Recenzja: Lector CDP 7 TL

Oto kolejny odtwarzacz na mojej recenzorskiej tapecie i ponownie z wyższej półki, bo co tu kryć, takie właśnie lubię. Są zapewne (miejmy w każdym razie taką nadzieję) dobre odtwarzacze i w innych przedziałach cenowych, ale jakoś nie dane mi było dotąd na nie natrafić, i trudno, pozostaje cierpliwie czekać.
Tymczasem Lector CDP 7 to wyrób włoski, zatem już z samego pochodzenia specyficzny i kontrowersyjny, bo Włochy są bez wątpienia swoistym enfante terrible produkcji przemysłowej; ojczyzną wyrobów i marek tak sławnych jak Bugatti, Gorgonzola czy Versace, a zarazem synonimem blichtru oraz wydrwigroszy żerujących na naiwnych turystach. Biorąc z tej mieszanki to co najlepsze natrafiamy na klasyczny włoski styl, cechujący się od strony estetycznej odwagą, wyrafinowaniem i najwyższej klasy elegancją, a od strony technicznej dążeniem do ekstremalnych osiągów. Ile z tego odnajdziemy w Lectorze? Cóż, jego cena, mimo iż dość pokaźna, z miejsca studzi wygórowane oczekiwania. Za dwanaście tysięcy złotych nie dostaniemy odtwarzaczowego odpowiednika Ferrari czy Lamborghini – nie ma takiej możliwości. Wciąż jednak jesteśmy pod słońcem Italii, a tutaj wszystko może się zdarzyć, nawet piękna wieża, choć krzywa.

Budowa

Odtwarzacz jest dwuczęściowy, nawiązując do konstrukcji najwyższej klasy, dla których wielosegmentowość jest normą. Zarazem włoska bezpretensjonalność od razu dochodzi tutaj do głosu, bo oba segmenty są gabarytowo odmienne. Sekcja zasilania okazuje się stosunkowo mała, a ta napędu to klasyczny z wyglądu odtwarzacz CD – pełnowymiarowy top loader, z wielkim, zielonym wyświetlaczem, odsuwaną masywną pokrywą napędu i grubą akrylową płytą czołową. By urozmaicić monotonię dominującej w nim bez reszty czarnej barwy przydano mu drewnianych paneli bocznych, dość miłych dla oka, ale z pewnością odbiegających klasą od wzorcowych pod tym względem drewnianych aplikacji Accuphase. Nie ma się jednak czego czepiać, za swą arcywykwintną stolarkę Accuphase życzy sobie przecież przeraźliwie dużo więcej naszych ciężko zapracowanych złotówek.
Poza ładowaniem od góry i dzieloną konstrukcją CDP 7 ma jeszcze jeden atrybut nawiązujący do najwyższego przedziału jakościowego – stopień wyjściowy na lampach. Stanowi go para ECC81 lub 12AT7, do wyboru. Obsługują one wyjście analogowe, które jest tylko jedno, jest niesymetryczne i ma nietypowe napięcie 3V. Tak więc miłośnicy symetryzacji toru odejdą tu z kwitkiem, podczas gdy miłośnicy lamp będą ucztowali. Gdy zaś chodzi o przyciski operacyjne, to na sekcji napędu od przodu znajdziemy jedynie klawisze „Play”, „Back” i „Forward”, a z tyłu wyłącznik wyświetlacza (odcinający przy okazji niestety także obsługę z pilota) oraz odcinacz pętli masy (gdyby ktoś czegoś takiego potrzebował). Z kolei na zasilaczu mamy „Main Power” a także osobne wyłączniki „Analog” i „Digital”, dzięki którym możemy pozostawić pod prądem same lampy, by nie traciły temperatury i były gotowe natychmiast do pracy z całym drzemiącym w nich potencjałem. Obie części spina dość długi wielopinowy kabel, zgodnie z dobrym zwyczajem mocowany dodatkowo zakrętką. Całości dopełnia pilot. I tu, niestety, włoska tandeta dochodzi do głosu w całej bolesnej swej rozciągłości, bo ten pilot to klęska. Gdyby obsługiwał jakąś dziecinną zabawkę, jakiś samochodzik na baterie, byłoby jeszcze jako tako, ale takie coś do odtwarzacza za kilkanaście tysięcy? Oj, panowie Włosi, nie uchodzi, no nie uchodzi. Raz, że estetycznie stanowi bolesny dysonans, jest bowiem srebrny i z dość tandetnego plastiku, a po wtóre i przede wszystkim obsługa przy jego pomocy może wyprowadzić z równowagi nawet osoby obdarzone wielką dozą cierpliwości. Jakiż bowiem szatan podsunął projektantom pomysł nie zamieszczenia na nim klawiatury numerycznej? Dzięki temu chcąc na przykład odtworzyć utwór numer dziewięć musimy brnąć przez osiem go poprzedzających, skacząc niczym żabka z numerku na numerek. Pół biedy kiedy na płycie nie ma zbyt wielu utworów, wtedy możemy skrócić sobie drogę zaczynając od końca. Ale przecież nie zawsze tak jest. I wówczas krew jasna oczy zalewa. A kiedy już do tej dziewiątki na koniec dobrniesz i wyświetli ci się na wyświetlaczu, musisz jeszcze z furią nacisnąć „Play”, co jest logiczne, jako że inaczej odpalałyby ci się przecież po drodze wszystkie kolejne numery, jednak ani trochę nie jest ergonomiczne, dodatkowo wydłużając i tak rozciągniętą w czasie nad wszelką miarę obsługę. Podobnie nieznośny okazuje się brak przycisków „Stop” i „Pause” na panelu przednim. Potrzebujesz natychmiast wyciszyć dźwięk? Siedzisz koło odtwarzacza? – nic ci to nie pomoże, i tak musisz poszukać pilota. A bodaj was jeż trącał, pomysłodawcy takich rozwiązań.
No nic, po pewnym czasie przywykamy stopniowo do tych ergonomicznych szaleństw rodem z ergonomicznego włoskiego piekła. Nie będę się więcej pastwił, chociaż powinienem. Dopowiem tylko, że krążek dociskowy też jest za lekki i płyta potrafi się pod nim ślizgać, co utrudnia jej wczytanie i start odtwarzania. Ergonomiczne Ferrari na pedały…Pusty śmiech ogarnia. Niech licho porwie…

