładnych godzin, i do roboty.

Grado SR-60 na współpracy z Lyrem zyskały wielkie mnóstwo klasy. Momentalnie przepadło to ich zlewanie się dalszych planów i nieco misiowata łagodność. Zagrały z werwą, dużą i dobrze uporządkowaną sceną, znakomitym obrazowaniem, równie znakomitym muzycznym smakiem i całościowo tak dobrze, że od razu przypomniało mi się, jak je chwaliłem z Heedem. One mają takie potrzeby. Wzmacniacz musi być dynamiczny a niekoniecznie posiadać jakąś szczególną kulturę, bo ewentualne w tym zakresie niedociągnięcia same potrafią nadrobić. W końcu stworzono je dla urządzeń przenośnych i umiejętność współpracy z mało obytymi kulturalnie urządzeniami im zaszczepiono. W efekcie potrafią wypełniać to co niedostatecznie jest wypełnione i obłaskawiać dzikusów paciorkami, żeby nie musieli nas zjadać.

Z tym, że jeden to typowy domator.

Sennheisery HD 650 potwierdziły to co ukazały poprzednio, to znaczy większą scenę i większą koherencję planów w połączeniu z lepszym ich rozstawieniem, a dzięki wyższej jakości całego systemu i samej formy zapisu muzyki mogły się wykazać także wyższą klasą ogólną, ze zdecydowanie lepszą szczegółowością, przejrzystością i separacją źródeł na czele. Jednocześnie ponownie zaznaczył się u nich pewien dystans i Grado grały na pewno bardziej bezpośrednio; tak w intymnym kontakcie ze słuchaczem, a nie plenerowo, odlegle.

AKG K550/551 postanowiły z kolei udowodnić mi, że życie nie jest proste, tak jakbym nie wiedział. Tym razem K551 zagrały bowiem o tyle głębiej od K550, że nie mogło to być tylko złudzeniem. Albo wcześniej więcej grały, bo chyba faktycznie dużo więcej, i w związku z tym zostały lepiej wygrzane, albo coś tam przy nich grzebnięto by poprawić brzmienie. Fakt faktem, grały głębiej. Jednocześnie zachowały swój styl przejrzystości i wyrazistości na dużej i głębokiej scenie, czego jak najbardziej w tym zestawieniu się spodziewałem.

Osobnego akapitu wymaga kwestia wokali. AKG, tak jak to opisałem w przypadku ich użycia ze wzmacniaczem Sennheiser HDVD 800, ukazały wokalizą w jasnym, przejrzystym i analitycznym stylu słuchawek profesjonalnych. Zabrzmiało to ciekawie, ale na pewno nie przyjacielsko. Bardziej łagodną i analogową wokalizę miały HD650, a Grado pod tym względem – nie ma co kłamać – były po prostu najlepsze, bo najbardziej miękkie, plastyczne i naturalne.

Taki salonowy elegant.

Że Lyr do AKG pasował nie będzie, to można było przewidzieć, bo jak już w innej recenzji pisałem, dla nich powinna być lampa. – No tak, no jasne, Lyr jest lampowy, ale tego rodzaju lampowością, która lampowa nie jest, a tylko lamp używa. W tym wypadku jeszcze na dokładkę lamp umiarkowanie kulturalnych, podobnie jak sam wzmacniacz pozbawionych ciepełka i słodyczy. Sięgnijmy w takim razie po wzmacniacz, który lamp w torze wprawdzie nie posiada, ale jak Lyr jest lampowym tranzystorem, tak on tranzystorową lampą. Nie do końca wprawdzie, tylko jak to się zwykło mówić – w pewnym sensie – ale jednak trochę.

Z Cairnem i Ear Stream Sonic Pearl

Jego brat ma z kolei charakter włóczykija

   Ponownie użyłem tego samego interkonektu, żeby odmienności brzmieniowe wzmacniaczy lepiej sobie przywołać, ale w trakcie odsłuchu niezadowolony z rezultatów podmieniłem go na van den Hul First Ultimate – i oto co z tego wynikło:

Grado SR-60 zagrały analogowo, bardzo podobnie jak z Lyrem. Kolorystyka była może trochę głębsza i dźwięki dłużej wybrzmiewające, ale ogólnie prezentacja podobna i znów niezwykle brzmieniowo satysfakcjonująca. Świetne instrumenty perkusyjne i dęte, znakomita wokaliza, a w efekcie duża odsłuchowa satysfakcja.

