Budowa i użytkowanie  

Obiekt recenzji i pożądania: Ayon HA-3.

   Wzmacniacze lampowe raczej nie należą do tanich, a te korzystające z dużych triod to już zwłaszcza. Ich konstrukcja odznacza się bowiem swoistą przewrotnością. Powinna być możliwie najprostsza, a jednocześnie domaga się szczególnie kosztownych rozwiązań. Wszystko co tam się znajdzie: obudowa, transformatory, same lampy, okablowanie, kondensatory, rezystory i potencjometr, będzie doskonale słyszalne i przed jakością tym razem w tranzystorowy labirynt nie zwiejesz. Każde ustępstwo, każdy kompromis, da się natychmiast usłyszeć, a jeszcze tak to trzeba zorganizować, by nie pojawił się brum i muzyka była godna najbardziej szlachetnego spośród wszystkich wzmacniających rozwiązań. To suma nie byle jakich wyzwań i każdy biorący się za to doświadczony konstruktor jest tego w pełni świadom. Nieuchronnie pociąga to wysokie koszty i czasochłonne selekcjonowanie podzespołów, a jeszcze potem trzeba się brać za bary z najlepszymi konkurentami, jako że sławnych wzmacniaczy na dużych triodach uzbierało się przez dekady trochę.

Rozejrzyjmy się w sytuacji. Na tle obecnie produkowanych wzmacniaczy słuchawkowych bazujących na dużych triodach propozycja od Ayon Audio, z jej wyceną 3490 €, wypada stosunkowo skromnie. Wyjątkowe pod względem konstrukcyjnym monobloki słuchawkowe Woo Audio, mogące używać wszystkich najsławniejszych dużych triod (wystarczy przekładać specjalną zworę), a więc 300B, 2A3 i 45ʼ – cenią się na $16 000; a wzmacniacz Egoista od włosko-estońskiego Viva Audio, bazujący na wielkich triodach 845, kosztuje 11 500 €. Fostex swojego HP-V8 na lampach 300B przy wsparciu KT-88 (też konstrukcyjny ewenement) wycenił na prawie 10 000 € – i ładnych jeszcze parę ekskluzywnie kosztownych przykładów można z czasów współczesnych i minionych przytoczyć. Na tle tych monstrów jawi się Ayon HA-3 niczym zbawca portfela, bo nie dość że używa najlepszych spośród najlepszych triod 45-GLOBE, to jeszcze kosztuje niecałe 15 000 złotych, a nie dolarów czy euro. Względnie tanio go zatem serwują w relacji do innych na dużych triodach potworów, a wcale przy tym nie jest ułomkiem, mając oddzielną część zasilania i ważąc łącznie 15 kilogramów. To zatem nie jakieś chuchro i niczego się bać nie musi.

HA-3 to high-endowy wzmacniacz słuchawkowy najwyższych lotów, tak więc jego sekcja zasilania została oddzielona od jednostki funkcyjnej.