Brzmienie

Gdyby toto miało grać tak jak się obsługuje, na pewno szkoda byłoby czasu na pisanie recenzji. Ale nie gra. Początkowo, przyznam, byłem trochę rozczarowany. Zwłaszcza przestrzeń nie ujęła wielkością. Ale pogrzebałem trochę przy lampach we wzmacniaczu, a odtwarzacz sobie na użytek wygrzewania trochę pograł i zrobiło się bardzo, bardzo.
Przede wszystkim bardzo analogowo. Takie granie srebrnych płyt jakby były czarne i z winylu to naprawdę znakomita sprawa. A już kiedy pojawiają się partie wokalne, dreszcz rozkoszy przenika. Powab i elastyczność głosu, jego koloryt i wyrazistość tembru, śpiewna nuta, rzewna nuta, miłosne upojenie słodyczą – to wszystko podnosi się do drugiej muzycznej potęgi i owiewa bezpośredniością tak bezpośrednią, że nie potrzeba już lepszej by się upajać. Żadnego dystansu, żadnej bariery – muzyka jest na wyciągnięcie ręki i to jest muzyka właśnie, a nie jakieś stechnicyzowane trata-tata z dodanymi sztucznymi pogłosami i sztucznym oświetleniem fałszywych wybrzmień. W tych utworach jest życie a ty, słuchacz, żyjesz w nich prawdziwym życiem muzycznego świata pozbawionego wszelkiej umowności. Lector CDP 7 jest zatem, najkrócej mówiąc, odtwarzaczem życiodajnym i życionośnym. Poza tym nie posiada żadnych wielkich atutów i nie częstuje żadnymi fajerwerkami, ale na co mu one? I cóż z tego, że dynamika jest tylko dobra a nie olśniewająca, że trójwymiarowość dźwięków zaznacza się jedynie umiarkowanie a scena, chociaż spora, na pewno nikogo nie wprawi w osłupienie rozmachem. Wszystko to okazje się zbyteczne w konfrontacji z analogowością tego śpiewu, z tym prawdziwym włoskim bel canto wdrożonym na użytek cyfrowych nagrań. Kogo obchodzi wielka scena, gdy brzmienie saksofonu czy wiolonczeli przyprawia o ekstazę, gdy pojawia się prawdziwa trąbka Milesa, prawdziwa Łucja Prus, albo prawdziwy Bułat Okudżawa? Wszystko jedno czy używasz Sennheisera HD 800, Grado GS-1000 czy AKG K1000 – ba, wystarczy poczciwy Sennheiser HD 600, byście poczuli na sobie ciepło ich oddechów, autentyczną wibrację, dotyk powietrza poruszanego ich ruchem. By fizyka zapędzona w aspekt technologicznej użyteczności stała się magiczna i metafizyczna a nie tylko pożyteczna. Pewnie, pewnie, wielka symfonika na Metronome albo DP-700 od Accuphase wypadnie lepiej, prędzej rzuci was na kolana. Tyko że takie rzuty kosztują pięć razy drożej a w zakresie wokalistyki nie wnoszą prawie niczego nowego. Tak więc oczywistą jest rzeczą, że Lektor CDP 7 stanowi swoisty erzac odtwarzaczy najwyższej klasy. W mierze obsługi i ergonomii boleśnie nieudany, ale pod względem estetycznym a nade wszystko dźwiękowym udanym ze wszech miar. Bo jeśli wasz budżet na odtwarzacz kończy się na kilkunastu tysiącach, a wielkość sceny jest dla was absolutnym priorytetem, to lepiej sprawcie sobie Accuphase DP-500, lecz jeśli chcecie posmakować bezpośredniości i analogowości z najwyższych regionów, godząc się przy tym, że reszta będzie bardzo dobra ale już taka bardziej zwyczajna, to niczego lepszego od CDP 7 możecie nie znaleźć nawet po baaardzo długich poszukiwaniach.