Sennheisery zyskały więcej, w jeszcze bardziej w analogowe granie popadając; z lepszą wokalizą i milszym dla ucha brzmieniem. Ich wyższa klasa ogólna nie pozostawiała wątpliwości i nawet przemiła u Grado wokaliza została bezpardonowo zdystansowana ich prawdziwszym i bardziej wciągającym dźwiękiem. Z tym wzmacniaczem to one grały najbardziej analogowo i najbardziej interesująco, łącząc dużą scenę, bezpośredniość i muzykalność w bardzo efektowną całość.

Podróżnik i obieżyświat

AKG znowu zaczęły zaś od psikusa, ponieważ dźwięk obu modeli znów się ujednolicił, od czego definitywnie zgłupiałem i w sumie pojęcia nie mam czy te słuchawki się różnią. Ale jeżeli nawet, to minimalnie, a najprawdopodobniej wcale. Psikus psikusem, ale nie o to w tym idzie, tylko o opis brzmienia. A to mnie nieco rozczarowało, bo różnica względem Lyra bardzo mała się okazała, a ja oczekiwałem sporej. W efekcie podpiąłem najbardziej łagodzący kabel jakim dysponuję, czyli węglowego van den Hul’a i trochę to wprawdzie pomogło, ale żeby całkiem, to nie powiem. Szkoda powtarzać poprzedni opis, bo brzmiało to prawie tak jak z Lyrem, tylko trochę bardziej aksamitnie, głęboko i kolorowo, jednak żadna metamorfoza nie zaszła i styl obu AKG trzeba było uznać za wciąż profesjonalny, analityczny, przestrzenny i wszystko bardzo wyraźnie definiujący, ale bez tego muzycznego rozfalowania, jakim darzyły  Sennheisery i Grado. Większa scena, lepsza przejrzystość i wyraźniejszy rysunek musiały wystarczyć w konfrontacji z większą śpiewnością i melodyjnością tamtych, co trochę zasmucało takiego amatora brzmień winylowych jak ja.

Z Accuphase i Twin-Head

Jego małym kolegą opowie nam swoją niezwykłą historię we własnej recenzji.

Na koniec sięgnąłem po system najbardziej teoretycznie dla AKG odpowiedni, czyli po Accuphase DP-510 i ASL Twin-Head. W tym układzie AKG niewątpliwie zagrały najbardziej analogowo, ale na pewno nie na miarę porównywanych Grado i Sennheiserów. Wciąż były jaśniejsze, bardziej szorstkie i bardziej analityczne. Pokazujące więcej szczegółów, lepszą przestrzeń i głębszą analizę, ale trochę mniej muzyki. Grały niewątpliwie interesująco, pozwalając usłyszeć rzeczy z innymi słuchawkami niedostrzegalne, jednak najważniejsza dla muzycznego odbioru linia melodyczna traciła z lekka płynność, przez co duch muzycznego geniuszu zamieniał się po trosze w jakiegoś analityka czy inżyniera, nie tylko kojąc ale i zmuszając do uważnego oglądu.

Tego rodzaju wytrawne muzyczne smaki są mi dość bliskie, jednak nie będę ukrawał, iż wyżej cenię połączenie dużej sceny i dużej szczegółowości z płynnością niż z analitycznym rozbiorem. Posmak jedwabisty i hiperbole są mi bliższe od szorstkości i linii piłkowanych, nawet jeżeli linie te rozchodzą się w transparentnym medium a nie przyciemnionym czy zadymionym. Łatwo oczywiście zgadnąć, że ta wielka wyrazistość i przejrzystość jaką dysponują AKG wzięły się z chęci uczynienia muzyki ze słabych jakościowo urządzeń przenośnych bardziej spektakularną. W tym sensie jest to zabieg udany, ale w sensie ogólnym narażający słuchacza na konieczność stawienia czoła bardziej analitycznemu i profesjonalnie drążącemu temat sposobowi prezentacji, na co nie wszyscy muszą być przygotowani i zdeklarowani.

Dodam jeszcze, że z Twin-Head różnica pomiędzy K550 a K551 była pomijalnie mała i niegodna mówienia o innych słuchawkach.

