Dynamiki vs elektrostaty – starcie pod samym szczytem

„Zaproszenie do tańca” C.M. Webera z płyty „Słynne walce” wydanej przez Muzę. Nagranie archiwalne Orkiestry Polskiego Radia w Krakowie z lat 60-tych.

(Zwróćcie kiedyś uwagę, że polskie nagrania, w przeciwieństwie do wielu zagranicznych, są pozbawione kompensacji dynamicznej. W dobrym systemie brzmią dzięki temu wspaniale.)

Omega

To co zawsze – kunszt i elegancja plus wspaniała scena i lekkie ociepleni oraz słodycz. Wiolonczela brzmi wyjątkowo przestrzennie, a skala przejść dynamicznych wywołuje dreszcze emocji. Zdumiewające, ale na tym nagraniu wysokie tony wydają się nieprzycięte. Czyżby na płytach uznanych wydawców poddawano je wygładzającej obróbce? To byłby skandal, a na to wygląda.

W sumie to stare nagranie dzięki Omegom wypada rewelacyjnie. Aż się nie można nasłuchać. Ten sam utwór z płyty XRCD (Reiner, Chicago), może najwyżej wejść ze wstydu pod łóżko.

SR-507

Tu ocieplenia nie ma, albo jest tylko minimalne. Nie ma też słodyczy. Ale jest elektrostatyczna feeria wibracji, chociaż skromniejsza niż u Omegi. Dynamika okazuje się sporo słabsza. Ciche partie są głośniejsze, a przez to potęga skoku pozostaje mniejsza. Wyraźnie uwidacznia się też archaizm nagrania, który Omega skutecznie maskowała. W sumie nie słucha się tak przyjemnie, ale to nie znaczy, że nie jest dobrze. Jest bardzo dobrze.

JVC

Po elektrostalach brakuje kolorytu, trzeba się dopiero przyzwyczajać do jego mniejszego kwantum. Prezentacja jest mniej dosadna niż u 507 i nieco bardziej powierzchowna, ale na większej i naturalniejszej scenie. Dynamika słabsza. Dominuje, jak to u tych słuchawek, falowanie powietrza na całym obszarze wielkiej sceny, ale brak maestrii w oddaniu detali daje się we znaki. Pod tym względem elektrostaty wyraźnie górują. Bas w ogóle się nie zaznacza. Gdzie on się podziewa, do diabła? To przecież podobno basowy potwór te JVC. Ale nie u mnie, nie pod Krakowem. Nareszcie pod koniec pojawił się i bas. Jest jednak taki rozdmuchany w powietrzu. Tak one grają z Twin-Headem. Kiedy się oswoić z tym stylem, jest bardzo dobrze, ale zaraz po elektrostatach, bynajmniej.

T1

Znowu piękna artykulacja i styl Omegi. Ładna, duża scena i znakomita dynamika. Detale pięknie uwidocznione i podane wprost bajecznie, a archaizm ponownie zamaskowany. Znów mamy też lekkie ocieplenie i sporo słodyczy w brzmieniu. Bardzo miło się słucha. Ale żeby tak było, z potencjometrem trzeba jechać i jechać. Ależ one są wymagające dla napędu.

PS-1000

Wiolonczela nie jest tak przestrzenna jak na Omedze, ale przynajmniej na tyle, by zwrócić na jej przestrzenność specjalną uwagę. Przejście dynamiczne jest dobre, ale towarzyszy mu rzecz zła: scena w tym nagraniu okazuje się wąska. W porównaniu z Omegą i JVC wręcz karykaturalnie.

Dźwięk ma sygnaturę mniej obłą niż u T1 i nie jest to ani złe, ani dobre, tylko inne. Za to wyłącznie u nich bas jest aż tak głęboki – jak przepastna czarna otchłań.

W sumie całościowo bardzo dobrze, tylko ta wąska scena. Soprany są najuszczypliwsze, na samej granicy przyjemności i agresji. Generalnie pod pewnymi względami (bas) – rewelacja, pod innymi (scena) – rozczarowanie.

K1000

Tu jest najwięcej składników sopranowych, ale mniej agresywnych niż u Grado. Scena ponownie najlepsza, a pewne fragmenty, na przykład flet, zdecydowanie najpiękniejsze. Równowaga basy-soprany jest jednak zachwiana i przez to słuchanie nie jest tak przyjemne jak z Omegą i T1. Tu maskowania archaizmu nie ma ani przez łagodzenie, ani przez ocieplenie. Żadnej słodyczy dodanej, żadnego głaskania. Jest za to czerń tła i wielka dynamika. Jest też najlepsza gradacja planów i lokalizacja orkiestry. Jednak z Omegą słuchało się bardziej relaksująco, chociaż na pewno dużo mniej realistycznie; z taką upiększającą maskownicą zainstalowaną na wspaniałej, bajkowej scenie.