Odsłuch cd.

System testowy jest dobrze znany i sprawdzony: Accuphase DP700…

Z ASL Twin-Head

Akurat dobrze pamiętam z nim granie starszych T-jedynek, ponieważ pięknem swym uczyniło odcisk w pamięci i nie dało się zapomnieć. Tak więc i bez bezpośrednich porównań porównywać rzecz da się, a także wejdą w obręb porównań słuchawki z bezpośredniej konkurencji, do których przejdę pod koniec.

Powiem tak, te nowe T1 grają na tyle inaczej, że nie powtórzyły tamtych doznań, a ściślej się wysławiając, powtórzyły je, ale w odmiennej formie. Bo tamte, te środkowe, miały szczególny klimat, łączący wszystkie aspekty w sposób bardzo wyważony, a zarazem niezwykle udany, bezpośrednio uderzający pięknem. Wszakże piękno to, jak przystało na platońską ideę, zachowywało pewien dystans. Wszak już w samym platońskim pierwowzorze było właśnie odrębne i tylko udzielające siebie po trosze różnym wcieleniom, a żadnemu całościowo. Nie ma przeto, nie było i nie będzie idealnie pięknej kobiety, doskonałego konia, nieskazitelnego kwiatu. Nie ma w ziemskich wcieleniach czystego ideału dobra, ani też idealnego zła. (O ile, wbrew Sokratesowi, mentorowi Platona, przyznamy złu postać bytu, a nie jedynie pewnego braku, w tym wypadku braku dobra.) Ten dystans, bardzo nieznaczny i na swój sposób intrygujący, dawał się odczuć w brzmieniu poprzednich T1, które z Twin-Head musiało się podziwiać, ale nie dało się w nie wejść bez reszty i z nim utożsamić. To była zewnętrzna perfekcja, nie zapraszająca do środka. Bardziej już te pierwotne, jeszcze sprzed cichej modyfikacji, swą holograficzną perspektywą wchłaniały słuchacza, a te drugie kazały się tylko podziwiać. I w tej mierze sytuacja całkiem się przewartościowała.

…oraz przedwzmacniacz słuchawkowy ASL Twin-Head III.

Beyerdynamic T1 2. Generation  zmuszają wręcz do wyjścia w swój obręb i inaczej jak bezpośrednio odbierać ich nie sposób. Dzieje się tak za sprawą dwóch głównych powodów, z których pierwszym jest bliskość pierwszego planu. Ten jest tak bezpośredni, że czasami gra niedwuznacznie w obrębie głowy, ale uwaga – pod tym względem słuchawki są szczególnie wielowartościowe, to znaczy pierwszy plan lokują bardzo różnie w zależności od nagrań. Czasami jest on w głowie, a czasami całkiem daleko, tak więc pojedyncze sprawdzenie może być bardzo mylące. Drugi powód to postać samego dźwięku. Ten z nieznacznie w swym pięknie wyobcowanego (co cenią, jak mówiłem, ludzie młodzi), stał się bardzo, ale to bardzo bezpośredni. Bezpośredni, to znaczy w żadnym stopniu  nie przetworzony.

To, jak zawsze, najlepiej pokazał test zwykłej mowy. Test ten nowe T1 nie dość, że przeszły śpiewająco, to jeszcze go wygrały. A przeczytajcie w rozdziale „System”, jaką miały konkurencję. Pod względem normalności okazały się lepsze od takich mistrzów jak Audeze LCD-3, AudioQuest NightHawk i Sonorous X. To nie znaczy, że były najlepsze pod każdym względem, ale pod tym były. A wzgląd to nie lada. Jeden z kluczowych. Ale podobnie kluczowa jest scena – i tu też było ciekawie, a zarazem w korelacji z tą bezpośredniością. Bo bezpośredniość to brak pogłosu, a wielka scena to pogłos. Odsłuchiwałem przeto pogłosy one i muszę przyznać, że najlepszą relację pomiędzy pogłosem a pięknem mają Grado GS1000. To nie ulega wątpliwości, przynajmniej w odniesieniu do tu porównywanych. A chociaż te najnowsze z przydomkiem „e” podobają mi się mniej od wcześniejszych z „i” (ktoś może chciałby się zamienić?), to wciąż plasowanie pogłosu w przekazie mają imponujące. Pod tym względem nowe T1 nie mogą konkurować, ale tylko na zasadzie coś za coś. Nie mają wielkiej sceny, choć czasami potrafią ją przejawić, ale w zamian są właśnie tak bezpośrednie, co pogłos uniemożliwia. Da się wprawdzie wyważać relacje pogłosu do bezpośredniości całościowo lepiej niż u nowych T1 czy Grado GS1000, ale tylko u takich tuzów jak Sony MDR-R10 czy AKG K1000.

Wypada jeszcze wspomnieć o reprodukcji poszczególnych instrumentów i takich rzeczach jak oświetlenie czy szczegółowość.

A flagowych słuchawek innych producentów było bez liku. Niełatwe zadanie przed nowymi T1.

Jak chodzi o szczegóły, to szczegółowsze okazały się tylko Sonorous X. Nic nowego, bo one niemal zawsze okazują się bardziej szczegółowe i znów trzeba by przywołać najlepszych z najlepszych, aby tak nie było. Tylko w nich sierści tekstur bardziej niż u T1 były kosmate, z tym swoim odrywaniem drobin od podłoża i niesamowitym bogactwem. Czasami daje to efekt aż pewnego wynaturzenia, ale z drugiej strony w porównaniach jednoznacznie ilościowo okazuje się lepsze. Ta ich dźwiękowa piana i wirowanie muzycznego kurzu są dosyć niesamowite. Wszyscy pozostali prezentowali natomiast dokładnie ten sam poziom, choć oświetleniem różnili się bardzo.

