Recenzja: Accuphase DP-720

Odsłuch cd.

   Kolejnego dnia podpiąłem do tego samego toru głośniki.

Ale nie samymi słuchawkami audiofilizm stoi, wiec najwyższa pora pohałasować jakimiś głośnikami.

Żadne tam wielkie cudo, ale bardzo porządne monitory Xaviana, które za swoje bardzo skromne pieniądze oferują kawał dobrego brzmienia. Takie skromne monitory nie generują wprawdzie nadzwyczajnych zjawisk scenicznych, w rodzaju tych proponowanych przez flagowe, jubileuszowe monitory Dynaudio czy sławne Reference 3A, ale scenę mają bardzo przyzwoitą, a na tej scenie wzorowy porządek, bo takie wzorcowe uporządkowanie jest dla DP-720 charakterystyczne. Ale charakterystyczne jest przede wszystkim co innego. Słuchałem z tymi Xavianami systemu Naima (i właśnie dlatego ich teraz ponownie użyłem), który to Naim do tanich wcale nie należy, bo użyty wówczas odtwarzacz z zewnętrznym zasilaczem to wydatek 15 tysięcy. To oczywiście wiele razy mniej od tego tu Accuphase, ale zarazem dobra sposobność do przetestowania co się za takie wiele razy więcej dostaje, gdyż obie firmy to audiofilskie sławy i dobrze nadają się do bycia miarodajnymi. Nie zabawimy się zatem tym razem w porównywanie bardzo drogich odtwarzaczy, choć i w to tu i tam możemy się zabawić na zasadzie retrospekcji, tylko skupimy na tym co jest tym czymś, za co przychodzi płacić w przypadku odtwarzacza CD dodatkowych kilkadziesiąt tysięcy.

Składa się na to oczywiście po części wygląd, chociaż surowa estetyka Naima jest wyjątkowo starannie dopracowana i mnie bardzo się podobała. Składa się też potężny mechanizm napędu o majestatycznie wysuwającej się i wsuwającej szufladzie, choć naimowy kołowrót też mi się bardzo podobał i nawet miał dociskowy krążek, którego szczelinowy Accuphase nie posiada. Ale przecież nie o wygląd czy nawet ergonomię tu chodzi, chociaż przy takich wydatkach powinny być zawsze rewelacyjne. Chodzi głównie o doznania muzyczne. No i ma ten nowy Accuphase taką rzecz, której tańsze odtwarzacze nie posiadają i nie miał tego nawet flagowy Audio Research i flagowy EMM Labs. (Audio Research bardziej czaruje sceną, konkretnością i holografią, a EMM Labs ma to swoje wielokanałowe SACD.) Tym czymś u DP-720 jest postać dźwięku. Nie opowiem w tym miejscu nowej historii, albowiem z tą postacią powtórzyła się dokładnie historia opisana już przy odsłuchu AKG K1000. Może nie tak całkiem dokładnie, bo te monitory nagłowne oferują dźwięk znacznie bardziej wyrafinowany niż podstawkowe monitory Xaviana, ale mimo to byłem zdumiony, jak to co poprzedniego dnia uderzyło mnie ze słuchawkami, kolejnego uderzyło ponownie podczas słuchania głośników.

Co? Że niby Xaviany nie dadzą rady? Jakoś sobie dały radę, ujawniając przy tym wielki potencjał jaki w nich drzemie.

Tego na pewno nie było u Naima i na pewno nie w takim rozmiarze z innymi odtwarzaczami poza flagowym DP-900 i może Metronomem, ale jego słuchałem za dawno żeby to dokładnie pamiętać. Poza tym u niego nacisk szedł przede wszystkim na dynamikę, a u DP-720 idzie na piękno postaci dźwięku. Nie ma sensu raz jeszcze powtarzać, że przypomina on wielowarstwową chmurę akustyczną o zmieniającej się konsystencji w zależności od dystansu do epicentrum. To nie jest nawet sama tak często chwalona przeze mnie sferyczność. To jest coś więcej. To są warstwy w tej sferyczności. To jest akustyczna powłoka wokół jądra o zmiennej gęstości i sposobie obrazowania. I to jest po prostu bogatsze a także subtelniejsze. Nawet te skromne Xaviany potrafiły dzięki temu z niezwykłą plastycznością oddawać wizualny efekt sali bijącej oklaski, a jest to naprawdę piekielnie trudne – jedna z rzeczy najtrudniejszych. Było czymś naprawdę niezwykłym zatapiać się w tę subtelność. W te pokłady elegancji i delikatności, przeplatane mocniejszymi akcentami. Cholernie dużo potrafi ten nowy Accuphase, chociaż pozornie może się wydać, że cóż to jest znowu takiego wielkiego w tym wielowarstwowym obrazowaniu i w tej subtelnej delikatności? No pewnie, jak ktoś lubi samo łubu-dubu, czad i drajw, to niewiele mu po tym. Spoci się i bez tego, naskacze i namęczy. Takie prostsze środki wyrazu przecież też wiodą do muzycznego celu i potrafią dawać najwyższą satysfakcję.

Ale dla zblazowanych smakoszy dźwięku, którzy nie potrafią cieszyć się co dnia samą porcją rytmu i samą dynamiką, bo za dużo w życiu słyszeli i za dużo mają za sobą, a przez to chcieliby czegoś więcej, ponieważ zwykły dźwięk, nawet taki bardzo dobry, to już dla nich nie to, no więc ci znajdą w DP-720 doskonały sposób by się nasycić i zadowolić. Co tu dużo mówić – to dźwięk dla koneserów. Nie bułka, nawet ta z szynką, która smakuje dobrze i syci głód, tylko ostrygi i szampan, których stanowczo domagała się w Kabarecie Starszych Panów hrabina Tyłbaczewska. Miast tego dostawała wprawdzie zaledwie sardynki i pieprzówkę – gomółkowskie odpowiedniki tamtych burżuazyjno-arystokratycznych specjałów (a „od pieprzówki gorycz na ustach”, jak tłumaczyła hrabina z niemałą wprawą wychylając kieliszek za kieliszkiem), no ale co ostrygi i szampan, to nie jakieś dania barowe, choćby nawet bardzo smakowite.

Co tylko potwierdza wielką klasę DP-720

Gdyby ten Accuphase tylko wyglądał jak kupa pieniędzy i tylko taką kupę kosztował, można by wówczas powiedzieć, że jest snobistyczny. Trochę oczywiście istotnie jest, bo naprawdę niemiłosiernie kosztuje, ale daje w zamian także coś jeszcze poza elitarnością cenową i wyglądem. Daje muzykę lepszą, dużo bliższą prawdziwej, a przy tym pozbawioną do cna wad wszelkiego rodzaju – sprawdzającą się w każdej sytuacji. Spędziłem w jego towarzystwie kilka świetnych muzycznych wieczorów i zwłaszcza ten z K1000 zapadł mi w pamięć. Mój mózg niechętnie teraz reprodukcje dźwiękowe trwale zapamiętuje, bo mimo licznych uciech jakie sprawiają dobrej jakości urządzenia rzadko coś osiąga ten poziom, że może prawdziwie fascynować. Ale tamten koncert na pewno był fascynujący i na pewno go zapamiętam.