Audiofilizm a kwestia szczęścia

Z własnych doświadczeń

Unitra ZK-146

   Czy zatem cały ten audiofilizm to ślepa uliczka i pole minowe, których najlepiej unikać? Chyba nie, bo alternatywą muzyka odtwarzana przez masówkę, a różnica pomiędzy taką, a odtworzoną naprawdę dobrze, jest przepastna, co w recenzjach wielokroć podkreślałem.

A ponieważ szczęście jest subiektywne i niepodzielne w sensie przeżycia, przeto tylko na własnych doświadczeniach można się w odniesieniu doń oprzeć; i tu muszę powiedzieć, że mnie audiofilizm dał masę radości. Zaczęło się dawno, dawno temu (czas pędzi w podły sposób), zaczęło od samego oglądania. Stałem jak wryty przed od lat nieistniejącym sklepem ZURT-u w Krakowie pod Biprostalem, gapiąc się niczym pies w kość na wystawiony amplituner Elizabeth, którego nie można było kupić, ponieważ był tylko na pokaz. A gdyby nawet był do kupienia, i tak nie miałem dość pieniędzy. A jednak zaznałem szczęścia – szczęścia, że jest. Bo wcześniej takich rzeczy nie było i nawet ich nie można było zobaczyć. Owszem, widziałem w niemieckim Sternie jeszcze lepszy amplituner Telefunkena, ale on był tak abstrakcyjny cenowo i tak dostępny, jak rakieta kosmiczna.

Tak to się zaczynało w połowie lat 70-tych, a starszy audiofilizm opierał się na przydomowych konstrukcjach lampowych, lecz tamtych czasów już nie pamiętam.

Jakiś rok potem miałem już zgromadzone środki na tą Elizabeth (7800 złotych przy pensjach rzędu trzy tysiące), a dysponująca szerokimi znajomościami w handlu ciotka z Katowic zdołała ją „załatwić”, jak to się wtedy mawiało. Udałem się przeto do Katowic, skąd taszcząc wielkie pudło zawierające amplituner i stanowiące komplet kolumny, ruszyłem cały szczęśliwy w drogę powrotną do Krakowa. Wielokroć w tamtych czasach przemierzałem tę trasę, ale nigdy pociąg nie wlókł się przeszło cztery godziny, a właśnie teraz wlókł się. (Ilość zbiegów okoliczności towarzyszących audiofilizmowi jest doprawdy zastanawiająca.) Jakieś składy z sowieckim wojskiem był zmuszony przepuszczać, jak wyjaśniał rozwścieczonym pasażerom konduktor. W efekcie do Krakowa dotarłem koło północy i sapiąc popędziłem na postój taksówek. Tymi były zaś wówczas same duże Fiaty i Warszawy – i żadne tam, panie, kombi. W efekcie wielkiego pudła do taksówki nie udało się zmieścić. Rad nierad poczłapałem na pobliski przystanek autobusowy, a tam, wraz z pierwszym po pół godzinie nocnym autobusem, okazało się, że jego drzwi są także za wąskie… Pod blok oddalony o ładnych parę kilometrów dotarłem dobrze po drugiej – z rękami sięgającymi ziemi i krzyżem w kawałkach. Tam wyszło zaraz na jaw, że drzwi windy też nie pomieszczą, tak więc czekał mnie jeszcze finalny spacer – spacer na ósme piętro. Ale i tak po dotarciu rozpakowałem i ustawiłem na przygotowanym zawczasu miejscu to moje pierwsze audiofilskie cudo, by z dumą na nie patrzyć. I nawet zapach tego nabytku, otwierającego nową epokę jakości słuchania, wydawał mi się piękny. Rano, jeszcze przed szkołą, zdążyłem maszynerię odpalić, a wówczas okazało się, że trzeszczy prawy kanał. Uszkodzony okazał się sam tuner, co sprawdziłem zamieniając kolumny, tak więc już tylko z nim jazda tramwajem na drugi koniec miasta do jedynego gwarancyjnego serwisu. Betka.

– Co jest? – zapytał pan serwisant, gdy odstawszy swoje w długaśnej kolejce nareszcie doń dotarłem. (Jeden serwis na milionowe miasto.)

– Trzeszczy w prawym – powiadam.

– A, to pewnie tranzystor. Za dwa tygodnie pan podejdzie z tym kwitem.

Unitra Elizabeth

Ale zrobili „już” po dziesięciu dniach, co ustaliłem telefonicznie, i zaraz popędziwszy mogłem wreszcie się cieszyć słuchając „Trójki” i „Dwójki”, a w nich takich skarbów jak In-A-Gadda-Da-Vida, czy Echoes. Nagrywało się to na ZK-146, który niedługo zastąpiłem Arią, a wielkoszpulowy Koncert na zawsze pozostał marzeniem. Doszedł do tego z czasem jeszcze gramofon Daniel, a Elizabeth zastąpił kwadrofoniczny wzmacniacz Thomsona i głośniki Althusa, które nabyłem fuksem przy okazji spaceru, co można by porównać z napotkaniem kosmitów. Stały najspokojniej na wystawie nowo otwartego sklepu, położonego daleko od centrum, a zobaczywszy je nie wierzyłem własnym oczom. – Wpadam do środka i pytam, czy na sprzedaż (co wcale nie było oczywistością). – Tak, właśnie je przywieźli – z uśmiechem zrozumienia odparł ekspedient, który też sobie parę odłożył.

Do tego wzmacniacza na licencji Thomsona dedykowany był tuner, po który udaliśmy się z żoną na giełdę sprzętową dnia 13 grudnia 1981 roku. Słońce świeciło w oczy i mróz był trzaskający, a po godzinie bezowocnego wystawania na postoju taksówek mijająca nas starsza pani uświadomiła o stanie wojennym i daremności oczekiwań. Tunera nigdy nie kupiłem.