Beyerdynamic T1 2. Generation są ciemniejsze od poprzednich i nie operują głównie szeroką gamą szarości, tylko kolory nasycają głęboko, jednak w porównaniu do bezpośrednio z nimi konkurujących AudioQuest NightHawk są zdecydowanie jaśniejsze.  W ogóle to porównanie wydało mi się szczególnie ciekawe, jako że jedne i drugie są półzamknięte i mistrzowsko oddają ludzkie głosy. (NightHawk pod tym względem, wraz z Audeze i Sonorous, były na drugim miejscu.) Różni je bardzo cena, ale to wcale nie znaczy, że każdy rozważający zakup słuchawek półzamkniętych powinien wybierać NightHawk. Bo każde mają zalety, ale też każde drugim pod pewnymi względami ustępują. NightHawk wykonały po pięciuset godzinach wygrzewania bardzo zaskakujący manewr, przechodząc od prostej bezpośredniości à la te nowe T1 do stylu wyraźnie pogłosowego, chociaż nie tak bardzo jak Fostex TH-900 czy Audio-Technica ATH-W5000. Bez wątpienia akcentują teraz akustykę, co czasami wyśmienicie się sprawdza, podobnie jak ich ciemniejsza barwa, ale czasami przeciwnie. W efekcie niektórych utworów wokalnych i orkiestrowych słuchało mi się poprzez nie lepiej, ale z kolei fortepian czy gitara solo poprzez nowe T1 wypadały korzystniej.

Te nowe T1 to w ogóle mistrz instrumentu solowego, bo za sprawą wyrugowania akustyki cały czas jesteśmy z nimi w bezpośrednim kontakcie, a jasne światło o pięknej barwie i wszechobecna ciepłota jeszcze to wrażenie potęgują. Popisów gitarowych Narciso Yepesa i fortepianowych Alfreda Cortot słuchało mi się w tych Beyerdynamic T1 2. Generation najprzyjemniej, ale genialnie wypadły także produkcje rockowe. To mogło zaskakiwać i tego się nie spodziewałem, ale bezpośredniość kontaktu i bliskość wykonawców okazały się zdecydowanymi argumentami za. Poza tym nowe T1 bas mają pierwszorzędnej jakości – bo mocny i niezwykle akustycznie złożony – a jednocześnie idealnie wpisany w pasmo. Podobnie jest z sopranami, doskonale uzupełniającymi średnicę, i jeszcze w dodatku ciepłota całego przekazu wcale nie utrudnia oddawania im negatywnych emocji. Z porównywanych pod względem temperatury T1 okazały się najcieplejsze wraz z Sonorous X, co je do siebie upodabniało i czyniło szczególnie świetnymi. Ciepłe mistrzostwo, przejawiane w temperaturze ludzkiego ciała, to niewątpliwie wielka zaleta, podziwiana już u kabla zasilającego Acoustic Zen Gargantua.

Pora to wszystko pozbierać. Nowe T1 prezentują zestaw cech tylko sobie właściwy, niewątpliwie ze wszech miar godny uwagi. Grają na tyle jasno, że wszystko jest dobrze widoczne, ale z pełną plastyką uwidaczniającego się światłocienia. Są bardzo szczegółowe, ale szczegółów nie narzucają. Wyprane są z techniczości, której ani grama nie da się u nich stwierdzić, co oznacza super bezpośredniość, analogową w stylu, jak również genialną realizację mowy potocznej, całkowicie pozbawioną pogłosowego charakteru. Ten brak pogłosowości z kolei pomniejsza scenę, choć kiedy pogłosy są w nagraniu, T1 nam je pokażą. Bardzo dobrze też pokazują gradację planów i nawet cały czas to się czuje, chociaż nie osiągnąłem z nimi takiego wzmożenia holografii jak z tymi pierwszymi, ale to może skutkiem krótszego słuchania, chociaż nie sądzę. Chyba to jest następstwem tego bardziej miękkiego dźwięku, który bardziej sam do siebie się klei a nie wyraźnie jeden od drugiego oddziela. Doskonale jest też oddana temperatura ludzkiego ciała, a fakt, że nie przeszkadza to posępności jest szczególnie godny pochwały. W sumie kapitalnie się słucha, chociaż pewne aspekty, jak ciemniejsza barwa i pogłosowość NightHawk, czy dopompowywanie powietrza u flagowych Fostexów, albo te mistrzowskie pogłosy u Grado i dźwiękowa piana Sonorous, w niektórych nagraniach okazują się potrzebniejsze.

Generalnie można zaś powiedzieć, że nowe T1 są dość podobne do Sonorous VIII, co jest bardzo wysoką rekomendacją. No i jeszcze ten ich o wspaniałej złożoności bas, oddający wszelkie przestrzenne niuanse, i tylko nieznacznie słabszy jakościowo sopran, ustępujący przestrzennym rozpostarciem jedynie asom asów. To nie są twarde i zimne słuchawki dla twardych i zimnych twardzieli, natomiast kochający muzykę znajdą w nich wszystko co trzeba.