Recenzja: Accuphase DP-950/DC-950

   Japońskie Accuphase obchodziło w zeszłym roku okrągłą (naprawdę okrągłą, a nie jak w Misiu Barei) trzydziestą rocznicę wypuszczenia pierwszego odtwarzacza CD (1986) i rzecz jasna postanowiło to uczcić. A że rocznica nadobna, to i uczczenie godne, w postaci nowego flagowca. Bo przede wszystkim z odtwarzaczami, a nie wzmacniaczami, od których zaczynali (1972), japoński producent się najbardziej kojarzy.

Firma zawsze stawiała na najwyższą jakość, bo pod tym hasłem się od macierzystego Kanwooda odłączyła, toteż linię swych odtwarzaczy zainicjowała od razu od wysokiego C, od konstrukcji dzielonej. Pięć pokoleń tych flagowych, dzielonych odtwarzaczy dotąd zaoferowałi – poczynając od DP-80/DC-81 (1986), przez DP-90/DC-91 (1992), DP-100/DC-101 (2000) i DP-800/DC-801 (2006), aż po DP-900/DC901 (2012). W takim razie obecny jest szósty (dla standardu SACD czwarty) – i oczywiście należy przypuszczać, że najlepszy. Po drodze przydarzyła się ta ważna przygoda z dołączeniem formatu SACD; i nowy ten składnik wciąż z zespołem Accuphase podąża, mimo iż inni producenci go ze swoich urządzeń usunęli. Sam format już bowiem nie żyje, to znaczy nie ma takich nowych płyt, ale są obfite zasoby w archiwach, a kto wie, może się jeszcze do tego SACD wróci? Wróci, nie wróci – odtwarzacze Accuphase zawsze go odczytają własnym super transportem, który jest naj, naj, albo prawie.

Dlaczego prawie? Ano dlatego, że nie potrafi czytać uznawanego początkowo za najważniejszy w całej tej SACD-rewolucji odczytu wielokanałowego, zadowalając się drugą warstwą, czyli SACD dwukanałowym. Na świecie pozostał bodaj jeden odtwarzacz SACD potrafiący czytać wielokanałową pierwszą, na dobrodziejstwo współczesnych audiofili potrafiący też konwertować ją do dwóch kanałów, a więc wychodzić na tradycyjny stereofoniczny wzmacniacz. To zrecenzowany onegdaj EMM Labs XDS1 SE V2, którego za taki wyczyn się nie mogłem nachwalić. Bo cudów nie ma, wielokanałowy zapis jest lepiej rozdzielony na głosy i w efekcie rozdzielczość nawet po przełożeniu na dwa kanały może zaoferować bardziej prawdziwą, ergo bardziej fascynującą. I już by można zawołać, że kosztujący ponad sto tysięcy jednoczęściowy Meitner (nazwa EMM Labs wzięła się od Eda Meitnera) jest dla poszukiwaczy optymalizacji na pewno korzystniejszy, gdyby nie dwa podstawowe fakty. Pierwszy taki, że płyt z wielokanałowym SACD jest malutko, co może wywoływać audiofilską wściekliznę (rabies audiofilia), ale co robić? Drugi taki, że ten genialny odtwarzacz bardziej popularne płyty CD i SACD 2-ch. odczytuje w jakości dosyć jak na swą zabójczą cenę przeciętnej. Gdyby zatem ktoś pragnął mieć każdy srebrny krążek odczytany perfekcyjnie – tak perfekcyjnie, jak to tylko możliwe – owego EMM Labs XDS1 SE V2 musiałby mieć jedynie dla płyt SACD multi-channel, a dla pozostałych CD i SACD jakąś inną maszynę. To mało pocieszająca wizja, ale ci, których stać na jeden taki czytnik, są przeważnie w potencji mieć także takich parę. Zostawmy im więc dylematy wyboru i niech sobie te odtwarzacze wraz z odnośnym okablowaniem mnożą lub nie, a sami skupmy się na tytułowym przedmiocie. Trzeba jednakże mieć świadomość, że ma on dość liczne konteksty, a drugim takim z miejsca się narzucającym jest własny poprzednik.