Jak zawsze u Ayon Audio rzecz rozgrywa się w obrębie obudów z czarnego aluminium o szeroko zaokrąglanych narożach, przy czym konfiguracja idzie na głębokość, a więc jest głębsza niż szersza. Dla części zasilającej przewidziano rolę podstawy, ale można też oba składniki postawić obok siebie, a wówczas wzmacniacz powierzchniowo się zdwoi. Obie części są bowiem identyczne obwodem, jak również na wysokość, z tym że ta zasilająca ma płaskie, nie obarczone żadną lampą wieko, czyli się na podstawę nadaje. Cały jej wystrój to z przodu czerwony punkcik lampki sygnalizującej aktywność, a z tyłu gniazdo zasilania i gniazdo kabla scalającego sekcje, plus od spodu po lewej zapadkowy włącznik sieciowy. Co innego sekcja lampowa, zasobna też w transformatory. Na niej dzieje się wiele i nic tam postawić się nie da. Jak już wspomniałem, na samym przodzie sterczy para małych triod sterujących 12AU7/ECC82, a za nią dumnie wypiętrza się para triod 45-Globe. Ich dopełnieniem są dwa srebrzyście chromowane walce osłon transformatorów wyjściowych nawiniętych drutem żelazowo-niklowym, oznaczające, że całe urządzenie pracuje w trybie non-OTL. Poniżej, na matowo czarnym frontonie, znajdujemy jeszcze trzy rzeczy – charakterystyczny dla Ayona 47-krokowy potencjometr z niewielkim, sympatycznym w użyciu pokrętłem, i odniesione doń okienko cyfrowego wyświetlacza, świecące jedynie podczas zmieniania wartości. Jako trzeci, ostatni lecz jakże ważny, widnieje tam pojedynczy wtyk słuchawkowy 6,3 mm, czyli tak zwany duży jack. Na tylnej stronie znajduje się jeszcze 12-pinowe, zabezpieczone mocną nakrętką, gniazdo przewodu połączeniowego, a także pojedyncza para wejść RCA ze złoconymi stykami. Brak zatem regulatorów biasu, jako że bias jest automatyczny, i nie ma regulatorów brumu, który ma być zbyt mały, by wymagał regulacji.

Wszystko to razem funkcjonuje bardzo sprawnie i wywiera przy bliższym i dalszym oglądzie pozytywne wrażenie. Wykonywane na indywidualne zamówienie gniazda lamp są z powlekanej złotem miedzi berylowej i okazują się bardzo solidnie trzymać (żadnego chwierutania), a same lampy ponumerowano i przypisano w instrukcji każdą do swego miejsca. (Małe triody noszą oznaczenia na szkle, a duże od spodu na cokołach.) Kabel łączący jest kierunkowy, giętki i ma zaznaczone punkty orientacji dla wtyków, a potencjometr chodzi gładko i przy 47-krokach nie stwarza problemów z za dużym skokiem.

Jakość, jak zwykle u Ayona, nie budzi najmniejszych zastrzeżeń.

Na jeszcze większą osłodę i tak efektownego wyglądu lampka z przodu świeci łagodnie, a okienko indykatora gaśnie; toteż jeśli ewentualnie czegokolwiek się czepiać, to jedynie tego, że duże triody posiadają orientację boczną, tak więc słuchający nie będzie mógł podziwiać ich złoconych, siatkowych anod ani czerwonych napisów Ayon. Można jeszcze ewentualnie marudzić co do braku pilota, ale w przypadku wzmacniacza słuchawkowego i tak siada się blisko pokrętła, dzięki czemu zmiana płyty też się okaże łatwiejsza. Od siebie dodam, że wolałbym widzieć lampy mocy stojące na czarnych cokołach, ponieważ białe jakoś mi nie pasują; a także rad bym wiedzieć jakich użyto lamp sterujących, bo o tym nie piszą ni słowa. Prawdopodobnie są to NOS-y, ale tylko zgaduję. Drogich i bardzo drogich zamienników nie będzie brakowało, aż po ECC802S Telefunkena, wycenianych aukcyjnie na $1000 za parę. W produkcji bieżącej są ich dość odległe od oryginału jakością kopie słowackiego JJ, a także kilkanaście innych pozycji, w tym selekcjonowane lampy dla japońskiego TAD po $75 za parę.

Wszystkich kwestii odnośnie konstrukcji i podzespołów nie będę poruszał, bo zbyt wiele by to miejsca zajęło (wymienione zostaną wraz z danymi technicznymi); wspomnę jedynie, że wzmacniacz pracuje w klasie A, przenosi pasmo 15 Hz – 35 kHz, a stosunek szumu do sygnału ma oszacowany na 100 dB; i przede wszystkim pracuje na transformatorach wyjściowych a nie w trybie OTL, co zdaniem Gerarda Hirta zapewnia mu mocniejszy bas oraz szybsze soprany.