Recenzja: Grado GS1000i

Brzmienie

   Postanowiłem nie ułatwiać życia sobie ani słuchawkom. Na stronie internetowej Grado widnieje recenzja modelu GS-1000 sporządzona przez właściciela ogólnoświatowego forum słuchawkowego Head-Fi, Jude Mansilla, w której napisano, że słuchawki te osiągnęły poziom Sennheisera Orpheusa. Orpheusem wprawdzie chwilowo nie dysponuję, ale podłożyć nogę mimo to mogę, a to za sprawą AKG K1000, HiFiMAN’ów HE-6, a także flagowych dla firmy Grado, profesjonalnych PS-1000. A co się będziemy pieścili. Jak się tak przechwalają, to niech wychodzą na ubitą ziemię i udowodnią. Napisać „jestem najlepszy” to każdy jeden potrafi. Jednocześnie jestem przebiegły. Pisanie recenzji od dołu, to znaczy mając do porównania aparaturę lepszą od recenzowanej, to czysta męka. Albo walić trzeba prosto przez łeb, albo robić uniki. Ani jedno, ani drugie nie jest dobre. Bo jak walić przez łeb, to po co w ogóle pisać recenzję? Wystarczą dwa zdania: – Do bani. Nie kupujcie. A robić uniki, też bez sensu, bo cóż jest warta recenzja wprowadzająca czytelników w błąd. W dodatku walenie przez łeb sprzętem z wyższego przedziału jakościowego byłoby zwykłą nieuczciwością, bo to tak jakby wychodząc z baru mlecznego, w którym zjadło się smaczne naleśniki, powiedzieć, że w Ritzu podają lepsze i jeszcze duży wybór win mają. Chamstwo i nonsens. No ale jak ktoś się tak przechwala i jak recenzent pojechał samym Orfeuszem, to co pozostaje? Tylko do tego się odnieść. No to się odnieśmy. Ale, jak napisałem, przebiegły jestem i zawczasu sprawdziłem. Gdyby konkurencja waliła te Grado przez łeb, nie chciałoby mi się pisać takiej walącej w ciemię recenzji, bo za wygodny jestem. Ale nie wali. Można zatem spokojnie i bez żadnego mylenia śladów pisać. Tak przy okazji jeszcze dopowiem, że zdarzyło mi się napisać w życiu kilka dosyć krytycznych recenzji, jawnie piętnujących niedociągnięcia brzmieniowe albo funkcjonalne, i tak się jakoś osobliwie złożyło, że te skrytykowane urządzenia błyskawicznie lądowały potem u pewnego znanego recenzenta, który już się w nich wad nie dopatrywał. Bardzo go za to chwalą. On sam natomiast, kiedy się dowiedział, że przeszedłem na zawodowstwo, bardzo był czegoś zdenerwowany i nawet pewne kroki przedsięwziął. Ale co tam, niech przedsiębierze.

Porównanie z PS-1000

Tak więc recenzję Grado GS-1000, jak sprawdziłem, można śmiało pisać porównując je do najlepszych, co już w tekście „Trójbój na szczycie” pozwoliłem sobie uczynić i co teraz w odniesieniu do poprawionego modelu GS-1000i powtórzę. Albowiem są to słuchawki wyjątkowe.

Nim zacznę wykładać dlaczego są wyjątkowe i na czym ta wyjątkowość polega oraz dlaczego jedni powinni je kupić, a inni niekoniecznie, zrobię jednak jeszcze jedną dygresję. Dygresję odniesioną do tych, którzy z niemałą pasją i przy każdej sposobności zwykli bezpardonowo a nawet wręcz oszukańczo atakować Grado GS-1000, nazywając je badziewiem, tandetą, szmirą i chłamem, niewartym wydania choćby i dwustu złotych. Tego rodzaju wręcz obsesyjna pasja krytyczna, rozpanoszona na pewnym polskim audiofilskim forum, ma w istocie źródło w mej skromnej osobie. Jako posiadacz słuchawek Grado RS-1 bardzo tę markę chwaliłem i lansowałem, w związku z czym osoby jakoś ze mną z tych czy innych względów skłócone postanowiły się odgrywać poprzez krytykę Grado. Rzecz sama w sobie jest śmieszna i może nie warta wzmianki, a objawienia pewnego znawcy, któremu w momentach mistycznej ekstazy słuchawki Grado rozpadały się w rękach i okazywały szczytem brzydoty, są tak kuriozalne, że właściwie nie powinienem ich tu przywoływać, ale na wszelki wypadek, gdyby ktoś z takimi opiniami się zetknął i chciał je traktować poważnie, niech pamięta, że to w istocie mnie krytykują a nie słuchawki, dając upust nienawiści i złości. Same Grado GS-1000 są zaś słuchawkami wyjątkowo pięknymi, bardzo wygodnymi i w żadnym razie się nie rozpadającymi, chyba żeby cisnąć je o podłogę, ale ta przypadłość dotyka wszystkich słuchawek. Mają jednak kilka faktycznych słabości. Najważniejszą jest blokowanie wysokości zawieszenia. Tej funkcji praktycznie nie ma, ponieważ opiera się wyłącznie o hamującą siłę uślizgu plastikowej obejmy wokół prowadnicy. W stanowiących pierwowzór Grado HP obejma ta była aluminiowa i miała zaciskową śrubę, do czego należałoby co prędzej powrócić, nie tylko z uwagi na lansowanie się hasłem „Żadnego plastiku!”, ale także w kontekście zwyczajnej ergonomii. Wprawdzie słuchawek Grado o mahoniowych, a w efekcie bardzo lekkich muszlach, praktycznie to nie dotyczy, ale dla metalowych modeli serii PS stanowi uciążliwość całkiem konkretną. Tak więc wracaj Grado do aluminium! Druga słabość jest bardziej estetyczna niźli praktyczna. Chodzi o zacisk, do którego zbiegają się kable. Ten jest po prostu nieładny. Spłaszcza wchodzące do niego przewody, powierzchowność ma byle jaką i zwyczajnie nie pasuje do pięknych drewnianych muszel. A same słuchawki, jako całość, prezentują się tak znakomicie, że wciągnięte zostały na listę zakupową sławnych kreatorów mody Dolce & Gabbana pod ich własną marką.