Przyjrzyjmy się teraz tej zwyczajniejszej reszcie dokładniej.
Bas jest bardzo zacny. Potrafi należycie przygrzmocić, doskonale wyraża się jego rozdzielczość, przestrzenny wymiar i tekstura, a przy tym nie posiada żadnych ciągot do zbytecznej dominacji nad resztą pasma. Średnica – gniazdo analogowości – jest po prostu zjawiskowa i tu nie ma się co powtarzać. Tego po prostu nie można nie kochać. Z kolei soprany pną się wysoko, brakuje im jednak trójwymiarowości znanej z konstrukcji absolutnie topowych. Tej trójwymiarowości brakuje zresztą mniej czy bardziej wszędzie poza wokalistyką oraz kameralistyką i tak jest we wszystkich odtwarzaczach, które nie kosztują tyle co niezłe auto, z czego wniosek, że trójwymiarowość taka jest stosunkowo najdroższym atrybutem dźwięku z płyty CD. Podobnie brakuje nieco Lectorowi rozwartości dynamicznej, ale to stosunkowo najmniej przeszkadza, bo tego praktycznie prawie się nie odczuwa. Szczegółowość jest na piątkę a poskromienie ostrości wysokich tonów też zasługuje na dużą pochwałę. Wyważenie pomiędzy naturalnym brzmieniem a brakiem męczącej uszczypliwości okazuje się perfekcyjne jak na poziom cenowy z jakim mamy do czynienia. Pozostaje jeszcze scena. Jej cechą wyróżniającą jest bliskość pierwszego planu. Znakomicie się to komponuje z całościową analogowością brzmienia, całkowicie likwidując dystans do wykonawców. Po prostu wchodzisz w muzykę i w niej zostajesz. No coś kapitalnego. Poza tym właściwości sceniczne CDP 7 prezentują poziom odpowiadający jego klasie cenowej. Bardzo dobra lokalizacja źródeł, całościowy porządek, potrafi być szeroko i głęboko, gdy tylko umożliwia to nagranie. Krótko mówiąc – bez żadnych istotniejszych zastrzeżeń, z naciskiem na bezpośredni kontakt a nie uwidacznianie szerokiej perspektywy.
Istotna jest jeszcze odpowiedź na pytanie o temperaturę przekazu. Bo skoro odtwarzacz gra super analogowo, to można by stąd wnosić, że dźwięk został w znacznym stopniu ocieplony, a nie wszyscy to lubią. Ja też ocieplenia nie lubię, a podobnie nie lubię dźwięku ciemnego i dosłodzonego. Z Lectorem nie miałem jednak takich kłopotów. Przeciwnie, wspaniale tchnął życie w trochę niemrawe i cokolwiek wyprane z uczuć Sennheisery HD 800, a z pozostałymi słuchawkami także współpracował jak się patrzy. Nie zauważyłem też by w widoczny sposób okrawał pasmo albo gubił szczegóły, co można wyczytać w niektórych recenzjach. Być może jest taki zanim wygrzeją się w nim lampy. U mnie nie był.