Podsumowanie

   Dwie sprawy chciałem poruszyć na koniec. Pierwsza, to kwestia odniesienia dźwięku z programu JPLAY w hibernate mode z tym od Accuphase i Twin-Head. Nie dam głowy, który wykazywał większą analogowość, ale na pewno były to brzmienia pod tym wzglądem bardzo zbliżone i najbardziej w sensie muzykalności zaawansowane. Zważywszy wielokrotnie niższą cenę zestawu komputerowego, to on wydaje się być zwycięzcą i ma niewątpliwie tytuł do chluby.

Druga rzecz, to pewna właściwość słuchawek AKG, która łatwo ujść może uwagi użytkownika, a wydaje się istotna. Otóż kiedy muszle docisnąć rękami do głowy, dźwięk staje się podobny do tego z Grado i Sennheiserów. Soprany zostają powściągnięte, zanikają pogłosy i staje się muzyka. Tak więc analityczność, pogłosowość, mniejsza płynność i większa scena biorą się z oddalenia przetworników od ucha. Wygląda więc na to, że styl ten to jak najbardziej świadomy wybór producenta, który najwidoczniej uznał, że na potrzeby urządzeń przenośnych tak będzie lepiej. Nie jestem o tym do końca przekonany, ale dzięki temu mamy słuchawki grające inaczej od innych, a czy ciekawiej, to już każdy musi sobie sam odpowiedzieć. Z pewnością zależy to przede wszystkim od podpinanego sprzętu, ale od oczekiwań słuchacza niewątpliwie także. Oczywiście zachodzi też taka możliwość, że kilka tygodni prze jakie były u mnie grając po najwyżej kilka godzin dziennie, to zbyt mało czasu by je dotrzeć i to co piszę nie stanowi o K550/551 ostatecznej prawdy, ale muszę je już zwrócić, a cykl wydawniczy też ma swoje prawa, zmuszając do regularnych publikacji a nie przeciągania testów w nieskończoność.

PS

Już po napisaniu recenzji dowiedziałem się od dystrybutora, że poza kablem słuchawki się niczym nie różnią.

W punktach:

Zalety

• Duża i głęboka scena.
• Znakomita przejrzystość.
• Świetna szczegółowość.
• Przenikliwa analityczność.
• Bardzo wyraźne kontury dźwięku.
• Dobrze utrafiona tonacja.
• Szybkość i drajw.
• Wielka wygoda.
• Elegancka powierzchowność.
• Dobre surowce.
• Bardzo duża skuteczność.
• Uznany producent.
• Polski dystrybutor.
• 24 miesiące gwarancji.

Wady

• Oszczędna muzykalność.
• Nieuzasadniona różnica ceny między K550 a K551.
• Brak etui czy choćby podróżnego woreczka.
• Za krótki kabel u K551.

Dane techniczne:

AKG K550

• Konstrukcja: Dynamiczne, zamknięte.
• Pasmo przenoszenia:  12 Hz – 28 kHz
• Skuteczność:   114dB SPL/V
• Impedancja: 32 Ohmy
• Maksymalna moc wejściowa: 200 mW
• Kabel: 99.99% oxygen-free, 2.82m
• Waga bez kabla: 305g
• Cena: 939 zł

AKG K551

• Konstrukcja: Dynamiczne, zamknięte.
• Pasmo przenoszenia:  12 Hz – 28 kHz
• Skuteczność:   114dB SPL/V
• Impedancja: 32 Ohmy
• Maksymalna moc wejściowa: 200 mW
• Kabel: 99.99% oxygen-free,1,1 m
• Waga bez kabla: 305g
• Cena: 1199 zł

System:

• Źródła: Accuphase DP-510, Cairn Soft Fog V2, Komputer PC (Windows 7 64, JPlay, Asus P8Z77-Pro, 8 Gb Ram, Corsair Ax 750) + FiiO E17
• Wzmacniacze: ASL Twin-Head Mark III, Ear Stream SonicPearl, Shit Lyr
• Słuchawki: AKG K550 & K551, Grado SR-60, Sennheiser HD 650
• Interkonekty: CrystalCable Absolute Dream, Ear Stream Signature-RCA, van den Hul First Ultimate