Podsumowując można powiedzieć, że cel brzmieniowy przyświecający konstruktorom z pewnością został osiągnięty. Powie ktoś – no tak, ale przecież tej trójwymiarowości i dynamiki jednak brakuje. Słusznie, brakuje bez wątpienia, ale wszak nie mamy tu do czynienia z konstrukcją bezkompromisową. Tutaj musi być coś za coś i moim zdaniem udało się uzyskać brzmienie jak za te pieniądze wspaniałe. Osobiście na pewno wolę taki realizm i bezpośredniość kosztem większej sceny i dynamiki niż vice versa. Staje się to bardzo wyraźne w bezpośredniej konfrontacji. Głowę dam, iż wielu z was wydaje się, że mają dzięki swym odtwarzaczom do czynienia z brzmieniem naturalnym. Ale gdybyście zagościli u siebie Lectora, miny by wam zrzedły. Mieć a myśleć, że się ma, to niestety nie jest to samo. I jeśli, co nie daj Boże, na Lectora was nie stać, to lepiej go u siebie nie próbujcie, bo potem może być przykro, a na cholerę wam to. Natomiast jeśli idzie o tą przywoływaną tu powielekroć trójwymiarowość samego dźwięku, to jej brak dla kogoś kto takie coś słyszał na pewno może być dokuczliwy, ale, jak już mówiłem, jest to danie wyłącznie za astronomiczną kwotę, toteż trudno go oczekiwać od odtwarzacza za kilkanaście tysięcy. Może kiedyś, w lepszych czasach, w jakiejś tam mniej czy bardziej odległej przyszłości, kiedy pojawią się lepsze kości logiczne do obróbki sygnału i nie trzeba ich będzie umieszczać w odtwarzaczu całej galerii, by coś takiego z płyty CD wydobyć. Byłoby wspaniale. Gdyby Lektor takie coś miał, byłby wyborem bezdyskusyjnym, ale i tak ma moją silną rekomendację. Nie słyszałem tak muzykalnego odtwarzacza w jego cenowym pobliżu.

Reasumując

Można z niejakim przekąsem powiedzieć, iż Włosi nas swą konstrukcją odtwarzacza CD nie rozczarowali, potwierdzając wiele obiegowych o sobie poglądów. Zwłaszcza w mierze specyficznego rozziewu, który dość często gości na włoskiej niwie. Rzeczy wspaniałe mieszają się tu z okropnymi, egzystując obok siebie i osobliwie nawzajem się dynamizując. Ciekawy, nietuzinkowy wygląd Lectora CDP 7 miesza się z ergonomiczną udręką i owocuje brzmieniem zaskakująco dojrzałym technicznie, tak jakby umieszczona we wnętrzu technologia na użytek brzmienia i ta wypuszczona na obudowę dla obsługi mocą jakiejś tajemnej predestynacji musiały być względem siebie w bolesnym kontrapunkcie. Cóż, trudno, niechże i tak będzie. Skoro ceną za takie brzmienie ma być chęć rzucenia pilotem o ścianę, to co począć? Śpiew dobywający się z tego ergonomicznego cholerstwa jest na tyle szlachetny i piękny, że nawet takie coś można mu wybaczyć. Dodatkową a jakże wymierną pociechą jest cena wyrażona w złotówkach. Okazuje się, że nie musisz płacić bajońskich kwot za analogowe brzmienie z nieanalogowej płyty. To naprawdę dobra i krzepiąca wiadomość.

System odsłuchowy.

Jak zwykle ASL Twin-Head obsadzany różnymi zestawami lamp i Croft Polestar1 do napędzania AKG K1000. Poza tym Grado GS-1000, Sennheiser HD 800, HD 650 i HD 600.

Dane techniczne:

– Opatentowany układ mechaniczny zawieszenia lasera.
– Zewnętrzny zasilacz z niezależnymi sekcjami części analogowej, cyfrowej i napędu.
– Trzy specjalistyczne toroidalne transformatory zasilające 14stopniowy układ zasilania.
– Docisk magnetyczny stabilizowany w 2 osiach.
– Napęd optyczny Philips CDM-12
– DAC PCM-1704 BB 24 bit pracujący w trybie dual mono.
– Osobne PCB w celu maksymalnej redukcji jittera.
– Rozdzielczość 24 bity (specjalny układ opracowany przez Lector Audio).
– Oryginalne PCB serwomechanizmu.
– Lampowy stopień wyjściowy (2x ECC81) pracujący w klasie A.
– Brak sprzężenia zwrotnego.
– Dynamika : 105 dB.
– Zniekształcenia: < 0.1% THD.
– Pasmo przenoszenia: 20-20 khz.
– Impedancja Wyjściowa: 150 ohm, 3.0 volts rms.
– Zasilanie: 230-240 VAC, 50-60 Hz.
– Wymiary: odtwarzacz 400 x 115 x 300 mm, zasilacz 225 x 85 x 300 mm.
– Waga: odtwarzacz 12 kg, zasilacz 3kg.
– Cena: 12 499 zł.